Πού είναι ο Ακάλυπτος της τωρινής κρίσης;

Δύσκολες εποχές για χιούμορ, πατριώτη. Μαζί με όλα τα υπόλοιπα, μας κούνησε το μαντήλι και αυτό. Γιατί αλλιώς δεν εξηγείται πως, μετά από τόσο καιρό, δεν έχει βρεθεί κάποιος που να μας κάνει να γελάμε με τα χάλια μας.

Ναι, όπως ακριβώς έκανε πίσω στην εποχή του Χρηματιστηρίου, με τον πλέον εμβληματικό τρόπο, ο Ακάλυπτος του Αντώνη Καφετζόπουλου στο ‘Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή’, ένας χαρακτήρας που επέτρεψε στους θεατές να αγαπήσουν τα λαμόγια. Και, εν μέρει, να τα συγχωρήσουν για τη νεοελληνική μεγαλομανία τους και την παροιμιώδη αφερεγγυότητά τους. Και ας το βλέπει το ζήτημα διαφορετικά ο ΛΕ ΠΑ.

Ένας απίστευτος τύπος, εκείνος με τις ορφανές επιταγές που τριγυρίζουν στους δρόμους και καθαρίζουν φανάρια, βγαλμένος όμως εντελώς μέσα από την πραγματικότητα, που μπορώ να δείξω στην κόρη μου όταν μεγαλώσει για να της εξηγήσω τι ακριβώς στραβό κι ανάποδο συνέβαινε τη συγκεκριμένη εποχή.

Όπως αντίστοιχα πάντοτε επέμενα και επιμένω ότι μπορώ και σκοπεύω να κάνω με την πλειοψηφία των ταινιών του Νίκου Περάκη, ο οποίος επίσης δυστυχώς παραμένει ‘σιωπηλός’ από το τελευταίο ‘Λούφα και Παραλλαγή’ του 2001. Ξεκινώντας από το πρώτο ‘Λούφα και Παραλλαγή’ του 1984 (βλέπε η κωμική πλευρά της δικτατορίας) και το ‘BIOS + πολιτεία’ (η κωμικοτραγική πλευρά των Πασοκικών ’80s) με ενδεικτική σκηνή την παρακάτω με τους επενδυτές και τα ‘Έξω οι βάσεις του θανάτου’ πανό.

Και συνεχίζοντας με το νυκτόβιο και διαπλεκόμενο ‘Προστάτης Οικογενείας’, το ‘Θηλυκή Εταιρεία’ (η κωμική πλευρά του τι συμβαίνει στην ‘επιδοτούμενη’ ελληνική επαρχία των 90s) και το ‘Φούσκα’ (η κωμική πλευρά των εγκλωβισμένων στο Χρηματιστήριο).

Πριν καταλήξουμε με το ‘Σειρήνες στο Αιγαίο’ και το ‘ρέκβιεμ’ του ‘Ψυχραιμία’ με την Τζούλια Αλεξανδράτου να μας εξηγεί ότι στόχος είναι τα λεφτά. Προφανώς για εκείνη και, ας μην κρυβόμαστε, για ολόκληρο το μετα-Ολυμπιακό έθνος.

Και όχι, δεν πρόκειται ποτέ να κάτσω να δείξω στην κόρη μου ούτε ένα επεισόδιο από το ‘Αλ Τσαντίρι’. Με αυτό γελάει μόνο η μάνα μου και οι φίλες της, που έχουν πατήσει τα 80. Ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ (Αντιθέτως τα best of ‘Ράδιο Αρβύλα‘, από όλο αυτό το διάστημα, είναι μια καλή λύση).

Όπως και να έχει, σε αυτή τη χρονική στιγμή, με όλα αυτά που περνάμε, μοιάζει αξιοπερίεργο αλλά και ενδεικτικό τόσο της βαρβαρότητας της κατάστασης όσο και της ψυχολογίας μας, το ότι δεν έχει βρεθεί ένας επίκαιρος κωμικός (τηλεοπτικός ή κινηματογραφικός ήρωας) για να μας κάνει να γελάσουμε.

