Στην αρένα του τηλεοπτικού ‘Press’, μπορεί να μείνει μόνο ένας
Το νέο χιτ του BBC είναι η απόλυτη δημοσιογραφία του ποπ κορν.
- 10 ΟΚΤ 2018
Το ρολόι μου έγραφε 06.20. Σηκώθηκα βιαστικά από το κρεβάτι μου και κατευθύνθηκα στο μπάνιο. Σήκωσα τα μαλλιά μου σε αλογοουρά και έπλυνα τα δόντια μου χωρίς να κοιτώ στον καθρέφτη. Ποιος έχει όρεξη και καιρό για καλλωπισμούς;
Έβαλα ό,τι βρήκα πεταμένο στην καρέκλα και πήρα το μετρό για τη δουλειά. Αγόρασα τον καφέ μου από το κιόσκι έξω από το γραφείο, προσπάθησα να τον κρατήσω χωρίς τύχη με ένα μάτσο χαρτιά που βρίσκονται αναίτια στα χέρια μου αντί στον ξεφτισμένο μου χαρτοφύλακα, και πήρα το ασανσέρ για τον όροφο όπου στεγάζεται το ενημερωτικό μου μέσο. Τα νέα δεν περιμένουν για κανέναν.
Άνοιξα το e-mail μου. Όπως θα σημείωνε αργότερα μία συνάδελφος, σε κανένα από τα 100 e-mails που είχα δεχτεί δεν υπήρχε κάποια πρόσκληση σε δείπνο ή σε ραντεβού. Μόνο leads για πληροφοριοδότες και διοικητική χαρτούρα.
Μέσα στην πρώτη μου ώρα στη δουλειά έχω προλάβει να εγκρίνω δύο άρθρα, να βρεθώ στον τόπο του εγκλήματος ενός ατυχήματος, να μιλήσω για τον ηθικό ρόλο της τέταρτης εξουσίας, να απολύσω τον πρακτικάριο που δεν μου έφερε το αποκλειστικό που ήθελα, και να κρύψω από όλους ότι έχω γενέθλια.
Ελπίζω ως τώρα να έχεις καταλάβει πως δεν διαβάζεις το προσωπικό μου ημερολόγιο. Τίποτε από τα παραπάνω δεν συνέβη. Στον κόσμο του ‘Press’ όμως, τη νέα επιτυχία του BBC που φέρνει η COSMOTE TV στην Ελλάδα, η καθημερινότητα του δημοσιογράφου είναι ένας συνδυασμός τους.
Η νέα δημιουργία του Mike Bartlett, του ανθρώπου πίσω από το τεράστιο βρετανικό χιτ ‘Doctor Foster’, έχει το δικό του brand θάρρους. Το ίδιο που είχε κάποτε και το ‘Newsroom’ του Aaron Sorkin. Γνωρίζει ότι μία σειρά για δημοσιογράφους στα χέρια της κριτικής των δημοσιογράφων δεν θα περάσει εύκολα. Πώς θα μπορούσε άλλωστε, όταν ακόμα και αν δεν εργάζεσαι σε κάποιο μεγάλο έντυπο του Ηνωμένου Βασιλείου, γνωρίζεις πως ορισμένα πράγματα απλά δεν θα συνέβαιναν όπως στη μικρή οθόνη;
Μόλις στον πιλότο της σειράς, μία υπουργός της κυβέρνησης, ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη σε θέματα δικαιωμάτων της γυναίκας, παρακαλά δύο εκδότες εφημερίδων να μη δημοσιεύσουν μια ημίγυμνη φωτογραφία της από τα ‘90s. Η φωτογραφία της έχει ήδη γίνει viral στο Ίντερνετ, οπότε αντιλαμβάνεσαι πως δεν χρειάζεται να έχω δουλέψει στον Observer για να ξέρω πως αυτές οι συναντήσεις της (αυτοπροσώπως κιόλας!) ήταν πρακτικά αχρείαστες και δεν θα συνέβαιναν σε κάποιο αληθινό newsroom. Τις έκανε όμως, δίνοντάς μας τη ματιά στην κλειδαρότρυπα των δύο μέσων που ακολουθεί η σειρά.
