Όταν η ποπ προσκύνησε τον Ιησού

Δεν χρειάζεται να πηγαίνεις κάθε Κυριακή στην εκκλησία για να αναγνωρίζεις την δύναμη του Ιησού Χριστού ως διαχρονικό σύμβολο πίστης. Επίσης, η γνωριμία (ή επαναγνωριμία) μαζί του δεν χρειάζεται να είναι καθόλου, μα καθόλου βαρετή.

Ο Ιησούς είναι το ‘homeboy’ μου

Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που σκέφτομαι το combo Μεσσίας+ποπ είναι η θρυλική φωτογράφηση του David Lachapelle με τίτλο ‘Jesus is my Homeboy’. Ίσως γιατί, δουλεύοντας στα περιοδικά τόσα χρόνια, το είχα πάντοτε μαράζι που δεν είχαμε ποτέ την δυνατότητα να τις δημοσιεύσουμε.

Αν και ο πραγματικός λόγος που κάνουμε έναρξη με αυτή είναι η ποιότητά της -και ο σεβασμός στην ουσία του προσώπου του Χριστού- που μπορείς να διακρίνεις. Αν φυσικά την κοιτάξεις με ανοιχτό μυαλό.

Πάντα σε σχέση με υποδεέστερες αντίστοιχες, όπως εκείνη που έκανε το Πορτογαλικό Playboy προκειμένου να τιμήσει το ‘Κατά Ιησού Ευαγγέλιο’ του Ζοζέ Σαραμάγκου.

Αλλά όχι, ο Ιησούς δεν έχει καμία δουλειά να παίρνει μάτι δυο Playmates στο μπορντέλο. Όσο ‘καλλιτεχνικά’ και αν θέλεις να το δεις το θέμα.

Manga είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου

Υπάρχουν προφανώς πολλοί πιο έγκυροι και σεβάσμιοι τρόποι να μάθεις τι συμβαίνει στην Βίβλο, το best seller όλων των εποχών. Αλλά κανείς δεν είναι τόσο διασκεδαστικός όσο το να πιάσεις στα χέρια σου το -δια χειρός Siku- The Manga Bible.

Πρόκειται για την πρώτη αγγλική έκδοση αντίστοιχων manga που κυκλοφορούσαν στο Τζαπάν, με ήρωα ένα ξένο που έρχεται για να κατατροπώσει τους δαίμονες και να γιάνει τους αρρώστους. Σύμφωνα με το tagline του ‘Ο κόσμος σου δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος’. Εδώ που τα λέμε, όντως.

Μάλιστα η συγκεκριμένη είναι η πλέον αξιοπρεπής προσπάθεια να σερβιριστεί η θρησκεία με μοντέρνο αμπαλάζ. Πάντα σε σχέση με τις γούνινες βίβλους και τα e-zines για έφηβες χριστιανές που έχουν κατακλύσει τα τελευταία χρόνια την αμερικάνικη αγορά.

Ο Γουόρχολ δεν ζωγράφιζε μόνο ντοματοπελτέδες

Πως θα ήταν δυνατόν ο Μεσσίας να απουσιάζει από το ρεπερτόριο του μεγαλύτερου agent provocateur της μοντέρνας Τέχνης. Γιατί μπορεί με τον Ιησού να έχουν ασχοληθεί και άλλοι μεγάλοι, όπως ο Damien Hirst (βλέπε The Tears of Jesus), αλλά ήταν η δουλειά του Andy που κάνει την διαφορά.

Υπήρχε μάλιστα κάποια εποχή, γύρω στα μέσα των 80s, που το ατελιέ του ήταν φίσκα στις θρησκευτικές εικόνες. Κάτι που δικαίως δεν έχεις συνδέσει άμεσα με το πρόσωπο του.

Αν και εκείνο το έργο του που αδυνατώ να ξεπεράσω, αυτό που μου κολλάει και με κολάζει κάθε φορά που το βλέπω, είναι το Τen Punching Bags (Last Supper).

Ένα γλυπτό που έφτιαξε σε συνεργασία με τον πανγμέγιστο Jean-Michel Basquiat την εποχή που του είχαν ζητήσει να δώσει την δική του ερμηνεία πάνω στο Τελευταίο Δείπνο του Da Vinci.

O Ιησούς στο Family Guy

Το γεγονός ότι έχουν γραφτεί κανονικές διατριβές για το πως ο Seth McFarlane αντιμετωπίζει Θεό, Υιό και Άγιο Πνεύμα στην σειρά του (σ.σ. πάντα με στόχο να κατεδαφίσει την ακαμψία των προτεσταντικών αντιλήψεων του κοινού του) αποτελεί και ένδειξη του πόσο συχνά τους περιλαμβάνει το cast.

 

Ειδική μνεία στο επεισόδιο I Dream of Jesus με τον Ιησου να περπατάει στο νερό, να εμφανίζει παγωτά με μια κίνηση του χεριού του ή -όταν του ζητήθηκε- να μεγαλώσει το στήθος της Lois. Όλα αυτά πριν αποφασίσει να πάει στο Χόλιγουντ και να γίνει celebrity.

Προφανώς δεν έχεις να μάθεις πολλά για τον Ιησού παρακολουθώντας το. Αλλά είναι ενδιαφέρον να ξέρεις ότι, σύμφωνα με έρευνες, το Family Guy, είναι υπεύθυνο για το γεγονός ότι πολλά μέλη της Generation Y αρχίζουν να έχουν το όλο θέμα της θρησκείας ξανά στο μυαλό τους.

