Όταν ο Little Richard διάβαζε τη Βίβλο στον John Lennon

Σε αυτούς τους ανθρώπους άνηκε και ο Little Richard. Δεν κατάφερε ποτέ πάλι μετά το 1958 να μπει στο Top Ten της πατρίδας του. Θα πει κάποιος “ναι, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν περιμένεις από τα gospel albums να βγάλουν χιτάκια” και αυτό γιατί μέχρι το 1964 έβγαζε μόνο θρησκευτικά τραγούδια. Και θα ‘χει δίκιο. Βλέπεις το 1959 χειροτονήθηκε ιερέας, μετά από ένα όραμα που “του αποκάλυψε με ποιον τρόπο θα τελείωνε ο κόσμος”. Όταν όμως ξαναγύρισε στο rock ‘n’ roll, κάπου το 1964, δεν κατάφερε να βρει πάλι τη χαμένη του αίγλη.

Πού στηρίχθηκε αυτή, όμως;

Πρώτο του μεγάλο χιτ το ‘Tutti Frutti’ το 1956, για να συνεχίσει με τα ‘Long Tall Sally’ και ‘Rip It Up’ την ίδια χρονιά, τη ‘Lucille’ το 1957 και το ‘Good Golly Miss Molly’ το 1958. Ήταν απ’ τους πρωτεργάτες του rock ‘n’ roll και με το απλό αλλά ξεσηκωτικό ρυθμό που χτυπούσε τα πλήκτρα του πιάνου, τα gospelίζοντα φωνητικά του και τα σεξουαλικά του υπονοούμενα, θα οδηγούσε τον χείμαρρο της ποπ μουσικής που ερχόταν και τα σάρωνε όλα. Δεκάδες καλλιτέχνες θα εντυπωσιαστούν και θα προσπαθήσουν να του μοιάσουν, από τον Bob Dylan που θα παραδεχτεί ότι πιτσιρικάς έπαιζε τα τραγούδια του στο πιάνο του σπιτιού του, μέχρι τον Elton John.

“Άκουσα τον Little Richard και τον Jerry Lee Lewis, και αυτό ήταν όλο που χρειαζόμουν”, δήλωσε ο Βρετανός μουσικός το 1973. “Δεν ήθελα πια να κάνω τίποτα άλλο στη ζωή μου. Μουσικά είμαι πιο κοντά στον Little Richard, από ό, τι στον Jerry Lee Lewis. Ο δεύτερος είναι πολύ καλός πιανίστας, και γεμάτος επιδεξιότητες, αλλά ο Little Richard τα ‘κοπανάει τα πλήκτρα πιο ωραία'”.

Η επιρροή του όπως είπαμε ήταν τεράστια. Τον έχουν διασκευάσει από τους Everly Brothers και τους Creedence Clearwater Revival μέχρι τον Elvis Costello.

Και οι Beatles, βέβαια, επανεκτέλεσαν πολλά απ’ τα τραγούδια του -και όχι μόνο το ‘Long Tall Sally’ που ίσως είναι το πιο γνωστό.

“Συνηθίζαμε να καθόμαστε πίσω στα παρασκήνια ενός κλαμπ του Αμβούργου στο οποίο εμφανιζόταν μετά από μας και να τον βλέπουμε να παίζει”, θα πει σε κάποια συνέντευξή του ο John Lennon. “Συνήθιζε να διαβάζει τη Βίβλο και εμείς επειδή το μόνο που θέλαμε ήταν να τον ακούμε να μιλάει, καθόμασταν κοντά του. Ακόμα τον αγαπάω και είναι ένας απ’ τους μεγαλύτερους που υπήρξαν ποτέ”.

