Ποια ταινία να δεις στο Netflix σήμερα (και κάθε μέρα): Heat

Αυτή την εβδομάδα προτείνουμε μία ιερή σκηνή σε καφετέρια με δύο τιτάνες της υποκριτικής, με την υπογραφή του Michael Mann. Τώρα και στο Netflix.

Netflix Pick of the Week:

Το αστυνομικό έπος του Michael Mann έκανε πρεμιέρα τον Δεκέμβριο του 1995 με αξιοσέβαστες κριτικές και αξιοπρεπείς, αν και μη θεαματικούς, αριθμούς εισιτηρίων, ανοίγοντας στην τρίτη θέση πίσω από το Jumanji και το Toy Story. Δεν είχε κερδίσει υποψηφιότητες για Όσκαρ ούτε βραβεία κριτικών στο τέλος της χρονιάς του, αλλά για μία γενιά ανθρώπων η ταινία που έφερε για πρώτη φορά αντιμέτωπους τον Al Pacino με τον Robert De Niro άγγιζε την ιερότητα.

Η ταινία που μπορείς να δεις τώρα στο Netflix ήταν για τον Mann το αποκορύφωμα πάνω από δύο δεκαετιών αστυνομικών ιστοριών. Σε ταινίες όπως το Thief και το Manhunter, και μέσα από τηλεοπτικές σειρές όπως το Miami Vice, ο δημιουργός επανεπεξεργαζόταν διαρκώς ιστορίες για εμμονικούς μπάτσους στο κυνήγι επιδέξιων εγκληματιών.

Με πρωταγωνιστή τον Pacino σε ρόλο εκρηκτικού μπάτσου που ξεκινά μία εκστρατεία εναντίον ενός μεθοδικού κλέφτη (De Niro), το Heat γίνεται ένα περίπλοκα σχεδιασμένο παιχνίδι γάτας και ποντικού 170 λεπτών, με περισσότερους από 70 χαρακτήρες και τουλάχιστον δύο από τις πιο καθοριστικές σκηνές δράσης της δεκαετίας του. Είναι η διάσημη σκηνή στην καφετέρια όμως που εντυπώνεται περισσότερο από κάθε άλλη.

Οι δύο άντρες κάθονται ο ένας απέναντι από τον άλλο, μεσήλικες, μπαρουτοκαπνισμένοι, βετεράνοι στην αποστολή τους. Ξέρουν ακριβώς τι αντιπροσωπεύουν ο ένας για τον άλλον, αλλά αυτή τη στιγμή της εκεχειρίας απλά πίνουν τον καφέ τους. Η σκηνή συμπυκνώνει όλη την αλήθεια του Heat, ότι αυτοί οι μπάτσοι και οι ληστές χρειάζονται ο ένας τον άλλον. Καταλαμβάνουν τον ίδιο χώρο, απομονωμένο από το κυρίαρχο ρεύμα της κοινωνίας, καθορισμένο από τους δικούς του κανόνες.

Είναι εχθροί αλλά υπό μία έννοια πιο γνώριμοι μεταξύ τους απ’ ό,τι με αυτούς που ονομάζουν φίλους. Συζητούν για τις γυναίκες τους, τις καριέρες τους, ανταλλάσσουν αβρότητες και προθέσεις. Η κάμερα του Mann και του Dante Spinotti δεν τους έδειξε ποτέ ταυτόχρονα, δημιουργώντας έτσι μία δεύτερη μυθολογία για τη σκηνή: Οι φήμες έλεγαν πως η σκηνή είχε γυριστεί με τον καθένα τους ξεχωριστά, αλλά τίποτα τέτοιο δε συνέβη.

Τα χαρακτηριστικά του Mann είναι όλα εδώ, με σχολαστικά σχεδιασμένες συνθέσεις που τοποθετούν τους χαρακτήρες απέναντι σε πολυσύχναστα αστικά τοπία και κενές εκτάσεις που εξωτερικεύουν τις εσωτερικές τους ζωές. Είναι τρομερά ομιλητική για ταινία δράσης, δίνοντας ψυχωμένους μονολόγους στο υπόλοιπο καστ που περιλαμβάνει τους Val Kilmer, Ashley Judd, Natalie Portman και Jon Voight. Η ταινία εμβαθύνει τόσο πολύ στις δυσλειτουργικές προσωπικές ζωές των χαρακτήρων, που μοιάζει περισσότερο με ένα μελόδραμα με πολυβόλα. Παραλίγο να μην τη σκηνοθετήσει ο Mann, αλλά δε μπορείς να τη φανταστείς από άλλο χέρι. Ως συνήθως χρησιμοποιεί αρχέτυπα που βοήθησε να διαμορφωθούν, για να εξερευνήσει ερωτήματα που δεν μπορούν ποτέ να απαντηθούν πλήρως.

«Όλα όσα είμαι είναι ό,τι κυνηγάω», λέει ο Hanna του Pacino, και είναι η οικειότητα του κυνηγιού, η μετάβαση από το σκοτάδι στο φως, που του επιτρέπει να ενωθεί με εκείνα τα κομμάτια του που πάντα θα πολεμάει.