Πόσο χαμηλά έχεις πέσει, Jason Statham;

Με 37 ταινίες σε μόλις 15 χρόνια το τελευταίο πράγμα που μπορείς να αποκαλέσεις τον πρώην παγκόσμιο πρωταθλητή καταδύσεων (εντάξει, 12ος βγήκε, μη βαράτε) είναι τεμπέλη. Ή επιλεκτικό. Τι κρίμα που οι περισσότερες από αυτές μπλέκονται γλυκά στο μυαλό μας καθώς είναι ίδιες και απαράλλακτες.

‘Δεν έχω πατήσει ποτέ σε δραματική σχολή. Κάποια στιγμή που το σκεφτόμουν, ο Guy Ritchie με έπεισε να μην το κάνω εξηγώντας μου ότι είναι καλύτερα για μένα να ακολουθώ το ένστικτο μου’. Αυτό δήλωσε πρόσφατα στο περιοδικό Prestige του Χονγκ Κόνγκ ο ‘αγαπητικός’ της Rosie Huntington Whiteley.

Αποδεικνύοντας ότι και ο Guy Ritchie δεν ξέρει τι του γίνεται και ότι το ένστικτο του Ιάσωνα είναι για τα κλάματα.

Δεν λέω ότι θέλω ο Statham να αρχίζει να κυνηγάει τους ίδιους ρόλους με τον Edward Norton. Πραγματικά μου αρκεί να αρχίσει να κάνει λίγο καλύτερες επιλογές.  Γιατί, πολύ απλά, δεν αντέχω να κάτσω να δω άλλη μια ταινία του όπου πλακώνει -εντελώς ατσαλάκωτος- τους κακούς με το γνωστό ‘έχω κάνει οικοδόμος’ υφάκι στο πρόσωπο.

Η’, ακόμη χειρότερα, να παλεύει μάταια να αποκτήσει μια πονεμένη έκφραση (ή, τέλος πάντων, μια οποιαδήποτε έκφραση) όπως στις δυο πιο πρόσφατες ταινίες του, το άθλιο Redemption και το Parker (εκεί που έκανε τον Τεξανό -κομπλέ με το πλατύγυρο καπέλο- και η Jennifer Lopez την αποτυχημένη 40άρα μεσίτρια).

(Μικρό διάλειμμα να πούμε ότι σήμερα στις 9 το βράδυ έχουμε live chat με την sex editor του ONEMAN, Αλεξάνδρα Χαρίτου. Στείλτε τις ερωτήσεις σας)

Και αυτό τολμώ  και το λέω τώρα, πριν από μια χρονιά που αναμένεται φαντασμαγορική για αυτόν καθώς όχι μόνο συμπρωταγωνιστεί στο Expendables 3 και το Fast and Furious 7 (όπου και παίζει, για πρώτη φορά μετά το Cellular, τον κακό), αλλά επίσης θα εμφανιστεί στο Heat δίπλα στη Sofia Vergara, θα ανοίξει τη γκάμα του στην κωμωδία Susan Cooper του Paul Feig (βλέπε Bridesmaids) με τη Melissa McCarthy και ετοιμάζει -ως παραγωγός- το σίκουελ στο Layer Cake.

Κάτι που μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά επικίνδυνο αφού μετά κινδυνεύει να κάνει ακόμη μεγαλύτερο μακροβούτι σε ότι πιο σάπιο σενάριο action movie κυκλοφορεί εκεί έξω.

Μιλάμε για τέτοιο σάλτο που μπροστά του το In The Name Of The King: A Dungeon Siege Tale που γύρισε με  τον Uwe Boll (ναι, μιλάμε σε τόσο σεβασμό μας έχει, εμάς τους φαν του, το παλικάρι) θα μοιάζει με χαμένη ταινία του Kubrick που μόλις ανακαλύφθηκε.

Αφορμή για όλο αυτό στάθηκε η κυκλοφορία στις αίθουσες του ‘Ο Απρόσκλητος Επισκέπτης’ και οι δεκάδες συνεντεύξεις που έδωσε ο Jason για να επισημάνει πόσο τυχερός είναι που πρωταγωνιστεί σε μια ταινία το σενάριο της οποίας είχε γράψει ο Stallone για τον εαυτό του. Και μάλιστα δίπλα σε ηθοποιούς όπως η Winona Ryder και o James Franco.

Πέρα από τον παραλογισμό του να παίζει ένα μπαρουτοκαπνισμένο Αμερικάνο -πρώην πράκτορα της Δίωξης Ναρκωτικών και πατέρα (για πρώτη φορά στην καριέρα του)-  με την συγκεκριμένη καρά-αγγλική προφορά (σ.σ. ούτε ο Arnold στα καλά του δεν μας τα έκανε αυτά).

