Όταν βλέπεις τους σταρς από κοντά

Κάθε φορά που ξεκινώ να πάω σε κάποιο μεγάλο Φεστιβάλ σαν της Βενετίας ή για κάποια μεγάλη συνέντευξη, οι περισσότεροι γνωστοί μου εύχονται να περάσω τέλεια, να χαιρετήσω “τον τάδε αν τον δω” κλπ. Κάποιες ευχές είναι μεταξύ αστείου και σοβαρού, αλλά ανάμεσα στις γραμμές πάντα φαίνεται μια ιδέα, η πίστη πως βασικά ένα μεγάλο Φεστιβάλ είναι ένας χώρος που εντάξει, οι διάσημοι κόβουν βόλτες, μπορείς να τους πετύχεις στο δρόμο, κλπ.

Στην πραγματικότητα τα περισσότερα από αυτά τα events είναι τρομερά προστατευμένα. Το Φεστιβάλ Βενετίας είναι γνωστό για το Aperol Spritz που ρέει άφθονο και για τους πρώτου χολιγουντιανού μεγέθους σταρς που ξεκινούν εκεί τις οσκαρικές τους διαδρομές. Ευτυχώς, βέβαια, δεν χρειάζεται να είσαι σταρ για να το απολαύσεις. Βάλε σε ένα ποτήρι με πάγο ένα μέρος Aperol, ένα Cinzano Pro Spritz και ένα splash Schweppes Soda Water και ολοκλήρωσε με μία φέτα πορτοκάλι.

Οι διάσημοι ακολουθούν συγκεκριμένες πορείες, η πρόσβαση είναι δύσκολη. Ο Μπραντ Πιτ είναι στο ξενοδοχείο του, όταν μετακινηθεί προς το δωμάτιο της συνέντευξής σας θα τον φέρουν εκεί 7 άτομα γύρω του, και για να τον δεις από κοντά υπό άλλες συνθήκες πρέπει να κρεμαστείς από ένα δέντρο (είναι ένα συγκεκριμένο δέντρο! Λειτουργεί σχεδόν πάντα) μια συγκεκριμένη ώρα που έχεις υπολογίσει πώς θα περνάει από εκεί.

Γι’αυτό είναι τόσο τρομερά διασκεδαστικό και αγνό όταν όντως πετυχαίνεις έναν από αυτούς τους ανθρώπους γύρω σου, δίπλα σου, μια στιγμή που δεν θα έπρεπε να είναι εκεί! Να πετύχεις τον Ταραντίνο να τρώει πίτσα, τον Γκιγιέρμο ντελ Τόρο να εμφανίζεται από το στενό δίπλα από ένα καταπληκτικό Ιταλικό εστιατόριο για να μπει σε ταξί, να σηκώνεις το κεφάλι από το κρουασάν που μόλις καταβρόχθισες για να δεις μπροστά σου να περπατάει αμέριμνος ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, να πίνεις το Aperol Spritz σου στο μπαρ που συχνάζουν οι δημοσιογράφοι και να περνάει ξαφνικά σφαίρα ανάμεσα στην παρέα σου η Άντρεα Άρνολντ (του “American Honey” και του “Big Little Lies”). Στους 100 σταρς, θα τύχουν οι 2-3 που απλά κάποια στιγμή θα τύχει να βρεθούν απέναντί σου.

Στο Φεστιβάλ Βενετίας, που είναι πιο συγκεντρωμένο, πιο μικρό σαν εύρος, πιο χαλαρό σαν διάθεση, αυτό συμβαίνει περιέργως πιο εύκολα από ό,τι αλλού.

Η ΦΡΑΝΣΕΣ ΜΑΚΝΤΟΡΜΑΝΤ ΤΟ ΡΙΧΝΕΙ ΣΤΟ ΧΟΡΟ

Joel Ryan/Invision/AP

Τη χρονιά των “Τριών Πινακίδων” η Φράνσες ΜακΝτόρμαντ ήρθε στη Βενετία για την πρεμιέρα της ταινίας κι έφερε μαζί και το γνωστό της αντι-σταρ κέφι. Όπως την έβλεπες όλη εκείνη τη χρονιά να κερδίζει το ένα βραβείο μετά το άλλο, με αποκορύφωμα φυσικά το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου, και η όλη της αύρα να λέει “αφού με φωνάζετε καλώς, αλλά δε θα τρελαθώ κιόλας”, έτσι κι όταν ταξίδεψε στο Λίντο για την παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας, έμοιαζε εξίσου άνετη με μια κάποια διάθεση χαλαρότητας.

Το βράδυ της παγκόσμιας πρεμιέρας των “Πινακίδων” στη Sala Grande, μετά την ταινία που πρωταγωνιστούσε η οσκαρική ηθοποιός, ακολουθούσε η ειδική προβολή του “Thriller 3D”, δηλαδή του κλασικού 14λεπτου βίντεο του Μάικλ Τζάκσον σε σκηνοθεσία Τζον Λάντις, μαζί με το σπάνιο ντοκιμαντέρ για το γύρισμα, που δεν είχε παιχτεί ποτέ σε σινεμά. Η ΜακΝτόρμαντ όχι μόνο έμεινε μες στο σινεμά μετά την ταινία της, θυμίζοντας εποχές Νυχτών Πρεμιέρας που θεατές κρύβονταν στην τουαλέτα του σινεμά για να μείνουν και για την επόμενη προβολή (απλά ξέρετε, κάπως στο πιο γκλαμουράτο), είδε την προβολή του βίντεοκλιπ και ύστερα μόνο βγήκε από την πλαϊνή έξοδο για να κατευθυνθεί στο πάρτυ της πρεμιέρας των “Πινακίδων”.

Και καθώς η υπόλοιπη αποστολή της ταινίας είχε αποχωρήσει μαζικά με λιμουζίνες κι η ίδια είχε μείνει πίσω, έκανε τη διαδρομή με τα πόδια, χορεύοντας στο δρόμο το “Thriller” που ακουγόταν από τα μεγάφωνα έξω από το σινεμά, δίπλα στο μπαρ Leone D’Oro όπου όλοι είχαν αράξει για να πιουν το παραδοσιακό Aperol Spritz της βραδιάς. Έπρεπε να την έχουμε καλέσει να πιει μαζί μας- μπορεί και να ψηνόταν.

Ο ΣΑΜ ΜΕΝΤΕΣ ΨΑΧΝΕΙ ΤΗΝ ΤΟΥΑΛΕΤΑ

Μια χρονιά Πρόεδρος της Επιτροπής του Φεστιβάλ ήταν ο σκηνοθέτης Σαμ Μέντες, που ανάμεσα στα Τζέιμς Μποντ του έκανε μια βόλτα για να δώσει κι έναν Χρυσό Λέοντα. Τα μέλη της επιτροπής, ειδικά οι σκηνοθέτες, είναι πολύ πιο χαλαροί στο να βολτάρουν στο χώρο του Φεστιβάλ. Μέχρι και ταινία έχει τύχει να δούμε καθιστοί δίπλα στον Λαβ Ντίαζ, τον σκηνοθέτη που 2-3 μέρες μετά κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι, το πρώτο δηλαδή βραβείο στο ίδιο Φεστιβάλ. “Νομίζω δίπλα μας κάθεται ο Λαβ Ντίαζ”, άκουσα ψιθυριστά στο αυτί μου την ώρα που ξεκίναγε η ταινία. Συμβαίνουν αυτά!

Ένα μεσημέρι περπατώντας στην είσοδο του κεντρικού κτιρίου των εγκαταστάσεων του Φεστιβάλ, εκείνο που στεγάζει 4 αίθουσες συν την αίθουσα συνεντεύξεων τύπου, πετύχαμε τον Σαμ Μέντες να κινείται βιαστικός. Περπατώντας προς το μέρος του, επειδή προς τα εκεί ήταν η έξοδος, καταλαβαίνουμε από την κατεύθυνσή του προς τι η βιασύνη: πήγαινε προς την τουαλέτα. Σε ένα κρεσέντο αβολοσύνης, συνειδητοποιώ πως πριν μπούμε σε ταινία θέλω κι εγώ να πάω, οπότε περιμένω μερικά αμήχανα δευτερόλεπτα να περάσει για να μη νομίσει πως τον ακολουθώ, κι ύστερα κατευθύνομαι κι εγώ.

Βγαίνοντας, πλησιάζω το βρύση για να πλυθώ- εκείνη τη στιγμή, βγαίνει κι ο Σαμ Μέντες. Με μια ανεπαίσθητη, διακριτική κίνηση του βλέμματος, καταλαβαίνω ότι με αναγνώρισε. Σε διπλανούς καθρέφτες, στεγνώνουμε τα χέρια μας. Διακριτικά πάντα, μέσω του αντικατοπτρισμού στον καθρέφτη, μου κάνει ένα μικρό καταφατικό νεύμα. Σα να λέει “ναι γεια σας, καλή σας συνέχεια”. Αμήχανα, επαναλαμβάνω την ίδια κίνηση. Πάντα μέσω του καθρέφτη. Κάνω να φύγω. Κάνει να φύγει. Κοντοστέκομαι. Φεύγει.

“Δε με αφήνουν να πάω ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΤΟΥΑΛΕΤΑ”, θα είναι 100% η ιστορία που θα έχει πει τρομαγμένος, κάποια φορά που κάποιος τον ρώτησε, “ποια είναι η πιο περίεργη συνάντηση που είχατε ποτέ με φαν σας;”

Η ΕΜΑ ΣΤΟΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΞΟΔΟ

See more

Πριν την Φράνσες ΜακΝτόρμαντ, κι άλλη ηθοποιός είχε κερδίσει Όσκαρ αφότου λανσάρισε την ταινία της στη Βενετία, η Έμα Στόουν με το “La La Land”. (Και πέρσι έκανε το ίδιο κι η Ολίβια Κόλμαν με την “Ευνοούμενη”. Καλό σερί για τη Βενετία. Αυτό σημαίνει πως θα κερδίσει φέτος η Σκάρλετ Γιόχανσον για το “Marriage Story”;)

Τώρα, το ξενοδοχείο Excelsior που μένουν όλοι οι μεγάλοι καλεσμένοι, απέχει από το κόκκινο χαλί μια ευθεία γραμμή που σε χαλαρό βηματισμό θέλει τρία λεπτά να τη διασχίσεις. Παρόλαυτά, οι πάντες πάνε με λιμουζίνα. Όταν λέω οι πάντες εννοώ οι πρώτης γραμμής σταρς- οι Πιτ, οι Κλούνεϊ, οι Φοίνιξ. Κατά τα άλλα η ευθεία αυτή είναι γεμάτη με κάτι ανθυποσελέμπριτιζ της Ιταλίας που ντύνονται στην τρίχα κι απλά περπατάνε αυτά τα λίγα μέτρα με όσο πιο εμφανή και στομφώδη τρόπο είναι δυνατόν. Είναι καταπληκτικό θέαμα.

Τελοσπάντων, η Έμα Στόουν δεν είναι ανθυποσελέμπριτι, ήταν η μεγάλη σταρ της πρεμιέρας του Φεστιβάλ εκείνη τη χρονιά. Κι αν αντί να βγει από την πλαϊνή πόρτα όπως κάνουν οι περισσότεροι, μια πόρτα που πλέον περιτριγυρίζεται από κάγκελα για να κρατούν σε απόσταση δημοσιογράφους και κοινό, η Στόουν βγήκε από την κανονική, κεντρική είσοδο. Αυτή την οποία περνούν ανά κάθε λεπτό δεκάδες άνθρωποι, από φωτογράφους και δημοσιογράφους μέχρι PRιτζήδες και περαστικούς. Κατέβηκε στο λόμπι του ξενοδοχείου, βγήκε από την είσοδο μπροστά σε υπομονετικούς φανς και τυχαίους περαστικούς (ο κόσμος μπορεί κανονικά να περνάει από αυτό το σημείο, δεν χρειάζεται δημοσιογραφική διαπίστευση), και μπήκε στη λιμουζίνα που την πήγε στο κόκκινο χαλί.

Νά’την, στην πιο πάνω φωτογραφία. Μπροστά μας, ανάμεσα στον κόσμο. Ήταν η στιγμή που κέρδισε το Όσκαρ.

