Όταν παίρνουμε τον Bruce Willis στα σοβαρά

Δεν εξισώσουμε, προς θεού, τις ταινίες δράσης με την έννοια του ασόβαρου. (Για αποδείξεις προχωρήστε στην παρακάτω λίστα.) Αλλά το πρόβλημα με τον Bruce Willis είναι ότι πάρα πολύ συχνά αναλωνόταν σε αποτυχημένες περιπέτειες ή σε κάκιστες δραματικές απόπειρες – ιδίως οι αρχές των ‘90s δεν ήταν ιδιαίτερα καλά χρόνια απέναντί του.

Όμως κάθε λίγες ταινίες έκανε κάτι που δεν περίμενες από αυτόν. Όχι τόσο έναν Υποχρεωτικό Δραματικό Ρόλο, κάτι που έχει καταντήσει μεγαλύτερο κλισέ κι από το να προτείνεται για Όσκαρ η Meryl Streep. Αλλά κάτι, πολύ απλά, αναπάντεχο. Είτε ήταν ένα υπαρξιακό δράμα επιστημονικής φαντασίας, μια στιλιζαρισμένη ταινία δράσης, μια κωμωδία, ή απλώς κάτι εντελώς άλλο.  Το πιθανότερο είναι πως σε κανέναν από εμάς δεν έρχεται το όνομα του Willis σαν ένα από τα πρώτα όταν τίθεται το ερώτημα “πες μου έναν γαμάτο ηθοποιό”.

Αυτοί είναι οι λόγοι που αποδεικνύουν πως ίσως θα έπρεπε.

Μας προσγείωνε στο “Pulp Fiction”

Δεν είναι όσο απλό ακούγεται. Γιατί στο ρόλο του μαχητή Μπουτς βρίσκεται εν μέσω μιας παλαβής, στα όρια του καρτουνίστικου, σπονδυλωτής, εκτός σειράς, ιστορίας γεμάτης με χαρακτήρες που όσο κι αν απολάμβανες, δεν ήθελες πραγματικά να υποστηρίξεις. Ο Willis προσπαθεί να βγάλει νόημα από τον πανικό και παίρνει τον θεατή από το χέρι. Δεν είναι τυχαίο που ο ιδιοφυής Tarantino, αφηγούμενος την πολύπλοκη αυτή ιστορία με ό,τι σειρά του κατέβαινε, επέλεξε ως κλείσιμο για την ταινία το happy end του Μπουτς – έστω κι αν κανονικά αυτό ερχόταν κάπου στα μισά του όλου στόρι. Ο Willis παρέδωσε την κλασική πλέον ατακάρα “Zed is dead”, καβάλησε το τσόπερ, και χάθηκε στο -λέμε τώρα- ηλιοβασίλεμα.

Μας έκανε να ανατριχιάσουμε στο “12 Πίθηκοι”

Πολύ μεγάλη ταινία, και ήταν στο κέντρο, με έναν φοβερά απαιτητικό ρόλο που τον ήθελε να ταξιδεύει στο χρόνο και να είναι διαρκώς διαφορετικός, αλλά με συνέπεια. Είναι τρομερός.

Μας συγκίνησε στην “Έκτη Αίσθηση”

Σιωπηλός, με μελαγχολικό βλέμμα που κρύβει πόνο, σκιαγράφησε ιδανικά μια τραγική φιγούρα και σε έπεισε για μια από τις μεγαλύτερες μπλόφες στην ιστορία του σινεμά. Βασικά ο ρόλος που αν τον περιέγραφες σε κάποιον και τον ρώταγες ποιος ηθοποιός θα ήταν ιδανικός, θα ξεκίναγε “ε, όχι ο Bruce Willis”.

