Ουρλιάξτε ελεύθερα με τις καλύτερες ταινίες τρόμου του 2016

Οι σοβαροί κριτικοί και τα μέλη της Ακαδημίας κατά κανόνα τις σνομπάρουν. Λογικό και δίκαιο, αφού στην πλειοψηφία τους είναι αρρωστημένες ή σκουπίδια. Πάντα υπάρχουν, ωστόσο, φωτεινές εξαιρέσεις. Ειδικά φέτος η ‘σοδειά’ ήταν τόσο καλή που δεν μας πήγαινε καρδιά να μην τους κάνουμε ξεχωριστό αφιέρωμα.

Τα ΑμεΑ έχουν τον πρώτο λόγο

Αυτό είναι το λογικό συμπέρασμα στο οποίο θα κατέληγε κάποιος βλέποντας ότι, δυο από τις καλύτερες ταινίες τρόμου της χρονιάς, έχουν ως πρωταγωνιστή ή αρχικακό κάποιον που ανήκει στη συγκεκριμένη κατηγορία. Εν αρχή το υπέροχο ‘Don’t Breathe’, η μοναδική ταινία εδώ και χρόνια που με έκανε να βγάλω κοριτσίστικα ουρλιαχτά ενώ την παρακολουθούσα (τι να σου λέω τώρα, ρόμπα έγινα στη γυναίκα μου), με πρωταγωνιστή ένα τυφλό βετεράνο που βλέπει μια παρέα εφήβων να εισβάλει στο σπίτι του στο ερημωμένο Ντιτρόιτπροκειμένου να τον ληστέψουν. Προφανώς το παλικάρι είναι ψυχωτικό, αλλά έχει τους λόγους τους, τους οποίους και ανακαλύπτουμε στην πορεία. Είναι, ας πούμε, ένας ψυχωτικός που δεν γίνεται ποτέ καρτούν.

Ένα κλειστοφοβικό αριστούργημα που, μεταξύ άλλων, θα σε αναγκάσει να δεις με εντελώς άλλο μάτι αυτό το κουζινικό σκεύος που χρησιμοποιούν για να παραγεμίσουν τη γαλοπούλα.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Το ‘Don’t Breathe’ στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς

Μισό μόλις επίπεδο παρακάτω βρίσκεται το ‘Hush’ του Mike Flanagan, ενός από τους καλύτερους σκηνοθέτες που επιδίδονται αυτή τη στιγμή στο άθλημα. Πρόκειται για μια κλασική home invasion ταινία, με τη μόνη διαφορά ότι η συγγραφέας πρωταγωνίστρια (σ.σ. η αποτελεσματική Kate Siegal, που τυγχάνει να είναι και σύζυγος του σκηνοθέτη), αυτή που πολιορκείται στο σπίτι της στο δάσος από ένα τρελό με βαλίστρα, είναι κωφάλαλη. Με άλλα λόγια, το ποντίκι, στο συγκεκριμένο παιχνίδι, την έχει πέντε φορές πιο βαμμένη και δεν μπορεί εκ προοιμίου να βγάλει κιχ. Ή μήπως όχι;

Αν το ‘Hush’ είναι του γούστου σου (και έχεις άνεση χρόνου), καλό είναι να δώσεις μια ευκαιρία και στην δεύτερη ταινία τρόμου που κυκλοφόρησε ο Mike Flanagan εντός του 2016, δηλαδή του ‘Ouija: Origin of Evil’. Ένα σίκουελ που ξεπερνάει σαφώς το original (το οποίο και μην κάνεις τον κόπο να το δεις) και κερδίζει πόντους -σε ατμόσφαιρα- από το γεγονός ότι διαδραματίζεται στα ’60s.

Και για να το λήξουμε μια και καλή με τα σίκουελ, την εύκολη λύση δηλαδή στο βασίλειο του τρόμου, οφείλουμε να πούμε ένα OK (είναι απλά επαρκές) λόγο για το ‘Purge: Εlection Υear’ όπου, τη συγκεκριμένη νύχτα του χρόνου όπου μπορείς να σκοτώσεις όποιον θέλεις ατιμώρητος, θύμα συνωμοσίας καταλήγει να είναι η προεδρική υποψήφια Elizabeth Mitchell του ‘Lost’.

Μα, κυρίως, για το ‘The Conjuring 2’ του φίλου του σάιτ James Wan (σε ένα prequel της ταινίας του 2013) που μας δείχνει το γνωστό -βασισμένο στην πραγματικότητα- ζευγάρι κυνηγών του υπερφυσικού των Patrick Wilson Vera Farmiga να προσπαθούν να βγάλουν ένα δαίμονα μέσα από ένα κοριτσάκι στην Αγγλία των ’70s. Δεν είναι το ίδιο καλό με το πρώτο, αλλά τρώγεται το ίδιο ευχάριστα.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο ‘τσάρος του τρόμου’ James Wan μιλάει στην κάμερα του PopCode

Τέλος πριν φύγουμε από αυτή τη ενότητα, να τιμήσουμε και την Maria Bello του -αποτελεσματικού, αλλά όχι εξαιρετικού- ‘Lights Out’ ως μάνα με κατάθλιψη, μιας οικογένειας (σ.σ. πρωταγωνίστρια είναι η Teresa Palmer ως κόρη) που βλέπει το μικρό γιο της να ταλαιπωρείται από ένα επίμονο πνεύμα (;) κάθε φορά που κλείνουν τα φώτα. Οπτικά εφευρετικό και πιο τρομακτικό από ό,τι η ‘το αδικεί, το ξέρω’ η περιγραφή που του κάνω.