Δεν χρειάζεται καν απαραιτήτως να είναι κάτι grande. Έστω, σε επίπεδο Δελφιναρίου όπως πίσω στα ’80s ο ‘Λάκης ο Εισαγόμενος’ τον οποίο βλέπεις εδώ να μας εξηγεί τι εστί ανεργία. (Εντάξει, δεν το εννοώ αυτό, απλώς μου άρεσε τόσο το βίντεο και μου έκανε τόσο επίκαιρο που έπρεπε κάπως να το εντάξω στη συζήτηση).

Αισθάνομαι ειλικρινά ότι αυτή είναι η πρώτη πραγματική φορά στην ιστορία που ο Έλληνας είναι σε τέτοια κατάσταση ώστε έχει απωλέσει τη ζωογόνα ικανότητά του να γελάει με τον εαυτό του.

Κάτι απολύτως φυσιολογικό όταν βρίσκεσαι να πολεμάς καθημερινά για την επιβίωσή σου. Όμως αυτή δεν είναι η δουλειά των κωμικών; Τουλάχιστον των ταλαντούχων; Να σε βοηθούν δηλαδή να βλέπεις κατάματα την πραγματικότητα και να χαμογελάς με αυτή; Να λειτουργούν ως βαλβίδα αποσυμπίεσης στην χύτρα ταχύτητας που είναι η καθημερινότητά μας;

Πίσω στα 50s, από την πείνα του θανάτου που υπήρχε, προέκυψε μια ολόκληρη χρυσή εποχή. Έτσι δεν είναι κυρ Στέφανε;

Άρα, τώρα, που βρίσκονται; Γιατί η κρίση της ζωής μας δεν έχει περάσει στο γυαλί; Έστω πέραν, για να μην γίνω εντελώς άδικος, σειρών που πέρασαν (μα δεν ακούμπησαν) όπως ‘Η Γενιά των 592 Ευρώ’ και το ‘Πίσω στο Σπίτι’.

Και δεν τολμώ καν να μιλήσω για ελληνικό κινηματογράφο. Εκεί που όλο το Greek Weird Wave την είδε συμβολικά, οικουμενικά και αποστασιοποιημένα, πήξαμε στο ρετρό (π.χ. ‘Μικρά Αγγλία’), στο remake ( π.χ. ‘Οι Γαμπροί της Ευτυχίας’) και στο ψευτο-φιλοσοφημένο (π.χ. η ‘Λιμουζίνα – Μια Κωμωδία Παρεξηγήσεων’). Με τα μπόσικα -όχι τα κωμικά, τα γενικότερα- να τα κρατάει σχεδόν αποκλειστικά ο πάντα ριζωμένος στον ρεαλισμό Γιάννης Οικονομίδης με το εξαίσιο ‘Μικρό Ψάρι’ και ο Πάνος Κούτρας με το ‘Xenia’ (που εξετάζει μια ευρύτερη κατάσταση, αλλά τα λέει πολύ καλά).

(Και όχι, δεν ξεχνώ την ‘Πανδημία’, μια ‘μαύρη κωμωδία μιας εμπριμέ κρίσης’. Στην τελική, προσπάθησε. Κάτι είναι και αυτό)

Ίσως να υπάρχουν ορισμένα πράγματα με τα οποία δεν μπορείς να κάνεις πλάκα, αν και πραγματικά δεν το πιστεύω αυτό. Ίσως απλώς στερέψαμε από έμπνευση, όμως από την άλλη η καθημερινότητα συνεχίζει μας δίνει άπειρες αφορμές. Ίσως, από την άλλη, απλώς να ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να μας δώσει και πάλι την απάντηση ο Ακάλυπτος.

Όχι ο ‘faux’ του Πέτρου Φιλιππίδη που έσκασε μύτη πίσω στο 2013, παρότι κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες να ξεπουλήσει ό,τι μπορούσε σε επενδυτές.

Αλλά o original του Αντώνη Καφετζόπουλου στα πλαίσια της συνέχειας της τηλεοπτικής σειράς που είναι στα σκαριά.

Αν κι αυτός αποτύχει, τότε δεν υπάρχει καμία ελπίδα.