Πώς η τοξική πτώση των startups έδωσε μία χρυσή ευκαιρία στην τηλεόραση

Επιμένοντας ότι ενώ το Χόλιγουντ κόπιαρε σωστά επιφανειακές λεπτομέρειες όπως το ντύσιμο, οι χώροι, το πως μιλάει κτλ., δεν μπορούσε να κατανοήσει ότι «υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους το κίνητρο του να φτιάξουν κάτι που δεν υπάρχει πριν, είναι από μόνο του αρκετό».

Το πραγματικό ερώτημα, βλέπεις, δεν είναι το γιατί έχει φάει εμμονή το Χόλιγουντ με τη Silicon Valley αλλά γιατί, μετά από τόσα χρόνια, επιμένει να μην καταλαβαίνει καθόλου τη γειτονική πόλη και τους «θέλω να αλλάξω τον κόσμο» κατοίκους της.

Με την εξαίρεση πάντα του αδικοχαμένου Silicon Valley του Mike Judge που, με κάθε διαδοχική σειρά που βγαίνει, μας θυμίζει πόσο εύστοχο, τίμιο και μπροστά από την εποχή του όντως ήταν. Με κάθε φαινομενικά τρελό plotline να βασίζεται σε αληθινά γεγονότα.

Πάμε, όμως, βήμα-βήμα για να μη χαθούμε. Αυτό που είναι καταρχήν ξεκάθαρο είναι ότι έχει αλλάξει εντελώς ο τρόπος που αντιμετωπίζει το Χόλιγουντ τους ιδρυτές start-up. Δεν είναι πλέον οι -έστω και ελαττωματικοί- μικροί ημίθεοι, όπως στις κινηματογραφικές βιογραφίες των Jobs και  Zuckerberg, αλλά οι wannabe Μεσσίες που διαπράττουν ύβρη και τιμωρούνται αυστηρά για αυτό.

Αυτή είναι ξεκάθαρα η περίπτωση του The Dropout του Hulu με την Amanda Seyfried (το λιγότερο fun to watch από τα τρία) που μας δείχνει τον βίο και την πολιτεία της Elizabeth Holmes της Theranos.

Μιλάμε για την 38χρονη πλέον startupper στο χώρο της υγείας (η οποία βάρυνε τη φωνή της για να την παίρνουν σοβαρά και ντυνόταν μόνο στα μαύρα όπως ο Jobs) που έφτασε το 2015 να θεωρείται η νεότερη και πιο πλούσια γυναίκα δισεκατομμυριούχος στην Αμερική (βλέπε αξία εταιρείας $9 δις). To μόνο πρόβλημα; H μέθοδος να σου κάνει φουλ τσεκ απ χρησιμοποιώντας μόνο μια σταγόνα από το αίμα σου, δε δούλεψε ποτέ.

Ίδια περίπτωση είναι περίπου και το Super Pumped-The Battle for Uber που προβάλλεται από το COSMOTE TV. Εκεί που η παιδική φάτσα του Joseph Gordon-Levitt έρχεται, με κάποιο μαγικό τρόπο, να αποτυπώσει όλη την τοξική αρρενωπότητα του εγωμανή δημιουργού και πρώην CEO της Uber, Travis Κalanick, που έφυγε νύχτα εν μέσω κατηγοριών ότι -μεταξύ άλλων- αγνόησε αναφορές για περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης.

Μια σειρά -με τον Tarantino σε ρόλο αφηγητή και την Uma Therman ως συμπρωταγωνίστρια «κράχτη»- που θα σου θυμίσει έντονα το tech ξαδελφάκι του Λύκου της Wall Street αφού και τα δυο ασχολούνται με την ίδια bro culture. Επίσης, είναι η μοναδική από τις τρεις που θα έχει και 2^η σεζόν και θα ασχολείται με το Facebook και τον ιδρυτή του.

Εντελώς διαφορετικό, από την άλλη, είναι το vibe στο WeCrashed του Apple TV+ που ασχολείται  με την απότομη πτώση της startup εταιρείας ενοικίασης χώρων γραφείων WeWork που είχε φτάσει να έχει αξία $47 δις.

Ο Μεσσιανικός Jared Leto

Εκεί, παρότι ο χαρακτήρας που υποδύεται αριστοτεχνικά ο Jared Leto, ο Ισραηλινός CEO της εταιρείας Adam Neumann, είναι ο πιο Μεσσιανικός από όλους (σε φιγούρα, φιλοσοφία μήκος μαλλιού και quotes), είναι τελικά ο πιο συμπαθής.

Ο λόγος είναι ότι το παλικάρι και η σύζυγός του, πρώτη ξαδέλφη της Gwyneth Paltrow, πτυχιούχος σε διοίκηση επιχειρήσεων και βουδισμό, δασκάλα γιόγκα και part time ηθοποιός (την οποία υποδύεται η Anne Ηathaway), απλώς πίστεψαν με μανία ο ένας στο bullshit του άλλου.

Πρόκειται δηλαδή για μια -σπάνια για το είδος- ιστορία αγάπης με φόντο πολλά δισεκατομμύρια δολάρια και, όπως πάντα, τρελό ψώνισμα. Με τον Adam να δηλώνει πως θέλει να γίνει ο πρώτος τρισεκατομμυριούχος του πλανήτη και να γιατρέψει την πείνα, ενώ ταυτόχρονα προέτρεπε τους υπαλλήλους του να γίνονται τύφλα στο γραφείο και γενικώς έκανε τους πάντες να αισθάνονται ότι δε δουλεύουν, αλλά παρτάρουν.

Το κοινό μειονέκτημα των τριών σειρών

Προσοχή. Υπάρχουν καλοί λόγοι για να παρακολουθήσετε και τις 3 σειρές. Το Super Pumped είναι γεμάτο ενέργεια, το Dropout έχει ενδιαφέρον μόνο και μόνο για να βλέπεις τη Seyfried να προσπαθεί να μιμηθεί τη χαρακτηριστική φωνή της Holmes ενώ το WeCrashed είναι σούπερ διασκεδαστικό και εξαιρετικά καλογραμμένο.

Εντάξει, είναι κατανοητό ότι το story line οφείλει να ξεκινάει με τους «ήρωές» μας να δηλώνουν ότι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο. Και, αναγκαστικά, να τελειώνει όταν αυτοί βλέπουν με έκπληξη -ως μοντέρνοι Ίκαροι- τα φτερά τους να λιώνουν υπό τον καυτό ήλιο της πραγματικότητας. (Αν και το ήρωες είναι λάθος όρος αφού κανείς από τους τρεις δεν είναι ιδιαίτερα συμπαθής).

Το κοινό μειονέκτημά τους, ωστόσο, είναι ότι και οι τρεις σειρές ζουμάρουν την κάμερα τόσο κοντά στο πρόσωπο των founders που δεν αφήνουν χώρο ούτε για να δούμε ποιοι ήταν δίπλα τους στην άνοδο ούτε, το κυριότερο, ποιοι πλήρωσαν τον λογαριασμό όταν αυτοί απέτυχαν παταγωδώς (αλλά δεν έμειναν, να τα λέμε αυτά, ακριβώς και στον άσο). Γιατί μπορεί το Χόλιγουντ να λατρεύει τα one man shows, αλλά η επιτυχία (καθώς και η αποτυχία) είναι συνήθως μια μακροχρόνια συλλογική προσπάθεια.