Όταν το Σάββατο έγινε γνωστό ότι πέθανε από καρκίνο των οστών σε ηλικία 87 ετών, ο Stevan Van Zandt, κιθαρίστας των E-Street Band που για χρόνια συντρόφευαν τον Bruce Springsteen, έγραψε στον λογαριασμό του στο Twitter:

“Ο Elvis ήταν αυτός που έκανε δημοφιλές το rock ‘n’ roll, ο Chuck Berry ήταν αυτόν που έλεγε τις ιστορίες, ο Richard ήταν το αρχέτυπο”.

Δεν επηρέασε όμως μόνο με τη μουσική του αλλά και με την εμφάνισή του στη σκηνή, τα ρούχα του, το κούρεμά του… Αυτή η πομπώδης ανδρόγυνη φιγούρα προφήτευε ότι η μουσική που έρχεται δεν θα χωράει πια σε καλούπια, θα πηδάει απ’ το ένα διαχωριστικό σύνορο στο άλλο. Πάρε για παράδειγμα τον Prince, είναι σχεδόν αστεία η ομοιότητά τους.

“Ο Prince είναι ο Little Richard της γενιάς του”, θα πει ο ίδιος ο μύθος σε μια συνέντευξή του το 1989, και αμέσως μετά θα κοιτάξει την κάμερα και θα του απευθυνθεί προσωπικά. “Φορούσα μοβ πολύ πριν από σένα!”.

“Ήταν ο πρώτος που δεν έδινε δεκάρα για το τι θα πουν για την φανταχτερή του εμφάνιση”, θα πει ο Dan Auerbach των Black Keys. “Και πού θα ήταν σήμερα το rock ‘n’ roll χωρίς αυτό το στοιχείο;”.

Αυτό το στοιχείο ήταν πάντως έγινε και η αιτία να τον διώξει ο πατέρας του απ’ το σπίτι του, μόλις στα 13 του. Γεννήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου του 1932 στο Macon της Georgia ως Richard Penniman,  είχε 12 αδέρφια(!) και το περιβάλλον του ήταν γεμάτο με ιερείς. Παρά το γεγονός ότι τραγουδούσε σε μία εκκλησία της γειτονιάς του, ο πατέρας του δεν στήριζε την αγάπη του για τη μουσική, χαρακτηρίζοντάς τον συνεχώς “gay” και οδηγώντας τον να εγκαταλείψει το σπίτι τους και να πάει να μετακομίσει σε μια λευκή οικογένεια της πόλης.

Κολλητός με τον Otis Redding ως παιδί, θα μυηθεί στα R&B, στα blues και στη country όσο θα εργάζεται σε ένα περίπτερο της πόλης του και γρήγορα τα πράγματα θα πάρουν τον δρόμο τους. Θα κερδίσει σε έναν διαγωνισμό ταλέντων και θα αλλάξει το όνομά του γιατί θα βαρεθεί να τον κοροϊδεύουν για αυτό, μιμούμενος πολλούς blues μουσικούς της εποχής, οι οποίοι υιοθετούσαν το ‘Little’ ως κομμάτι του καλλιτεχνικού ονόματός τους. Από το ’51 μέχρι το ’56 θα έχει συμβόλαιο στη δισκογραφική RCA, αλλά ό,τι βγάζει, θα το ακούει μόνο αυτός και δυο φίλοι του. Όταν όμως θα το γυρίσει στο rock ‘n’ roll, θα εξελιχθεί στον άνθρωπο που θα το καθορίσουν όσο λίγοι. Και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

“Πάντα τραγουδούσα rock ‘n’ roll αλλά όχι πίσω απ’ το μικρόφωνο, πίστευα ότι δεν θα άρεσε στον κόσμο. Δεν είχα ακούσει κανέναν να παίζει δημόσια και φοβόμουν”, θα πει σε συνέντευξή του.

Ένας απ’ τους τελευταίους μύθους που κρατούσε το ‘μουσικό σήμερα’ συνδεδεμένο με τις ρίζες του, με τα ’50s, δεν ζει πια. Δυστυχώς, για όλους μας, ο Jerry Lee Lewis έχει μείνει μόνος του.