Ποιος Freddy Krueger σε τρομάζει πιο πολύ;

Τους δικούς της εφιάλτες.

Ο Wes Craven είχε ήδη αφήσει το στίγμα του στο αμερικάνικο σινεμά τρόμου δημιουργώντας διαφορετικές εκδοχές του εφιάλτη, αρχικά με έναν πολύ πιο κοινωνικά ωμό τρόπο, με παράλογη τυφλή βία στο Last House on the Left ή με μια εφιαλτική εκδοχή της βαθιάς αμερικάνικης εικονογραφίας στο The Hills Have Eyes. Αλλά μπαίνοντας στα ‘80s τα πράγματα αλλάζουν, ο κόσμος αλλάζει. Ο πόλεμος στο Βιετνάμ είναι παρελθόν, οι πολιτικές αναταραχές επίσης, τα κοινωνικά κινήματα το ίδιο.

Στα ‘80s έρχεται η συντήρηση και η στροφή προς κλειστές κοινότητες που μοιάζουν να ενσαρκώνουν εκείνο το απατηλό Αμερικάνικο Όνειρο που ξεχάστηκε στα ‘50s. Προάστια, χαμηλοί φράχτες, σφιχτοί οικογενειακοί και κοινοτικοί δεσμοί.

Αλλά τα όνειρα πάντα δίνουν τη θέση τους σε εφιάλτες: Σε αυτές τις ειδυλλιακές γειτονιές όπως η κινηματογραφική Elm Street, υπάρχει πάντα κάτι βίαιο και σκοτεινό που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια, που παραμένει τελικά ανείπωτο – μπας και η αλήθεια θα διατάραζε την φαινομενική ηρεμία.

Για τον Craven, οι ιστορίες τρόμου που έλεγε πάντα είχαν σημασία επειδή πήγαζαν από κάτι αληθινό. Μιλούσαν πάντα για κάτι, εξερευνούσαν. Και όσο κι αν φαίνεται αστείο να συζητάμε έτσι σήμερα για τον ορίτζιναλ Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες, δεν απέχει πολύ από την αλήθεια. Πριν τα άπειρα σίκουελ (που ο Craven εξαρχής δεν ήθελε), πριν η σειρά ταινιών γίνει MTV βιντεοκλίπς και πριν ο Freddy γίνει κριντζ stand-up κωμικός, ο Craven εμπνεύστηκε από αληθινές ιστορίες εφιαλτών, διαταραχών ύπνου, αλλά και της συλλογικής σιωπής μιας κοινωνίας που κλείνεται προς τα μέσα, και δημιούργησε τον απόλυτο μπαμπούλα της εποχής.

Ο Freddy Krueger γεννήθηκε (κυριολεκτικά) από ανεξέλεγκτη εγκληματική βία, στη συνέχεια μετέδωσε αυτή τη βία με τον πιο φρικαλέο τρόπο (σκοτώνοντας παιδιά), έπειτα έγινε το συλλογικό ένοχο μυστικό μιας κοινότητας που πήρε το νόμο στα χέρια της, και τελικά μετατράπηκε στον αιματηρό εφιάλτη που κυνηγά τα αθώα παιδιά – εκείνα που κανείς ενήλικας δεν πιστεύει, κανείς παίρνει σοβαρά, κανείς τελικά δεν προστατεύει.

O Craven έβρισκε πάντα έναν τρόπο να εξελιχθεί ως σκηνοθέτης και μαζί να εξελίξει και την γλώσσα του σινεμά τρόμου (φτάνοντας φυσικά μέχρι και το ειρωνικό meta-cinema του Scream που θα καθόριζε τις γενιές θεατών του 21ου αιώνα που ερχόταν).

