Πώς ο George Harrison έσωσε το ‘Life of Brian’
Μια υπέροχη ιστορία που συνδέει τη διάνοια των Beatles με αυτή των Monty Python.
- 2 ΜΑΙ 2020
Πρώτη φορά έβλεπε η βασίλισσα Ελισάβετ, με παρέα την αδελφή της, πριγκίπισσα Μαργαρίτα, τους Beatles σε συναυλία. Είχε ακούσει τη μουσική τους, αλλά δεν τους είχε δει. Η εποχή άλλαζε, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, μία επί 15ετία πρόγνωση για ισχυρές καταιγίδες και χιόνια στα ορεινά, είχε μετατραπεί σε αραιές νεφώσεις.
Είχε ακούσει ότι ήταν… άτακτοι και ότι είχαν ροπή προς το σαρκασμό σε ό,τι αφορούσε τη βασιλική οικογένεια. Στις 4 Νοεμβρίου 1963, στο θέατρο Prince of Wales στο Λονδίνο, ήθελε να το διαπιστώσει. Η μουσική βιομηχανία στη Βρετανία, εκείνη την εποχή, στηριζόταν κυρίως σε παραλλαγές παλαιότερων τραγουδιών, αλλά οι Beatles, ακόμα τότε όχι παγκοσμίως γνωστοί, έφεραν το δικό τους υλικό. Πάντως, τη συγκεκριμένη ημερομηνία είχαν καταφέρει ήδη να γίνουν διάσημοι στο Νησί. Το ‘Please please me’ είχε βγει τον Μάρτιο αυτού του έτους και ενδιαμέσως είχαν κυκλοφορήσει δύο υπέροχα κομμάτια, το ‘From me to you’, με μια εσάνς φυσαρμόνικας, και το ‘She loves you’. Ταυτοχρόνως, στις 22 Νοεμβρίου επρόκειτο να κυκλοφορήσει το ‘With the Beatles’, το δεύτερο ηχογραφημένο σε στούντιο άλμπουμ τους.
Η μανία με το συγκρότημα είχε διαδοθεί σε όλη τη Βρετανία. Όταν ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ κουνούσε το κεφάλι του, ο Τζον Λένον χτυπούσε την πατούσα στο έδαφος και ο Ρίνγκο Σταρ επιδιδόταν σε αστείους μορφασμούς, μαζί με την πιο μυστήρια φιγούρα του Τζορτζ Χάρισον, ένα λιγωτικό ‘αααχ’ έφτανε μέχρι τη Γαλλία. Και πριν το ‘Twist and Shout’, το τελευταίο τραγούδι, ο Τζον Λένον είπε “For our last number, I’d like to ask your help. Will the people in the cheaper seats clap your hands… And for the rest of you, if you;ll just rattle your jewelry…”.
Δηλαδή, “μπορείτε οι άνθρωποι στις φθηνότερες θέσεις να χειροκροτησετε… Και για τους υπόλοιπους, αν μπορούσατε να κουδουνίσετε τα κοσμήματά σας”. Αφ’ ης στιγμής τελείωσε τη φράση του, κοίταξε τον Ρίνγκο και χάρισε στην κάμερα ένα ανέφελο χαμόγελο, με τα δόντια προτεταμένα. Ήταν η εικόνα του νέου κόσμου και ο φακός στράφηκε προς την πριγκίπισσα Μαργαρίτα, η οποία φορούσε το στέμμα της, ένα τεράστιο βραχιόλι στο λαιμό, γάντια και μία ανθοδέσμη. Το χαμόγελό της έμοιαζε με γνώση που είχε αυτοματοποιήσει παιδιόθεν, δηλαδή τι έπρεπε να κάνει αν ένα υπονοούμενο την αφορούσε.
Η αλήθεια είναι ότι δεν επρόκειτο για πρωτοπόρους. Ίσως σε ό,τι είχε να κάνει με τη μουσική σκηνή οι Beatles ήταν οι πρώτοι που έβαζαν τα δάχτυλα στο απαγορευμένο βάζο, αλλά στη Βρετανία υπήρχε έξαρση σάτιρας. Ο Πίτερ Κουκ είχε ανοίξει το 1961 το μαγαζί Establishment in Soho, που φιλοξενούσε stand up comedy. Με τον περίφημο Πολυδεύκη, το σπουδαίο Ντάντλεϊ Μουρ, αδίστακτα ξεκίνησαν να σχολιάζουν τα άθικτα πρόσωπα της Βρετανίας. Ενώθηκαν με τους Τζόναθαν Μίλερ και Άλαν Μπένετ για το σόου ‘Beyond the fridge’ και ο κόσμος ξεσπούσε σε ακατάληπτα και ακατάληκτα χάχανα. Ο τελευταίος τόλμησε να κάνει μία παρωδία εκκλησιαστικής λειτουργίας.
