Ποια ταινία να δεις στο Netflix σήμερα (και κάθε μέρα): 10 Cloverfield Lane

Σήμερα προτείνουμε ένα θρίλερ στο Netflix που είχε παρεξηγηθεί κατά την κυκλοφορία του:

Netflix Pick of the Week: 10 Cloverfield Lane

Αφού επέζησε από αυτοκινητιστικό δυστύχημα, η Michelle (Mary Elizabeth Winstead) ξυπνάει σε ένα υπόγειο καταφύγιο με δύο άνδρες. Ο ένας από τους δύο, ο Howard (John Goodman), της εξηγεί ότι μια μαζική επίθεση χημικών έχει κάνει τον αέρα αφόρητο και έτσι η μόνη τους ελπίδα επιβίωσης είναι να παραμείνουν μέσα. Παρά τις ανέσεις του σπιτιού, η χειριστική και απειλητική φύση του Howard θα κάνει τη Michelle να θέλει να ξεφύγει.

Όπως θα διαπιστώναμε με το Whiplash που είναι επίσης διαθέσιμο στο Netflix, ο Damien Chazelle ιντριγκάρεται από τη δυναμική των κακοποιητικών σχέσεων αλληλοεξάρτησης. Η δουλειά του στο σενάριο του 10 Cloverfield Lane το είχε ήδη προδώσει. Θα είχε γυρίσει και την ταινία μάλιστα, αν δεν είχε προκύψει στο μεταξύ χρηματοδότηση για το Whiplash. Ο Dan Trachtenberg ωστόσο, στο ντεμπούτο του εδώ, κατευθύνει ολόσωστα τους ηθοποιούς και διαμορφώνει άψογα την κλειστοφοβική αίσθηση του φιλμ.

Η ταινία είναι ένα masterclass στον αφηγηματικό ρυθμό και στα προσεκτικά τοποθετημένα τραντάγματα. Χρησιμοποιώντας σκηνικά σχεδόν θεατρικά και μία τελείως απτόητη κινηματογράφηση (η φωτογραφία του Jeff Cutter είναι θαυματουργά ευκρινής), η δημιουργική ομάδα βασίστηκε φοβερά στην ανησυχητική, ταραχώδη παρουσία του Goodman (ακόμα και ο τρόπος που της ανακοινώνει ότι «θα μάθει να αγαπάει το μαγείρεμα» είναι ανατριχιαστικός) και στην αποφασιστικότητα της Winstead.

Ο John Gallagher Jr. κάνει επίσης θαύματα με τον ρόλο του ως τρίτος κάτοικος του καταφυγίου, ενώ τα τραγούδια της δεκαετίας του 1960 προσδίδουν μία ψυχρή νοσταλγία. Δεν είναι ευθύ sequel του Cloverfield –αρκετοί φαν εκείνης της ταινίας είχαν δυσαρεστηθεί εξαιτίας αυτού– αλλά δεν έχει καμία σημασία. Η ταινία εναλλάσσει απρόσκοπτα τις διαθέσεις της, πότε αυξάνοντας την ένταση σε σημείο οριακό, πότε αποσυμφορίζοντας την ατμόσφαιρα με μαύρο χιούμορ.

Ένα από τα πράγματα που κάνει το 10 Cloverfield Lane μία τόσο ικανοποιητική εμπειρία είναι πως από την αρχή, η Michelle δεν είναι ένα ζαρωμένο θύμα, παρά τις μεταγενέστερες αποκαλύψεις για την ιστορία της. Είναι τρομοκρατημένη και τραυματισμένη, αλλά επίσης πολυμήχανη, έξυπνη, και δημιουργική στις λύσεις που βρίσκει και που τυχαίνει να είναι επιθετικές. Είχε πάντοτε τη δύναμη της μαχήτριας, απλώς χρειάστηκαν οι εμπειρίες της ενάντια σε διαφορετικού τύπου απειλές για να την πείσουν γι’ αυτό.

Παρότι η ταινία συζητήθηκε ξανά έντονα με την αφορμή των παγκόσμιων lockdowns, η διαχρονική της σημασία έχει λιγότερο να κάνει με τον περιορισμό των ανθρώπων και περισσότερο με τη βία εναντίον των γυναικών και τον φόβο. Τον φόβο για το άγνωστο και το πώς μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε, με τρεις διαφορετικές προτάσεις εδώ. Κάποιοι χαρακτήρες τρέχουν μακριά του, άλλοι προσπαθούν να τον πνίξουν μέσα τους, και ένας λέει «απλά προσπαθώ να μην το σκέφτομαι».

Ο Wes Craven έλεγε πως οι ταινίες τρόμου δεν δημιουργούν φόβο, τον απελευθερώνουν. Ότι οι ταινίες τρόμου είναι boot camp για την ψυχή. Αυτά που μας τρομάζουν είναι αυτά πάνω στα οποία, πολύ απλά, δεν έχουμε κανέναν έλεγχο. Όταν βλέπουμε όμως αυτές τις ταινίες, βρίσκουμε έναν τρόπο να βιώνουμε εμπειρίες που μοιάζουν πράγματι εκτός ελέγχου, συνοδευόμενες όμως με μία επίλυση και την αίσθηση ότι πλέον τις κατανοούμε. Καλά τα έλεγε.

Must-see θρίλερ γενικώς, must-see θρίλερ στο Netflix. Αυτή τη στιγμή έχει sequel στα σκαριά από τον σεναριογράφο του αγαπημένου μας Giri/Haji.