Tα blockbuster που ξεχώρισαν

“Για μένα είναι σίγουρα θρίλερ. Είναι και τα τρία τέρμα κλειστοφοβικά και παίζουν με απείλη σε περιορισμένο χώρο”. Η συγκεκριμένη επεξήγηση του Θοδωρή Δημητρόπουλου ήταν που με έπεισε να συμπεριλάβω εδώ τα -εξαιρετικά- ‘Green Room’, ‘The Shallows’ και ’10 Cloverfield Lane’, για τα οποία αρχικά ήμουν διστακτικός ως προς το που να τα κατατάξω.

Το ‘Green Room’, πέρα από το κύκνειο άσμα του -καλύτερου από ποτέ εδώ- Anton Yelchin, μας δίνει την ευκαιρία να διαπιστώσουμε όλο το απύθμενο εύρος του Patrick Stewart που πείθει με το παραπάνω ως ο αρχηγός μια συμμορίας νεοναζί που ενορχηστρώνει μαεστρικά την εξολόθρευση του ντέκα punk συγκροτήματος που έγινε -κατά λάθος- μάρτυρας μιας δολοφονίας εντός του απομονωμένου club στο οποίο εμφανίζονταν. Φουλ κλειστοφοβικό (το συγκρότημα κλειδώνεται εντός των καμαρινιών) και εξαιρετικά καλοφτιαγμένο.

Εξίσου κλειστοφοβικό, υπό μια έννοια, είναι και το ‘The Shallows’. Με τη μόνη διαφορά ότι η -καλύτερη από ποτέ ή μάλλον για πρώτη φορά καλή- Blake Lively είναι αυτή τη φορά εγκλωβισμένη σε ένα βράχο, στη μέση του ωκεανού, προσπαθώντας να αποφύγει τον καρχαρία που το έχει βάλει άχτι να δοκιμάσει τη γεύση έχει. Παρότι ουσιαστικά πρόκειται για μονόπρακτο, καταφέρνει να διατηρεί το ενδιαφέρον μας αμείωτο. Του βάζουμε άριστα με τόνο για την προσπάθεια.

Τι μένει για το τέλος; Το ’10 Cloverfield Lane’, ένα από τα καλύτερα ψυχολογικά θρίλερ των τελευταίων ετών, με τον πανμέγιστο John Goodman να παραδίδει ρεσιτάλ υποκριτικής ως ο ‘οικογενειάρχης’ που σώζει μια κοπέλα από την αποκάλυψη που είναι βέβαιος ότι λαμβάνει χώρα με το να την φυλακίσει (μαζί με ένα ακόμη δύσμοιρο) στο φουλ εξοπλισμένο υπόγειο καταφύγιο του. Πραγματικά δεν ξέρεις, ως την τελευταία στιγμή, ποιος λέει την αλήθεια και αν ο πραγματικός κίνδυνος παραμονεύει μέσα ή έξω από το καταφύγιο.

Η τετράδα που δεν πρέπει να χάσεις

Το μεγαλύτερο hype από όλα -και την πιο αυθεντική ατμόσφαιρα, ένεκα του εμμονικού σκηνοθέτη της, που την δούλευε χρόνια ατέλειωτα- είχε με διαφορά το ‘The Witch’ που έκανε θραύση σε όποιο φεστιβάλ προβλήθηκε. (Στην Ελλάδα άνοιξε το Φεστιβάλ Fright Nights αλλά δεν βγήκε μετέπειτα στις αίθουσες.) Στο επίκεντρο μια οικογένεια hardcore πουριτανών, στη New England του 17ου αιώνα, που επιχειρεί να ζήσει μόνη της μέσα στο δάσος μέχρι που μια σειρά από συμφορές πέφτουν πάνω της. Αξίζει τον κόπο να αντέξεις ως το τέλος, μόνο και μόνο για να δεις τι στον τράγο τελικά γίνεται.

Αντίστοιχα πιο χιπστεράδικη από όλες είναι με διαφορά το ‘The Neon Demon’, δια χειρός του σκηνοθέτη των ‘Drive’ και ‘Only God Forgives’, με πρωταγωνίστρια την ‘πως μεγάλωσες έτσι’ Elle Fanning ως ένα ανερχόμενο μοντέλο, με τεράστια αθώα μάτια, που έρχεται στο Los Angeles και μπλέκεται με την βιομηχανία της μόδας και τα διάφορα τέρατα που την περιβάλουν. Όπως πάντα, σε ότι αγγίζει ο Nicolas Winding Refn, οπτικά μένεις άλαλος, αλλά από πλοκή και ουσία κάπου χάνει λάδια η μηχανή.

