Payal Kapadia: «Όταν οι γυναίκες λένε τις επιθυμίες τους είναι πολιτική αντίσταση»
- 24 ΙΑΝ 2025
Όταν ήταν παιδί, η Payal Kapadia ήθελε να πάντοτε να φτιάχνει πράγματα με τα χέρια της. Το όνειρό της, λοιπόν, ήταν να μπορεί να το κάνει αυτό, σε κάποια μορφή, για το υπόλοιπο της ζωής της. Το All We Imagine As Light, το φιλμ της που κέρδισε το Grand Prix στις Κάννες και μία Χρυσή Σφαίρα Μη Αγγλόφωνης Ταινίας μεταξύ άλλων, είναι τόσο χειροποίητο όσο μπορεί να μοιάσει ποτέ μία ταινία.
«Ήθελα να γίνω γλύπτρια, ή ζωγράφος, ή μερικές φορές αρχιτέκτονας, αλλά νομίζω ότι η κινηματογραφική δημιουργία είναι όλα αυτά σε συνδυασμό, τελικά αυτό ήταν που με τράβηξε σε αυτή», λέει στους ψηφοφόρους των Χρυσών Σφαιρών που έχουμε συνδεθεί μαζί της μέσω Zoom για το press conference του All We Imagine As Light.
Η ταινία δεν είναι υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερου Διεθνούς Φιλμ, επειδή δεν την υπέβαλε ποτέ η Ινδία. Ήταν η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Ινδίας που έπαιξε στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Καννών εδώ και τρεις δεκαετίες, ωστόσο η επιτροπή επιλογής της χώρας πήγε σε άλλη κατεύθυνση με την επιλογή της για την κατηγορία. «Η κριτική επιτροπή είπε ότι παρακολουθούσε μία ευρωπαϊκή ταινία που διαδραματίζεται στην Ινδία», είχε δηλώσει εκπρόσωπός της, «όχι μία ινδική ταινία που διαδραματίζεται στην Ινδία».
Το All We Imagine As Light όμως διαδραματίζεται σίγουρα στην Ινδία. Απλώς όχι στην εκδοχή της που προτιμάει η κυβέρνησή της να βλέπουμε.
Είναι μία ωδή στην ποτισμένη από τους μουσώνες Βομβάη, όπου τα σπίτια κρύβονται κάτω από μπλε μουσαμάδες. «Στο σκοτάδι», λέει μια φράση από την ταινία, «προσπαθείς να φανταστείς το φως».
Η πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία της Kapadia, το ντοκιμαντέρ A Night of Knowing Nothing, είχε ανοίξει με μη απεσταλμένες ερωτικές επιστολές από μία φοιτήτρια κινηματογράφου προς τον αποξενωμένο εραστή της, που είχαν ανακαλυφθεί σε ένα κουτί στο Ινστιτούτο Κινηματογράφου και Τηλεόρασης της Ινδίας (FTII), όπου είχε σπουδάσει και η ίδια η Kapadia. Γυρισμένη επί πέντε χρόνια ως κολάζ από νέο και αρχειακό υλικό, εκείνη η ταινία αντιπαρέβαλε τη διάλυση μίας ερωτικής σχέσης μεταξύ ατόμων από διαφορετικές κάστες, με τη συλλογική διαφωνία των φοιτητών που διαμαρτύρονταν για τον διορισμό ενός δεξιού πρώην ηθοποιού ως προέδρου του ινστιτούτου.
Μετακινούμενο μεταξύ πειραματικών, αφηγηματικών και υβριδικών λειτουργιών ντοκιμαντέρ, το ντεμπούτο της Kapadia διέλυσε τους περιορισμούς σε όλες τις μορφές, απεικονίζοντας τον ρομαντισμό στην εξέγερση και την αλήθεια μέσα από τη μυθοπλασία.
Η νέα της ταινία All We Imagine as Light που κυκλοφορεί τώρα στις ελληνικές αίθουσες από το Cinobo, παρακολουθεί την αδελφότητα μεταξύ τριών γυναικών που συνδέονται μέσω της δουλειάς τους σε ένα νοσοκομείο της Βομβάης. Η επικεφαλής νοσοκόμα Prabha (Kani Kusruti), η πρόσφατα προσληφθείσα Anu (Divya Prabha) και η μαγείρισσα του νοσοκομείου Parvaty (Chhaya Kadam) προέρχονται από διαφορετικά περιβάλλοντα και μιλούν διαφορετικές γλώσσες, αλλά είναι ενωμένες στον αγώνα τους να επιβιώσουν σε μία πυκνοκατοικημένη, συχνά απομονωτική μητρόπολη.
Ο σύζυγος της Prabha μετανάστευσε στη Γερμανία αμέσως μετά τον προσυμφωνημένο γάμο τους, αφήνοντάς τη μόνη να νοσταλγεί τη σύνδεση. Η Anu διατηρεί κρυφά δεσμό με έναν μουσουλμάνο, σε πείσμα της οικογένειάς της. Η Parvaty, πρόσφατα χήρα, αντιμετωπίζει την έξωση από το σπίτι όπου ζει εδώ και δύο δεκαετίες, μιας που δεν έχει τα κατάλληλα χαρτιά που χρειάζονται για να αποδείξει ότι ανήκει εκεί (και στη χώρα γενικότερα).
Η Kapadia φωτίζει τις συνδέσεις μεταξύ και των τριών γυναικών δημιουργώντας ένα λυρικό πορτρέτο γυναικείας αλληλεγγύης απέναντι σε πολλές δυνάμεις – οικογενειακή κατάσταση, θρησκευτικό υπόβαθρο, γλωσσικά εμπόδια, κάστα ή ταξική κατάσταση, gentrification – που διαμορφώνουν τις ταυτότητες και τις περιστάσεις τους. Δεν μπορείς να μην συγκινηθείς από τον ρομαντισμό των φιλικών τους δεσμών, που ανθίζουν σε τρυφερές στιγμές πλάι σε διαμάχες και στην αγωνία τους.
Η Βομβάη, στις ταινίες της Kapadia, είναι ένας τόπος τεράστιων αντιφάσεων, εκεί όπου η διαμαρτυρία και η ποίηση συμπίπτουν και μόνο οι ενδόμυχες επιθυμίες όσων ζουν εκεί, όταν εκφραστούν, μπορούν πραγματικά να φωτίσουν ένα μονοπάτι μακριά από τις πατριαρχικές ανισότητες της καθημερινότητας, προς μία όμορφη αντίσταση.
Όσο για το τι είναι «αρκετά ινδικό» και γιατί, για την ίδια, η μεγαλύτερη ανταμοιβή για την πολύχρονη προσπάθειά της δεν είναι ένα Όσκαρ αλλά ο κόσμος που παρακολουθεί την ταινία της, η Kapadia ανέπτυξε σχετικά στην press conference.
Παρακάτω θα δεις τη συζήτηση, μέσα από ερωτήσεις δημοσιογράφων από όλο τον κόσμο τις οποίες απηύθυνε moderator στην Kapadia.
Η ταινία άνοιξε στους κινηματογράφους των ΗΠΑ και τα πήγε πολύ καλά για τον διανομέα της, την Sideshow Janice Films, η οποία είχε κυκλοφορήσει επίσης την ταινία Drive My Car. Αυτή ήταν η πρώτη τους κυκλοφορία. Το All We Imagine As Light όμως ήταν το καλύτερο άνοιγμά τους ως τώρα. Περίμενες κάτι τέτοιο;
Όχι, δεν είχα ιδέα. Ήταν η πρώτη μου ταινία και ήμουν τόσο χαρούμενη που βρήκα τα κεφάλαια για να την κάνω. Και είσαι τόσο ενθουσιασμένη που μπορείς να κάνεις την ταινία που θέλεις να κάνεις, που δεν σκέφτεσαι τόσο μακριά. Απλά σκέφτεσαι μέρα με τη μέρα. Έτσι ήταν για μένα. Στη συνέχεια, ήθελα πραγματικά να προβληθεί η ταινία σε διάφορες χώρες, αλλά και στη χώρα μου, όπου η διανομή είναι πολύ δύσκολη. Ακόμα και για μεγάλες ταινίες, όπως η διανομή σε κινηματογράφους, είναι πραγματικά δύσκολο. Η ταινία είχε τόσο καλή ανταπόκριση που πήραμε διανομή σε πάνω από 50 χώρες.
Δεν είχε διανεμηθεί στην Ινδία;
Ναι, εκείνη η ταινία δεν διανεμήθηκε, γι’ αυτό και για αυτή την ταινία, ήλπιζα πραγματικά ότι θα γίνει.
Η πρώτη σου ταινία, το A Night of Knowing Nothing, είναι ένα ντοκιμαντέρ. Υφαίνει ρομαντικά συναισθήματα μαζί με διαμαρτυρίες φοιτητών. Πώς έφτασες από εκείνο το ντοκιμαντέρ στο All We Imagine As Light;
H ταινία εκείνη ήταν πολύ αγαπητή για μένα, επειδή αφορούσε τις διαμαρτυρίες φοιτητών στα δημόσια πανεπιστήμια της Ινδίας. Και εγώ σε δημόσιο πανεπιστήμιο σπούδασα. Η σχολή κινηματογράφου στην οποία πήγα ήταν η Εθνική Σχολή Κινηματογράφου που υποστηριζόταν από την κυβέρνηση. Έτσι, κέρδισα πολλά από την εμπειρία μου ως φοιτήτρια κινηματογράφου εκεί. Έτσι, το Ινστιτούτο Κινηματογράφου και Τηλεόρασης της Ινδίας αποτελεί πολύ μεγάλο μέρος της ταυτότητάς μου. Κάναμε μια διαμαρτυρία επί 139 ημέρες στη σχολή κινηματογράφου μας όταν ήμασταν φοιτητές. Κάναμε μαθήματα έξω, κάναμε φεστιβάλ κινηματογράφου.
Ήταν μια πολύ ενεργή διαμαρτυρία λόγω κάποιων κινήσεων της κυβέρνησης εκείνη την εποχή. Και στη συνέχεια, πολλά άλλα δημόσια πανεπιστήμια έκαναν επίσης διαμαρτυρίες τα επόμενα πέντε χρόνια, οι οποίες έγιναν σαν εθνικά κινήματα, με επικεφαλής πραγματικά τους φοιτητές. Ήταν μία πολύ σημαντική περίοδος για όλους μας και πολύ οδυνηρή, επειδή έγινε και πολύ βίαιη. Θέλαμε λοιπόν να γυρίσουμε μια ταινία για τότε. Κάλυπτε τα πέντε χρόνια από το 2015 έως το 2020.
Αν και παρόμοιο σε πολλά σημεία, το All We Imagine Αs Light αποτελεί μια υφολογική απόκλιση από την προηγούμενη δουλειά σου, συμπεριλαμβανομένης της ταινίας A Night of Knowing Nothing. Αισθάνεσαι ότι θα συνεχίσεις σε αυτή τη νέα πορεία όσον αφορά το κινηματογραφικό σου στιλ;
Μου αρέσει ο κινηματογράφος που αναμιγνύει τη μυθοπλασία, τη μη μυθοπλασία, το κείμενο, τη ζωγραφική. Νομίζω ότι το σινεμά έχει τη δυνατότητα να συμπεριλάβει πολύ τις φορμαλιστικές ιδέες. Αλλά μετά την παραγωγή του All We Imagine is Light, έχω ερωτευτεί τόσο πολύ την αφηγηματική κινηματογράφηση. Θα προσπαθήσω να κάνω περισσότερη τέτοια. Επίσης με το ντοκιμαντέρ – και το έμαθα αυτό με την προηγούμενη ταινία μου – δεν είχα διανομή. Με αυτή την ταινία θα μπορέσω να απευθυνθώ και σε ευρύτερο κοινό, αλλά θα εξακολουθήσω να κάνω και όλες τις πολιτικές επισημάνσεις που θέλω να κάνω.
Υπάρχει υφή ντοκιμαντέρ στο All We Imagine As Light επίσης. Στη μουσική που ακούμε στην αρχή, στα σχόλια. Από πού προήλθαν;
Ναι, απολύτως. Επειδή έγραφα το All We Imagine As Light την ίδια στιγμή που επιμελούμουν το A Night of Knowing Nothing. Οπότε νομίζω ότι η διαδικασία της δημιουργίας μη μυθοπλασίας ήταν κυρίως στο μοντάζ. Δουλεύεις τόσο πολύ στο μοντάζ, και κάνεις πολλές δοκιμές και λάθη, και διαμορφώνεις την ταινία καθώς το κάνεις. Έτσι, δεν ήξερα πώς ακριβώς θα έφερνα τη μη μυθοπλασία στο All We Imagine is Light, και δεν υπήρχε στο σενάριο. Αλλά ενώ το έγραφα, έκανα πολλή έρευνα.
Συνάντησα πολλές νοσοκόμες, πολλές νεαρές γυναίκες, πολλές μεγαλύτερες γυναίκες όπως η Parvaty επίσης στη Βομβάη, απλά για να πάρω περισσότερες πληροφορίες, απλά για να έχω περισσότερη κατανόηση, όχι απαραίτητα για να το βάλω στο σενάριο. Αλλά μερικές από αυτές τις αλληλεπιδράσεις, νομίζω, μου έμειναν πραγματικά, και έκανα πολλά γυρίσματα επίσης στη Βομβάη εκτός προγράμματος. Και με κάποιο τρόπο ένιωσα ότι έπρεπε να κάνω μια ωδή σε αυτές τις συζητήσεις και να κάνω την ταινία σαν μία συμφωνία της πόλης. Και το μέρος της μυθοπλασίας και η ιστορία του Anu, της Prabha και της Parvaty είναι ίσως οι τρεις νότες που ξεχωρίσαμε από αυτή τη συμφωνία και πήγαμε με αυτό το τραγούδι. Αυτή ήταν η διαδικασία σκέψης μου. Πιστεύω όμως ότι το πάντρεμα ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας μπορούν να δημιουργήσουν έναν άλλο τρόπο θέασης.
Ο τρόπος που απεικονίζεις τη Βομβάη είναι λυρικός, συγκινητικός. Ποιες είναι οι προκλήσεις της αποτύπωσης της ατμόσφαιρας μιας τόσο πολύπλοκης πόλης, με τρόπο που να μοιάζει τόσο οικείος όσο και οικουμενικός;
Είναι μία πόλη που αγαπώ και μισώ, και αυτό έχει εισχωρήσει και στην ταινία. Αλλά έχεις δίκιο, δεν είναι εύκολο να κάνεις γυρίσματα στη Βομβάη. Είναι μια πόλη, όπως μπορείτε να δείτε, με τόσους πολλούς ανθρώπους. Τα γυρίσματα σε μια τέτοια πόλη γίνονται πολύ περίπλοκα γιατί δεν μπορείς να αναπαραστήσεις αυτό το συναίσθημα. Και πάλι, το μη μυθοπλαστικό μέρος της φιλμογραφίας μου βοήθησε πραγματικά, επειδή εγώ και ο διευθυντής φωτογραφίας μου, πηγαίναμε με μια μικρή κάμερα και τραβούσαμε στ’ αλήθεια την πόλη. Για παράδειγμα, το Φεστιβάλ Ganpati, το οποίο βλέπετε στη μέση μεταξύ των δύο πράξεων της ταινίας. Αυτό ήταν αποκλειστικά και μόνο η καταγραφή αυτού του φεστιβάλ.
