Περιπλανώμενη Γη, το made in China Αρμαγεδδών του Netflix

O ήλιος κάνει τα τρελά του, απειλώντας να ‘καταβροχθίσει’ τη Γη στα επόμενα 100 χρόνια. Οπότε το ανθρώπινο είδος ενώνεται αναγκαστικά σε μια κυβέρνηση / γροθιά, βάζει μπροστά 10.000 θηριώδεις τουρμπο-κινητήρες (σόρι γεω-κινητήρες εννοούσα) που ‘μασάνε’ βουνά σαν πασατέμπο και ‘ξερνάνε’ ενέργεια και ξεκινάει να μεταφέρει τον πλανήτη στο διπλανό ηλιακό σύστημα.

Ένα επικό ταξίδι 2.500 ετών με την ανθρωπότητα (εκείνους που κέρδισαν την σχετική κλήρωση) στοιβαγμένη σε πόλεις κάτω από τους κινητήρες (αφού στην επιφάνεια τα πάντα είναι παγωμένα, τύπου Snowpiercer), ένα διαστημικό σταθμό που ταξιδεύει μπροστά για να μας ενημερώνει μπας και βρούμε κίνηση, και πρώτο μεγάλο εμπόδιο τον Δια, από την τροχιά του οποίου πρέπει αναγκαστικά να περάσουμε για να λειτουργήσει η επιθυμητή ‘φάση σφεντόνα’.

Αυτό είναι το ‘ρεζούμε’ γύρω από το Περιπλανώμενη Γη (Wandering Earth), την νέα ταινία του Netflix που λογικά έχεις ήδη πάρει χαμπάρι ότι μόλις έσκασε μύτη στις Νέες Αφίξεις. Αν και, για την ακρίβεια, το Περιπλανώμενη Γη έχει ήδη κάνει εδώ και δυο μήνες την πανηγυρική γύρα του στις κινέζικες αίθουσες. Μα εντελώς πανηγυρική μιλάμε, αφού έφτασε τα 700 εκ. δολλάρια σε εισπράξεις. Κερδίζοντας επιπλέον για πλάκα τον τίτλο του 2ου μεγαλύτερου blockbuster όλων των εποχών στην Κίνα και μια θέση στην πρώτη 20αδα συνολικά των bestseller ταινιών επιστημονικής φαντασίας παγκοσμίως.

Δικαίως, οφείλω να προσθέσω. Καθώς, παρόλο που χρησιμοποίησα το ευτελές τέχνασμα του reference με το Αρμαγεδδών στον τίτλο, προκειμένου να σε ‘αναγκάσω’ να το διαβάσεις (λογικά αφού πρώτα μου ρίξεις 2-3 ‘καντήλια’), το Περιπλανώμενη Γη δεν έχει καμία, μα καμία σχέση με την γραφική Αμερικανιά του ‘κάνω τραμπολίνο πάνω στον αστεροειδή’ Μπρους Γουίλις.

Λογικό καθώς η πρώτη ύλη εδώ είναι σούπερ ‘γαλαζοαίματη’ και εγγυημένη, εφόσον μιλάμε για την κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου διηγήματος του Λιου Τσισίν, του πιο σημαντικού συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας της Κίνας (βλέπε η τριλογία The Three-Body Problem), ο οποίος έχει βραβευτεί και με το Βραβείο Hugo.

Η αλήθεια είναι ότι, ακόμη και αν οι πρωταγωνιστές μιλάγανε Μπρουκλινέζικα Αγγλικά, δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι εδώ μιλάμε για κινέζικη παραγωγή, από τη στιγμή που εδώ πραγματικός πρωταγωνιστής είναι η συλλογική προσπάθεια. Αυτή είναι που κερδίζει την μάχη. Κάθε μάχη. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με ένα άψυχο πράγμα όπως ήταν π.χ.το Σινικό Τείχος με τον Ματ Ντέιμον.

Απλώς το ανθρώπινο στοιχείο, η κεντρική σχέση δηλαδή του ανυπάκουου έφηβου γιου και του ονειροπόλου αστροναύτη πατέρα (συν μια αδελφή, συν τον παππού), είναι το γλασάρισμα στην τούρτα. Αναγκαίο και αποτελεσματικό, αλλά όχι εκείνο το στοιχείο που σε κάνει να γλείφεις τα δάχτυλα σου.

Αν και είναι σούπερ ενδιαφέρον το γεγονός ότι εδώ κομβικό ρόλο παίζουν μια σειρά χαριτωμένοι δευτεραγωνιστές (από τον σκληροτράχηλο αρχηγό της ομάδας διάσωσης μέχρι τον comic relief Κινεζο-αυστραλό συγκρατούμενο) που έρχονται να κατεδαφίσουν ακόμη πιο επιτακτικά το δυτικό πρότυπο του μοναχικού αντι-ήρωα. Επίσης για την ιστορία οφείλουμε να επισημάνουμε πως δεν υπάρχει βασικός κακός, όπως θα περίμενε κανείς μετά από τόσες δεκαετίες Χόλιγουντ (άνθρωπος ή μηχάνημα).

Ειδική μνεία οφείλει και πρέπει να γίνει για τα εφέ (κυρίως από την Weta των Lord of the Rings) που είναι ταυτόχρονα μια χαρά εντυπωσιακά και σούπερ πιστευτά, καθώς και το λεπτομερές world building που σε κάνει να πείθεσαι ότι μιλάμε για φαντασία μεν, αλλά επιστημονική δε. Είναι ωραίο πράγμα, όπως και να το κάνεις, να έχεις το χρόνο να παίρνεις μια ανάσα ανάμεσα στις σκηνές δράσεις, αγναντεύοντας την παγωμένη μετά-αποκαλυπτική επιφάνεια του πλανήτη ή προσπαθώντας να καταλάβεις πως ακριβώς λειτουργεί το τιμημένο το monster φορτηγό αφού δεν έχει τιμόνι.

Με λίγα λόγια, το Περιπλανώμενη Γη έχει και λούστρο και ουσία. Δες το άφοβα. Και μετά παίνεψέ το επίμονα, μπας και δούμε και άλλα σαν και αυτό.