Προσωπικά αυτή που προτείνω ανεπιφύλακτα, ειδικά για ζευγάρια (η μόνη του είδους φέτος) είναι το ‘The Invitation’ -από την σκηνοθέτιδα του ‘Jennifer’s Body’- σχετικά με ένα νεαρό άντρα στο Los Angeles που προσκαλείται σε ένα γεύμα από την πρώην γυναίκα του και τον τωρινό συζυγό της. Εννοείται πως τα πράγματα μόνο πολιτισμένα δεν καταλήγουν να είναι, με ένα τρόπο που ωστόσο είναι απρόσμενος- και απρόσμενα αιματοβαμμένος.

Επίσης, για όλους τους πατεράδες και τις μανάδες εκεί έξω -και όχι μόνο- ιδανικό είναι το υποτιμημένο ‘The Monster’ (από τον σκηνοθέτη, θυμίζω, του εξαιρετικού ‘Strangers’ με την Liv Tyler). O ορισμός του μινιμαλιστικού -αλλά αποτελεσματικού- concept με την ντέκα μάνα Zoe Kazan και την κόρη της (που την μισεί) να δέχονται επίθεση, μια νύχτα καθώς διασχίζουν το δάσος μέσα στο αυτοκίνητό τους, από ένα τέρας. Μια σκέτη μούρλια.

Ο τρόμος δεν είναι προνόμιο του Χόλιγουντ

Δεν χρειάζεται να κάνεις μακροβούτι στο cult για να αναγνωρίσεις κάποιες καλές προσπάθειες ανά την υφήλιο. Και όχι, δεν μιλάω (μόνο) για το zombie υπερθέαμα του ‘Train to Busan’, για το οποίο έχουμε ήδη μιλήσει αναλυτικά και έχουμε εκθειάσει δεόντως.

Ούτε για το ‘πατριωτάκι’ του, επίσης δηλαδή από τη Νότια Κορέα, ‘The Wailing’, για έναν αστυνομικό σε μια μικρή ορεινή κωμόπολη που προσπαθεί να ανακαλύψει την αιτία μιας φονικής επιδημίας. Ένα ωραίο μείγμα τρόμου και χιούμορ που αποδεικνύει ότι τα παλικάρια στη Σεούλ είναι μεγάλοι μάστορες.

wailing

Φέτος αίσθηση έκανε διεθνώς το εντελώς ψυχεδελικό τουρκικό ‘Baskin’, σχετικά με μια ομάδα πέντε αστυνομικών που ανταποκρίνονται στο SOS των συναδέλφων τους μόνο και μόνο για να ανακαλύψουν την 7η, ας πούμε, πύλη της Κολάσεως.

Καθώς επίσης το Πολωνέζικο ‘Demon’, ο σκηνοθέτης του οποίου αυτοκτόνησε αφού το ολοκλήρωσε (κάτι που γιγάντωσε το hype του), με έναν άντρα που έρχεται να παντρευτεί στην Πολωνία, μονάχα για να καταλήξει να κυριευτεί από ένα δαιμονικό πνεύμα εν μέσω της γαμήλιας τελετής.

Και, τέλος και πάνω από όλα, το -αγαπημένο όλων των κριτικών- Ιρανικό ‘Under the Shadow’ σχετικά με μια μητέρα και τη νεαρή κόρη της που βλέπουν μια βόμβα να πέφτει πάνω στο σπίτι τους, στην Τεχεράνη των ’80s. Μόνο που ο πραγματικός τρόμος έρχεται όταν η βόμβα δεν εκρήγνυται, αλλά αποκαλύπτει τι άλλο μεταφυσικό κουβαλούσε.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Όλο το μεταμεσονύκτιο τμήμα των φετινών Νυχτών Πρεμιέρας

Η μεγάλη ομάδα φαίνεται από το μέγεθος του πάγκου

Αν η όρεξή σου για ανόθευτο τρόμο δεν έχει κορεστεί με όλα τα παραπάνω, μπορείς επίσης να ρίξεις μια ματιά στο ‘The Boy’, για μια Αμερικανίδα νταντά που προσλαμβάνεται σε μια τρομακτική αγγλική έπαυλη μόνο και μόνο για να ανακαλύψει ότι δουλειά της είναι να προσέχει μια πορσελάνινη κούκλα (εδώ κράχτης είναι η Lauren Cohan του ‘The Walking Dead’ και η απρόσμενη στροφή που παίρνουν τα πράγματα προς το τέλος).

Και το -καλύτερο από ό,τι θα έπρεπε- ‘The Autopsy οf Jane Doe’ με τους Brian Cox και Emile Hirsch ως πατέρας και γιος ιατροδικαστής αντίστοιχα που καλούνται να αναγνωρίσουν ποιά είναι η πανέμορφη (τουλάχιστον εξωτερικά) άγνωστη που βρέθηκε στο τραπέζι τους ένα μοιραίο βράδυ.

Καλή μας όρεξη.