Προετοιμαζόμαστε για το season finale του Game of Thrones

Λίγες μόνο ώρες μένουν για την προβολή του επεισοδίου στην Αμερική και αν είναι κάτι το οποίο συζητάμε στο γραφείο εξίσου πολύ με το Μουντιάλ είναι το φινάλε αυτής της σεζόν. Με 2-3 στο γραφείο να είναι σε καραντίνα για να μην μας σποϊλεριάσουν και τον υπόλοιπο κόσμο να περιμένει το επεισόδιο που θα προβληθεί την Τρίτη από τα κανάλια Novacinema.

Πάμε να μπούμε λίγο στο κλίμα

Μπήκαμε; Μπήκαμε. Αναμένοντας το νέο επεισόδιο, είπαμε να γράψουμε μερικές σκέψεις μας, σχετικές και άσχετες με το επεισόδιο. Για την κουβέντα.

Ο Ηλίας Αναστασιάδης έχει ανάγκη να διαβάσει τα βιβλία

Τρόμος. Αυτή είναι η λέξη που περιγράφει την κατάστασή μου καθ’ όλη τη διάρκεια της 4ης σεζόν. Τρόμος για τους σποϊλεράδες που κυκλοφορούν (ακόμα) ελεύθεροι ανάμεσά μας. Είμαι χάλια με τον θάνατο της Ygritte, λυπήθηκα για τον βλακώδη τρόπο που πέθανε ο Oberyn, γέλασα με το κακό που βρήκε τον Joffrey, αλλά τα ξαφνικά ραπίσματα που έφαγα στο Facebook από ανθρώπους που δεν ξέρω (νόμος της ζωής #134, μην κάνεις άγνωστους φίλους στο Facebook) δεν έμοιαζαν με τίποτα σε παραγωγή πόνου και εκνευρισμού. Έμαθα ότι ο Joffrey θα πεθάνει περίπου 40 λεπτά πριν δω το επεισόδιο. Διάβασα ένα αποχαιρετιστήριο στάτους για τον Oberyn και δεν ήθελα να πιστέψω ότι την ξαναπάτησα. Ήταν τέτοια η εξέλιξη της μάχης που όταν ο ‘σαν Πορτογάλος που προσπαθεί να μιλήσει αγγλικά σαν Ιταλός’ Oberyn τρύπησε το σώμα του Mountain, πετάχτηκα από τον καναπέ και πανηγύρισα όχι τόσο για τον Oberyn, αλλά για το σπόιλερ που νόμισα ότι δεν ήταν σπόιλερ. Μετά ξέρεις τι έγινε. Μετά όλοι ξέρουμε τι έγινε.

Το πλάνο μου από δω και πέρα είναι ξεκάθαρο. Θα τελειώσει με το καλό η 4η σεζόν, θα δω αυτό το 66λεπτο για το οποίο μιλάει ήδη όλο το σύμπαν που βλέπει τηλεόραση και μετά διάβασμα. Τα βιβλία είναι ήδη στο σπίτι, ξεσκονίζω τα ράφια τους κάθε εβδομάδα και έχω έναν συγκάτοικο που τα ‘χει διαβάσει και επιμένει σταθερά ότι ‘σαν τα βιβλία δεν έχει’. Δεν είναι ότι δεν κρατιέμαι να μάθω τι θα γίνει με τα cliffhanger που μας υποσχέθηκε ο Martin για το season finale. Είναι ότι δεν μπορώ να γίνω για άλλους 12 μήνες έρμαιο κάθε ‘φίλου’ με απωθημένα απ’ τα παιδικά χρόνια, που θέλει να κάνει τον κόσμο λίγο περισσότερο χάλια μοιράζοντας τυφλά σπόιλερ μίσους.