Η Herald είναι ο Guardian ή η Independent. Αριστερίζον έντυπο που αιμορραγεί αναγνώστες, ταγμένο να τσεκάρει πηγές και να ελέγχει την εξουσία γιατί αυτή είναι η αποστολή της. Το σύμπαν της δημοσιογραφίας έχει υπάρξει διαχρονικά ανδροκρατούμενο στην αφήγηση (το ‘Post’ του Steven Spielberg αποκατέστησε την ουσιαστική συμβολή της εκδότριας Katharine Graham στο σκάνδαλο των Pentagon Papers, αντίθετα με το ‘All the President’s Men’), αλλά η εφημερίδα εκπροσωπείται κατά κάποιον τρόπο από τη Holly που υποδύεται η Charlotte Riley – με σαφή ηθικά όρια, χωρίς κοινωνική ζωή, απογοητευμένη από τη δουλειά γραφείου της αναπληρωματικής αρχισυντάκτριας Νέων που της ανατέθηκε, προσηλωμένη σε μια υπόθεση θανατηφόρου ατυχήματος που μπορεί να είναι πιο προσωπική απ’ ότι φαίνεται αρχικά.
Η Post είναι κάποια Daily Mirror ή Sun. Κίτρινη, ευπώλητη για τα σημερινά δεδομένα, με βρώμικες κατά τα φαινόμενα άκρες στα κέντρα της εξουσίας, άκληρη ενδοιασμών μπροστά σε ένα ακόμη αντίτυπο στα χέρια κάποιου επιβάτη του μετρό. Καπετάνιος της ο Duncan – ψυχρός, αδίστακτος, οριακά γλοιώδης αλλά και με αναμφισβήτητο ταλέντο.
Οι δύο πρωταγωνιστές, μαζί και χώρια, είναι η βασική υπόσχεση της σειράς. Χωρίς πολλές διαστάσεις ακόμη στους χαρακτήρες τους, είναι παιγμένοι με φροντίδα και γοητεία.
Η Riley είναι από τις πιο τιμημένες Βρετανές του σιναφιού της. Μεταμορφώνεται με εξαιρετικά λεπτό τρόπο σε κάθε ρόλο της βρίσκοντας ουσία στις ανάλαφρες διαφορές των εκφράσεων στο πρόσωπό της, τις χειρονομίες και τη ροή του λόγου. Ο Ben Chaplin ως Duncan είναι η σωτηρία ενός villain – σε λιγότερο ικανά χέρια θα ήταν καρικατούρα που θα έστριβε ντισνεϊκά το μουστάκι του. Το αντάμωμά τους στο τέλος του πρώτου επεισοδίου δεν μοιάζει με συνάντηση γιγάντων. Είναι τόσο σύντομο που αν σε αποσπάσει το φως που τρεμοπαίζει στο σαλόνι, το έχασες. Νιώθεις όμως στη διάρκειά του ότι είναι τα θεμέλια για κάποια συθέμελη αλλαγή. Των αξιών της; Της αναλγησίας του;
Το ‘Press’ ξεκινά με αρκετά παρακλάδια, αλλά φαίνεται πως τα περισσότερα μπορεί και να ανθίσουν απολαυστικά στο μέλλον μιας σειράς που θέλει να ζει στην πιο γκρίζα ύπαρξη της δημοσιογραφίας. Και όσο για τον θολό ρεαλισμό του, ο διαβόητος πρώην εκδότης των News of the World και Daily Mirror Piers Morgan, δεν δέχεται ότι ο Duncan βασίστηκε στον ίδιο. Όταν η μητέρα του τού έστειλε μήνυμα ευχόμενη οι φωνές που τον συγκρίνουν με τον φανταστικό χαρακτήρα να κάνουν λάθος, εκείνος την καθησύχασε.
Δεν του μοιάζω, της απάντησε. Εγώ ήμουν πολύ χειρότερος.
* Το ‘Press’ κάνει πρεμιέρα στο COSMOTE CINEMA 4HD, την Πέμπτη 11/10 στις 22.00. Κάθε επεισόδιο της σειράς θα είναι διαθέσιμο μετά την προβολή του στο κανάλι, μέσα από την υπηρεσία COSMOTE TV PLUS.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:
