Ποιος πήγε για μεταπτυχιακό και δεν το φοβήθηκε;

Σκέψου τη μάθηση σαν τα παγωτά που τρώμε το καλοκαίρι, μηδένισε το κοντέρ και ξεκίνα να μετράς. Γνώσεις, σεμινάρια, πτυχία, μεταπτυχιακά, διδακτορικά. Όσο μεγαλώνεις, μαθαίνεις ή μάλλον, όπως το είπε και ο Σωκράτης που πιθανότατα ήξερε κάτι παραπάνω, ‘όσο ζεις, μαθαίνεις’. Και τρως παγωτά.

Μπορεί ο όποιος συσχετισμός της γνώσης με ένα, ας το πούμε, εποχιακό γλύκισμα να φαίνεται εντελώς παράλογος, ίσως και άδικος. Παρόλα αυτά, δεν είναι. Γιατί αν το καλοσκεφτούμε, τόσο στην περίπτωση των παγωτών όσο και στην αντίστοιχη των γνώσεων είμαστε το ίδιο αχόρταγοι, το ίδιο επίμονοι, το ίδιο χαρούμενοι που υπάρχουν στη ζωή μας. Που μπορούμε να τα γευτούμε και να τα προσφέρουμε.

Τέλος πάντων. Επειδή είμαι έτοιμη να παρατήσω το κείμενο και να πάω στο περίπτερο να πάρω παγωτό θέλω κάπου εδώ να βάλω μία άνω τελεία και να γράψω ότι με τον ίδιο ενθουσιασμό που σε έναν φανταστικό κόσμο τώρα, θα άνοιγα τον καταψύχτη για να βρω εκείνο το μικρό παγωμένο έδεσμα με σιρόπι καραμέλας (αυτό μου ρθε τώρα) που θα καταβρόχθιζα καθώς γράφω και θα γέμιζα το πληκτρολόγιο με σταγονίτσες και τρίμματα μπισκότου, με τον ίδιο ενθουσιασμό λοιπόν, πέρασα την περασμένη Τρίτη το φανάρι της Βασιλίσσης Σοφίας που στρίβει για πλατεία Μαβίλη και κατευθύνθηκα προς Μιχαλακοπούλου μεριά.

Η ιδέα ήταν να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι, πώς είναι η εμπειρία ενός μεταπτυχιακού σε ένα Πανεπιστήμιο βρετανικής κουλτούρας, παιδείας και οργάνωσης. Μία ιδέα που δεν σου κρύβω ότι καθώς διέσχιζα τα στενά δρομάκια των Ιλισίων, μετάνιωνα την ώρα και τη στιγμή που ήρθε και μου καρφώθηκε στο μυαλό. ‘Δεν καθόμουν στα αυγά μου, να τα βάψω και κόκκινα‘, σκεφτόμουν και ήμουν έτοιμη να κάνω αναστροφή και να πάω στο αγαπημένο μου Flower να πνίξω το άγχος μου σε μία ταρτουφάτα. Ο λόγος που δεν το έκανα ήταν γιατί πραγματικά, θαυμάζω τους ανθρώπους που ανεξαρτήτως ηλικίας, πτυχίων, επαγγελματικής αποκατάστασης, συνεχίζουν να θέλουν να μαθαίνουν πράγματα και να γίνονται καλύτεροι.

Και ήξερα ότι μερικοί από αυτούς τους ανθρώπους, θα ήταν έστω και για μία ημέρα συμμαθητές μου. Και αλήθεια, αυτό το δεδομένο μου ήταν υπεραρκετό.

Απορία Πρώτη: “Μα, δεν είμαι μεγάλος για να κάνω μεταπτυχιακό;“

Απάντηση Πρώτη: Το όσο ζω μαθαίνω το έχεις ακουστά; Άσε που, ειδικά στο BCA, το κουτάκι της εμπειρίας στο βιογραφικό σου, είναι σημαντικός παράγοντας. Ένας από τους σημαντικότερους.

Η αλήθεια είναι ότι δεν γνωρίζεις και πολύ συχνά άτομα που θέλουν να επενδύσουν τόσο στη μόρφωση όσο και στην επαγγελματική τους ανέλιξη. Γιατί, το μεταπτυχιακό και γενικότερα η συνέχιση των σπουδών πέρα από προσωπική εξέλιξη, ενισχύει και την επαγγελματική. Εξασφαλίζει μία καλύτερη εργασία, έναν καλύτερο μισθό, ένα μεγαλύτερο σεβασμό. ΄

Όταν έφτασα στην οδό Δημητρέσσα και τον αριθμό 4, πέρασα την τζαμένια πόρτα του BCA με έντονη την αίσθηση ότι είμαι και πάλι μαθήτρια. Ούτε καν φοιτήτρια, μαθήτρια. Μάλιστα, μου είχε κολλήσει εκείνο το παλιό ελληνικό τραγούδι που πήγαινε κάπως έτσι: “Ανοίξαν ταααα σχολείιια αντίο ξέγνοιασιά“.

*Είσαι τυχερός που το γράφω και δεν το τραγουδάω.

Φωτογραφίες: Μάρκος Χουζούρης

Στον πρώτο όροφο, με περίμενε ο κύριος Θάνος Δημάς ο οποίος και ανέλαβε να με ξεναγήσει στο κτίριο λίγο πριν μου συστήσει τον καθηγητή και φυσικά, τους συμμαθητές συμφοιτητές μου. Καθώς αλλάζαμε ορόφους, πιάσαμε εκείνη τη συζήτηση δίχως επιστροφή που ξεκινάει με ένα πώς μπορεί κάποιος να γραφτεί εδώ, συνεχίζει σε ένα όποιος έχει καλούς βαθμούς στο πτυχίο ή καλή προϋπηρεσία στη δουλειά του ή και τα δύο, και τελειώσει σε ένα ‘σκέφτομαι πολύ σοβαρά να έρθω να κάνω ένα μεταπτυχιακό’. Αυτό το τελευταίο, δεν το μοιράστηκα μαζί του αλλά με τον εαυτό μου, τον οποίο άρχισα να γεμίζω με γιατί όχι και μήπως που λίγο αργότερα (ΣΠΟΙΛΕΡ) θα γίνονταν βεβαιότητα και πραγματική επιθυμία.

Απορία Δεύτερη: “Έχω να μιλήσω αγγλικά από το σχολείο και θα πάω να κάνω ολόκληρο πτυχίο στα αγγλικά; Θα γελάνε και τα τσιμέντα“.

Απάντηση Δεύτερη: Λύσεις υπάρχουν. Πριν αναφέρουμε όμως το τετράμηνο εντατικών μαθημάτων αγγλικών που παρέχει το BCA, πριν ξεκινήσει ένας φοιτητής το μεταπτυχιακό του, να πούμε ότι τα αγγλικά είναι μία γλώσσα που ούτως ή άλλως οφείλεις να φρεσκάρεις. Για να μην πω μάθεις. Και δεν πιστεύω ότι υπάρχει καλύτερη αφορμή από αυτήν.

Καθώς κατεβαίναμε τις σκάλες για να συνεχίσουμε την περιήγηση, ρώτησα μάλλον με κάποιο άγχος στη φωνή αν στα τμήματα μιλάνε μόνο αγγλικά. Ο κύριος Δημάς, επιβεβαίωσε και αμέσως μετά χαμογέλασε καθησυχαστικά. “Φροντίζουμε ώστε τα αγγλικά να μην αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα για έναν φοιτητή“. Όπως με ενημέρωσε, από φέτος το BCA δίνει τη δυνατότητα στους φοιτητές να παρακολουθήσουν μαστερ ακόμη και αν τα αγγλικά τους έχουν να τα χρησιμοποιήσουν χρόνια. Πως; Απλά τέσσερις μήνες πριν την έναρξη του μεταπτυχιακού παρακολουθούν Business English μέσα στο BCA. Και έτσι, τον Οκτώβριο είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν το μαστερ. Κοινώς, με ένα σμπάρο, δυο τριγώνια. Όταν με το καλό, αποφοιτήσουν, θα έχουν και καλό μεταπτυχιακό αλλά και καλά αγγλικά.

Η Ειρήνη πίσω μας, φοιτήτρια του Digital Marketing φτιάχνει τις τελευταίες λεπτομέρειες πριν την παρουσίασή της στο μάθημα που ‘έρχεται’ και έχει και εμένα να της σπάω τα νεύρα με ερωτήσεις. Εκπρόθεσμα συγνώμη.

Βρεθήκαμε στην αίθουσα των υπολογιστών όπου οι φοιτητές έχουν τη δυνατότητα να δουλέψουν τις εργασίες τους και συνεχίσαμε να μιλάμε για το μεταπτυχιακό και τις δυνατότητες που μπορεί να δώσει στον κατέχοντα του. Για τη σταθεροποίηση που προσφέρει στον εργασιακό τομέα αλλά και για τη διεύρυνση των γνώσεων που είναι εξαιρετικά σημαντική σε τόσο χαλεπούς καιρούς. Ο κύριος Δημάς μου εξήγησε ότι πολλοί από τους φοιτητές του BCA επιλέγουν να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε εντελώς διαφορετικό αντικείμενο από αυτό του πρώτου τους πτυχίου. Μάλιστα, μου εξηγεί ότι κάτι τέτοιο είναι λογικό αφενός λόγω του υπάρχοντος εκπαιδευτικού συστήματος και αφετέρου γιατί όσο μεγαλώνει κάποιος αλλάζει επιθυμίες, πόσο μάλλον επαγγελματικά ενδιαφέροντα.

Διακόπτουμε το πρόγραμμά μας με μία σκηνή από το Inception. Στο περίπου.

Στη βιβλιοθήκη του Ιδρύματος, η υπερβολικά γλυκιά Ρομίνα βάλθηκε να μου γνωρίσει τον κόσμο της βιβλιοθήκης και να μου δείξει το περιεχόμενο ενός βιβλίου για το Digital Marketing, μάθημα το οποίο θα παρακολουθούσα εντός ολίγων λεπτών.

Επόμενη στάση πριν την τελική, ήταν το κυλικείο. Στον τελευταίο όροφο του κτιρίου με ένα σούπερ μπαλκονάκι και τόση πολυχρωμία που θες δεν θες, σου φτιάχνει η διάθεση, βρίσκεται η καφετέρια. Ή αλλιώς ένας καλός λόγος για να πας νωρίτερα στο μάθημα. Και ναι, συμφωνώ και εγώ μαζί σου, δεν υπάρχουν ποτέ καλοί λόγοι να πας νωρίτερα σε ένα μάθημα.

Και μιας και είπα μάθημα, παρακαλώ καθίστε στις θέσεις σας.

Απορία Τρίτη: “Αφού έχω ήδη βρει δουλειά, τι να το κάνω το μεταπτυχιακό;“

Απάντηση Τρίτη: Κάνω πως δεν διάβασα την απορία σου. Το ότι έχεις ήδη βρει δουλειά είναι ένας λόγος παραπάνω να θέλεις να διευρύνεις τις γνώσεις σου έτσι ώστε να ισχυροποιήσεις τη θέση σου εκεί και,  ακόμα καλύτερα, να διεκδικήσεις κάτι καλύτερο σε ευθύνες και μισθό.

Και, αντίστροφα: Αν δεν έχεις καταφέρει να βρεις ακόμα δουλειά, τότε το μεταπτυχιακό πέρα από ενδυνάμωση του βιογραφικού σου, θα αναβαθμίσει και τα ακαδημαϊκά σου προσόντα. Win win, δηλαδή.

Ο κύριος Διδασκάλου, ο καθηγητής του Digital Marketing στο Μεταπτυχιακό Τμήμα του BCA, με καλωσόρισε και μου έδωσε μία ιδέα του τι πρόκειται να παρακολουθήσω. Λοιπόν, για να ξέρεις και εσύ, στο εν λόγω μάθημα, κάθε φοιτητής (από τους συνολικά οχτώ του τμήματος) αναλαμβάνει να στήσει από το μηδέν το site μίας start up εταιρείας. Το αντικείμενο της κάθε εταιρείας, εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τη φαντασία και την επιθυμία του κάθε φοιτητή.

Ο κύριος Διδασκάλου μας μιλά για το σχεδιασμό και τη στρατηγική αυτού και μας εξηγεί πόσο σημαντικό είναι “Να πεις όσο πιο πολλά μπορείς με όσο το δυνατόν μικρότερη περιγραφή“.

Εδώ, με βλέπουμε να προσπαθώ με μεγάλη αποτυχία να πάρω αυτό το ‘Με τα μάτια της Έλλης’ ύφος.

Να, ορίστε, τσιμουδιά δεν έβγαλα.

Δύο ώρες αργότερα, ήμουν στο πεζούλι έξω από το BCA και σκεφτόμουν πόσο σημαντικό είναι τελικά να επενδύεις στο μέλλον σου. Και πόσο ‘όχι τόσο ακατόρθωτο’ όσο φάνταζε στο μυαλό μου πριν βρεθώ εκεί. Έπειτα θυμήθηκα τον κύριο Δημά, να μου λέει ότι η επιλογή των φοιτητών γίνεται με τα αυστηρά κριτήρια των βαθμών ή / και της προϋπηρεσίας κυρίως για λόγους επιπέδου ενός τμήματος και χάρηκα ακόμη περισσότερο για αυτά τα παιδιά που έχουν επιδιώξει και έχουν καταφέρει να βρίσκονται εκεί. Γιατί είναι τόσο δική τους επιλογή όσο και του Πανεπιστημίου. Κοινώς, σπουδάζουν βρισκόμενοι στην απόλυτη ισορροπία. Πόσους ξέρεις σήμερα, που μπορούν να το κάνουν αυτό;