Κατά τ’ άλλα, δεν θέλω καν να σκέφτομαι ότι θα πεθάνει ο Τύριον ούτε τώρα, ούτε αύριο, ούτε ποτέ. Άντζυ Σαμίου, βλέπεις Game of Thrones;

Jazz Hands κάνει ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Ό,τι και κουβεντιάζουμε όλοι μεταξύ μας, ό,τι κι αν λέμε, όσα άρθρα κι αν γράφουμε, όσα σχόλια κι αν αφήνουν οι αναγνώστες, μπορεί εν τέλει η θέση ενός κομματιού διασκέδασης στο zeitgeist να μετρηθεί επακριβώς και επιστημονικά; Ή μήπως έχει να κάνει με κάτι πολύ πιο αόριστο; Διάβαζα πρόσφατα ένα άρθρο που εξηγούσε πώς το “Game of Thrones” ξεπέρασε τους “Sopranos” κι έγινε η δημοφιλέστερη σειρά στην ιστορία του ΗΒΟ. Βασιζόταν σε κάτι περίεργα νούμερα, συγκρίνοντας εποχές με τρόπο που δε μπορούν να συγκριθούν. Η αλήθεια είναι πως εν τέλει όλοι αυτοί οι αριθμοί, τηλεθεάσεις, επαναλήψεις, κατεβάσματα και δε ξέρω γω τι άλλο, είναι σα τη στατιστική όταν συγκρίνουμε παίχτες. Τόσους πόντους ανά παιχνίδι ο ένας, τόσα τριπλ νταμπλ ο άλλος, πρωταθλήματα, MVP. Ό,τι όμως και να βάλεις στη ζυγαριά, δεν είναι πράγματα ευθέως συγκρίσιμα. Οι αριθμοί είναι απλά εργαλεία και τα υπόλοιπα επαφίονται στην αίσθηση, ειδικά όταν συγκρίνεις πράγματα που ανήκουν σε δραματικά διαφορετικές εποχές. (Δε ξέρω καν τι μπορεί να σημαίνει μια σύγκριση Καρίμ με Τιμ Ντάνκαν βάσει αριθμών. Δε ξέρω καν τι μπορεί να μας πει μια σύγκριση από θεαματικότητες σειρών που η μία ξεκίνησε πριν την έκρηξη του DSL με μία που παίζεται σήμερα μέσα από 10 διαφορετικές πλατφόρμες.)

Όμως ξέρω αυτό. Ξέρω πως μια παραδοσιακή μπάντα από τη Νέα Ορλεάνη έπαιξε σε ένα τζαζ κλαμπ στην Times Square την περασμένη Δευτέρα, λίγες ώρες μετά το θάνατο της Ύγκριτ δηλαδή, και διασκεύασαν τη μουσική του “Game of Thrones” σα να ήταν ένα παντοτινό κομμάτι μουσικής παράδοσης, και το αφιέρωσαν στην αδικοχαμένη. Αυτό το βίντεο, και υπάρχουν άπειρα σαν αυτό, θα μπορούσε να το έχει ανακαλύψει κάποιος σήμερα, αύριο, σε 10 χρόνια, σε 20 χρόνια, ΠΡΙΝ 20 χρόνια, και θα εξακολουθούσε να μοιάζει σαν κάτι που δεν αφορά ούτε θεαματικότητες, ούτε hits, ούτε επαναλήψεις, ούτε διαφημιστικά έσοδα, ούτε τίποτα. Όταν ένα κομμάτι διασκέδασης συγκεντρώνει αρκετές πηγαίες αναφορές τέτοιου τύπου, που δε μοιάζουν εδραιωμένες σε μια στιγμή του χρόνου, που δε μοιάζουν να έχουν προέλθει ως μέρος της κατασκευής του, τότε αρχίζεις να καταλαβαίνεις τη θέση του την πραγματική στον κόσμο. Μουσικές διασκευές, φτηνές αναφορές σε αθλητικά πρωτοσέλιδα, συζητήσεις στο λεωφορείο, αστεία γονιών με φίλους τους. Το “Game of Thrones” είναι πλέον λαϊκός θρύλος, και δε χρειάζομαι στατιστικά να μου το πούνε. Το βλέπω γύρω μου.

Προετοιμάζεται για το δέκατο και για το live chat μαζί σας ο Freddos

Η φαινομενικά πιο άκυρη στιγμή στη σεζόν είναι η ιστορία που διηγείται ο Τύριον στον βασιλοφονέα αδερφό του. Αυτή με τον ψιλοκαθυστερημένο ξάδερφο τους που έλιωνε με πέτρες (σκλομπφ κρονκ) σκαθάρια. Με έκανε όμως να καταλάβω το Game of Thrones. Ότι θα σκοτώνει ανθρώπους, ήρωες και μη, αγαπημένους ή όχι, ανεξαρτήτως καρμικής δικαιοσύνης που τους αναλογεί.

Για να φύγω από το παράδειγμα με τις πέτρες και τα σκαθάρια, είναι σαν μια γραμμή παραγωγής μπισκότων που ένας ζουμπουρλός τύπος κάθε τρεις και λίγο απλώνει τη χερούκλα του και καταβροχθίζει τυχαία ένα μπισκότο.

Μερικές φορές μάλιστα το βουτάει και σε ένα ποτήρι γάλα, για να παπαριάσει, πριν το καταβροχθίσει.

Δειγματοληπτικά το κάνει.

Ούτε γιατί είναι στραβό, ούτε γιατί δείχνει πεντανόστιμο, ούτε γιατί του αξίζει να φαγωθεί, ούτε γιατί είναι το αγαπημένο των θεατών/αναγνωστών, τίποτα. Μπισκότο είναι. Και ο σκοπός του μπισκότου είναι να το καταβροχθίσουμε, ενίοτε δε να το βουτήξουμε και σε ένα ποτήρι γάλα πριν.

Οπότε, αυτό το μικρούλι, συμπαθητικό, πανέξυπνο μπισκοτάκι, ονόματι Τύριον; Ας το καταβροχθίσουν. Ας τον σκοτώσουν τον Τύριον. Νάτο, το είπα. Μετά τον θάνατο ΚΑΙ του Όμπεριν, δεν φοβάμαι τίποτα. Αλήθεια. Ας σκοτώσουν και τον Τύριον. Ας τον σκοτώσουν.

Μόνο μια παράκληση. Πριν τον σκοτώσουν, ας δει τη ζωή του να περνάει μπροστά από τα μάτια του και ας βλέπουμε επί 60 δευτερόλεπτα μόνο αυτό:

Κατά τ’ άλλα:

1. Δεν έχουμε δει αρκετά τα δρακουλίνια. Εντάξει, έκαναν ένα BBQ με κάτι προβατάκια. Αλλά μέχρις εκεί; Έλα παιδιά, πάμε λίγο μπάτζετ για φωτιά και λαύρα. Dracarys mothafucka.

2. Πού είναι ο Μανς Ρέιντερ, ο επικός Καίσαρας του Rome; Νόμιζα ότι θα εμφανιστεί στο episode 9. Εκεί που βγαίνει ένας γίγαντας σε φάση “Ωπ, ένας γίγαντας”. Και κατόπιν δίπλα στον γίγαντα βγαίνει ένα τριχωτό γόνατο, η κάμερα ανεβαίνει και βλέπουμε ένα μαμούθ σε φάση “Ωπ, κι ένα μαμούθ”. Και κατόπιν η κάμερα πάει πάνω από το μαμούθ και βλέπουμε κι ένα γίγαντα πάνω στο μαμούθ σε φάση “Ναι, εδώ, βγήκα να πάρω λίγο αέρα. Ένας γίγαντας δεν μπορεί μια Δευτέρα βράδυ να καβαλήσει το μαμούθ του και να πάρει λίγο αέρα δηλαδή;”. Ε, ΕΚΕΙ περίμενα να εμφανιστεί και ο Μανς Ρέιντερ. Πάνω στο γίγαντα που ήταν πάνω στο μαμούθ; (Όχι αλλά γιατί όχι) Περπατώντας; Πάνω σε μια ασπίδα που την κρατούσαν 4 γίγαντες που ήταν όρθιοι πάνω σε 4 μαμούθ; Ναι. Θέλω όμως Μανς Ρέιντερ. Έλα. Πάμε.

3. Mισαντέι, Μελισάντρη, κάτι παίζει με το “Μ” στις hot παρουσίες. Σόρι, Ίνγκριντ αλλά όχι.

4. Ράμσεϊ “μου θες και Μπόλτον τρομάρα σου” Σνόου. Μόνο Μίσος.

5. Σάνσα Σταρκ, πως μεγάλωσες. Θέλεις ένα μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο της Ολένα (θεία της Μάργκερι) και η σκακιέρα θα ορίζεται από εσένα μετά.