Τα κατάφερνει επειδή καθώς αλλάζουμε εμείς και καθώς αλλάζει η κοινωνία, μαζί αλλάζουν κι οι εφιάλτες μας – κι εκείνος ήξερε πάντα πώς να τους αποτυπώσει στη μεγάλη οθόνη. Έτσι, συνδύασε μια συλλογική αγωνία με την τρέχουσα ‘80s τάση των άμυαλων, βαίων, απέθαντων εχθρών που ξεπαστρεύουν εφήβους σε φτηνές, slasher ταινίες και ιδού. Freddy’s coming for you.

Θα άλλαζε όμως κι ο ίδιος ο Freddy στο διάστημα των επόμενων ούτε 10 χρόνων. (Σε αντίθεση με άλλα θρυλικά franchise που διαρκώς επιστρέφουν, ανασταίνονται, επανέρχονται, ο Krueger κατά βάση περιορίζεται μέσα στο διάστημα μιας δεκαετίας, με δυο μικρές εξαιρέσεις.) Η σχεδόν παράλογη, εφιαλτική φιγούρα των πρώτων δύο ταινιών μετατρέπεται σταδιακά στον αδιαμφισβήτητο σταρ του σόου, έναν «James Bond του τρόμου» όπως έχει ειπωθεί από τους παραγωγούς. Λέει αστεία, παίρνει το πρώτο πλάνο, κι η μυθολογία γύρω του γιγαντώνεται.

Παράλληλα αλλάζουν κι οι ίδιες οι ταινίες του. Αρχίζουν να βασίζονται περισσότερο στη δράση, στην πλοκή, στα εξωφρενικά set pieces. Μοιάζουν λιγότερο με όνειρο και περισσότερο με σκετσάκια. Από τους σχεδόν X-Men του Dream Warriors μέχρι το πολύχρωμα εφευρετικό Dream Master κι ως το παρανοϊκό Dream Child όπου ο Freddy προσπαθεί, εχμ, να γεννήσει τον εαυτό του στον αληθινό κόσμο; ΟΚ γιατί όχι, έχουμε ακούσει και πιο περίεργα.

Μα το αληθινά περίεργο; Σε γενικές γραμμές παραμένουν καλές ταινίες, συνεπείς με αυτό που επιχειρούν να πετύχουν. Σε κάθε περίπτωση όμως, η επιστροφή του ίδιου του Craven στο franchise για τον εορτασμό των 10 χρόνων από την πρώτη ταινία, έγραψε ουσιαστικά και το τελευταίο κεφάλαιο της saga, επιστρέφοντας τον Freddy και τη φιλμική του ιστορία κοντά στις ρίζες του – με μια νέα όμως προσέγγιση, που θα γεννούσε ουσιαστικά το μέλλον του είδους, όπως βλέπουμε στον σπουδαίο Νέο Εφιάλτη του 1994.

Σα να βλέπουμε άνοδο, πτώση και εξιλέωση σε fast forward μέσα σε διάστημα μιας δεκαετίας, καθώς οι κινηματογραφικοί εφιάλτες αλλάζουν τελείως μορφή και υφή. Κι ας έχουν πάντα στο επίκεντρό τους, κάποια μορφή του Freddy.

Για το φετινό Halloween είδαμε ξανά όλες τις ταινίες από την αρχή, και τις βάζουμε σε αξιολογική σειρά, από την χειρότερη προς την καλύτερη. Και μαζί, θυμόμαστε τις κορυφαίες σκηνές θανάτων από την κάθε μία.

9. A Nightmare on Elm Street (Samuel Bayer, 2010)

Είναι αυτό που… τα παιδιά στην Elm Street διαπιστώνουν πως ένας μπαμπούλας τους σκοτώνει στους εφιάλτες τους. Ξανά.

