Πριν τον Saul: 12 σημαντικά τηλεοπτικά spin-off

Όπως ανακοινώθηκε πριν 2 μέρες, το AMC και η Sony έφτασαν σε κατ’αρχήν συμφωνία για την ανάπτυξη spin-off σειράς του “Breaking Bad” με πρωταγωνιστή τον αγαπημένο γλίτσα δικηγόρο όλων μας από την εποχή που πρωτοείδαμε τον Bob Loblaw. Το “Better Call Saul” δεν είναι ακόμα βέβαιο πως θα συμβεί (αυτή τη στιγμή λογικά έχουμε τις διαπραγματεύσεις για τα συμβόλαια του πρωταγωνιστή και των δημιουργών-σεναριογράφων), όμως το πιθανότερο είναι πως με τον ένα τρόπο ή τον άλλον, το κανάλι θα προχωρήσει με την ιδέα.

Τώρα, η συνέχιση των ιστοριών δημοφιλών χαρακτήρων σε δικές τους σειρές δεν είναι κάτι πρωτότυπο. Η σύγχρονη κουλτούρα μας πάντα ήταν εθισμένη στο κιάλλο-κιάλλο-κιάλλο, οπότε άπαξ και πωρωνόμασταν με έναν χαρακτήρα, δε θα λέγαμε όχι όσο κι αν έμενε τριγύρω. Καταλαβαίνει κανείς πως, εφόσον οι λόγοι πίσω από τέτοιες κινήσεις δεν ήταν πρωτίστως δημιουργικοί, αλλά περισσότερο συνεπακόλουθα μιας δημοφιλίας και της αντίστοιχης ζήτησης, τα αποτελέσματα παίζουν ποιοτικά. Υπάρχουν από περιπτώσεις όπου ένα spin-off έφτασε (ή ξεπέρασε) το πρωτότυπο, αλλά υπάρχουν και πολλές περιπτώσεις όπου το πείραμα δεν τσούλησε και γρήγορα όλοι γύρισαν στη φωλιά τους.

Έχουμε πολύ καιρό ακόμα μέχρι να φτάσει στα μάτια μας το “Better Call Saul” (αρχικά, έχουμε ακόμα 3 επεισόδια “Breaking Bad“, εντάξει;), οπότε για την ώρα ας θυμμηθούμε 12 ακόμα δημοφιλείς περιπτώσεις όπου χαρακτήρες μετακόμισαν στη δική τους σειρά- και ποιο ήταν κάθε φορά το αποτέλεσμα.

The Colbert Report

Ο Colbert είναι από τους αυθεντικούς ήρωες της Αμερικάνικης τηλεόρασης. Ξεκίνησε ως ‘ανταποκριτής’ στο Daily Show του Jon Stewart όπου ανέπτυξε αυτή την περσόνα του συντηρητικού κουτοπόνηρου Ρεπουμπλικάνου απολογητή, την οποία μετέφερε στη δική του εκπομπή το 2005. Θα μπορούσε εύκολα να εξελιχθεί σε μονότονο αστείο, όμως η ευφυία κι η ερμηνευτική δεινότητα του Colbert τον έχουν φέρει σε θέση ίσης αξίας και σημασίας με τον Stewart, οι δυο τους πλέον σε συνδυασμό, τίποτα λιγότερο από το σημαντκότερο combo πολιτικού σχολιασμού στην Αμερικάνικη τηλεόραση.

Joey

Στη ζωή έχεις τα καλά, έχεις και τα κακά. Το καλό στο “Friends” ήταν πως οι 6 χαρακτήρες συμπλήρωναν (χιουμοριστικά μιλώντας) ο ένας τον άλλον με τρόπο που σίγουρα κάπου θα σε έπιανε. Το κακό ήταν πως όταν μετά από 10 χρόνια η σειρά τελείωσε (κι επίσημα), επιλέχτηκε για spin-off ο λιγότερο αστείος από τους 5. Τη Φοίβη δεν τη μετράμε καν. Αναμενόμενα, το “Joey” ήταν ανέμπνευστο, ελάχιστα αστείο, πολύ βαρετό, και παρά τη δύναμη του σταρ και του ονόματος, κόπηκε μετά από 2 μόλις σεζόν. Μπορώ περήφανα να πω πως δε θυμάμαι απολύτως τίποτα από αυτή τη σειρά.

Melrose Place

Πόσοι θυμόμαστε πως το “Melrose” ήταν όντως σειρά που ξεκίνησε από το “Μπέβερλι Χιλς”; Φυσικά δεν ήταν spin-off με την παραδοσιακή έννοια (δηλαδή ένας χαρακτήρας να φύγει για δική του σειρά) αλλά περισσότερο μια εκβιαστική εισαγωγή χαρακτήρα για λίγα επεισόδια που μετά ξεκινά άλλη σειρά. Τελοσπάντων, η Κέλι κι ο Τζέικ συναντήθηκαν όντως, οπότε μετράει. Τον Τζέικ βέβαια δε θα τον λέγαμε ποτέ ήρωα κανενός μας, αλλά από την άλλη θα ήμασταν ψεύτες αν δεν παραδεχόμασταν πόσο διασκεδάζαμε με τα ακραία, υστερικά και camp storylines του -σε σημεία παρανοϊκού- “Melrose”.

Frasier

Αναμφίβολα το πιο επιτυχημένο spin-off όλων των εποχών (με έναν αστερίσκο στον οποίον θα έρθουμε σε λίγο), ο μόνος λόγος που δεν το βάλαμε πρώτο-πρώτο στη λίστα ήταν επειδή θα το έβλεπες σε ένα γρήγορο σκρολάρισμα, θα σκεφτόσουν “α ναι, Frasier κλπ” και θα έκλεινες τη σελίδα. (Μην κλείσεις τη σελίδα!) Τελοσπάντων, ο Kelsey Grammer είχε τη σπάνια τύχη-παύλα-χαρισματικότητα να μπορεί να πρωταγωνιστεί για 2 σερί δεκαετίας σε 2 από τα πιο λατρεμένα sitcoms όλων των εποχών. Ως Δρ. Frasier Crane εμφανίστηκε στο “Cheers” αρχικά για λίγα επεισόδια, η ερμηνεία του άρεσε σε όλους, του μεγάλωσαν τον ρόλο, μετά από 2 χρόνια έγινε μόνιμο μέλος του καστ, και η δημοφιλία του μεγάλωσε τόσο που μετά το τέλος της σειράς, μετακόμισε από το Σικάγο στο Σιατλ και ξεκίνησε τη δική του σειρά, “Frasier”. Το οποίο έτρεξε για άλλα 11 χρόνια και κέρδισε για τον Grammer 4 βραβεία Έμμυ. Καλή επιλογή λοιπόν.

The Lone Gunmen

Χμ, χμ, χμμμ. Τι σας θυμίζει αυτή η περιγραφή; “Ο Vince Gilligan συν-δημιουργεί spin-off πολυαγαπημένου δράματος με ευφυή χιουμοριστικά στοιχεία, εστιάζοντας σε αξιαγάπητα καρτουνίστικο β’ χαρακτήρα που λατρεύει το κοινό.” Ναι, Saul Goodman, σόρι, έφτασες δεύτερος στη γραμμή του τερματισμού. Το 2001 οι Lone Gunmen πήραν τη δική τους σειρά (που δημιούργησαν ο Gilligan με τον Chris Carter κι άλλους δύο συγγραφείς των “X-Files”), την οποία όμως δεν είδε ψυχή παρότι δεν ήταν κακή. Τελείωσε σε cliffhanger το οποίο επιλύθηκε σε ένα επεισόδιο της τελευταίας σεζόν “X-Files” που σήμανε την επιστροφή και ταυτόχρονα το συναισθηματικό αντίο στους τρεις αγαπημένους χαρακτήρες.

Ashes to Ashes

Το “Life on Mars” είναι μια από τις ωραιότερες σειρές των ’00s (το πρωτότυπο αγγλικό, όχι το αμερικάνικο ριμέικ με το ξεκαρδιστικό φινάλε), αφηγούμενο τις περιπέτειες ενός αστυνομικού που εν ώρα υπηρεσίας πέφτει σε κώμα ή/και γυρνάει πίσω στο χρόνο ως τα ’60s. Εκεί ζει φοβερές περιπέτειες συνδυάζοντας παλιομοδίτικες τεχνικές με σύγχρονη σκέψη, πριν όλα καταλήξουν σε ένα από τα πιο ανατριχιαστικά και αξέχαστα φινάλε όλων των εποχών. Το “Ashes to Ashes” μεταφέρει τη δράση στα ’80s, με το ίδιο καστ (πλην μπάτσου) να συντροφεύει μια άλλη αστυνομικό-σε-κώμα-ίσως-μάλλον, αλλά ενώ ο χαρακτήρας του σκληροτράχηλου Gene Hunt είναι πάντα μια απόλαυση σε όλες τις δεκαετίες, η δεύτερη αυτή σειρά αφαιρεί κάτι από τη μαγεία της αρχικής, εξηγώντας (με χαζό τρόπο) πράγματα που δεν χρειαζόταν να εξηγηθούν. Shift+Delete.

The Simpsons

Γιατί ποτέ κανείς δεν το βάζει σε αυτές τις λίστες; Ναι, παραείναι huge για να το έχουμε στο μυαλό μας ως spin-off, αλλά τεχνικά είναι. (Ξεκίνησε ως σκετσάκι στο “Tracey Ullman Show”.) Οπότε ναι. HOMER!

CSI Miami

Το μετράμε; Ας το μετρήσουμε. Έχουν υπάρξει crossover επεισόδια κι έχουν τον ίδιο τίτλο με το αρχικό, και κατά ορόφους ανώτερο, “C.S.I.”. Η σειρά φυσικά είναι αστεία, ανταλλάζοντας την ατμόσφαιρα και τους χαρακτήρες του πρωτότυπου για κάτι πολύχρωμα καρτούν στο γραφικό Μαϊάμι με πρωταγωνιστή έναν ταιριαστά γραφικό πρωταγωνιστή, όμως μόνο και μόνο για το μοντάζ των ‘πάρε ύφος’ ατακών του David Caruso πριν μπουν τα ουρλιαχτά των Who, κρίνουμε πως άξιζε ο κόπος και τα 10 χρόνια της σειράς.

Torchwood

Ποτέ δεν ήμουν φαν αυτού του ‘ενήλικου spin-off’ του “Doctor Who” επειδή πάντα μου φαινόταν πως προσπαθεί υπερβολικά πολύ και απεγνωσμένα να είναι ‘ενήλικο’. Σε κάθε περίπτωση όμως αυτό που δεν του αρνείσαι είναι η διάθεσή του να εξερευνήσει το σύμπαν του, να ανατρέψει ξανά και ξανά το status quo του, και να πειραματιστεί με το format του. Είχε σεζόν αυτοτελών επεισοδίων, α λα πρώιμα “X-Files”, είχε σεζόν με μεγάλο story arc, μετά είχε μια σεζόν μίνι-σειρά, και μετά είχε μια μεγάλη σεζόν μυθολογίας σε συνέχειες. Δεν το αγάπησα, αλλά πάντα το έβλεπα. Κι όλα αυτά με έναν φανταστικό πρωταγωνιστή, τον Captain Jack Harkness που μας συνάρπασε από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στο “Doctor Who”.

Law & Order: SVU

Υπάρχουν νομίζω περίπου 2,849 διαφορετικά spin-off στο “Law & Order” franchise, αλλά το καλύτερο θα πρέπει να είναι το SVU. Περισσότερο αφοσιωμένο (στα καλά του χρόνια τουλάχιστον) σε δύο χαρακτήρες, το φανταστικό δίδυμο των Chris Meloni & Mariska Hargitay, με τη δεύτερη να παίρνει δικαιωματικά Έμμυ Α’ Γυναικείου Ρόλου σε μια εποχή που φαινόταν πως οι edgy σειρές της καλωδιακής θα άφηναν πιο παλιομοδίτικους τίτλους σαν το “Law & Order” πίσω.

Count Duckula

Ξεκίνησε ως κομμάτι του “Danger Mouse” και συγγνώμη, όταν ήμουν μικρός το έβλεπα με μανία. Καταρχάς τον λένε COUNT. DUCKULA. Κοιτάχτε τον!

Angel

Δεν είναι το καλύτερο (είναι υπερβολικά άνισο για να το βάλεις σε οποιαδήποτε κορυφή) όμως το spin-off της “Buffy, the Vampire Slayer” είναι το αγαπημένο μου όλων. Η σειρά για χρόνια πάλευε να βρει ταυτότητα (μια σεζόν ήταν χαλαρό urban “X-Files”, μια σεζόν ήταν σαπουνάτη και καθηλωτική τραγωδία που διέτρεχε τους αιώνες, μια σεζόν ήταν “Alias”) αλλά αυτό που πάντα είχε ήταν διάθεση για πειραματισμό και για περιπέτεια, είχε πολύ χιούμορ και πολύ σκοτάδι εξίσου, πήρε χαρακτήρες κάπως μονοκόμματους από την μαμά “Buffy” και τους έκανε υποδείγματα βάθους και ανάπτυξης (τόσο ο ίδιος ο Angel, όσο και ο αγαπημένος όλων Wesley) και τελικά έφτασε να ωριμάσει αρκετά ώστε να κλείσει με την καλύτερή του σεζόν.