Περνάμε δύσκολα, αλλά το να βλέπεις Toy Boy δεν δικαιολογείται με τίποτα

Και να πεις ότι δεν στα είχε πει -γράψει- η Ιωσηφίνα; Άντε και είπες να αποκτήσεις ιδία άποψη. Ωραία λοιπόν. Να σε ακούσω: τι ήταν αυτό που σε κράτησε έως το τέλος; Για να μη βγάζω την ουρά μου απ’ έξω, θα μιλήσω πρώτα για τον εαυτό μου, ώστε να βοηθήσω τη συνέχεια της ‘συζήτησης’ για το ‘Toy Boy’.

Μεταξύ των πολλών που έχω πάθει από την καραντίνα είναι η άρνηση μου να παρακολουθήσω ταινία ή τηλεοπτική σειρά που απαιτεί να χρησιμοποιήσω τα εγκεφαλικά μου κύτταρα. Θέλω απλά πράγματα, από αυτά που ενώ τα βλέπεις μπορεί και να σε πάρει ο ύπνος, να ξυπνήσεις και να μη χρειαστεί να κάνεις rewind, για να δεις τι έχασες. Με νιώθεις, πιστεύω. Ανήκω και σε αυτήν την κατηγορία που πρώτα θα δουν όλα τα trailers και μετά θα πάρουν την απόφαση για το πού θα δώσουν το play.

Δεν ξέρω αν θυμάσαι, αλλά το trailer του Toy Boy είναι η επιτομή του ‘κράχτη’, αν είσαι γυναίκα.

Αρχίζει που λες, να εξελίσσεται η ιστορία και πολύ γρήγορα παθαίνω ένα deja vu. Σαν να χω δει αλλού όσα συμβαίνουν. Όχι απαραίτητα στο ίδιο σίριαλ, αλλά σε διάφορα. Θα μου πεις δεν υπάρχει παρθενογένεση. Το έχω εμπεδώσει από την εποχή που έκανε θραύση ο Παπακαλιάτης – πού είναι αυτή η ψυχή; Ελπίζω να είναι καλά. Αλλά πριν καν τελειώσει το πρώτο επεισόδιο αισθάνθηκα πως το’χω ξαναδεί -πολλάκις- το έργο, με την μια κλισεδιά να διαδέχεται την άλλη,
σε βαθμό που θα ζήλευε και δελτίο ειδήσεων ελληνικού τηλεοπτικού σταθμού.

Εν πάση περιπτώσει, περνώ στο δεύτερο επεισόδιο και πριν συμπληρωθεί πεντάλεπτο, αρχίζω το fast forward. Ναι, είμαι -και- από αυτούς. Που θέλουν να δουν τι θέλει να πει ο ποιητής, χωρίς να χρειαστεί να ‘φάνε’ δέκα ώρες από τη ζωή τους. Εν τω μεταξύ, βλέπω πως συμβαίνουν όσα υποθέτει όποιος έχει δει πάνω από 10 tv series στη ζωή του. Εκεί όπου έγιναν ζευγάρι ο αδικημένος πρωταγωνιστής με τη δικηγόρο είπα το ‘έως εδώ’ και πήγα κατευθείαν στο τελευταίο επεισόδιο (δουλειές μπορεί να μην έχουμε πια, αλλά έχουμε ψυχονευρωτικό που χρειάζεται περισσότερη προσοχή).

SPOILER ALERT

Αν δεν έχεις δει τη σειρά και θες να το κάνεις, μη συνεχίσεις να διαβάζεις. Αν την έχεις δει και θες να τα πεις κάπου να ξεσπάσεις, είμαι ο άνθρωπος σου. Και είμαστε πολύ φίλοι. Όσα χρόνια διαβάζω βιβλία και παρακολουθώ ταινίες ή σίριαλ (ή ντοκιμαντέρ ή καταλαβαίνεις τι θέλω να πω), μια φορά έχω αισθανθεί την ανάγκη να στείλω email οργής: ήταν το 2000 και ο αποδέκτης θα ήταν ο Νταν Μπράουν. Είχα μόλις τελειώσει την ανάγνωση του Κώδικα Ντα Βίντσι, που δεν ξέρω αν ξέρεις, είναι η μάνα της λεπτομέρειας. Δηλαδή, ο κύριος Νταν σε ‘πάει’ καρέ καρέ από εικόνα σε εικόνα, δίνοντας σου κάθε λεπτομέρεια, σε βαθμό που κάποια στιγμή επέρχεται μια υπερφόρτωση ‘δικτύου’, αλλά συνεχίζεις γιατί έχει ενδιαφέρον η ιστορία και θες να δεις πού θα καταλήξει.

Ε ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΡΕ ΦΙΛΕ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΣΕ 488 ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ, ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΔΑΣΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ 489Η (ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ) ΝΑ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙΣ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΑΥΤO ΠΟΥ ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΣΕ ΜΙΣΗ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟ;

Έτσι ‘κλείνω’ εγώ τα κείμενά μου, όταν βαριέμαι (με μια πρόταση, για τέλος). Έχω διαβάσει και άλλα βιβλία, τα οποία αποφάσισα -για να εκτονώσω την οργή μου- να τα κάνω προσάναμα. Αλλά αυτό που έπαθα με τον Νταν Μπράουν δεν μου ‘χε ξανασυμβεί, μέχρι που είδα το τέλος του Toy Boy. Aναζήτησα τους σεναριογράφους (César Benítez, Juan Carlos Cueto, Rocío Martínez Llano το νου σας) και μετά άρχισα να τους ψάχνω και στα social networks. Ώσπου είδα τις συναπτές  μέρες στην κορυφή των δημοφιλών επιλογών της Ελλάδας, στο Netflix και σκέφτηκα πως μπορεί (ίσως) να μην έχω εκτιμήσει σωστά την έμπνευση, οπότε προσπέρασα. Μολονότι μέχρι σήμερα πιστεύω πως κατά 90% έχω δίκιο. Θα ήθελα την άποψη σου.