6. White Walkers; Με το κεραυνοάγγιγμα που σε κάνει παγωτίνι; Άντε, πούνετοι;

7. Σερ Ντάβος με τον φοβερό μονόλογο μπροστά στους τραπεζίτες. Τόσο στρατό ψωνίσατε, πούνετος κι αυτός; Θα χαλάσει παιδιά, καταναλώστε πριν από την ημερομηνία λήξης!

8. Άρυα, in the sky, when you lose small mind, you free your life.

9. Μπραν, τελείωνε. Τελευταία φορά που κάποιος είπε “ξέρω που πρέπει να πάμε” και κάναμε να τον δούμε 5 ώρες ήταν στην αρχή του Lord of the Rings που (spoiler alert) αντί να μεταμορφώσουν μια πεταλούδα σε αετό του βουνού και να πετάξουν μέχρι το ηφαίστειο να αφήσουν από ψηλά το δαχτυλίδι, ΠΡΟΤΙΜΗΣΑΝ ΝΑ ΠΑΝΕ ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ!

10. Τελευταίο και τυχερό: Δείχνει ένα τεράστιο δρακουλίνι να αράζει σε μια πλαγιά. Πίσω του περπατάει σιγά σιγά ο αρχι-White Walker. Τον ακουμπάει με το δάχτυλο και τον κάνει παγοδράκο. Αρχίζει να πετάει και αντί για φωτιές, ξερνάει πάγους! ΕΠΟΣ.

Δεν έχει τμήμα ηθών το Westeros, λέει ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Οι σκηνές που μπορεί να έχουν σοκάρει μέχρι τώρα κάποιον στο Game of Thrones με τη βιαιότητά τους και την απρόσμενη εξέλιξη είναι μετρημένες στα δάχτυλα του Jaime. Το κεφάλι του Ned Stark, ο ματωμένος γάμος, το χέρι του Jaime (sorry για το αστειάκι νωρίτερα μαν), το σκορπισμένο μυαλό του Oberyn και ο θάνατος του Viserys Targaryen. Και είναι κάθε φορά το ίδιο αγχωτικό το συναίσθημα, ο ίδιος κόμπος στο στήθος, το ίδιο mindfuck, η ίδια φρικαρισμένη αντίδραση για την «επεισοδειάρα» που έχεις μόλις δει. Με την σκηνοθεσία να αποτυπώνει κάθε μία από αυτές τις σκηνές στην μακροχρόνια μνήμη του εγκεφάλου σου. Τι κι αν ήξερα αυτά που θα γίνονταν στον ματωμένο γάμο (χάρη σε έναν φανταστικό φίλο αναγνώστη που με είχε σποιλεριάσει στα σχόλια). Οι πρώτες νότες από το Rains of Castamere, τα βλέμματα, η ωμότητα δεν σποϊλεριάζονται.

Αλλά ακόμα πιο σοκαριστικά και σημαντικά για εμένα στην όλη εξέλιξη της σειράς είναι τα ηθικά διλήμματα που θέτει η σειρά σε κάθε μικρή έκβαση της πλοκής. Βλέπω τον χάρτη του Westeros και νιώθω ότι υπάρχει ένας ιστός από μικρές ανήθικες ιστορίες στις οποίες κάθε χαρακτήρας είναι αναγκασμένος να διαλέξει είτε το δρόμο της αρετής είτε το δρόμο της αθλιότητας. Είναι διλήμματα ήθους αυτά που τίθονται συνεχώς και το μόνο σίγουρο είναι ότι το Τμήμα Ηθών θα είχε πολλή δουλειά βόρεια και νότια του τείχους.

Νιώθω ότι όλη η πλοκή χαρακτηρίζεται από τέτοια διλήμματα. Διλήμματα των οποίων οι αποφάσεις κρίνουν κατά πάρα πολύ την έκβαση της σειράς.

– Ο Theon Greyjoy κλήθηκε να επιλέξει ανάμεσα στην οικογένεια που τον μεγάλωσε και την κανονική του οικογένεια.

– Ο Jorah είχε να διαλέξει αν θα συνεχίσει την κατασκοπεία ή αν θα συστρατευτεί με την Daenerys και διάλεξε το δεύτερο.

– Η Sansa Stark βρέθηκε πάνω από 5 φορές σε θέση να αφορίσει την οικογένειά της για χάρη των Lannister και των Baratheon. Και το έκανε κάθε φορά.

