Πολλές επιστροφές και 4 τελευταίες λέξεις: Συζητάμε διεξοδικά το νέο ‘Gilmore Girls’
Δύο συντάκτες του PopCode (και μία σε guest εμφάνιση) συζητούν όλες τις πτυχές, τους guests, τις ιστορίες, και το φινάλε του πολυαναμενόμενου 'Gilmore Girls: A Year in the Life'.
- 1 ΔΕΚ 2016
Άλλη μια πολυαναμενόμενη σειρά-event του Netflix, άλλη μια βάρδια καθήκοντος από το τιμ του PopCode, που ύστερα από προσμονή μηνών (χρόνων δηλαδή, τι μηνών) καταβρόχθισε τα νέα επεισόδια ‘Gilmore Girls’ κι έπειτα το έριξε στην κουβέντα.
Το ‘Gilmore Girls: A Year in the Life’ είναι μια μίνι σειρά 4 επεισοδίων-τηλεταινίες, γραμμένα και σκηνοθετημένα εξ ολοκλήρου από το ζεύγος Palladino, δηλαδή τους ανθρώπους πίσω από τη δημιουργία της κλασικής σειράς των early ’00s. Οι Palladino αποχώρησαν από τη σειρά στο τέλος της 6ης σεζόν και δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να ολοκληρώσουν την ιστορία όπως την είχε η δημιουργός Amy Sherman-Palladino στο μυαλό της. Για χρόνια η Palladino έλεγε πως ήξερε πώς τελειώνει η σειρά, πως ξέρει τις 4 τελευταίες λέξεις.
Χρόνια μετά, χάρη στον αμείωτο ενθουσιασμό των θεατών και στις βαθιές τσέπες του Netflix, η Palladino είχε την ευκαιρία να επιστρέψει στο Stars Hollow, να συγκεντρώσει πίσω όλο το βασικό (και μη) καστ της (με την εξαίρεση φυσικά του υπέροχου Edward Herrmann που πέθανε πριν 2 χρόνια, αλλά που ο χαρακτήρας του, Richard Gilmore, έχει μεγάλη παρουσία στα νέα επεισόδια) και λέγοντας νέες ιστορίες, να μπορέσει να οδηγήσει την Lorelai και τη Rory σε εκείνη την τελευταία σκηνή που είχε πάντα στο μυαλό της.
Είδαμε τα 4 νέα επεισόδια, και συζητάμε ό,τι μας ήρθε αμέσως μετά.
Φυσικά ακολουθούν spoilers.
Θοδωρής: Έχουμε πολλά συζητήσουμε, την επιστροφή των Palladino, την καριέρα της Rory, την εκδρομή της Lorelai, τα μπλουτζήν της Emily, αλλά ας ξεκινήσουμε από το μόνο προφανές σημείο που θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε μια τέτοια κουβέντα. Δηλαδή από τις 4 τελευταίες λέξεις. Περίμενες ότι θα ήταν αυτές; Σου άρεσε που ήταν αυτές;
Ιωσηφίνα: Όοοχι όχι όχι, προτεραιότητα έχουν τα μπλουτζήν της Emily. Ότι πιο ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ έχει γίνει ποτέ στη σειρά, ναι ή ναι; Μαζί με το “Holy shit!” της Lorelai, αντήχησε και το δικό μου WTF στο δωμάτιο. Ήταν τόσο λάθος όλο αυτό, δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ σ’ αυτό το αλλόκοτο δευτερόλεπτο που μου πήρε. Μετά ήθελα κι άλλο βέβαια και δε μου το έδωσε, αλλά η Εμιλάρα με αποζημίωσε με τη ντουζίνα “bullshit !1!!” που αράδιασε στο μίτινγκ του DAR. Γενικά με το τέλος των 4 επεισοδίων κατέληξα ότι η πρώτη γενιά Gilmore ήταν η MVP τους.
Στο θέμα μας όμως, όχι, σίγουρα δεν περίμενα να είναι αυτές οι 4 τελευταίες λέξεις και ακόμα δεν έχω καταλήξει για το πώς νιώθω γι’ αυτές, αν και η ζυγαριά μου γέρνει στο “ok προς πολύ ok”.
Από τη μία ο παραλληλισμός έχει απόλυτη λογική και δεν τρέχει τίποτα να είναι η Rory single mother στα 32 της (σίγουρα είναι καλύτερο από το να μείνει η Rory έγκυος στα 22 της, όπως προφανώς ήταν το ορίτζιναλ πλάνο), από την άλλη νιώθω ότι ήταν ένα τέλος που κρατήθηκε λίγο με το ζόρι ανέγγιχτο, γιατί απλά έτσι ήθελαν οι Palladino να είναι. Καταλαβαίνω ότι ήταν τραυματική η αποχώρηση τους από τη σειρά, αλλά δυστυχώς δε μπορείς να κάνεις ότι δεν έχουν μεσολαβήσει 9 χρόνια από την τελευταία σεζόν για τους χαρακτήρες σου και αυτή την αίσθηση μου έδωσε κάποιες στιγμές στο σενάριο. Όπως δε μπορείς να κάνεις και ότι η 7η – κακή – σεζόν δε συνέβη και οι χαρακτήρες σου δεν εξελίχθηκαν στο μεταξύ. Ας πούμε με πίκρανε το γεγονός ότι η Rory ήταν ξανά η δεύτερη γυναίκα σε μια σχέση – και πολύ αποστασιοποιημένη από αυτό – αλλά και ότι ο Logan θα την έφερνε σε αυτή τη θέση, όταν είχε λύσει τα οικογενειακά του θεματάκια με το τέλος του 7ου κύκλου και της είχε κάνει πρόταση γάμου. Ο μοναδικός λόγος από την πλευρά του που δε μπορούν να είναι μαζί, παντελώς τεχνικά μιλώντας, είναι ότι οι Palladino αποφάσισαν ότι πρέπει να του κάνουν τη ζωή δυναστεία.
Εσύ πώς ένιωσες με αυτό;
Θοδωρής: Όχι συγγνώμη, ούτε εγώ μπορώ, ούτε θέλω να προσπεράσω τα τζην της Emily. Όταν κατέβηκε έτσι της σκάλες όλο το δωμάτιο όπου έβλεπα τη σειρά ούρλιαξε ταυτόχρονα, και η αμέσως επόμενη αντίδραση ήταν οριακά να θέλω να κάνω high five όποιον άνθρωπο είχα δίπλα μου. Οι 3 αγαπημένες μου στιγμές όλης της μίνι σειράς ήταν μάλλον η Emily με το τζην, η Emily να λέει “Bullshit!” (7 σεζόν της σειράς οδηγούσαν σε αυτή τη στιγμή) και η Emily να κάνει αναφορά στον Llewyn Davis, που είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες ever. Φυσικά και η λατρεία η Emily θα το είχε δει.
Αλλά θέλω να σταθώ σε αυτό που λες, στο ότι το φινάλε αυτό λειτουργεί καλύτερα τώρα από ό,τι 10 χρόνια πριν. Φυσικά η ιδέα του κύκλου της ζωής είναι αυτό που ήθελαν να πετύχουν οι Palladino με αυτό το κλείσιμο, οπότε εγώ πάω πάσο, το δέχομαι. Τα πάντα είναι μικρές βελτιώσεις, και η Rory ως single μητέρα στα 30+ με σύστημα υποστήριξης από Lorelai και Emily, είναι σίγουρα μια πολύ καλύτερη κατάσταση από τη Lorelai στα 16. Το φινάλε αυτό νιώθω πως 10 χρόνια νωρίτερα στις ζωές αυτών των χαρακτήρων θα ήταν μεγάλο λάθος.
Ωστόσο δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να πιστέψω ότι και τόσα χρόνια μετά, η σχέση της Rory με τον Logan θα ήταν αυτή ακριβώς. Αυτοί είναι αυτοί οι άνθρωποι, και οι άνθρωποι δεν (πολυ)αλλάζουν. Ο Logan θα είναι ο Christopher της Rory, σωστά; Όμως τι έχεις να πεις για την εμφάνιση των άλλων δύο πρώην της;
Ιωσηφίνα: Συμφωνούμε για το φιάσκο του συγκεκριμένου φινάλε αν το είχαμε δει 10 χρόνια πριν. Θα είχε περισσότερα να πει για τον τυπικό κύκλο της ζωής όπως λες κι εσύ, παρά για τους ίδιους τους χαρακτήρες. Δεν είχα καν αντίρρηση για την επανένωσή της με τον Logan και μάλιστα μου άρεσε όπως έληξε το πράγμα, με τη Rory να λέει ότι δεν τον χρειάζεται να τη σώζει πια. Εκεί κάπου βρίσκεται και το Christopher/Logan. Πολύ διαφορετικοί άντρες και πολύ διαφορετικές βάσεις στις δύο σχέσεις, αλλά όπως όταν η Lorelai έψαχνε την οικειότητα μιας σχέσης που ήξερε καλά ότι θα λειτουργήσει σαν τονωτική ένεση στη ζωή της πήγαινε στον Christopher, έτσι και η Rory χρησιμοποιεί κατά κάποιον τρόπο την ύπαρξη του Logan και το σκορποχώρι που είναι η σχέση τους – όπως θα την αποκαλούσε η γιαγιά μου – για να ξεφεύγει από τις λακούβες της ζωής της.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ
Όλα τα recaps του PopCode
Α, και κατάλληλο σημείο να πω ότι θα μπορούσα να είχα ζήσει με λίγο λιγότερο Douche Brigade. Χάρηκα τόσο όταν τους είδα, αλλά για όνομα, έχουν περάσει 10 λεπτά, λήξτε το. Θα μπορούσε ο χρόνος τους να είχε πάει στην άμοιρη τη Lane που έφαγε τον Φούσκο της Ζωής ή σε σκηνές Luke/Jess που ήταν απαράδεκτα λίγες. Ο Jess είναι το μοναδικό από τα αγόρια της Rory που είναι μέρος της αφήγησης ανεξάρτητα απ’ αυτήν και ήθελα το κατιτίς παραπάνω από θείο και ανιψιό, γιατί έχουν μία από τις καλύτερες σχέσεις στη σειρά.
Η πλάκα είναι ότι ο Jess είναι ο Luke της Rory, ο οποίος ήταν κάποτε ήταν το bad boy του χωριού, αλλά διαπιστώσαμε πολύ ευχάριστα ότι εξακολουθεί να είναι με τα μυαλά στο κεφάλι του. Δεν τον έφαγε η αδυσώπητη δεκαετία. Και πάλι την έβαλε στον σωστό τον δρόμο όπως είχε κάνει και σε μία από τις αγαπημένες μου σκηνές. Δεν ξέρω, μπορεί να είναι η #TeamJess μέσα μου που ποτέ δεν ξαποσταίνει, αλλά νιώθω πως οι Palladino – ότι κι αν λένε – είναι με το ακουστικό στο χέρι και περιμένουν το Netflix να τους ζητήσει κι άλλα επεισόδια για τη μαμαδοφάση της Rory. Και τσουπ, να και το υπερfull circle με τον Jess.
Θοδωρής: Συγγνώμη, νιώθω πως η Νάνσυ έχει κάτι να προσθέσει σε αυτό το σημείο.
[Η Νάνσυ Κωστακοπούλου είναι η resident φαν του Jess και του ‘Dirty Dancing’ στην 24media]
Νάνσυ: Ώπα, ώπα Jess; Είπατε Jess;
Από την πρώτη στιγμή που ακούστηκε το χαρούμενο με λίγο hint θλίψης ‘λα λα λααα’ (γιατί προφανώς τα λα λα λαα διαφέρουν) στη σκηνή που εμφανίζεται το λεωφορείο που φέρνει το Jess στο Stars Hollow μέχρι και σήμερα δεν έχω αλλάξει ούτε στο ελάχιστο την γνώμη μου για αυτό το αγόρι. Ποιος (αδιάφορος) Dean και ποιος (UGH ΣΚΑΣΕ) Logan, ο μοναδικός άνθρωπος που ήξερε καλά την Rory και ήταν πάντα εκεί ήταν ο Jess. Το φαινομενικά βλαμμένο αγόρι που σε εκνευρίζει συνέχεια και θέλεις να του κάνεις ένα τάκλιν στο λαιμό γιατί το παίζει μυστήριος και απόμακρος ήταν (είναι και θα είναι) ο ‘ένας’ της Rory. Ναι, δεν της συμπεριφέρθηκε σωστά, την στεναχώρησε και την δυσκόλεψε (ό,τι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο Rory μου!!) (οκ, αγνοήστε την προηγούμενη παρένθεση ή και όχι, δεν ξέρω, δεν ξέρω) αλλά HELLO PEOPLE ήταν 17 χρονών- εγώ στα 17 μου έκλαιγα για τον Νίκο, που δεν ήταν στο 1% αντάξιος του Jess, τι να λέμε τώρα. Για αυτό τρελαίνομαι όταν βλέπω ότι ο άλλος, ο πρίγκιπας (ugh), ο ‘μιλάω και δεν λέω τίποτα’ και ‘παραγγέλνω 300 δολάρια κρασί γιατί ο μπαμπάς μου έχει το εστιατόριο’, 32 χρονών μαντράχαλος θεωρείται ο καλύτερος γκόμενος της Rory.
ΕΙΣΤΕ ΣΟΒΑΡΟΙ;
*παίρνει βαθιά ανάσα*
Βάζοντας στην άκρη την αγάπη που έχω για αυτό τον χαρακτήρα (για ευνόητους λόγους *γουίνκ*) και βλέποντας τα πράγματα πιο ψύχραιμα και όχι παραληρηματικά, όπως πιο πάνω, θα κλείσω λέγοντας ότι ο Jess, αυτός ο ‘προβληματικός νέος’, που δεν εμπιστευόταν η Lorelai, ωρίμασε απίστευτα και εξελίχθηκε σε έναν άντρα που πάλι ήρθε να σώσει την Rory (you’re welcome). Δεν ξέρω τελικά αν της αξίζει ένας τέτοιος γκόμενος, αλλά ρε παιδιά αλήθεια τώρα, ποιος πλούσιος χλεχλές, ”It was always Jess”.
*mic drop*
Θοδωρής: Ευχαριστούμε Νάνσυ από τα βάθη της καρδιάς μας. Πού είχαμε μείνει;
Ιωσηφίνα: … Η σκηνή της με τον Dean ήταν γλυκύτατη και χάρηκα πολύ που τον είδα να έχει προχωρήσει μακριά από τις Gilmore #saved.
Δύο ερωτήσεις: Είναι πιθανή η συνέχεια της σειράς ή βλέπω πράγματα; Και είναι αυτό εδώ το gif η μεγαλύτερη κληρονομιά του revival;
Θοδωρής: Θέλω πολύ να απαντήσω στο Φούσκο της Ζωής της Lane πριν σου απαντήσω, γιατί θέλω να υπερασπιστώ κάπως την σχετική της απουσία από τη μίνι σειρά. Θεωρώ πως κατά την απουσία των Palladino στην 7η σεζόν η Lane καταστράφηκε σαν βιώσιμο χαρακτήρας σειράς σε ένα βαθμό που το μόνο που μπορούσε να συμβεί εδώ ήταν να υπάρχει με έναν τρόπο που, πώς να το θέσω, μας ικανοποιούσε το ότι υπήρχε, αλλά δεν υπήρχε αρκετά ώστε να πρέπει να μιλήσουμε για αυτήν και τον φρικαλέο γάμο της. (Side-ερώτηση: Είναι ο Zack ο πιο πιθανός χαρακτήρας του ‘Gilmore Girls’ που ψηφίζει Trump; Λέω ναι.) Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για την Amy να μην αναγνωρίσει ως απόλυτα canon ό,τι συνέβη με τη Lane στην 7η σεζόν; Γιατί αν ναι, τι να πω, το δέχομαι.
Όσον αφορά πάντως τον Jess και τον Luke, ασχέτως Rory δηλαδή, θα συμφωνήσω, μου έλειψε.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ
‘This Is Us’, η σειρά που κάνει τα ζευγάρια να κλαίνε
Και μιλώντας για Jess, είναι μόνο σε εμένα ξεκάθαρο ότι η σειρά υπονοεί ένα μέλλον στο οποίο, όπως είπες, είναι ο Luke της Rory κι άρα μεγαλώνουν μαζί το παιδί; Θέλω να τονίσω το ‘υπονοεί’, γιατί προσωπικά εκπλήσσομαι πολύ από αρκετούς θεατές που εξέλαβαν αυτό το φινάλε ως cliffhanger ή ως κλείσιμο του ματιού ενόψει περισσότερων επεισοδίων. Για μένα το μόνο πιο οριστικό φινάλε θα ήταν αν η Palladino εξαφάνιζε το Stars Hollow ρίχνοντας πυρηνική βόμβα. Αυτό δε σημαίνει πως δε θα υπάρξει κάποτε κάτι παραπάνω, επειδή πια μάλλον αυτό είναι αναπόφευκτο για τα πάντα. Απλά σημαίνει πως στην παρούσα στιγμή, δε νιώθω πως η Palladino σκέφτεται με όρους συνέχειας. Την έκλεισε την ιστορία της, υπό τους δικούς της (λίγο ως πολύ) όρους. Αυτό ήταν το μεγάλο φινάλε.
Πες μου όμως, ποιο ήταν αγαπημένο σου από όλα τα storylines που είδαμε σε αυτά τα 4 επεισόδια;
Κι όσο για τα gifs, αν αυτό με την Paris ήταν το καλύτερο (ήταν), τότε είναι αυτό το χειρότερο; Και το λέω έχοντας απολάυσει από την αρχή ως το τέλος την εμφάνιση της Douche Brigade.
Ιωσηφίνα: Προφανώς και είναι αυτό ^ το χειρότερο gif. Άβολη ανατριχίλα.
Θα σε άκουγα για την αντιμετώπιση της 7ης σεζόν περί Lane, αλλά οι Palladino δεν την είδαν ποτέ. Η Amy είπε ότι πήρε τηλέφωνο δικά της άτομα που την είχαν δει για να τσεκάρει αν αυτά που είχε ετοιμάσει ήταν πολύ διαφορετικά και αυτό ήταν. Φοβερά ώριμη προσέγγιση, ας την κάνουν γενικώς οι δημιουργοί.
Αλλά ναι, υποθέτω πως μαζί θα μεγαλώσουν το παιδί κάπου, κάπως, κάποια στιγμή (την οποία μπορεί τελικά και να δούμε).
Από όλα τα storylines – και ξέρω ότι χτυπάω 5-6 τρυγόνια μ’ έναν σμπάρο εδώ – τα αγαπημένα μου ήταν όσα είχαν με κάποιον τρόπο σχέση με τον Richard. Προφανώς και κλέβω γιατί πέρα από το πένθος της Emily δεν ήταν ένα ενιαίο πράγμα αυτό, αλλά πιστεύω η απώλειά του είχε άμεση σχέση και με το ταξίδι της Lorelai που πολύ ευχαριστήθηκα. Όλες μου τα αγαπημένα κομμάτια πέρα από μεμονωμένες, αστείες στιγμές, είχαν να κάνουν μ’ αυτό. Από τον τσακωμό της Lorelai με την Emily (πόσο άγαρμπα με έβγαλε – και με έβγαζε κάθε φορά – από το alternate universe του ‘GG’) μέχρι τη Rory να κάθεται στο γραφείο του – cue το τράνταγμά μου από το κλάμα – και το ‘Wild’ της Lorelai που σίγουρα είχε άμεση σχέση με την απώλειά της (<3 το ξέσπασμα του Luke μπάι δε γουέι), ό,τι επηρέαζε η απουσία του Richard ήταν φοβερά καλοφτιαγμένο.
Επίσης μου άρεσε που έδειξαν τη Rory χαμένη στο διάστημα ως προς τη δουλειά της. Νομίζω πολλοί από τους θεατές που μεγάλωσαν μαζί της και τώρα βρίσκονται λίγο πριν ή λίγο μετά τα ’30s νιώθουν κι εκείνοι λίγο χαμένοι. Ίσως θα μπορούσαν να έχουν στήσει λιγάκι καλύτερα το background όλου αυτού και τη δουλειά που δε μάθαμε ποτέ ότι είχε κάνει η Rory πέρα από αυτό το ρημάδι άρθρο στο New Yorker (αλλά εδώ κάποτε την είχαν να μην ξέρει ότι το Harvard ήθελε extracurricular activities για να μπεις, ενώ ταυτόχρονα έπαιρνε τα φυλλάδιά τους κάθε χρόνο ως μαθήτρια), αλλά μου άρεσε που έδειξαν πόσο τελικά δεν της ταίριαζε αυτό που είχε επιλέξει να κάνει. Αλλά βρήκε κάτι άλλο 🙂
- Το δικό σου αγαπημένο storyline;
- Από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες (βγάζω την Paris γιατί γενικά μόνο Paris), ποιος κέρδισε το revival; Είμαι μεταξύ έξτρα Michel και δικαίωσης Kirk.
- Πήρες είδηση ότι αυτές οι δύο ήταν η ίδια ηθοποιός;
Θοδωρής: Στηρίζουμε Rose Abdoo από όπου κι αν προέρχεται!
Το αγαπημένο μου storyline κι εμένα ήταν οτιδήποτε είχε να κάνει με τον Richard, το οποίο ήταν φανταστικό γιατί περίμενα μεν ότι θα συγκινούμασταν με την (μη) παρουσία του, αλλά όχι πόσο αποτελεσματικά θα έπλεκαν τον θάνατό του στην ιστορία απελευθέρωσης της Emily. Κάθε φορά που βλέπαμε το σπίτι όλο και πιο γεμάτο με οιγένεια Berta, όταν ξαπόστειλε τον μπαμπά της Laura Palmer, όταν βρέθηκε στο μουσείο να τρομάζει παιδάκια (με αγάπη), τίποτα, όλο, μια τελειότητα.
Ωστόσο κι εγώ βούρκωσα στη σκηνή της μεγάλης δικαίωσης του Kirk και δεν ντρέπομαι ούτε καν λίγο. Το άξιζε.
Και μιας που αναφέρεις Michel, με αυτόν είχαν κάπως να κάνουν και η αγαπημένη μου ατάκα στο revival (“Your first name is Molly. Why?” ΈΚΛΑΨΑ) και η αγαπημένη μου προσθήκη στο GG σύμπαν, δηλαδή η ύπαρξη ενός ‘κρυφού μπαρ’ που μαζεύεται όποτε περνάει ο Taylor. Ιδιοφυές. Προφανώς και θα υπήρχε.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ
Ας πούμε μερικές λέξεις για τη σειρά ‘Η Λέξη που δε Λες’
Μου άρεσε που διάφοροι από αυτούς τους χαρακτήρες είχαν αληθινά storylines σε αυτά τα επεισόδια γιατί έδιναν μια αίσθηση πως δε βλέπουμε κάτι απλώς βιαστικό, “και μετά έγινε εκείνο και μετά τελείωσε έτσι”, αλλά βλέπαμε αληθινά επεισόδια. Ποιος όμως από τους χαρακτήρες που έκαναν πιο σύντομες (επαν)εμφανίσεις σου άρεσε περισσότερο και ποιος λιγότερο;
Ιωσηφίνα: Νταξ, το μυστικό μπαρ ήταν η καλύτερη στιγμή μετά το Paris VS. Door. Το γεγονός ότι υπήρχε ήταν από μόνο του τέλειο, αλλά ο τρόπος που έγιναν όλοι ταπετσαρία για να μην τους δει ο Taylor, ήταν η μεγαλύτερη απόδειξη ότι παρακολουθούμε ένα alternate universe και όχι απλά μια φανταστική πόλη.