ΣΕΛΦΙ ΣΤΗΝ ΟΥΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΑΝΤΟΥΙΤΣ

Μιλώντας για σκηνοθέτες που σουλατσάρουν στο χώρο του Φεστιβάλ, μια άλλη χρονιά στην κριτική επιτροπή ήταν ο Έντγκαρ Ράιτ, σκηνοθέτης του “Σκοτ Πίλγκριμ” και του “Baby Driver”. Αγαπημένος σκηνοθέτης και τρομερά συμπαθής τύπος, τον πρωτοπροσέξαμε ένα απόγευμα καθώς περιμέναμε στην ουρά για την αίθουσα Παζινέτι, την μικρότερη του Φεστιβάλ, ένα αιθουσάκι που χωράει μετά βίας 100 ανθρώπους. Δε θυμάμαι τι περιμέναμε να δούμε, ίσως το “Manhunt” του Τζον Γου, πάντως σίγουρα κάτι που θέλαμε πολύ και φοβόμασταν ότι πρέπει να πάμε νωρίς για να χωρέσουμε. Ενώ είμαστε από νωρίς στην ουρά, μπροστά μπροστά, βλέπουμε στην καντίνα του εσωτερικού χώρου κάποιον που μοιάζει με τον Έντγκαρ Ράιτ, να περιμένει να πάρει ένα σάντουιτς. Κοιτάμε, ξανακοιτάμε, κοιτάμε λίγο καλύτερα, τελικά προς στιγμήν καταλήγουμε πως “χα, αυτός εκεί μοιάζει τελείως στον Έντγκαρ Ράιτ”.

Περνάνε μερικά δευτερόλεπτα σιωπηλής αβεβαιότητας και τελικά ακούγεται ένα κοφτό, αποφασιστικό, “συγγνώμη, πάω να δω”. Εγώ περιμένω μη χάσουμε την σειρά. Και τότε βλέπω από μακριά τα νοήματα. “Αυτός είναι!”, σε άπταιστους φωναχτούς ψιθύρους. Κοιτάζω αριστερά, κοιτάζω δεξιά, λέω το γιόλο μου, και εξαφανίζομαι από την ουρά, πλησιάζοντας κι εγώ τον Ράιτ. Τον πλησιάζουμε, του πιάνουμε την κουβέντα, ο άνθρωπος με το σάντουιτς στο χέρι, γέλαγε γεμάτος ευχαρίστηση από το συμβάν, ούτε μισό τοις εκατό ύφους- πήραμε μαζί μια φωτογραφία στην οποία εκείνος φαίνεται να γελάει περισσότερο από εμάς. Συμπαθέστατος!

Πήγαμε ύστερα ξανά στην ουρά. Δε θυμάμαι πόσο πίσω βρεθήκαμε, αλλά θυμάμαι να βλέπουμε την ταινία, οπότε τέλος καλό, σέλφι καλή.

Ο ΜΠΡΟΥΝΟ ΓΚΑΝΖ ΣΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ

(Photo by Vianney Le Caer/Invision/AP)

Αυτό δεν ήταν στη Βενετία αλλά παραμένει ως και σήμερα η αγαπημένη μου συνάντηση με διάσημο εκτός κάποιου οργανωμένου πλαισίου συνέντευξης ή ρεπορτάζ. Μια χρονιά στο Φεστιβάλ Λονδίνου, κάνω συνεντεύξεις για την ταινία “The Party” της Σάλι Πότερ, ανάμεσα στο καστ κι ο θρύλος Μπρούνο Γκανζ, που πέθανε μάλιστα πριν λίγους μήνες.

Είναι μεγάλο το δέος του να συναντάς από κοντά έναν τόσο θρυλικό ηθοποιό. Ήθελα πολύ να τον ρωτήσω πώς νιώθει που το μισό ίντερνετ τον ξέρει μέσα από τα memes του Χίτλερ από την ταινία “Η Πτώση”, αλλά δεν μπορούσα να το κάνω. Τελείωσε η συνέντευξη, πήραμε το δρόμο μας όλοι. Αργότερα επέστρεψα στο ίδιο ξενοδοχείο για άλλη συνέντευξη, και στο λόμπι ποιον πετυχαίνω; Τον Μπρούνο Γκανζ, χαλαρό, να έρχεται προς το ασανσέρ. Με βλέπει, έρχεται και με χαιρετάει. Παίρνω θάρρος εγώ, και σε μια διαδρομή λίγων ορόφων που μου φάνηκε σα να κράτησε ώρες, τον ρώτησα -και μου μίλησε, ειλικρινά, βαθιά!- για τα memes.

Η αποστολή μου είχε ολοκληρωθεί. Οι συναντήσεις με διασήμους δε θα είναι ποτέ ξανά ίδιες.

*Για το Φεστιβάλ Βενετίας γράφαμε καθημερινά από τη Βενετία, με δροσερή διάθεση και συνοδεία Aperol Spritz την ώρα του aperitivo. Αυτό αρκεί για έμπνευση.