– Ο Ned Stark έμεινε στην ιστορία ως ο τιμιότερος όλων αλλά για το κέρατο στην Katelyn και το δικό της σθένος να δεχτεί το μπάσταρδο παιδί του δεν μίλησε κανείς.

– Ο Robb Stark πλήρωσε το ότι επέλεξε τον έρωτα αντί για την τιμή και τη λογική. Στο δικό μου ηθικό κώδικα έκανε καλά, γιατί αν και τυπικά επέλεξε να πεθάνει, ουσιαστικά επέλεξε να ζήσει.

– Ο Tyrion προστάτευσε την Shae διώχνοντάς την από κοντά του και είδαμε πώς του γύρισε μπούμερανγκ.

– Ο Tywin επιλέγει να μένει σιωπηλός στη δεδομένη αιμομιξία των παιδιών του ακριβώς γιατί αν κάνει κάτι θα μείνει χωρίς ουσιαστικό συνεχιστή του ονόματός του.

– Η Ygritte είχε δύο φορές την ευκαιρία να σκοτώσει τον John. Καμία δεν το έκανε. Έβαλε τον έρωτά της πάνω από το καλό των δικών της, πάνω από το δικό της καλό.

– Ο Varys στρίβει όπου του δείξει ο άνεμος του συμφέροντός του.

Το Game of Thrones είναι γεμάτο διλήμματα. Κι ακόμα κι αν φαινομενικά δεν είναι διλήμματα που τα συναντάμε εμείς στην καθημερινότητά μας (δεν έχω βρεθεί πολλές φορές με ένα βέλος να με σημαδεύει), είναι πολλά από αυτά διλήμματα αξιών που τα αντιμετωπίζουμε καθημερινά, στις δικές μας οικογένειες, στις δικές μας επιδιώξεις, στις δικές μας ζωές.

Η σειρά με την οποία νοιάζουν τα plot threads τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

8. Η Ντάνι τι θα κάνει; Να σημειωθεί πως από υποχρέωση το βάζω αυτό στα ερωτήματα. Η Ντάνι τίποτα δε θα κάνει. Μακάρι να βγω ψεύτης.

7. Θα επιτεθούν ξανά τα wildlings; Ελπίζω να τους τελειώσαν έστω οι γίγαντες.

6. Πού θα πάει τώρα η Άρυα; Ο Hound την έχει κόψει βόλτα το μισό Γουέστερος και παντού βρίσκει νεκρούς συγγενείς. Η checklist του θα πρέπει να είναι υπερβολικά μικρή πια.

5. Θα αναλάβει ο Σαμ το Castle Black; Δεν άλλαξε μόνο ο Σαμ στο προηγούμενο επεισόδιο, άλλαξε και το πώς βλέπω όλο αυτό το κομμάτι του κόσμου της σειράς. Αυτές οι ερωτήσεις δε θα με ένοιαζαν καθόλου πριν 2 βδομάδες.

4. Τι τρέχει με τη Σάνσα; Όχι αλήθεια, τι τρέχει; Στο 8ο επεισόδιο κάτι άλλαξε σε αυτήν, και πρέπει να ξέρω το συντομότερο τι, και πού θα οδηγήσει αυτό.

3. Θα αντιμετωπίσει ο Τζον Σνόου τον Μάνς Ρέιντερ; Θα ήταν στην κορυφή αυτό αλλά πραγματικά νιώθω πως τελειώσαμε με το Τείχος για φέτος. Η στιγμή που ο Τζον φεύγει στο χιόνι μου έμοιαζε σαν cliffhanger σεζόν για τη συγκεκριμένη ιστορία.

2. Δηλαδή πόσο καλό θα είναι αυτό το επεισόδιο; Το ΗΒΟ ανακοίνωσε τι θα προτείνει για Έμμυ από τη σειρά, και σε αντίθεση με τις άλλες χρονιές, για Σενάριο θα σπρώξει μόνο ένα επεισόδιο αντί πολλών, το φινάλε. Τόσο περήφανοι είναι υποτίθεται οι Μπένιος και Βάις γι’αυτό. Οκέι.

1. Θα πεθάνει ο Τύριον; Έλα, ας σοβαρευτούμε. Δε θα πεθάνει ο Τύριον. Έτσι δεν είναι; ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ;