Podcast και Unorthodox: Ημερολόγιο καραντίνας Oneman, ημέρα 15

Άλλαξε επιτέλους καναπέ η Νίκη Μπάκουλη

‘Ηθελα καιρό να αλλάξω καναπέ. Long story short, όταν η Μυσιρλού (η σκύλα μου) ήταν κουτάβι, κατέστρεψε όλο το σπίτι. Μεταξύ όσων διέλυσε ήταν ο καναπές. Στο φόβο ότι θα έχει την ίδια τύχη και ο επόμενος, πήγα και πήρα τον πιο φθηνό του ΙΚΕΑ. Ήταν λύση ανάγκης. Προφανώς και τον έφαγε και αυτόν -στο σημείο που κάθομαι. Έκτοτε έπαιζα ‘καθυστερήσεις’. Ώσπου τώρα είπα το ‘δεν πάει άλλο’. Και το είπα, γιατί έχει πιαστεί ο… ξέρεις τι, εξαιτίας του κορονοϊού -που αύξησε κατακόρυφα τις ώρες που περνώ στον καναπέ, ‘αγκαλιά’ με το Netflix. Οπότε έκανα την αγορά μου. Και αυτό ήταν το highlight του σαββατοκύριακου! Να σου πω την αλήθεια, συμφωνήσαμε με τη φίλη Φιλιώ να περπατήσουμε μαζί. Η Φιλιώ μένει στον Άλιμο. Εγώ στη Νέα Σμύρνη. Κανονίσαμε να μιλήσουμε το πρωί της Κυριακής, να κάνουμε μια βόλτα (δίκην άθλησης) παρέα. Με το που άνοιξα τα μάτια μου (αλήθεια στο λέω) η πρώτη σκέψη ήταν ‘και πώς θα πάω στον Άλιμο;’. Εννοώ, με τι άδεια. Όπως καταλαβαίνεις, δεν πήγα ποτέ.

Μετά με έπιασε μια λύσσα να φάω Bibimbap, με kimchi (όχι, δεν είμαι καλά). Ένιωθα τα σαλάκια να τρέχουν μόνο στη σκέψη του. Αναζήτησα τη λύση του delivery. Δεν υπήρχε κάποιο, σχετικό, κατάστημα ανοιχτό. Υπήρχε ένα, στο οποίο θα έπρεπε να πάω εγώ να πάρω το φαγητάκι μου. Ξανά μανά ‘ποιο κωδικό να βάλω;’, ξανά μανά δεν πήγα πουθενά. Έφαγα κριθαρότο με μπρόκολο. Υγεία να υπάρχει. Kάποια στιγμή πρέπει να ξεπεράσω το ψυχολογικό και να πάω super market, γιατί με βλέπω να τρώω εγώ το νέο καναπέ.

Θα κάνει influencers τα πεθερικά του ο Σταύρος Καραΐνδρος

Η γυναίκα μου την Κυριακή έβλεπε τον Πετρετζίκη να φτιάχνει κόλλυβα (σκέφτηκα να κοιμηθώ στην εξώπορτα). Το Σάββατο κάναμε video κλήση με τα πεθερικά μου. Λογικά μέχρι να τελειώσει ο κορωνοϊός θα τους κάνω influencer. Κατά τα λοιπά, το τριήμερο πέρασε με Ozark. Ο 3ος κύκλος είναι φανταστικός, η Νταρλίν εξακολουθεί να είναι η πιο τρομακτική κακιά που έχει περάσει ποτέ από σίριαλ. Φτάνει να σε κοιτάζει. Ο Μπεν είναι ίδιος ο Κιάνου Ριβς. Κατέβηκα στο αυτοκίνητο για να αλλάξω την ώρα.

Fear and Loathing in Marina Zeas, από τον Γιάννη Δημητρέλλο

Ελπίζω να μην τρέμουν τα κόκκαλα του Hunter S. Thompson γι`αυτήν την παράφραση που έκανα στον τίτλο του κλασικού έργου του, αλλά έπρεπε. Την Κυριακή μαγείρεψα, είδα το τελευταίο επεισόδιο του Curb Your Enthusiasm, ξυρίστηκα και με την αγωνία του πρωτόπλαστου αποφάσισα να βγω στην έξω πλάση και να πραγματώσω τον προαυλισμό μου, σε ακτίνα 500 μέτρων, εντός της Μαρίνας Ζέας, στην γειτονιά μου στον Πειραιά. Το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό. Η επίσκεψη σε κοντινό περίπτερο κρίθηκε άκαρπη, ο περιπτεράς δεν διέθετε POS και η αγαπημένη μου σοκολάτα έμεινε στο ράφι (πρώτο δάκρυ). Περπατώντας υποσχέθηκα ξανά στον εαυτό μου πως δεν θα γίνω από αυτούς που γκρινιάζουν για το social distancing, γιατί “ο κόσμος έχει καταλάβει τι συμβαίνει, κλπ, κλπ” και αυτήν τη σκέψη μου διέκοψε ηλικιωμένος κύριος που ενώ επιχειρούσα να τον προσπεράσω σε απόσταση 1 μέτρου, κόλλησε δίπλα μου χωρίς κανένα λόγο. Τελικά, έχοντας βαδίσει μέσα σε μια ανθρώπινη προσομοίωση Pac-man, γύρισα σπίτι ξενερωμένος, ελπίζοντας αυτή η ‘έλα μωρέ δεν βαριέσαι’ προσέγγιση των γύρω μου, να μην αποδειχθει μοιραία. Σε άλλα νέα, ανακάλυψα ένα συγκλονιστικό Mixtape των Portishead και το μοιράζομαι μαζί σας παραπάνω. Δυναμώστε τα μπάσα, drop the beat.