Μερικές φορές νιώθεις ανησυχία, σκέφτεσαι «ω, η εικόνα δεν θα δείχνει τόσο καλή αν χρησιμοποιήσεις μια μικρότερη κάμερα». Αλλά έπρεπε να κάνουμε την επιλογή μεταξύ της αυθεντικότητας και της πραγματικής ποίησης της πόλης με τη χρήση μιας μικρής κάμερας, ή την αναδημιουργία της και ίσως την αποτυχία με τη χρήση μιας μεγάλης κάμερας για μία όμορφη εικόνα. Έτσι κάναμε την επιλογή να χρησιμοποιήσουμε μια μικρή κάμερα, αλλά να αφήσουμε την πόλη να αναπνεύσει πραγματικά.
Η Payal Kapadia και οι πρωταγωνίστριες του All We Imagine As Light κατά τη βράβευσή της στις Κάννες (Photo by Scott A Garfitt/Invision/AP, File)
Η ταινία σου ήταν η πρώτη ινδική ταινία που συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα των Καννών εδώ και 30 χρόνια. Και όχι μόνο διαγωνίστηκες, αλλά κέρδισες και το Μεγάλο Βραβείο, ουσιαστικά το βραβείο με το μεγαλύτερο κύρος μετά τον Χρυσό Φοίνικα. Πώς ήταν αυτή η στιγμή για σένα ως σκηνοθέτρια και ως Ινδή σκηνοθέτρια ειδικότερα;
Καταρχάς, τσίμπησα τον εαυτό μου! Ανταγωνιζόμουν όλους αυτούς τους σκηνοθέτες που αγαπώ τόσο πολύ, όπως ο Miguel Gomes και τόσοι πολλοί από αυτούς που πραγματικά θαύμαζα σε όλη μου τη ζωή. Στη συνέχεια, το να κερδίσουμε το Grand Prix ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ό,τι περιμέναμε. Και αισθάνομαι πραγματικά προνομιούχα που όλοι αυτοί οι άνθρωποι είδαν την ταινία μου. Ο Koreeda, για παράδειγμα, είναι ένας σκηνοθέτης που αγαπώ τόσο πολύ και ήταν αυτός που ανακοίνωσε το Grand Prix. Η Greta Gerwig. Τόσοι πολλοί από τους ανθρώπους που ήταν εκεί στην επιτροπή, ήταν τόσο συγκινητικό το γεγονός ότι τους άρεσε η ταινία μου. Αυτό, ως κινηματογραφίστρια και λάτρης του σινεμά, ήταν πραγματικά υπέροχο. Ως φοιτήτρια είχα παρακολουθήσει τόσες πολλές από τις ταινίες τους, ήταν ένα τόσο μεγάλο μέρος της κινηματογραφίστριας που έγινα. Ήταν πραγματικά ξεχωριστό.
Για μένα, ένας από τους μεγαλύτερους θησαυρούς ήταν ότι είχα ολόκληρη την ομάδα μου εκεί μαζί μου. Ήταν 25 άτομα που ήρθαν από την Ινδία, καθώς και οι ηθοποιοί. Νιώθω ότι αυτή η ταινία ήταν μία πολύ συνεργατική προσπάθεια. Όλοι έβαλαν τόση πολλή δουλειά σε αυτή, όχι σαν να έκαναν κάποια δουλειά, αλλά σαν να ήταν δική τους ταινία. Οπότε το να είμαστε μαζί εκείνη τη στιγμή ήταν για μένα ένα από τα ωραιότερα πράγματα.
