Παράλληλες Μητέρες: Η καλύτερη ταινία του Pedro Almodóvar εδώ και 15 χρόνια

Για έναν σκηνοθέτη όμως που ποτέ δεν απέφυγε να απεικονίσει στην οθόνη τα πιο αμφιλεγόμενα ταμπού της κοινωνίας, από την αιμομιξία μέχρι την παιδεραστία, το γεγονός ότι του πήρε μία ολόκληρη καριέρα για να συμπεριλάβει απερίφραστα τις επιπτώσεις του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου στο έργο του, καταδεικνύει ίσως σε έναν βαθμό την αδυναμία της ίδιας της χώρας του να τις μεταβολίσει. Οι Παράλληλες Μητέρες μπορεί να είναι εν μέρει μία εξιλέωση από την πλευρά του Almodóvar για αποστασιοποίησή του από αυτήν την περίοδο της ιστορίας, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι η δική του κινηματογραφική καριέρα άνθισε μετά την παρακμή του Franco.

Αν η σχολή κινηματογράφου του είχε κλείσει από το καθεστώς του Franco στις αρχές της δεκαετίας του ’70, ο σκηνοθέτης έγινε γνωστός κατά τη διάρκεια της La Movida Madrileña, μίας καλλιτεχνικής άνθησης που απολάμβανε την άνοδο της δημοκρατίας. Εκείνος λοιπόν, όπως και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες, είχαν προτιμήσει να επικεντρωθούν στις πολυαναμενόμενες ελευθερίες της αυτοέκφρασης παρά στον σχολιασμό της καταστολής που είχε βιώσει το έθνος.

Ο Pedro Almodovar στα γυρίσματα της νέας του ταινίας

Στις Παράλληλες Μητέρες, δύο ετοιμόγεννες γυναίκες (Penélope Cruz και Milena Smit) συμπίπτουν στο ίδιο δωμάτιο νοσοκομείου, και οι δύο χωρίς τους πατεράδες των μωρών δίπλα τους, θα δημιουργήσουν έναν στενό δεσμό που θα αναπτύσσεται και θα περιπλέκεται αλλάζοντας τις ζωές τους για πάντα.

Είναι ένα φιλμ υψηλού οικογενειακού δράματος με δραματικές ανατροπές που ίσως φαντάζεσαι ως ένα ειρωνικό, diva μελόδραμα από αυτά που καθιέρωσαν τον σκηνοθέτη. Οι Παράλληλες Μητέρες όμως δεν είναι ένα αλμοδοβαρικό show, παρότι έχει σίγουρα φτιαχτεί με τη φινέτσα ενός showman. Είναι μία σοβαρή ταινία, τόσο προσγειωμένη συναισθηματικά που ξεφορτώνεται γρήγορα την απόσταση μεταξύ του κοινού και όσων συμβαίνουν στην οθόνη.

Αν και ο Almodóvar έχει δηλώσει ότι κανένα από τα μέλη της οικογένειάς του δεν έπεσε θύμα της φασιστικής βαρβαρότητας, η αφοσίωσή του εδώ στον γολγοθά που υπέστησαν και υφίστανται ακόμα οι οικογένειες που τη βίωσαν εμποτίζει την ταινία με μία πηγαία μελαγχολία.

Η ιστορία δύο γυναικών που ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν τη χαρά και τον πόνο της μητρότητας συνδέεται εξαρχής και αθόρυβα με τις ιστορικές δολοφονίες αμάχων από τον Franco, γιατί οι Παράλληλες Μητέρες είναι στην πραγματικότητα για το πώς το κίνητρο που μας ωθεί να συντηρούμε τις οικογένειές μας, όποια κι αν είναι η πρόκληση, δεν είναι τίποτα λιγότερο από την ίδια τη δύναμη της ζωής που αντλείται μέσα από γενιές και ενυπάρχει μέσα μας.

Η ταινία διαπερνάται από την τραγωδία για να υποκλιθεί στο τέλος με ένα ξεκάθαρο, ελπιδοφόρο τελικά, μήνυμα από τον Almodóvar: Τα έθνη – οι κυβερνήσεις αλλά κι εμείς όλοι – μπορούν να προχωρήσουν στ’ αλήθεια μόνο όταν αντιμετωπίζουν τα εγκλήματα που χώνουν κάτω από το χαλί.

Είναι η καλύτερη δουλειά του σκηνοθέτη εδώ και 15 χρόνια, με μία φανταστική Cruz που βρίσκει ξανά εδώ το ιδανικό δημιουργικό της ταίρι.

Οι Παράλληλες Μητέρες κυκλοφορούν στις αίθουσες από την Odeon.