Γιατί είναι σε αυτή τη θέση; Το ριμέικ του 2010 που κανείς απολύτως άνθρωπος δε θυμάται ότι υπήρξε, και η μόνη Nightmare ταινία που δεν ακολουθεί το αρχικό τάιμλαιν και δεν έχει τον Robert Englund ως Freddy. (Στο ρόλο ο Jackie Earle Haley παίζει γρυλίζοντας μέσα από τα δόντια του.) Για κάποιο λόγο είναι στημένο σχεδόν ως μυστήριο («τι ακριβώς συμβαίνει, τι έκαναν οι γονείς μας, τι σχέση έχει ο Freddy με εμάς τα παιδιά») τη στιγμή που α) όλοι ξέρουμε ήδη τις απαντήσεις και β) δεν βλέπαμε ποτέ αυτές τις ταινίες ως μυστήρια.

Σε σχέση με το ορίτζιναλ δεν υπάρχει καμία ουσιαστική έκπληξη ή νέα οπτική, πέραν μιας γενικής αποστολής να γίνουν τα πάντα πιο σοβαρά και βαρετά και με μερικές αναφορές στις παλιές ταινίες διασκορπισμένες για τη φάση. Για ποιον είναι αυτή η ταινία; Για κανέναν, γιατί παρόλο που πήγε καλά στα ταμεία, η αδιαφορία που εισέπραξε ήταν τόσο μεγάλη που κατάφερε το ακατόρθωτο: Να κρατήσει τον Freddy νεκρό.

Η σκηνή θανάτου: Καλό play πάνω στο αντίστοιχο φινάλε του ορίτζιναλ και ΤΙΜΙΟ ουρλιαχτό από Rooney Mara.

 

Το πρόσωπο: H Rooney Mara λίγο πριν το breakout του Social Network πρωταγωνιστεί ως Nancy και μερικά χρόνια αργότερα δηλώνει πως κόντεψε να αποσυρθεί από την ηθοποιία μετά από αυτή την ταινία. «Δε θέλω να είμαι ηθοποιός αν δεν κάνω πράγματα που πραγματικά πρέπει να κάνω. Μετά από αυτή την ταινία αποφάσισα πως “ΟΚ, δε θα παίζω πια αν δεν είναι κάτι για το οποίο αισθάνομαι έτσι”». Ευχαριστούμε, trash movie!

Πρέπει να ξέρεις ότι… παρόλο που είναι η εμπορικότερη ταινία του franchise παγκοσμίως, είναι μια ταινία που επισήμως Δεν Υπάρχει. Προχωράμε.

8. Freddy vs. Jason (Ronny Yu, 2003)

Είναι αυτό που… ο Freddy (νεκρός) ανασταίνει τον Jason (επίσης νεκρός) για να αρχίσει να σκοτώνει εφήβους ώστε ο Freddy να δυναμώσει και να μπορέσει να επιστρέψει κι ο ίδιος. Ή κάτι τέτοιο.

Γιατί είναι σε αυτή τη θέση; Σαν “versus” ταινία σέβεται αρκετά τη μυθολογία και των δύο ηρώων της, αλλά είναι εν τέλει τόσο μακριά σε αισθητικό επίπεδο από ό,τι λειτούργησε ποτέ στους Εφιάλτες, και διαθέτει τόσο λίγη ένταση, που δεν μου πάει να το βάλω πάνω από κανένα φιλμ της αρχικής σειράς.

Η σκηνή θανάτου: Καταστροφικά, η καλύτερη σκηνή θανάτου εδώ ανήκει στον Jason, που είναι ένας ακόμα λόγος να είναι η ταινία χαμηλά στη λίστα. Δείτε πώς ο μπρο εδωπέρα καταφέρνει εντυπωσιακότατα να κρατά το κουτάκι της μπύρας ακόμα κι ενώ τρώει τις μαχαιριές, μέχρι που ο Jason απλά κλείνει το κρεβάτι για να μην αφήσει και τα πάντα ακατάστατα κιόλας, πόσο mama’s boy.

Το πρόσωπο: H Kelly Rowland των Destiny’s Child έχει έναν από τους βασικούς ρόλους στην ταινία όπου και λέει μια ατυχέστατη slur ατάκα η οποία… *τσεκάρει ημερολόγιο* οκ, ακόμα και για το 2003 δεν καταλαβαίνω πως πέρασε τόσα άτομα και βγήκε στην οθόνη (και κυρίως γιατί).

