Ποια ταινία να δεις στο Netflix σήμερα (και κάθε μέρα): Passing

Αυτή την εβδομάδα προτείνουμε το πρώτο σκηνοθετικό εγχείρημα της Rebecca Hall, τώρα διαθέσιμο στο Netflix.

Netflix Pick of the Week: Passing

Η Rebecca Hall είναι ακόμα μία ηθοποιός που μπαίνει πίσω από την κάμερα και μάλιστα το Passing, το ντεμπούτο της, έφυγε με πολύ ηχηρούς επαίνους από το φετινό Φεστιβάλ Sundance πριν ανέβει στο Netflix.

Βασισμένο στο πασίγνωστο ομώνυμο μυθιστόρημα του 1929 από τη Nella Larsen, το Passing αφηγείται την ιστορία δύο μαύρων γυναικών, της Irene (Tessa Thompson) και της Claire (Ruth Negga), που μπορούν να “περάσουν” ως λευκές αλλά επιλέγουν να ζουν σε διαφορετικές πλευρές των χρωματικών συνόρων κατά τη διάρκεια της ακμής της Αναγέννησης του Χάρλεμ στα τέλη της δεκαετίας του ’20 στη Νέα Υόρκη.

Μετά την τυχαία επανασύνδεση των παλιών παιδικών φιλενάδων ένα καλοκαιρινό απόγευμα, η Irene που έχει έκτοτε παντρευτεί έναν λευκό ρατσιστή τραπεζίτη (ξανά κάθαρμα ο Alexander Skarsgard), υποδέχεται διστακτικά την Claire στο σπίτι της. Εκείνη θα κερδίσει την εύνοια του άντρα της Irene (Andre Holland), της οικογένειάς της, και σύντομα και του μεγαλύτερου κοινωνικού της κύκλου. Καθώς οι ζωές τους αρχίζουν να αποκτούν ακόμα ισχυρότερη σύνδεση, η άλλοτε σταθερή υπόσταση της Irene θα ανατραπεί από τη φίλη της, κυρίως συναισθηματικά. Το Passing τότε μετατρέπεται σε μία καθηλωτική εξερεύνηση της εμμονής, της καταπίεσης και των ψεμάτων που λένε οι άνθρωποι στον εαυτό τους και στους άλλους για να προστατέψουν την προσεκτικά καμωμένη πραγματικότητά τους.

Η Hall – που διασκευάζει η ίδια το βιβλίο της Larsen στο σενάριο – έχει γυρίσει την ταινία σε ασπρόμαυρο και άρα δεν κάνει καμία διάκριση σχετικά με τον τόνο του μαύρου δέρματος όπως συμβαίνει στο βιβλίο, ισοπεδώνοντας τα χρώματα και, κατ’ επέκταση, τη συζήτηση που συνδέεται με αυτά. Αυτό δίνει στην ταινία μία meta λογική στο έργο της – η άρνησή της να παίξει με τους κανόνες του μυθιστορήματος μοιάζει με κριτική στο ίδιο το κόνσεπτ του colorism.

Με την έλλειψη του χρώματος να ωθεί τους θεατές να μη σκέφτονται ιδιαίτερα γύρω από τον τόνο του δέρματος των πρωταγωνιστών, η σκηνοθέτης προσεγγίζει τον χρωματικό ρατσισμό περισσότερο ως έννοια παρά ως πραγματικότητα, και είναι μία έννοια που βρίσκει εγγενώς παράλογη. Για εκείνη η φυλετικότητα είναι ένα θέατρο που διαμορφώνεται από τις αντιλήψεις μας, και οι χαρακτήρες της κάνουν ο καθένας τη δική τους παράσταση.

Δεν είμαι κατάλληλη για να κρίνω αν είναι σωστή ως προσέγγιση αυτή, δεν είμαι μαύρη κριτικός, πάντως είναι ενδιαφέρουσα. Επίσης η ταινία ακτινοβολεί με τη θερμότητα της σεξουαλικής έλξης – η Thompson και η Negga, στους πιο απαιτητικούς ρόλους τους ως τώρα, παίζουν υπέροχα τη θλίψη και τη λαχτάρα – το μουσικό σκορ του Devonte Hynes (περισσότερο γνωστός ως Blood Orange) ενισχύει την ομορφιά και την αναταραχή στα πάντα, και η καλύτερη σκηνή εκτυλίσσεται μεταξύ της Thompson και του Bill Camp, τον μόνο άνθρωπο με τον οποίο ο χαρακτήρας της μοιάζει να νιώθει πραγματικά άνετα, σε έναν Old Hollywood ρυθμό και καδράρισμα.

Το Netflix αγόρασε τα δικαιώματα διανομής της ταινίας στο Sundance για 15 εκατομμύρια δολάρια, ένα από τα μεγαλύτερα ποσά που έχει δώσει η πλατφόρμα στο φεστιβάλ. Η μεταφορά της Hall είναι η πρώτη για το μυθιστόρημα της Larsen.