Η σκηνή της ταινίας με τη συνάντηση του σωματείου δείχνει έναν χώρο αντίστασης στη Βομβάη. Αλλά απεικονίζεις επίσης τους οικείους, φιλικούς και ρομαντικούς χώρους, τις συζητήσεις στο λεωφορείο, το ταξίδι στην παραλία – είναι και αυτοί χώροι αντίστασης;
Ο στόχος και με τις δύο ταινίες μου είναι το να χρησιμοποιήσω το προσωπικό για να μιλήσω για το πολιτικό σκηνικό στη χώρα μου. Με τη συγκεκριμένη κυβέρνηση που έχουμε αυτή τη στιγμή, τα ζητήματα ταυτότητας έχουν γίνει πολύ, πολύ εμφανή. Σε αυτή την ταινία μιλάμε για τη σχέση μεταξύ της Anu και του Shiaz, που είναι από διαφορετικές θρησκείες – αυτή η συζήτηση βρίσκεται στο προσκήνιο του πολιτικού λόγου στην Ινδία. Μιλάμε γι’ αυτό με πολύ πραγματικούς όρους, για πραγματικές σχέσεις, για την κρίση που έχουν οι νέοι άνθρωποι. Έτσι, για μένα, αυτό από μόνο του ήταν μία πολιτική αντίσταση, αλλά και οι γυναίκες που μιλούν για την επιθυμία τους επίσης.
Στην Ινδία, ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα είναι το ζήτημα της επιλογής. Για τις νέες γυναίκες, είναι πολύ δύσκολο να επιλέξουν τον σύντροφο ζωής που θέλουν, ακόμη και αν είναι οικονομικά ανεξάρτητες. Υπάρχει η τάση να φερόμαστε σε ενήλικες γυναίκες λες και είναι μωρά, και μιλάει και η κυβέρνηση επίσης με αυτόν τον τρόπο. Για μένα, αυτές οι γυναίκες, το να εκφράσουν πραγματικά το πώς αισθάνονται, ήταν επίσης αντίσταση στο γενικότερο πνεύμα της εποχής στη χώρα.
Ως προς το θέμα σχετικά με τη συνάντηση του σωματείου. Για μένα, η ιστορία της Parvaty είναι πολύ σημαντική, επειδή υπάρχει ένα πολύ βίαιο gentrification που λαμβάνει χώρα στη Βομβάη σε πολλές από τις περιοχές όπου άνθρωποι όπως η Parvaty ζούσαν για χρόνια. Απλώς εκτοπίζονται και στέλνονται σε μακρινές γωνιές της Βομβάης. Ήθελα πραγματικά να μιλήσω γι’ αυτό, επειδή έχω δει την πόλη να αλλάζει τα τελευταία 20 χρόνια και ο δημόσιος χώρος να μην είναι πια για τους κατοίκους της.
Το 2020 είχαμε ένα κίνημα στην Ινδία, τη διαμαρτυρία για τον τροποποιητικό νόμο για την ιθαγένεια. Η κυβέρνηση ήταν έτοιμη να περάσει έναν νόμο που ήταν πραγματικά ισλαμοφοβικός, επειδή ζητούσε από τους ανθρώπους να αποδείξουν ότι ήταν Ινδοί. Αυτό είναι ένα πολύ περίπλοκο, επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι στην Ινδία δεν έχουν χαρτιά για να το αποδείξουν. Δεν έχουν πιστοποιητικά γέννησης. Δεν έχουν πιστοποιητικά γέννησης των γονέων τους. Το να αποδείξεις ότι υπάρχεις σε μια χώρα σαν τη δική μας όπου δεν έχουμε χαρτιά είναι γελοίο. Έτσι, το σύνθημα αυτού του κινήματος ήταν «δεν θα δείξουμε τα χαρτιά μας», ως ένδειξη αλληλεγγύης προς εκείνους που δεν έχουν χαρτιά. Ήθελα λοιπόν η ιστορία της Parvaty να αντανακλά και αυτό.