Πρέπει να ξέρεις ότι… σχεδιαζόταν ένα σίκουελ που θα αποτελούσε επιπλέον crossover με το Evil Dead αλλά τελικά το σχέδιο ναυάγησε κι η συγκεκριμένη ιστορία γράφτηκε ως κόμικ.

7. Freddy’s Dead: The Final Nightmare (Rachel Talalay, 1991)

Είναι αυτό που… ο Freddy έχει σκοτώσει όλα τα παιδιά στο Σπρίνγκγουντ του Οχάιο και τώρα προσπαθεί να έρθει σε επαφή με την κόρη του ώστε μέσω αυτής να δημιουργήσει μια Elm Street σε κάθε πόλη της Αμερικής, επεκτείνοντας τον εφιάλτη. Επίσης μαθαίνουμε ότι ο πατέρας του τον κακοποιούσε όταν ήταν παιδί, και πως συμφώνησε με κάτι φλογο-δαίμονες για να αποκτήσει την αθανασία του, όμως μπορεί να σκοτωθεί αν βγει στον πραγματικό κόσμο.

Γιατί είναι σε αυτή τη θέση; Είναι απλά ένα κουρασμένο franchise σε αυτό το σημείο. Δεν είναι ούτε φαν ούτε τρομακτικό, παρά απλώς μια αξιοπρεπής προσπάθεια να κλείσει η ιστορία με μια αίσθηση κλιμακούμενου κινδύνου.

Η σκηνή θανάτου: Τα χέρια-μαχαίρια που σέρνονται σε έναν πίνακα με ένα δαιμονικό ακουστικό βοήθημα να μετατρέπει τον ήχο σε εφιάλτη για τον άτυχο έφηβο. 

 

Το πρόσωπο: Ο θρυλικός Yaphet Kotto αράζει τριγύρω και μοιράζει λίγη σοφία σε μια σπάνια εμφάνιση ήδη γνωστού ηθοποιού σε ταινία του franchise.

Πρέπει να ξέρεις ότι… η Rachel Talalay που σκηνοθετεί, ήταν παραγωγός επί σειρά ετών στην New Line και όταν ανακοινώθηκε η τελευταία ταινία ζήτησε να είναι εκείνη που επιτέλους θα αναλάβει. Σήμερα είναι ενεργή σκηνοθέτης, γυρίζοντας μερικά από τα καλύτερα επεισόδια Doctor Who στην αγγλική τηλεόραση.

6. A Nightmare on Elm Street 5: The Dream Child (Stephen Hopkins, 1989)

Είναι αυτό που… o Freddy χρησιμοποιεί τα όνειρα του αγέννητου μωρού της Lisa (από την προηγούμενη ταινία της σειράς) για να σκοτώσει ανθρώπους, παρότι παραμένει ο ίδιος θεωρητικά νεκρός.

Γιατί είναι σε αυτή τη θέση; Είναι από τα αδύναμα της σειράς καθώς το φούσκωμα της μυθολογίας έχει ως αποτέλεσμα να περνάμε όλο και περισσότερο χρόνο εξηγώντας πώς και γιατί συμβαίνει το κάθε τι (λες κι έχει σημασία) παρά απολαμβάνοντας. Αισθητικά πάμε προς έναν λίγο πιο σκοτεινό τόνο που δεν ταιριάζει ακριβώς με την εντελώς αχαχούχα κατεύθυνση που έχει πάρει ο Freddy. ΩΣΤΟΣΟ. Η ταινία έχει μερικούς τοπ τοπ τοπ θανάτους που την κρατάνε μακριά από τις τελευταίες θέσεις κι επίσης η γενικότερη αποτυχία της σε ταμεία και στη γνώμη των φανς είχε ως αποτέλεσμα τη γενναία απόφαση να προχωρήσει η New Line στην οριστική απόφαση να ολοκληρωθεί η σειρά.