Ο Τζον Κλιζ, ένα από τα μέλη των ‘Μόντι Πάιθον’, θυμόταν ότι ο κόσμος δεν γελούσε απλώς, ούρλιαζε. “Ήταν ουρλιαχτά ελευθερίας, ακούγαμε αυτές τις βλακείες κάθε Κυριακή της ζωής μας και κάποιος τώρα έκανε πλάκα”. Αυτή η εποχή ήταν που έκανε τον Τζον Κλιζ κωμικό. Έπειτα από επαγγελματικές περιπέτειες, μέσα από τις οποίες γνώρισε την πρώτη σύζυγό του, Κόνι Μπουθ, τα βήματά του τον έφεραν δίπλα στον Γκρέιαμ Τσάπμαν, τον Τέρι Γκίλιαμ, τον Έρικ Άιντλ, τον Τέρι Τζόουνς και τον Μάικλ Πέιλιν. Οι τέσσερις τελευταίοι έγραφαν και πρωταγωνιστούσαν σε ένα σόου για παιδιά, το ‘Do Not Adjust Your Set’, που παιζόταν το απόγευμα στο BBC. Ήταν η γέννηση των Μόντι Πάιθον.
Το BBC τους εμπιστεύθηκε το 1969 για να κάνουν το σόου ‘The Flying Circus of Monty Python’. Έγινε επιτυχία και κράτησε 5 χρόνια. Ύστερα στράφηκαν στον κινηματογράφο. Είχαν ήδη κάνει το ‘And now something completely different’, κωμικά σκετς που βγήκαν στους κινηματογράφους το 1971.
Την επόμενη χρονιά ο Κλιζ, που έγραφε στο ίδιο δωμάτιο με τον Τσάπμαν, έφυγε από τους Μόντι Πάιθον, αφού δεν μπορούσε να αντέξει τη ροπή που είχε ο τελευταίος στο ποτό. Ωστόσο, χώρισαν φιλικά, τόσο που συναντήθηκαν δύο χρόνια μετά για να γυρίσουν την ταινία ‘Οι Μόντι Πάιθον και το Άγιο Δισκοπότηρο’ στη Σκωτία. Η επιτυχία δεν ήταν πρωτόφαντη, ωστόσο ένα έργο με προϋπολογισμό 400.000 δολαρίων έφερε πολλά κέρδη στους ίδιους, αφού η παραγωγή ήταν του Python Pictures. Το πρόβλημα άρχισε όταν η επόμενη ταινία τους, ‘Η ζωή του Μπράιαν’, ήθελε 2.000.000 λίρες για να στηθεί.
Αυτά τα χρήματα δεν βρίσκονταν. Ούτε στην Αγγλία ούτε στη βιομηχανία του Χόλιγουντ διατίθετο κάποιος να δώσει το συγκεκριμένο ποσό. Οι Πάιθον και ο Κλιζ γύρισαν τη χώρα, έφτασαν μέχρι τις ΗΠΑ και είχαν παρατήσει την ιδέα της ταινίας, όταν ο Άιντλ τούς κάλεσε στο τηλέφωνο. Ο Κλιζ είχε ήδη κανονίσει να κάνει μία ταινία στη Βιέννη με τον Πίτερ Σέλερς, ωστόσο αυτό που άκουσε τον σόκαρε. “Η ταινία θα γίνει”, του ανακοίνωσε ο Άιντλ. Όταν ο Κλιζ αναρωτήθηκε πώς άλλαξαν τα πράγματα, η απάντηση ήταν ότι “ο Τζορτζ Χάρισον θα δώσει τα χρήματα”. Για την ακρίβεια, Ο Τζορτζ Χάρισον. Το ένα από τα μέλη της πιο σημαντικής μπάντας στον κόσμο, ο άνθρωπος που έγραψε το σχεδόν ανατριχιαστικό ‘My Sweet Lord’, εκείνος που δημιούργησε το ‘Here comes the sun’, το ‘Something’ και το ‘While my guitar gently weeps’ για το συγκρότημα, έδωσε τα λεφτά.
Ο Άιντλ έδωσε το σενάριο στον Χάρισον, ο οποίος το διάβασε και την επόμενη μέρα τον κάλεσε και του είπε “βάζω τα λεφτά”. Στην αρχή ο πρώτος δεν κατάλαβε, ο ‘Ήσυχος Beatle’ επανέλαβε τη φράση του και όταν ο Άιντλ τον ρώτησε “γιατί;”, ο Χάρισον απάντησε: “Επειδή θέλω να δω την ταινία”. Το cameo του ήταν το μικρότερο δυνατό ευχαριστώ.
Στην Αθήνα, η ταινία παίζεται κυρίως Μεγάλη Παρασκευή σε αυτοοργανώσεις, μία ευκαιρία αντιδραστικής συμπεριφοράς απέναντι στο σκέλεθρο του συντηρητισμού. Όμως, στην ακροτελεύτια προσπάθεια, τη ‘Ζωή του Μπράιαν’ έκανε δυνατή κάποιος με δυνατό θρησκευτικό γίγνεσθαι, ίσως δείχνοντας ότι δεν υπάρχουν θέσφατα στην ανθρώπινη ηθική. Πέθανε από καρκίνο στο σπίτι του Πολ ΜακΚάρτνεϊ στην Καλιφόρνια, στις 29 Νοεμβρίου του 2001. Η στάχτη του πετάχτηκε, σε μία ήσυχη οικογενειακή τελετή, στους ποταμούς Γάγγη και Γιαμούνα, δίπλα στο Βαρανάσι της Ινδίας. Ήταν 58 χρόνων.