Είδε το Unorthodox μονορούφι, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Αρχικά, να εκφράσω μια απορία. Λογικό να μην είμαστε όλοι στην ίδια ημέρα καραντίνας, αλλά ρε παιδιά, τουλάχιστον μια ισορροπία. Θέλω να πω, αν είσαι στην 25η μέρα καραντίνας, ε δεν γίνεται, μάλλον κάτι ήξερες και την ξεκίνησες μόνος σου, γιατί πριν 25 μέρες όλα κυλούσαν φυσιολογικά. Αν πάλι είσαι στην 5η μέρα καραντίνας, ε τότε μάλλον άργησες λίγο να το πάρεις σοβαρά ε; Τέλος πάντων.

Η μέρα μεγάλωσε, ο καιρός επιτέλους φτιάχνει, η μετακίνηση 6 γίνεται λίγο πιο εύκολη, επιτέλους άρχισα να διαβάζω ξανά, και το Σάββατο γλέντησα, βλέποντας μονορούφι το Unorthodox (4 επεισόδια της μίας ώρας, μη φανταστείς) που δείχνει την ιστορία μια κοπέλας που το έσκασε από τους χασιδιστές Εβραίους του Μπρούκλιν για να πάει να ζήσει στο Βερολίνο. Βασισμένο σε αληθινή ιστορία, σε βάζει για τα καλά στα ενδότερα της συγκεκριμένης σέκτας, την οποία αν έχεις ταξιδέψει έστω και μια φορά στη ζωή σου στη Νέα Υόρκη, αποκλείεται να μην έχεις προσέξει. Δεν θα πω περισσότερα τώρα γιατί σκοπεύω να γράψω, αλλά να το δείτε, αξίζει.

Σε survival mode με χόρτα ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Δεν ξέρω τι κάνετε εσείς στο νούμερο 6 σας αλλά εγώ πάω βόλτα στο βουνό. Χωρίς ψυχή τριγύρω, με μια σακούλα και ένα μαχαίρι. Έτοιμος πρωταγωνιστής για θρίλερ. Μόνο που το μαχαίρι χρησιμοποιείται αποκλειστικά και μόνο για να κόβει χόρτα. Εν προκειμένω ζοχούς, ραδίκια, λάπατα άντε και κάνα μάραθο. Και ήδη έχουν μετατραπεί όλα αυτά σε χορτόπιτες, χόρτα βραστά και μαραθοπιτάκια. Αυτά, δεν θέλω να σας απασχολήσω άλλο, θέλω μόνο να ξέρετε ότι όταν τελειώσουν όλες οι προμήθειες και μείνουμε χωρίς κάτι σε ζωική πρωτεΐνη να φάμε, ΕΓΩ ΘΑ ΕΠΙΒΙΩΣΩ γιατί έμαθα να αναγνωρίζω τι τρώγεται και τι όχι σε αυτή την πλάση.

Με podcast και καναπέ ο Ευθύμιος Σαββάκης

Δεν ξέρω ποιο είναι το παγκόσμιο ρεκόρ παραμονής σε έναν καναπέ χωρίς να σε αναγκάζει κανείς. Πρέπει να έφτασα άνετα Final 4 και για λίγο να έχασα την κούπα (κάτι σαν τη ΤΣΣΚΑ τα πέτρινα χρόνια). Μαραθώνιος με κουβέρτα, καμία διάθεση να μιλήσω πάνω από 27 δευτερόλεπτα με άλλο άνθρωπο και podcast. Άκουσα αρκετά. Κορόιδευα ως «παππούδες» τους φίλους μου που τα ακούνε. Πρέπει να σταματήσω να κοροϊδεύω τους φίλους μου για πράγματα που δεν έχω δοκιμάσει. Άκουσα στο pod.gr τις εκπομπές του γείτονα Σωτήρη Βαλάρη (Δημήτρης Χριστοφορίδης θεός) – ωραίο το pod.gr γενικά – και κάλυψα και τα κενά μου στο «Pop για τις δύσκολες ώρες» των δικών μας Ιωσηφίνας και Θοδωρή. MARCH MADNESS αδέρφια.

Έμφραγμα και New Mexico για τον Νίκο Σταματίνη

To Σαββατόβραδο που πέρασε το βιώσα με ένα πόνο στο στέρνο που, ρε παιδί μου, δεν ξέρεις ποτέ. Κορονοϊό έχουμε. Γιατί να μην είναι έμφραγμα; Για μια φορά όμως στην ιστορία του, το γκουγκλάρισμα συμπτωμάτων με ηρέμησε. Αφού ήταν στην κίνηση, μάλλον ήταν μυαλγία ή νευρόπονος. Η αλήθεια είναι ότι προηγουμένως έκανα ένα πρόγραμμα γυμναστικής από το youtube και θα έλεγε κανείς ότι η προθέρμανσή μου ήταν λίγο επιπόλαιη. Μου άξιζε ό,τι έπαθα μετά. Κατά τα άλλα, τελείωσα είδα το εκπληκτικό ‘Better Call Saul’, είδα το ‘Top Boy’ και ετοίμασα μια καλή παραγγελία βιβλίων. Αν θέλουμε να μη βγούμε τελείως τρελοί πρέπει να ακολουθούμε ένα συγκεκριμένο και αυστηρό πρόγραμμα. Έτσι, ίσως βγούμε 50% τρελοί.