Πέρα από το αν είναι καλός ή όχι (είναι σταθερά μέτριος, αν έχετε την περιέργεια) μου την σπάει που κανένας δεν ασχολείται με το πραγματικό ‘ταλέντο’ του.

Το να κάνει δηλαδή όποιον καλό ηθοποιό πρωταγωνιστεί σε ταινία μαζί του να μοιάζει ελεεινά ατάλαντος, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό του The Killer Elite όπου, όσο και να προσπαθώ, δεν μπορώ να θυμηθώ τι ακριβώς έκαναν στον περίγυρο οι Clive Owen και Robert De Niro.

Ίσως γιατί κάθε ταινία στην οποία παίζει μπραντάρεται ως ταινία του. Άρα οφείλει να περιλαμβάνει σκηνές δράσης όπου να δείχνουν πόσο αίλουρος είναι με, ιδανικά, γκρο πλαν στους κοιλιακούς του.

Ουσιαστικά η μοναδική ταινία με πολύ κόσμο στην οποία είναι καλός είναι τα Expendables και αυτό γιατί είναι ο μόνος από το τσούρμο που πραγματικά θα φοβόσουν να του χύσεις κατά λάθος πάνω του την μπύρα σε μια σκοτεινή pub.

Κρίμα γιατί τα πράγματα δεν ήταν πάντοτε έτσι. Επί μια δεκαετία και βάλε η παρουσία του Statham σε μια ταινία ήταν εγγύηση ότι η δράση θα ήταν αληθοφανής και ότι το παλικάρι που μοίραζε τα μπουκέτα είναι αληθινός άνθρωπος που έχει φάει τα νιάτα του στα καταγώγια και όχι κάποιος μπούλης φουσκωμένος με στεροειδή.

Επίσης, για πολύ καιρό, ο Statham αντιπροσώπευε την σταθερότητα. Δεν ήταν ποτέ εξαιρετικός και σπάνια σε εντυπωσίαζε, αλλά ποτέ δεν σε έκανε να κλαις την 1 /2 ώρα που ξόδεψες για πάρτη του.

Ποιός μπορεί να ξεχάσει τα Lock, Stock And Two Smoking Barrels και Snatch με τα οποία μας συστήθηκε, τους μικρούς αλλά απολαυστικούς ρόλους στα The Italian Job και Collateral, τα

Transporter του Luc Besson (που είχε τη φαεινή ιδέα να τον βάλει να μας δείξει τους κοιλιακούς του), το τίμιο και πειστικό Bank Job, το ψυχοτροπικό Revolver ή τα σουρεαλιστικά Crank (όπου απέδειξε, κατά κάποιο τρόπο, την κωμική του φλέβα).

Από την άλλη ποιός εκεί έξω μπορεί, χωρίς να τσεκάρει το imdb, να μου πει τι ρόλο παίζει ή τι διαφορά έχει το Chaos, το Safe, το War, το The Mechanic ή το Blitz και για ποίο λόγο δέχθηκε να χαραμισθεί στο Death Race.

Είναι πραγματικά σαν να κάθεται στη βίλα του στο Malibu ή το Beverly Hills (έχει δυο) και να έχει δώσει οδηγία στους ατζέντηδές του να λένε ‘ναι’ σε ότι και να του προτείνουν.

To θεωρώ βέβαιο ότι μέχρι πριν από ένα χρόνο, όταν συνειδητοποίησε ότι στο Expendables 5 θα έχει ολοκληρωθεί η μεταλλαγή του σε Dolph Lundgren (βλέπε ξεχασμένος και καταδικασμένος να βλέπει τις ταινίες του να κυκλοφορούν straight to video στη Κορέα και το Τουρκμενιστάν), δεν έκανε καν τον κόπο να διαβάζει τα σενάρια.

Ίσως να ήρθε η ώρα για να αρχίσει. Ίσως να ήρθε η ώρα να πιστέψει ότι αυτό που κάνει δεν είναι αρπαχτή, αλλά καριέρα.

Και μάλιστα μια καριέρα που, αν υπολογίσεις το πόσο γέρος έγινε σταρ ο Liam Neeson (που ποτέ δεν είχε τους δικούς του κοιλιακούς), έχει μπροστά της δυο γεμάτες δεκαετίες.

Αγαπητέ Ιάσονα, 20 χρόνια χλαπάτσες δεν αντέχονται. Συμμορφώσου. Και προσέλαβε επιτέλους ένα καθηγητή υποκριτικής. Δεν νομίζεις ότι έφτασε η ώρα;