Δύσκολη η ερώτησή σου γιατί δεν υπήρξε κάποιος που απλά δεν μου άρεσε. Είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά για cameos χωμένα με το ζόρι τα οποία θα ευχαριστιόμουν απλά νοσταλγικά, αλλά από τον Jason μέχρι την April, μου φάνηκαν όλα οργανικά φτιαγμένα και δε με ενόχλησε τίποτα. Άντε, ας πω το Douche Brigade καθαρά για λόγους χρόνου. Μιλώντας για χρόνο όμως, τι φάση με το αιμομικτικό μιούζικαλ από την κόλαση;
Στην αρχή μου άρεσε, αλλά τελικά είχε τον ατέλειωτο. Τέσσερα τραγούδια και μία 5λεπτη συζήτηση; Αναίτιο. Πληρώσαμε με αίμα τα λεφτά που δώσανε στη Foster και τον Borle για να τραγουδήσουν. Γενικώς υπήρξε κάτι που θεώρησες ότι κάπως σαν να παράγινε ή κάτι που θα ήθελες να δεις παραπάνω εκτός από Luke/Jess;
Θοδωρής: Το να παραγίνονται πράγματα είναι εντελώς η φάση της σειράς οπότε ενώ υπήρχαν ας πούμε πράγματα που παραφούσκωναν στα μεσαία επεισόδια (του Dan Palladino, που έτσι κι αλλιώς πάντα είχε μια τάση προς το περισσότερο καρτουνίστικο κομμάτι της σειράς), μου φάνηκαν πάρα πολύ καλοδεχούμενα.
Τόσο το town council στο ‘Spring’, που ήταν σα να επιστρέφει κάποιος παλιός φίλος (αν και το “lend us your gays” κομμάτι… eugh, δεν, όχι), όσο το ήδη διαβόητο θεατρικό του ‘Summer’, του οποίου απόλαυσα κάθε περιττό δευτερόλεπτο. Ίσως να είναι από τα πράγματα που λειτουργούν καλύτερα σε μια κανονική προβολή επεισοδίων που ανασαίνει η σειρά κι όχι σε ένα binge της λογικής “ναι ναι και μετά τι έγινε; πώς τελειώνει;;;;”. Εγώ, κι η παρέα που το βλέπαμε μαζί, το απόλαυσα. Είχαμε ζαλιστεί από το γέλιο. Σε κάποιο σημείο ένιωθα πως ήθελα να κρατήσει ένα ολόκληρο επεισόδιο. (Αγαπημένο bit: το πλαστικό ποτήρι που επιστρέφει, τη ΔΕΥΤΕΡΗ φορά.)
Και είναι φυσικά ταιριαστό που πάνω στην ώρα που αναλύουμε το θεατρικό που έκανε πολύ κόσμο να βαριέται, φτάσαμε επισήμως στο κομμάτι της συζήτησης που ο κόσμος όντως θα βαριέται. Έχεις κάποιο closing statement; 4 λέξεων ή και παραπάνω.
Ιωσηφίνα: Ναι, έχω και θα κλέψω και την 1η λέξη σαν τους Palladino. Θοδωρή, θέλω κι άλλο.
Θοδωρής: Ιωσηφίνα, είδαμε το φινάλε.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΦΕΤΙΝΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