Μας βοήθησε να περάσουμε τέλεια στο “Αρμαγεδδών”

Δεν ακούω κουβέντα. Είναι γαμώ τα popcorn movies και ο Bruce κάνει φοβερό κέφι, ζει τον ακραία απίστευτο ρόλο του με όσο αυτοσαρκασμό πρέπει αλλά χωρίς να γίνεται καρτούν (είναι ο ιδανικός πετρελαιάς του διαστήματος, δηλαδή δε θα μπορούσες να έχει φανταστεί καλύτερα ένα τέτοιο πράγμα) και στο τέλος κουβαλάει και το συναισθηματικό arc της ταινίας. Ε, τι άλλο να κάνει δηλαδή.

Μας έδειξε ότι μπορεί να χαθεί σε ένα ensemble στο “Nobody’s Fool”

Δεν είναι εύκολο αν είσαι μεγάλος, αναγνωρίσιμος σταρ, να μπορείς να γίνεσαι ισότιμο κομμάτι ενός συνόλου, σε μια χαμηλών τόνων δραματική ταινία. Η ταινία δεν είναι τίποτα το τρομερό, ένα τίμιο οικογενειακό δράμα, αλλά ο Bruce δίνει μια από τις πιο μικρές, αλλά και μεστές του ερμηνείες.

Μας συστήθηκε ως μερακλής γόης στο “Αυτός, Αυτή και τα Μυστήρια”

Χρειάζεται κάτι παραπάνω από αυτό το βίντεο; Η σειρά έχει μείνει στην ιστορία και σίγουρα όχι επειδή η Cybill έμοιαζε ωραία όταν στεκόταν παγερή.

Μας καθήλωσε στον “Άφθαρτο”

Είναι από αυτές τις φορές που ένας σκηνοθέτης έχει βρει το κουμπί του ηθοποιού, και είναι κρίμα που δεν συνεργάστηκαν άλλο ο Shyamalan με τον Bruce Willis, γιατί όσο το έκαναν, πήγαινε καλά και για τους δύο. Ο Willis λες κι ήταν η μούσα του Ινδού σκηνοθέτη, τον ενέπνευσε να γυρίσει τα δύο πιο δυνατά ψυχολογικά μεταφυσικά θρίλερ της εποχής – κι ο ίδιος με τη σειρά του, ειδικά εδώ, έχει πλέον αφήσει πίσω του σχεδόν κάθε τικ που τον χαρακτηρίζει ως ηθοποιός. Ερμηνειάρα.

Μας έκανε να χαμογελάσουμε ευτυχισμένα στο “Moonrise Kingdom”

Τα είπε τέλεια ο ίδιος ο Wes Anderson: “Τον Μπρους Γουίλις τον σκέφτηκα ως σύμβολο όσων ήθελα να πω: ήθελα δηλαδή να κρατήσει κάτι από την περσόνα που όλοι ξέρουμε, αλλά να πετάξει τα υπόλοιπα. Τον ήθελα μοναχικό, θλιμμένο, ανασφαλή. Πίστευα ότι αυτές οι αντιθέσεις θα βγάλουν κάτι, και νομίζω ότι είχα δίκιο.” Είχε όντως δίκιο. Ο Bruce είναι υπέροχος, όπως και η ταινία εξάλλου. (Να πας να τη δεις, παίζει ήδη στις αίθουσες.)

Μας πώρωσε άσχημα στο “Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει”

Τελευταίο και καλύτερο. Η απόδειξη πως μπορείς να βάλεις κέφι και ψυχή και πάθος ακόμα και στον πλέον straightforward των action heroes. Τι έπρεπε να κάνει; Να ξεπαστρέψει μια ομάδα τρομοκρατών. Μέχρι να το κάνει είχες ζήσει αγωνία για τον ίδιο και την γυναίκα του, είχες ενδιαφερθεί για έναν γάμο στα πρόθυρα της διάλυσης, είχες διασκεδάσεις, είχες γελάσει, είχες υψώσει γροθιά στον άερα φωνάζοντας YIPPEE KI YAY MOTHERFUCKER. Έπλασε τον πιο γαμάτο ήρωα εδώ και καμιά 20αριά χρόνια. Τέλος.