Η σκηνή θανάτου: Προσωπικά αδυνατώ να διαλέξω ανάμεσα σε δύο από τις καλύτερες σκηνές του franchise. Το ένα είναι ο εφιαλτικά καμμένος θάνατος της Greta με στούμπωμα φαγητού μέχρι σκασμού:

Και μετά υπάρχει βέβαια κι ο Dan που, εχμ, γίνεται ένα με τη μηχανή του;

Πρέπει να ξέρεις ότι… ο σεναριογράφος Leslie Bohem είχε πιτσάρει πρώτη φορά την ιδέα του Dream Child όταν η New Line έψαχνε ιδέες για το τρίτο φιλμ, όμως μια παραγωγός εκείνη την περίοδο ήταν έγκυος και απέρριψε την ιδέα. Αλλά είδατε τελικά ε, καμία σπουδαία ιδέα δεν πάει χαμένη.

5. A Nightmare on Elm Street 2: Freddy’s Revenge (Jack Sholder, 1985)

Είναι αυτό που… o Freddy στοιχειώνει τα όνειρα ενός αγοριού προσπαθώντας να τον καταλάβει περίπου ως δαίμονας, αποκτώντας έτσι κάποια υπόσταση στον υλικό κόσμο.

Γιατί είναι σε αυτή τη θέση; Αρκετά υποτιμημένο όταν βγήκε, έχει επανεκτιμηθεί τα χρόνια που ακολούθησαν κυρίως υπό μια γκέι ανάγνωση – ο Jesse είναι ένας έφηβος με καταπιεσμένη σεξουαλικότητα που μάχεται με τον εαυτό του, με πινελιές γκέι ατμόσφαιρας να συναντά κανείς από την εμφάνιση του γυμναστή σε ένα γκέι μπαρ, μέχρι φυσικά την «και ήρθες να κοιμηθείς μαζί μου;;» ένταση με τον φίλο του, τον Grady.

Η σκηνή θανάτου: Ο οποίος φυσικά και θα ήταν το άτυχο θύμα του Freddy με το που βγει μέσα από την κοιλιά του Jesse (?!).

Πρέπει να ξέρεις ότι… ο Wes Craven έβρισκε πάντα μεγάλος λάθος τη σκηνή που ο Freddy απειλεί ένα μάτσο εφήβους γύρω από μια πισίνα, έχοντας φυσική υπόσταση. Είναι απλά ένας τυπάκος, όχι ιδιαίτερα ψηλός, περιτριγυρισμένος από νταγλαράδες εφήβους. Πού είναι το τρομακτικό; Χάνεται η υφή του τρόμου.

4. A Nightmare on Elm Street 3: Dream Warriors (Chuck Russell, 1987)

Είναι αυτό που… η Nancy δουλεύει σε ένα ψυχιατρείο όπου νοσηλεύονται τα τελευταία παιδιά της Elm Street. Όλα πιστεύουν ότι τα κυνηγά ο Freddy στους εφιάλτες τους, αλλά κανείς δεν τα πιστεύει. Με τη βοήθεια της Nancy, θα ξεκλειδώσουν τις δυνάμεις που έχουν μες στα όνειρα και μαζί σαν ομάδα, θα διαολοστείλουν τον Freddy.

Γιατί είναι σε αυτή τη θέση; Από πολλούς θεωρείται ακόμα και το καλύτερο. Είναι γεμάτο δύναμη, ενέργεια, αδικημένους εφήβους και χορταστικό empowerment χάρη στο πώς όλα τα παιδιά βρίσκουν μια πιο δυνατή και ιδεατή εκδοχή του εαυτού τους εκεί ακριβώς που ο Freddy πάει να τους χτυπήσει: Στα όνειρα. Καλό και ως περιπέτεια, με γερό σενάριο που έχει περάσει από Wes Craven και Frank Darabont, και γυρισμένο από τον Chuck Russell (που λίγα χρόνια μετά έκανε την Μάσκα με τον Jim Carrey) ο οποίος δίνει στο franchise μια πρώτη αίσθηση καρτούν ενέργειας και ρυθμού.

Η σκηνή θανάτου: To uber-classic «Welcome to prime time, bitch».

Το πρόσωπο: Η Patricia Arquette στον πρώτο της ρόλο παίρνει την κατάσταση πάνω της, ο Laurence Fishburne προσθέτει πόντους ποιότητας ως ήρεμη δύναμη, και η Zsa Zsa Gabor για κάποιο λόγο πεθαίνει από τον Freddy σε ένα cameo εφιάλτη.

 Πρέπει να ξέρεις ότι… η New Line θεωρώντας πως ο Freddy μπορεί να γίνει αληθινό cultural icon και πως ο τρόμος και το μέταλ συνδέονται ευκολότατα, έφεραν τους Dokken για να πουν το τραγούδι τίτλων της ταινίας.

3. A Nightmare on Elm Street 4: The Dream Master (Renny Harlin, 1988) 

Είναι αυτό που… o Freddy ανασταίνεται όταν ένας σκύλος κατουράει φωτιά πάνω στον τάφο του (νε τι), κι αφού σκοτώσει τα τελευταία παιδιά της Elm Street που του ξέφυγαν στο τέλος του 3 (ανάμεσά τους μια recast Kirsten με την Patricia Arquette να στέλνει φιλάκια από μακριά), στοχεύει σε μια φίλη τους, την Alice, προσπαθώντας μέσω αυτής να απλώσει την επιρροή του.

Γιατί είναι σε αυτή τη θέση; Σίγουρα εδώ θεμελιώνεται ο Freddy ως αστειάτορας, το οποίο είναι αναμφίβολα αρνητικό στοιχείο. Όμως ταυτόχρονα, χάρη και στην ενέργεια του τιμιότατου b-movie γυρατζή Renny Harlin, είναι κι εκείνη η ταινία του franchise που κάνει την καλύτερη χρήση του dreamscape, ως ένα πεδίο δράσης όπου απολύτως τα πάντα μπορούν να συμβούν και χωρίς να σου δώσουν κι εξηγήσεις. Μαριονέτες, γκροτέσκες φιγούρες, ευρηματικό production design, μια εντελώς «βάλε MTV να τζαμάρουμε» χρωματική παλέτα και μια ευρύτερη διάθεση αναρχίας, συνθέτουν μια ανεξάντλητα φαν ταινία, η οποία συν τοις άλλοις δεν ξεχνά και την καρδιά της όλης ιστορίας της: Το φινάλε, με τις απελευθερωμένες ψυχές των παιδιών που δε θα βασανίζονται πια, είναι σχεδόν συγκινητικό!

Η σκηνή θανάτου: H Debbie σπάει τα χέρια της ενώ κάνει βάρη, μετατρέπεται σε κατσαρίδα και την λιώνει ο Freddy μέσα σε ένα χαρτόκουτο στο οποίο τρέχει πανικόβλητη να γλιτώσει. Όσο η σκηνή γίνεται όλο και πιο εξωφρενική, εγώ τρελαμένος στον καναπέ φωνάζω «κι άλλο…. ΚΙ ΑΛΛΟ!!».

 

Το πρόσωπο: H Tuesday Knight αντικαθιστά την Patricia Arquette. Από τα χειρότερα άκτινγκ που έχουμε δει ποτέ;

Πρέπει να ξέρεις ότι… ο σκηνοθέτης Renny Harlin εμφανιζόταν διαρκώς στα γραφεία της New Line ακόμα και χωρίς ραντεβού για να του δώσουν τη δουλειά μέχρι που τους έπεισε. Είχε φτάσει από τη Φινλανδία στην Αμερική για να πιάσει δουλειά στο Χόλιγουντ και ας πούμε πως δεν σκόπευε να γυρίσει πίσω με άδεια χέρια.

2. New Nightmare (Wes Craven, 1994)

Είναι αυτό που… ο Freddy αρχίζει να απειλεί τα όνειρα της Heather Langenkamp, που έπαιζε τη Νancy στην 1η και την 3η ταινία της σειράς, τρομοκρατώντας πλέον τον δικό μας, αληθινό κόσμο.

Γιατί είναι σε αυτή τη θέση; Η επιστροφή του Wes Craven στο franchise για τον εορτασμό των 10 χρόνων τον βρίσκει με meta διαθέσεις, να παίζει τον εαυτό του καθώς προσπαθεί να εξηγεί στην Heather Langenkamp τους κανόνες για να σωθεί κι η ίδια από τον fictional αντίπαλό της. Η ιδέα ενός προαιώνιου κακού που πάντα θα αναζητά επαφή με τον κόσμο όσο κι αν εμείς το καταπιέσουμε ή το κατευνάσουμε μέσω των ιστοριών μας, αλλά και η σύνδεση fictional κακού με κάτι αληθινό και υπαρκτό στον πραγματικό μας κόσμο, αποτελούν διαχρονικές ιδέες που απλώς τώρα ο Craven εκφράζει με αυτό τον μπροστά-από-την-εποχή-του τρόπο. Εδώ ο Freddy είναι ξανά τρομακτικός, και μάλιστα πιο τρομακτικός από όσο τον θυμόμασταν, κάπως πιο γήινος, πιο υλικός. Ο τρόμος μοιάζει αληθινός. Γιατί, όπως λέει ο Wes Craven διαμέσου της φιλμογραφίας του, ο τρόμος τελικά πάντα είναι αληθινός.

Η σκηνή θανάτου: Το κλασικό spinning room σε μια πιο σκληρή, πιο απότομη επαναδιατύπωση από τον Craven για αυτό το New Nightmare.

 

Το πρόσωπο: Heather Langenkamp, Wes Craven, Robert Englund, οι τρεις εμβληματικές φιγούρες του franchise τώρα παίζοντας τους εαυτούς τους. Ομάδα σε μεγάλο κέφι.

Πρέπει να ξέρεις ότι… η ταινία απέτυχε στα ταμεία αλλά θεωρήθηκε εξαρχής ως κάτι αληθινά αξιοσημείωτο στο είδος. Δύο χρόνια μετά ο Craven θα σκηνοθετούσε το ακόμα πιο αυτοαναφορικά meta-slasher Scream και θα άλλαζε –για άλλη μια φορά– το σινεμά τρόμου.

1. A Nightmare on Elm Street (Wes Craven, 1984)

Είναι αυτό που… τα παιδιά στην Elm Street διαπιστώνουν πως ένας μπαμπούλας τους σκοτώνει στους εφιάλτες τους.

Γιατί είναι σε αυτή τη θέση; Μια από τις καλύτερες και πιο επιδραστικές ταινίες τρόμου όλων των εποχών.

Η σκηνή θανάτου: Πρέπει να ομολογήσουμε πως εδώ ο Wes έδωσε το κάτι παραπάνω.

Το πρόσωπο: Ο Johnny Depp είναι το “introducing” της ταινίας και, μπορώ απλά να πω κάτι; Είναι ο λιγότερο «Glen» άνθρωπος που έχω δει στη ζωή μου.

Πρέπει να ξέρεις ότι… όλο το Χόλιγουντ απέρριπτε το σενάριο του Craven εκτός από τον παραγωγό Robert Shaye της New Line. Η επιτυχία της ταινίας μετέτρεψε τον τότε ανεξάρτητο διανομέα σε mini-major στούντιο που έφτασε 20 χρόνια μετά να έχει γυρίσει ολόκληρη τριλογία του Lord of the Rings. Η New Line απέκτησε το παρατσούκλι “The House That Freddy Built”.