Ποια ταινία να δεις στο Netflix σήμερα (και κάθε μέρα): tick, tick … BOOM!

Αυτή την εβδομάδα προτείνουμε μία από τις ταινίες που φαίνεται ότι θα στείλουν το Netflix στα φετινά Όσκαρ:

Netflix Pick of the Week:

Φαίνεται πως ο χρόνος ήταν εμμονή για τον Jonathan Larson, τον δημιουργό του εμβληματικού θεατρικού Rent στο Broadway. Είχε μάλιστα υπαγορεύσει τη δομή – και τον τίτλο – της ακριβώς προηγούμενης προσπάθειάς του, του απροκάλυπτα πιο αυτοβιογραφικού Tick, Tick… ​​Boom!. Ο Larson, γνωρίζει ο πολυβραβευμένος Lin Manuel-Miranda, και αυτός ένα παιδί-θαύμα του Broadway, ήταν κάποιος που έγραφε σαν να του τελειώνει ο χρόνος.

Σε μία σκηνή του Tick, Tick… Boom! που στριμάρει στο Netflix και αυτή τη στιγμή αναδεικνύεται ως αουτσάιντερ φαβορί για τα Όσκαρ, ο Larson αναφέρει καθώς σφυρίζει στο πιάνο του πως το είδωλό του, ο συνθέτης Stephen Sondheim, είχε ήδη συμβεί στο Broadway από την ηλικία των 27 ετών. Την ίδια ώρα ο εκείνος εξακολουθεί να μοχθεί στην αφάνεια και να ζει σε ένα μη θερμαινόμενο πατάρι στη Νέα Υόρκη στις αρχές της δεκαετίας του ’90, προσπαθώντας να εισχωρήσει στον κόσμο του θεάτρου.

Για τον Larson ωστόσο, πράγματι τέλειωνε ο χρόνος. Το Rent που θα ακολουθούσε, το ροκ μιούζικαλ που θα άλλαζε την πορεία του Broadway, έκανε πρεμιέρα χωρίς εκείνον. Ο δημιουργός πέθανε από ανεύρυσμα αορτής σε ηλικία 35 ετών, το βράδυ πριν από την πρώτη του παράσταση.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του Tick, Tick… Boom!, ο δημιουργός των Hamilton και In the Heights απλώνει μία σειρά εκπλήξεων για τους λάτρεις του μουσικού θεάτρου, συμπεριλαμβανομένης και μιας σειράς από cameos αναγνωρισμένων θεατρογράφων και ερμηνευτών που εμφανίζονται για να τιμήσουν τον Larson. Ο μεγαλύτερος όμως στόχος του Miranda είναι να κάνει τον εσωστρεφή κόσμο του μουσικού θεάτρου προσιτό σε όσους θα ήταν πιο διατεθειμένοι να χαζέψουν μία αυθόρμητη περφόρμανς παρά να συμμετάσχουν σε αυτή. Όπως και στο άλλο έργο του Miranda για το 2021, το In The Heights, το Tick, Tick… ​​Boom! είναι αναζωογονητικά υπερήφανο για το γεγονός ότι είναι μιούζικαλ. Είναι όμως και ένα μιούζικαλ που προσπαθεί να αποδομήσει το γιατί έχει σημασία το ίδιο το είδος του.

Ο Miranda και ο σεναριογράφος της ταινίας, Steven Levenson, ταυτόχρονα αναγνωρίζουν το πόσο ενοχλητική μπορεί να είναι μια δημιουργική προσωπικότητα όπως ο Larson, αλλά έχουν επίσης και την εκ των υστέρων γνώση ότι ήταν πραγματικά ένα πολύ μεγάλο ταλέντο.

Αντιμετωπίζουν κατά μέτωπο την αλαζονεία και τον εγωκεντρισμό του πρωταγωνιστή τους, υπονοώντας πως είναι τα μαθήματα που παίρνει ο Larson κατά την κορύφωση της επιδημίας του AIDS, καθώς οι αγαπημένοι του φίλοι πεθαίνουν γύρω του, που τον αναγκάζουν να ωριμάσει και να καταλάβει πως η επιτυχία του δεν είναι το επείγον ζήτημα ζωής και θανάτου που νομίζει ότι είναι. Η πρόταση ότι τα βάσανα της queer κοινότητας επηρέασαν καταλυτικά την αυτοπραγμάτωση του Larson ίσως να μην παρέχει την πιο πειστική αφήγηση της ταινίας, αλλά οι δημιουργοί είναι πρόθυμοι να αποφύγουν την ηρωο-λατρεία.

Ο Andrew Garfield βρίσκει την τέλεια διέξοδο για την απεριόριστη ενέργεια και τον θεατρινισμό του στον ρόλο του Larson, είναι εντυπωσιακά συντονισμένος και κλίνει στον τρόπο με τον οποίο ο αστείρευτος ενθουσιασμός του χαρακτήρα του θα μπορούσε να κατακλύσει όσο και να ενοχλήσει. Ο Larson μπορεί να πλημμυρίζει τους δικούς του ανθρώπους με στοργή και άλλες φορές να χάνεται στη φαντασία του, αγνοώντας κάθε ευθύνη καθώς παλεύει να τελειοποιήσει το μιούζικαλ που πιστεύει ότι θα μπορούσε να είναι το magnum opus του.

Ο Garfield φαίνεται να είναι η κύρια ευκαιρία της ταινίας για υποψηφιότητα στα Όσκαρ, αν και το Tick, Tick… Boom! είναι πλέον υποψήφιο και για καλύτερη παραγωγή στα βραβεία του Σωματείου Παραγωγών, έναν καλό δείκτη για τις πιθανότητές του και στην κατηγορία Καλύτερης Ταινίας. Εκτός από το Tick, Tick… Boom! υποψήφια για το Netflix στα συγκεκριμένα βραβεία είναι επίσης το Don’t Look Up και το The Power of the Dog.