Ο Ιησούς αγκαλιά με το box office

Η τρομακτική επιτυχία της Βίβλου του History Channel, παρά γραφικότητες όπως οι άγγελοι νίντζα και το casting με τα τεκνά vs τον διάβολο που θυμίζει τον Ομπάμα, αποδεικνύει ότι το θρησκευτικό έπος επανέρχεται. Και όχι μόνο το Πάσχα, αλλά και όλες τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου.

Θρυλικές ταινίες του είδους παραμένουν τα The Life and Passion of Jesus Christ του 1902, το The Messiah του Roberto Rossellini (1976), το Jesus of Nazareth του Franco Zeffirelli του 1977 (από όπου ξεκίνησε το κλισέ του Ιησού ως γαλαζομάτη με μαλλί John Lennon) και φυσικά ο Τελευταίος Πειρασμός του Martin Scorsese (1988) που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη.

 Και όχι, δεν ξεχνάμε το Passion of Christ του Mel Gibson. Αν και εκεί, πραγματικός πρωταγωνιστής ήταν το μίσος.

Τέλος ειδική μνεία οφείλει να γίνει το 1973. Όταν δηλαδή κυκλοφόρησαν ταυτόχρονα τρία μιούζικαλ με ήρωα τον Χριστό (Jesus Christ Superstar, The Gospel Road του Johhny Cash και το Godspell) από τα οποία το τελευταίο -με φόντο την Νέα Υόρκη- ήταν το καλύτερο.

Καθώς επίσης και στο έξοχο -και αγέραστο- Life of Brian των Monty Pythons για το οποίο, κανονικά, χρειάζεται να του αφιερώσουμε ολόκληρη εβδομάδα.

Στα ντοκιμαντέρ, νίπτω τας χείρας μου

Είναι τόσο πολλά και τόσο ίδια, που είναι σχεδόν βασανιστικό το να προσπαθείς να ξεδιαλύνεις τα καλά. Ενδιαφέρον, ωστόσο, έχει το Did Jesus Die? του BBC (2007) που εξετάζει τι έγινε την τελευταία μέρα της ζωής του θεανθρώπου, το The Last Supper (1993) που γυρίστηκε στο ίδιο location με αυτό που πιστεύεται ότι έλαβε χώρα το δείπνο και το Jesus: The Missing History του Discovery Channel (2008) που περιγράφει την ζωή του τα χρόνια που δεν περιγράφει η Βίβλος.

Αν και, πραγματικά άφωνους θα σας αφήσει το Jesus Camp. Ένα βραβευμένο ντοκιμαντέρ που δείχνει τι συμβαίνει σε μια παιδική κατασκήνωση για φανατικούς χριστιανούς στην Βόρεια Ντακότα. Hint. Ο Δαρβίνος δεν είναι και πολύ δημοφιλής εδώ.

Ο άνθρωπος που έγινε Θεός

Αν είσαι στο μουντ να διαβάσεις κάτι ουσιαστικό περί του θέματος, πάρε αγκαλιά τον Τελευταίο Πειρασμό του Καζαντζάκη. Έτη φωτός μπροστά από οτιδήποτε άλλο έχει γραφεί για τον θεάνθρωπο. Πάντα με έμφαση στον άνθρωπο.

 Από εκεί και πέρα δεν μπορούμε παρά να δώσουμε την σφραγίδα έγκρισης μας στο ‘Ο άνθρωπος που έγινε Θεός’ του Γάλλου Ζεράλ Μεσαντιέ. Ιδανικό για να μάθεις που πέρασε ο Ιησούς τα νεανικά του χρόνια, γιατί έγινε Μεσσίας με το ζόρι και πόσο μπλεγμένο ήταν το πολιτικό σκηνικό της Παλαιστίνης του 1ου αιώνα.

Ναι, είναι εύπεπτο. Αλλά δεν είναι επιπέδου ραδικιού, όπως Ο Κώδικας Ντα Βίντσι. Ούτε παλεύει ντε και καλά να σου τσιτώσει το θρησκευτικό αίσθημα όπως π.χ. το The final testament of the Holy Bible του Τζέιμς Φρέι με τον Μεσσία να ζει ως απόβρασμα στη Νέα Υόρκη. Εθισμένος στα ναρκωτικά και το αλκοόλ και με τάση να κάνει σεξ με άντρες, γυναίκες και παπάδες.

Κατά τα άλλα ενδιαφέρον έχει και το ‘Ο καλός άνθρωπος Ιησούς και ο παλιάνθρωπος Χριστός’ του Φίλιπ Πούλμαν που ουσιαστικά προσπαθεί να ‘αποδείξει’ την δήλωση του ότι ‘Η ιδέα για το ότι ο Ιησούς είναι Θεάνθρωπος προέκυψε από την αχαλίνωτη φαντασία του Αποστόλου Παύλου’ και το ‘Το κατά Πιλάτον Ευαγγέλιον’ του Εμανουέλ Σμιτ με τον Πόντιο Πιλάτο σε ρόλο ντετέκτιβ να προσπαθεί να ανακαλύψει που πήγε το σώμα του Χριστού που εξαφανίστηκε από τον τάφο.

O Μεσσίας είναι προσωπική υπόθεση

Για το τέλος μένει η ιερόσυλη ‘Είμαστε πιο δημοφιλείς από τον Ιησού’ δήλωση των Beatles (όχι παιδιά, δεν είστε) και η φωνή του Dave Gahan των Depeche Mode να τραγουδάει το -εμπνευσμένο από τον Elvis Presley- Personal Jesus.

Ναι, υπάρχουν πολλά τραγούδια για τον Ιησού εκεί έξω. Αλλά εγώ με αυτό μεγάλωσα.