Όταν ο Elvis βγήκε πέμπτος σε αμερικανικό Talent Show

Σχεδόν δυο μήνες μετά τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, στην άλλη πλευρά του ατλαντικού το κλίμα είναι ενθουσιώδες. Ο πόλεμος έχει τελειώσει, οι ΗΠΑ έχουν θριαμβεύσει και οι Αμερικανοί καταλαβαίνουν ότι πλέον είναι η νέα υπερδύναμη, ότι ο πλανήτης από εδώ και πέρα θα χορεύει στον δικό τους ρυθμό.

Την ίδια στιγμή, σε μια πόλη του Mississippi, ένα ντροπαλό δεκάχρονο αγόρι, αγνοεί ότι σε λίγα χρόνια όλος ο πλανήτης θα χορεύει και στον δικό του ρυθμό.

Κυριολεκτικά όμως.

Είναι 3 Οκτωβρίου του 1945 κι ο μικρός Elvis Aaron Presley, θα αφήσει για λίγο τη φούστα της μάνας του -με μεγάλη δυσκολία είναι η αλήθεια- και θα σκαρφαλώσει πάνω σε μια καρέκλα, προκειμένου να φτάσει το μικρόφωνο και να τραγουδήσει μπροστά σε εκατοντάδες ανθρώπους, για ένα 19χρονο γερμανικό τσοπανόσκυλο. Ήταν κατά τη διάρκεια ενός πανηγυριού στο Tupelo, στην πόλη που γεννήθηκε και έζησε μέχρι τα 13 του, όπου ο κόσμος θα ερχόταν για πρώτη φορά σε επαφή με τη φωνή του μικρού εκκολαπτόμενου βασιλιά, μέσω ενός παιδικού διαγωνισμού τραγουδιού.

Ο Elvis όμως δεν θα νικήσει. Ο θρύλος για χρόνια θα λέει ότι βγήκε δεύτερος, ο ίδιος όμως αργότερα θα ξεκαθαρίσει ότι βγήκε πέμπτος και ότι αυτό που θυμάται περισσότερο από εκείνη τη μέρα είναι ότι “η μαμά μου μού τις έβρεξε”, μάλλον για κάτι άσχετο απ’ τον διαγωνισμό. Όπως και να ‘χει, ο Elvis θα λάβει το βραβείο των πέντε δολαρίων για την ερμηνεία του στο τραγούδι ‘Old Shep’ και το free pass για όλα τα υπόλοιπα events του πανηγυριού (μεταξύ των οποίων ήταν και το πέταγμα λάσου σε μουλάρια. Καθόλου άσχημα).

Τον παιδικό διαγωνισμό θα μεταδώσει ζωντανά το WELO Radio, ωστόσο καμιά ηχογράφηση αυτής της ιστορικής στιγμής δεν έχει σωθεί μέχρι σήμερα. Ο ίδιος πάντως θα ηχογραφήσει επίσημα το ίδιο τραγούδι, 11 χρόνια αργότερα.

Πώς βρέθηκε όμως ο Elvis στο ‘Mississippi-Alabama Fair and Dairy Show’ να τραγουδάει μπροστά σε τόσο κόσμο, φορώντας ένα παιδικά γυαλιά και κατακόκκινος απ’ την ντροπή του;

Η μητέρα του, ο πατέρας του, δεν ήταν άνθρωποι της μουσικής, δεν είχαν ιδέα από τα gospel και τα blues που είχαν ήδη αρχίσει να μαγεύουν τον γιο τους. Δεν προσπάθησαν να του δώσουν καμία μουσική παιδιά, ήταν αρκετά φτωχοί για να του προσφέρουν οτιδήποτε περισσότερο από τροφή, στέγη και μπόλικο κανάκεμα. Ωστόσο ο ίδιος είχε ήδη κολλήσει το μικρόβιο της μουσικής, γι’ αυτό και ήδη περνούσε τα σαββατιάτικα απογεύματα του στο Δικαστικό Μέγαρο του Tupelo, εκεί από όπου εξέπεμπε ο ραδιοφωνικός σταθμός που αναφέραμε προηγουμένως. Δεν του έφτανε όμως απλά να ακούει, ήθελε κάτι περισσότερο.

Σε μια συνέντευξή του το 1965, θα θυμηθεί ότι “συχνά ψέλναμε με τους φίλους μου στην χορωδία μίας τοπικής εκκλησίας, αλλά ήταν πολύ μικρή, οπότε δεν μπορούσαμε να τραγουδήσουμε πολύ δυνατά”.

Όταν στην αρχή της σχολικής χρονιάς του 1945, οι δάσκαλοι θα ρωτήσουν ποια παιδιά θα ήθελαν να τραγουδήσουν στην πρώτη συγκέντρωση των μαθητών, ο Elvis θα ζητήσει να πάρει μέρος.

“Τραγούδησε τόσο γλυκά”, θα θυμηθεί μετά από χρόνια η δασκάλα του Oletta Grimes. Το ίδιο θα εντυπωσιαστούν και οι υπόλοιποι δάσκαλοι από τη φωνή του, και έτσι θα αποφασίσουν ότι ο μικρός λευκός (που για λίγο ακόμα θα τραγουδάει σαν λευκός), καλό είναι να πάρει μέρος στον διαγωνισμό τραγουδιού που πλησιάζει. Και έτσι έγινε, όπως μαρτυρά και η φωτογραφία που τραβήχτηκε με τους μικρούς νικητές, και τον Elvis τρίτο από αριστερά.

Ένα χρόνο μετά, στα ενδέκατα γενέθλιά του, θα βρεθεί μπροστά σε ένα δίλημμα: “ποδήλατο ή κιθάρα για δώρο”; Ο ίδιος θα προτιμήσει το ποδήλατο, η μητέρα του όμως από φόβο μην τον πατήσει κανέναν αυτοκίνητο θα τον πείσει να προτιμήσει την κιθάρα. Και τα υπόλοιπα είναι ιστορία, όπως λένε.

Άσχετο, αλλά τι να απέγινε εκείνος που βγήκε πρώτος στον διαγωνισμό;

Φωτογραφίες: www.elvispresleyphotos.com