Ποια Oscars κερδίζει το Horizon Zero Dawn;
- 2 ΜΑΡ 2017
Θα σου πω την αμαρτία μου φίλε αναγνώστη και, εφόσον την εξομολογούμαι, παύει να λογίζεται ως τέτοια. Δεν ήμουν ποτέ fan της σειράς Killzone και η αλήθεια είναι ότι μου ακούγεται περίεργα όταν κάποιος την εκθειάζει. Για την ακρίβεια, το πιο πρόσφατο μέλος της οικογένειας, το PS4 launch game Shadow Fall, μου φάνηκε εξαιρετικά flat. Το μοναδικό που στηρίζω ανοικτά είναι το Killzone 2, αν και μου έχει μείνει περισσότερο στο μυαλό για το αισχρό τελικό boss battle με τον Radec που μου έβγαλε το παρθένο ελαιόλαδο. Βασικά, στην καρδιά μου έχουν μείνει κατάλοιπα, το εξής ένα: Μίσος.
Συνεπώς, χάρηκα όταν η developer Guerrilla αποφάσισε να ξεφύγει με το Horizon Zero Dawn, το concept μου φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρον, περίμενα καρτερικά την υλοποίηση. Το πίστεψα και, θεωρώ, ότι μου ανταπέδωσε την εμπιστοσύνη που του έδειξα. Ας δούμε λίγο το πώς και το γιατί, καθώς το παιχνίδι έχει πολλά προτερήματα και φλερτάρει με διάφορα αγαλματίδια. Κερδίζει όμως;
Είναι αυτό των Οπτικών Εφέ (βλέπε γραφικά);
Το οπτικό, παρεμπιπτόντως και το ηχητικό, αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Είτε παίξεις το Horizon Zero Dawn σε «απλό» PS4, είτε στο ενισχυμένο PS4 Pro, θα χαρεί το μάτι σου (και το αυτί σου).
Απίστευτος σχεδιασμός ενός μετα-αποκαλυπτικού κόσμου, ρομποτοδεινόσαυροι, άνθρωποι, περιβάλλοντα, οπτικά εφέ, χρώματα παντού, στην αρχή θα χαζέψεις. Στη συνέχεια, αυτό που βλέπεις θα σε πείσει 100%, διέπεται από ομαλότητα και συνέπεια, ενώ ξεχωρίζουν τα animations. Παρόλα αυτά, όσο ισχυρό συν και να είναι, δεν πρόκειται για το ακλόνητο προτέρημα του παιχνιδιού, ένα open-world action RPG κλάσης χρειάζεται κάτι περισσότερο από την οπτική τέρψη για να απογειωθεί.
Είναι αυτό του Πρωτότυπου Σεναρίου ή ένα εκ των ρόλων;
Σε έναν κόσμο όπου η ανθρωπότητα έχει επιστρέψει στις πρωτόγονες ρίζες της, φυλές και τα ρέστα, αλλά της έχουν μείνει αμανάτι/ κουσούρι από το ένδοξο εξελιγμένο παρελθόν ορισμένες επικίνδυνες μηχανές με ζωική μορφή, παίζεις ως η Aloy. Αγνώστου μητρός και πατρός, το κοριτσάκι μεγαλώνει υπό την επίβλεψη του Rost, ενός εξόριστου από τη φυλή των Nora. Εν τέλει, το ζήτημα των «απόβλητων» της κοινωνίας καίει το μικρό κοριτσάκι καθώς βιώνει απαράδεκτες συμπεριφορές, και πείθει τον Rost να την εκπαιδεύσει κατάλληλα για το λεγόμενο Proving, να γίνει «αποδεκτή».
Βέβαια, το βασικότερο που απασχολεί την Aloy είναι από πού κρατάει η σκούφια της. Κατά τη διάρκεια του Proving γίνεται και μια κέντα, μην σου τα πολυλογώ, η ραχοκοκαλιά του σεναρίου είναι πολλά υποσχόμενη, δεδομένου και του σκηνικού. Τελικά, όμως, το story χάνεται, καταπίνεται, στην πορεία. Σε συνδυασμό και με τους αδύναμους διαλόγους χωρίς ψυχή και νεύρο, το Horizon Zero Dawn καταλήγει σε αυτόν τον τομέα πολύ λιγότερο RPG από όσο θα ήθελε (ή θα «έπρεπε) κι από πλεονέκτημα γυρνάει σε μειονέκτημα, ίσως το πιο σοβαρό του παιχνιδιού. Χαλάλι του.
Είναι αυτό της Σκηνοθεσίας (των μαχών);
Το κυνήγι των ζωομηχανών αποδεικνύεται ένας από τους πιο δυνατούς διεκδικητές για την κατάληψη ενός Όσκαρ (Warren πάντα, περιμένει η Faye, θα έλεγε ο Μανώλης Μαυρομάτης, ωωω γκάφα θα αναφωνούσε ο Χάρης Αλευρόπουλος). Δεν είναι λίγες οι αποστολές που καταλήγουν σε μάχες με τα τέρατα αυτά αλλά, πίστεψε με, αυτό δεν είναι καθόλου προβληματικό ή έστω μονοδιάστατο.
Βλέπεις, είναι τέτοια η ποικιλία των μηχανών, με εμφανείς επιρροές από εν ζωή αλλά και εξαφανισμένο ζωικό βασίλειο, με δυνατά και αδύναμα στοιχεία για κάθε είδος, και τόσο ευρύ το οπλοστάσιο, που πολύ-πολύ δύσκολα θα βαρεθείς. Εν ολίγοις, υπάρχει κάτι σαν Bluetooth μαραφέτι που επιτρέπει το σκανάρισμα χώρου και οργανισμών. Αυτό, λοιπόν, σου επιτρέπει να μάθεις τα ευάλωτα σημεία του και σε τι (π.χ. φωτιά).
Επιπλέον, η συντριπτική πλειοψηφία των όπλων χρησιμεύει σε κάτι, η εναλλαγή τους κατά τη διάρκεια της μάχης κρίνεται έως και επιβεβλημένη. Ναι, το τόξο είναι ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής, όμως το stealth τμήμα και η χάραξη τακτικής ανάλογα με τα δεδομένα συνδυάζονται ιδανικά. Παγίδες κάθε είδους, πυκνή βλάστηση για κάλυψη, πρωτόγονοι εκτοξευτές αλλά και πιο σύγχρονα όπλα τα οποία αποσπάς από τα ίδια τα μηχανοζώα, συζητάμε για απόλαυση. Υπομονή διδάσκει ο Παναγιώτης Γιαννάκης όταν κάθεται στον πάγκο και τον ακολουθούμε πιστά, εκεί βρίσκεται το μυστικό για να το χαρείς (και να επικρατήσεις).
Δυστυχώς, υπάρχει και ψεγάδι, είναι οι μάχες με τους ανθρώπους γιατί υπάρχουν και τέτοιες, το ΑΙ πάσχει, ιδίως αν ξεκλειδώσεις την ικανότητα του σφυρίγματος, ή πετάξεις πέτρα, οι εχθροί σκάνε στα χόρτα όπου κρύβεσαι σαν πρόβατα το Πάσχα. Αδυναμίες στον τομέα αυτό εμφανίζονται και στις μάχες με μηχανές, παρόλα αυτά κρύβονται επιμελώς γιατί είναι πολύ πιο ευρηματικές και ποικίλες.
Είναι αυτό του Διασκευασμένου Σεναρίου ή του Μοντάζ;
E ναι, κερδίζει πανηγυρικά και τα δύο. Το θέμα με το Horizon Zero Dawn είναι το εξής: έχει καταφέρει να διασκευάσει πολλά στοιχεία από διάφορα games, open world αλλά και μη, και να τα μοντάρει αρμονικά στον δικό του κόσμο, παρουσιάζοντας ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα που δεν φέρνει σε copy-paste. Μπερδεύτηκες;
Δεν χρειάζεται, αυτά είναι για μας τους reviewers. Για παράδειγμα, το άνοιγμα του χάρτη σκαρφαλώνοντας σε Tallneck έχει κάτι από Assassin’s Creed. H αναρρίχηση φέρνει σε inFamous, αν όχι σε Uncharted. Η ατμόσφαιρα παραπέμπει σε Far Cry Primal. Γενικά, για να μην το φιλοσοφούμε, είναι πολλά τα στοιχεία, αρκετές φορές τόσο επιδερμικά που δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά. Είναι εκείνο, το άκρως θετικό, όπου μία ομάδα ανάπτυξης, η ολλανδική Guerrilla καλή ώρα, μαζεύεται γύρω από ένα τραπέζι, με τις ιδέες και τις επιδράσεις που έχει. Πετάγεται, π.χ., ο Φαν Μπρόκελεν και λέει «Τι θα λέγατε να κάναμε αυτό;» (σε άψογα ελληνικά). Παίρνει το λόγο ο Φαν Τίγκελεν και προσθέτει κάτι δικό του. Στο τέλος, έρχεται ο Φαν Μπάστεν και δίνει την ολοκληρωμένη εικόνα/ λύση.
Κι όλα αυτά, προσαρμοσμένα στις ανάγκες του παιχνιδιού και τα θέλω της developer, χωρίς να γίνεται κακή αντιγραφή. Ο χάρτης του Horizon Zero Dawn είναι γεμάτος με διάφορα όμορφα πραγματάκια, side missions, activities και λοιπά, που θα σε απορροφήσουν για πολλές ώρες, αλλά όχι παραγεμισμένος όπως συμβαίνει ενίοτε σε παιχνίδια ανοικτού κόσμου της Ubisoft. H Guerrilla φέρθηκε αρκετά έξυπνα ώστε να σου δώσει τον αέρα σου, να τα απολαύσεις όλα αυτά.
Ικανότητες της Aloy που ξεκλειδώνονται μέσω πόντων εμπειρίας, looting που οδηγεί αναπόφευκτα στο crafting (από πυρομαχικά έως και διάφορα φίλτρα), mods, αγοραπωλησίες με εμπόρους, αναβαθμίσεις και πάει λέγοντας. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι καινούριο αλλά, συνάμα, κανενός φωτοτυπία δεν είναι το Horizon Zero Dawn, όλα τα στοιχεία είναι σπάνια δεμένα και εναρμονισμένα.
Είναι αυτό της Καλύτερης Ταινίας (βλέπε Παιχνιδιού);
Προφανώς όχι, ούτε κατά διάνοια για την ακρίβεια, όταν συζητάμε από καταβολής κόσμου των videogames. Για Καλύτερου Παιχνιδιού ή Game of the Year 2017 είναι ακόμα πολύ νωρίς.
Δύσκολα μεν, δεν θα το απέκλεια δε, στην τελική στις περιπτώσεις αυτές ως βαρύνουσας σημασίας κρίνεται το θέμα του ανταγωνισμού, τι τίτλους θα βρει απέναντί του, στο είδος του αλλά και γενικά (Red Dead Redemption 2 θα βγεις φέτος ή…). Το βέβαιο είναι πως πρόκειται για ένα χορταστικό, single player μόνο, παιχνίδι που δεν γίνεται μπουκωτικό, το οποίο βγάζει χαρακτήρα παρά το γεγονός ότι έχουμε πήξει στα open-world games τώρα τελευταία. Η Guerrilla Games άνοιξε τα φτερά της και δικαιώθηκε, δημιουργώντας ένα καινούριο franchise, τα οποία τόσο ανάγκη έχουμε στο gaming. Τόπο στα νιάτα λοιπόν, και στους επιτυχημένους πειραματισμούς.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