Postcards από το Φάληρο: Κι όμως οι Beirut δεν κουνήθηκαν απ’ τη θέση τους

Η πρώτη ημέρα του Release Athens ήταν η ΠΡΩΤΗ ημέρα του Release Athens. Όχι, δεν είμαι ακόμα επηρεασμένος από τις χθεσινές μπύρες στην Πλατεία Νερού (ΟΚ, ίσως είμαι λιγάκι, δεν έχει σημασία, προχωράμε), ούτε μπέρδεψα τα λόγια μου, κάτι που στον γραπτό λόγο θα ήταν ένα μικρό κατόρθωμα.

Απλά χθες καλωσορίσαμε κι επίσημα ένα νέο φεστιβάλ, επομένως εκτός απ’ την περιέργεια για την εμφάνιση των συγκροτημάτων, μια μικρή περιέργεια και για το στήσιμο της βραδιάς την είχαμε.

Πριν πιάσω τα μουσικά λοιπόν (καλά μην περιμένεις και καμία βαθυστόχαστη μουσική ανάλυση για κλειδιά του σολ και μοτίβα, δεν ξέρω απ’ αυτά), μερικές παρατηρήσεις οργανωτικού χαρακτήρα:

• Δεν υπήρξε πουθενά ουρά. Ούτε στην είσοδο, ούτε στις μάρκες για τα ποτά, ούτε στα μπαρ. Για συναυλία στην Ελλάδα, αυτό ήταν ένα τρομερό νέο.
• Τηρήθηκε κατά γράμμα το πρόγραμμα. Επίσης σπουδαίο νέο. Μία Τετάρτη βράδυ, το τελευταίο πράγμα που θα θέλαμε θα ήταν να πάει όλο το πρόγραμμα πίσω και να βγουν οι Beirut κοντά στα μεσάνυχτα, όπως έχουμε συνηθίσει να συμβαίνει σε άλλες συναυλίες. 10.30 έλεγε το πρόγραμμα, 10.30 ανέβηκαν στη σκηνή οι headliners της πρώτης ημέρας. Ευρώπη γίναμε.
• Ηλία μπορείς να ηρεμήσεις, τα αληθινά εισιτήρια των συναυλιών επέστρεψαν. Στην είσοδο του φεστιβάλ, μπορούσες να ανταλλάξεις το άοσμο κι άψυχο λευκό χαρτάκι με το barcode, με ένα χρωματιστό εισιτήριο, έτοιμο να προστεθεί στη συλλογή σου.
• Ο χώρος ήταν το μόνο που δεν φοβόμασταν καθόλου. Η Πλατεία Νερού είναι για μένα μακράν το καλύτερο συναυλιακό venue που έχει να προσφέρει αυτή η πόλη για καλοκαιρινή συναυλία. Δίπλα στη θάλασσα, με τις βαρκούλες τις οποίες σχολίασε φυσικά κι ο Zach των Beirut, όπως και πολλοί ακόμα καλλιτέχνες από σκηνής σε παλαιότερα φεστιβάλ εκεί. Όσο κι αν εμάς μας φαίνεται πλέον συνηθισμένο, το να βλέπεις όσο τραγουδάς θάλασσες και βαρκούλες να αρμενίζουν είναι μια όμορφη εικόνα.

Πάμε και στα μουσικά. Αρχικά να πω ότι πρόλαβα μόνο Daughter και Beirut. Δεν λέω, ωραίο είναι να σπας τη ρουτίνα της καθημερινής με ένα μουσικό φεστιβάλ, όμως όταν ο πρώτος καλλιτέχνης βγαίνει στις 17.30 δεν γίνεται να περιμένεις κάτι παραπάνω απ’ το να παίξει μπροστά σε 12 φοιτητές, 11 φίλους του, τους γονείς του, 3 δημοσιογράφους κι ένα σκύλο.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου Watkinson

Στο χώρο έφτασα λίγα λεπτά πριν τις 9 και στη σκηνή βρισκόταν ήδη η Elena Tonra με τους Daughter, τους αγαπημένους του Onedawg μας. Για περίπου μία ώρα ερμήνευσαν κομμάτια απ’ όλα τους τα άλμπουμ (και τα δύο) μπροστά σε ένα κοινό που έδειχνε να διασκεδάζει, αλλά κυρίως είχε πιάσει κουβέντα περιμένοντας τους Beirut.

Βασικά ο κόσμος είχε χωριστεί σε δυο στρατόπεδα. Τους φαν των Daughter που είχαν πάει μπροστά και περνούσαν καλά, και αυτούς που είχαν έρθει για Beirut και έλεγαν τα νέα τους με όσους είχαν να δουν καιρό.

Επειδή οι Daughter είναι κάτι μουσικά φρέσκο, με ολοκαίνουριο, πολύ ωραίο άλμπουμ (πιο πολύ κλάμα κι από Beach House που λέει κι ο Onedawg), ήταν κρίμα που χάθηκαν λίγο μπροστά στην αναστάτωση του κόσμου που πηγαινοερχόταν και μιλούσε. Γενικά, μην μιλάτε στις συναυλίες, δεν είναι ωραίο. Πηγαίνετε μετά για κανένα ποτό. Τέλος πάντων, θα ήθελα πολύ να δω την Elena και τα άλλα παιδιά απ’ το Λονδίνο σε ένα ήσυχο, πιο κλειστό live για να κλάψω ελεύθερα και με την ησυχία μου.

Και πάμε τώρα σε αυτό που είχαν έρθει οι περισσότεροι να δουν: Τον Zach Condon και το μουσικό του πρότζεκτ, το οποίο επέστρεψε στην Ελλάδα μετά από 10 σχεδόν χρόνια και βγήκε στη σκηνή με το ‘Scenic World’ μέσα σε χειροκροτήματα. Ο κόσμος επιτέλους σταμάτησε να μιλάει κι αφοσιώθηκε στις ταξιδιάρικες μουσικές των Beirut, χωρίς να ζεσταίνεται μέχρι να ακούσει τις πρώτες γνώριμες νότες, οι οποίες ήρθαν 3 κομμάτια μετά, με το ‘Elephant Gun’, το πρώτο κομμάτι που έβγαλε έξω τα κινητά για τα απαραίτητα βίντεο.

Όσο η συναυλία προχωρούσε, επιβεβαιώθηκε ότι οι Beirut είναι για τους περισσότερους μια μπάντα του ραδιοφώνου. Στο ‘Postcards from Italy’, στο υπέροχο ‘Rip Tide’ και το ‘Nantes’, τα κινητά πήραν φωτιά, για μια φωτογραφία ή ένα βίντεο στο instagram με στίχους όλο νόημα για να το δει ο/η πρώην και να λάβει το μήνυμα.

Στα περισσότερα απ’ τα υπόλοιπα κομμάτια, ο κόσμος επέστρεφε στις συζητήσεις του. Ο Zach, αποφεύγοντας τα πολλά-πολλά με τον κόσμο, έδωσε ένα τίμιο setlist της 1,5 ώρας, με ένα encore που έκρυβε και μια διασκευή έκπληξη του ‘Serbian Cocek’ των A Hawk and a Hacksaw και έκλεισε με το ‘Gulag Orkestar’, απ’ τα χρόνια που ο Zack ήταν 19 χρονών και ακόμα δεν υπήρχε το instagram για να συγκινεί ο κόσμος τους πρώην του.

Συνολικά, οι Beirut μας έδωσαν όσα περιμέναμε. Άκουσα από πολλούς ότι ήταν βαρετοί. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι περίμεναν. Οι Beirut δεν είναι ένα συγκρότημα που θα σε κάνει να χορέψεις, ούτε θα προκαλέσει mosh pit. H μουσική τους είναι νοσταλγική, μελαγχολική, ταξιδιάρικη, για να την ακούς στο αμάξι και στη δουλειά να ταξιδεύεις και να ερωτευτείς. Αν δεν κάνεις ησυχία για να την ακούσεις και να τη νιώσεις, θα βαρεθείς. Αν ήσουν στο κλίμα, θα περνούσες καλά έστω κι αν οι Beirut δεν κουνιόντουσαν στη σκηνή.

Ναι, θα μπορούσε ο Zach να πει μερικές ιστορίες, να μιλήσει λίγο περισσότερο στον κόσμο, όμως ο άνθρωπος δεν είναι showman, είναι μουσικός. Εγώ δεν ερωτεύτηκα έναν ήρωα, ερωτεύτηκα έναν ποιητή που είχε πει κι η Πολυδούρη για τον Καριωτάκη.

Τι κρατάμε: Την εξαιρετική διοργάνωση και τον τρομερό ντράμερ των Beirut που μοιάζει με Σουηδό ελεγκτή τρένων που έχει τρία παιδιά με τη Χίλγκα και σκέφτονται να κάνουν και τέταρτο. Δεν πολυθέλει, αλλά δεν θέλει να χαλάσει και το χατίρι της.

Τι πετάμε: Τη ζέστη και το “ψου,ψου” του κόσμου.

Πόσες μπύρες ήπιαμε: 3 (οδηγούσα κιόλας παιδιά, σόρι).