Είσαι αισιόδοξη για τη βελτίωση της κατάστασης του επιπέδου των ακινήτων στην Ινδία;
Ειλικρινά, μακάρι να ήμουν αισιόδοξη, αλλά βλέπω αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Η ανισότητα αυξάνεται και ο πληθυσμός των πλουσίων που έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό πλούτου αυξάνεται ολοένα. Έχει γίνει εντάξει και να το επιδεικνύουν, πράγμα που δεν συνέβαινε στη χώρα μας πριν από 20 χρόνια. Είδατε αυτόν τον μεγάλο γάμο του δισεκατομμυριούχου. Σε μια χώρα όπως η δική μας, με την ανισότητα που υπάρχει, δεν είναι όντως εντάξει. Αυτό είναι κάτι που με αναστατώνει πάρα πολύ. Δεν μπορώ πραγματικά να πω ότι μπορώ να είμαι αισιόδοξη, αλλά μπορώ να είμαι θυμωμένη.
Μίλησες για τις επιλογές που έχουν οι γυναίκες στην Ινδία. Τι θέλεις να εκφράσεις για την κατάσταση των γυναικών σε μια πατριαρχική κοινωνία και ειδικότερα το έθιμο του προσυμφωνημένου γάμου;
Για μένα, αυτό που είχε ενδιαφέρον ήταν να δείξουμε ότι αυτές οι γυναίκες στην ταινία είναι εργαζόμενες. Επομένως, έχουν οικονομική ελευθερία. Δεν ζουν καν με την οικογένειά τους. Έχουν μετακομίσει από τα χωριά τους, ή τις μικρές πόλεις από τις οποίες κατάγονται. Ζουν ανεξάρτητα, μακριά, και βγάζουν χρήματα και στηρίζουν την οικογένειά τους πίσω στη γενέτειρά τους. Κι όμως δεν είναι σε θέση να κάνουν προσωπικές επιλογές, είτε αυτές έχουν να κάνουν με το άτομο με το οποίο θέλουν να είναι μαζί, είτε που δεν θέλουν να είναι μαζί. Είναι η οικογένεια που αποφασίζει για πολλά από αυτά. Υπάρχει ένα αόρατο νήμα που ελέγχει τις ζωές των γυναικών στην Ινδία.
Είναι και οι άνδρες που υποφέρουν από αυτό, κάθε φορά που δεν θέλουν να είναι μέρος αυτού του συστήματος προσυμφωνημένου γάμου. Μα ποιος θέλει κάτι τέτοιο; Αυτό ήταν ένα από τα βασικά πράγματα για τα οποία ήθελα να μιλήσω. Για την αντίφαση ότι είναι εργαζόμενες γυναίκες και έχουν οικονομική ελευθερία, και όμως η δυνατότητα να κάνουν μία επιλογή να είναι μακρινή.
Θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφερόμασταν στο γεγονός ότι, αν και αυτή η ταινία ήταν η πρώτη ταινία της Ινδίας που συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα στις Κάννες εδώ και 30 χρόνια, δεν επιλέχθηκε να εκπροσωπήσει την Ινδία στα Όσκαρ. Κάποιο σχόλιο σχετικά με αυτό;
Είναι πάντα περίπλοκο όταν μία χώρα επιλέγει να υποβάλλει μία ταινία. Αυτή η ταινία μου έχει ήδη δώσει πολλά. Το να κερδίσω το Grand Prix και όλα όσα συνέβησαν με την ταινία, ήταν τόσο σπουδαία. Οπότε βλέπω τα πάντα ως μια ευκαιρία να αναπτυχθώ και να παρουσιάσω την ταινία παντού. Η επιλογή που έκαναν είναι σκηνοθέτρια που μου αρέσει. Οπότε, υπό αυτή την έννοια, χαίρομαι που υπάρχει άλλη μία ταινία που δικαιούται να πάει. Είναι υπέροχο που υπάρχουν δύο Ινδές σκηνοθέτριες στο προσκήνιο.
Το All We Imagine As Light (Όλα Όσα Φανταζόμαστε ως Φως) κυκλοφορεί στις αίθουσες από το Cinobo.
