Ποια ταινία να δεις στο Netflix σήμερα (και κάθε μέρα): I Don’t Feel at Home in This World Anymore
- 19 ΦΕΒ 2022
Αυτή την εβδομάδα θυμόμαστε μία από τις πρώτες ακριβές αγορές που είχε κάνει το Netflix στο Sundance, μία βίαιη φάρσα κοενικού τύπου.
Netflix Pick of the Week:
Λογικά το Netflix θα σου είχε προτείνει το I Don’t Feel at Home in This World Anymore το 2017. Τότε ήταν ο πολύκροτος νικητής του Μεγάλου Βραβείου της Επιτροπής στο Φεστιβάλ του Sundance και έγινε μία από τις πρώτες ακριβές αγορές της πλατφόρμας, άρα πριν πνιγεί τελικά στον αλγόριθμο την τιμούσε.
Η ταινία του Netflix διαδραματίζεται στο Austin του Texas, και ακολουθεί τη νοσηλεύτρια Ruth (Melanie Lynskey) κατά τη διάρκεια μιας ιδιαίτερα εφιαλτικής περιόδου λίγων ημερών. Όταν τη συναντάμε για πρώτη φορά, η Ruth πρέπει ανεχθεί τους ταραχοποιούς γείτονές της, ενώ το αμέσως επόμενο πρωί το γιγάντιο φορτηγό που βρίσκεται μπροστά της στον δρόμο εκτοξεύει πάνω της εξάτμιση και η ασθενής που φροντίζει αυτόν τον καιρό πεθαίνει με μία ρατσιστική διατριβή ως τελευταίες της λέξεις. Μετά θα πάει στο παντοπωλείο και θα κοντέψει να τρακάρει, κατόπιν ένας άλλος πελάτης ρίχνει κάτω προϊόντα χωρίς να τα μαζέψει, κι ακόμα και στο μπαρ που πηγαίνει αργότερα για να χαλαρώσει με ένα ποτό, ο άνδρας με τον οποίο συνδιαλέγεται για ένα βιβλίο που διαβάζουν κι οι δύο (ο σκηνοθέτης Macon Blair σε ένα cameo) καταφέρνει να της κάνει spoiler για το τέλος.
Όταν τελικά επιστρέφει σπίτι της, θα διαπιστώσει ότι το λάπτοπ, τα φάρμακά της (συμπεριλαμβανομένων, ενδεικτικά, και των αντικαταθλιπτικών της) και τα ασημένια μαχαιροπίρουνα της γιαγιάς της έχουν κλαπεί, και με την αστυνομία να αδιαφορεί για μία τόσο χαμηλού επιπέδου διάρρηξη, η Ruth φτάνει πια σε οριακό σημείο. Η ληστεία θα τη ριζοσπαστικοποιήσει – όχι μόνο ως σύλληψη της αποστροφής που νιώθει για το πώς συμπεριφέρονται οι άνθρωποι ο ένας στον άλλον, αλλά και ως έμπνευση για να κάνει κάτι γι’ αυτό. Όταν θα αρχίσει να ρωτάει στη γειτονιά αν είδαν κάτι ύποπτο, ο μόνος που θα προσφερθεί να βοηθήσει είναι ο Tony του Elijah Wood, ένας μοναχικός weirdo που συντηρεί μία σειρά από ιαπωνικά όπλα.
Ο καταθλιπτικός τίτλος δεν είναι αντιπροσωπευτικός για τη διάθεση της ταινίας. Το I Don’t Feel at Home in This World Anymore είναι μία μαύρη κωμωδία, ένα ήπιο, απροσδόκητα συναισθηματικό θρίλερ που κλιμακώνεται στο ύφος ενός Fargo, για δύο καθημερινούς ανθρώπους που μπλέκουν στον κόσμο εγκληματικότητας. Είναι πολύ έξω από το στοιχείο τους και ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει. Εάν είσαι γνώριμος με το έργο που μοιράζεται ο Blair – εδώ στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο – με τον Jeremy Saulnier, ξέρεις τις κοινές τους ευαισθησίες. Είναι οι άνθρωποι που ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας και που ωθούνται σε όλο και πιο βάναυσες συνθήκες για να επιβιώσουν.
Στην κωμωδία τρόμου Murder Party του Saulnier, ο παιδικός του φίλος και μετέπειτα δημιουργικός του συνάδελφος είχε υποδυθεί έναν δευτερεύοντα ρόλο. Στη συνέχεια ο Blair θα πρωταγωνιστούσε – και θα συμπαρήγαγε – στο Blue Ruin του Saulnier ως άντρας που εκδικείται τους φόνους των γονιών του και παρασύρεται σε έναν ενδοοικογενειακό πόλεμο, ενώ στη συνέχεια θα εμφανιζόταν ως δευτερεύων κακός στην επόμενη ταινία του Saulnier, τη βάναυση ταινία τρόμου περί νεοΝαζί, Green Room. Αυτή η επιτυχία είχε βοηθήσει να ανοίξει ο δρόμος για την επόμενη συνεργασία τους, το Hold the Dark. Ο Saulnier σκηνοθέτησε και ο Blair έγραψε το σενάριο της διασκευής ενός μυθιστορήματος του William Giraldi για το κοσμικό κακό σε ένα χωριό της Αλάσκας.
Είναι μία ταινία του Netflix που ισορροπεί μεταξύ αστείας και ανατριχιαστικής βίας με τόση αυτοπεποίθηση, ένα Blood Simple που διασταυρώνεται με το Three Stooges, μία ιστορία εκδίκησης που εκτυλίσσεται σε βίαιη φάρσα. Ο Wood εκμεταλλεύεται άψογα το εύθραυστο, ανησυχητικό vibe του εδώ, αλλά η Lynskey είναι ο άσσος στο μανίκι της ταινίας, όπως και στα περισσότερα πράγματα που παίζει. Μετά το Heavenly Creatures και πριν το Yellowjackets, η ηθοποιός έκανε εδώ μία γοητευτική, σαγηνευτική στροφή που ριζώνει στις διαδικασίες των καθημερινών συναισθημάτων αδυναμίας, απελπισίας, απογοήτευσης και οργής.
Σε εποχές που η ενσυναίσθηση μοιάζει ανεπαρκής, ο Blair προτείνει να συνειδητοποιήσουμε πως το μόνο που μπορούμε πραγματικά να έχουμε είναι ο ένας τον άλλον, και να αρχίσουμε να πράττουμε ανάλογα.
