Πρώτος έρωτας για πάντα, κι ας μην είναι παντοτινός

Ας αρχίσουμε λίγο μηδενιστικά. Δεν είναι μόνο ο πρώτος έρωτας που μένει για πάντα στη μνήμη μας. Οτιδήποτε σου συμβαίνει για πρώτη φορά, έχεις μια τάση να το θυμάσαι. Τι να κάνουμε, έτσι λειτουργούν οι μηχανισμοί του εγκεφάλου.

Εγώ ας πούμε θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα σχολείο, την πρώτη φορά που έπαιξα game boy, την πρώτη φορά που πήγα γήπεδο, την πρώτη φορά που έφαγα πίτσα, ακόμα και την πρώτη φορά που πήγα στον οδοντίατρο.

Προφανώς ανάμεσα σε αυτά που θυμάμαι είναι κι ο πρώτος μου έρωτας, όμως αυτό που τον κάνει ξεχωριστό, δεν είναι το γεγονός ότι 15 χρόνια μετά μπορώ να σου πω “α ναι, ήταν η Ζωή απ’ το δίπλα θρανίο με τις αφέλειες (η Ζωή είχε αφέλειες, όχι το θρανίο)”. Αυτό δείχνει απλά ότι λειτουργεί ακόμα η μνήμη μου. Θετικό και χρήσιμο για μένα, όμως δεν αναδεικνύει την σπουδαιότητα του πρώτου έρωτα.

Άλλα είναι αυτά που τον κάνουν σπουδαίο και τον διαχωρίζουν απ’ την πρώτη πίτσα, το πρώτο παγωτό και την πρώτη φορά που πήγες θέατρο. Ο πρώτος έρωτας δεν είναι γαμάτος επειδή θα τον θυμάσαι για πάντα, εγώ τουλάχιστον κανέναν έρωτα δεν πρόκειται να ξεχάσω έτσι κι αλλιώς, αλίμονο, δεν έχω ερωτευτεί πια και τόσες φορές ώστε να μου διαφύγει κάποιος.

Ο πρώτος έρωτας είναι μοναδικός γιατί μας έμαθε όλα όσα πρέπει να ξέρουμε με τον πιο αθώο, ρομαντικό και αληθινό τρόπο που γίνεται.

Τι είναι αυτό που νιώθω στο στομάχι μου;

Καταρχάς, ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Πρώτος έρωτας δεν θεωρείται το κορίτσι στο νήπιο που λέγαμε στη μαμά μας ότι αγαπούσαμε. Τότε που δεν φοβόμασταν να πούμε ότι αγαπάμε ένα κορίτσι απλά επειδή είχε γλυκό πρόσωπο, μας χαμογελούσε και ίσως μας είχε δανείσει το στυλό της.

Κι εγώ στο νήπιο αγαπούσα ένα κορίτσι, το οποίο μάλιστα “παντρεύτηκα”. Βέβαια, σε ένα παιδικό πάρτι σπίτι μου, είχαμε πιαστεί χέρι-χέρι και χοροπηδούσαμε πάνω στο κρεβάτι του αδερφού μου, θεωρώντας ότι έτσι παντρευόμαστε. 25 χρόνια μετά, μπορώ να πω ότι κι ο πραγματικός γάμος το ίδιο παρωδία είναι αλλά τέλος πάντων.

Αργότερα το κορίτσι άλλαξε σχολείο (ή και τάξη, τότε όταν άλλαζες τάξη ήταν σαν να αλλάζεις εντελώς σχολείο) και “χωρίσαμε” ανώδυνα, αφού δεν υπήρχαν παιδιά, τα παιδιά ήμασταν εμείς.

Τα χρόνια πέρασαν, στις πρώτες τάξεις του δημοτικού το μόνο που με ένοιαζε ήταν να βάζω γκολ με τη μπάλα από χάρτινο μπουκαλάκι που παίζαμε ποδόσφαιρο στα διαλείμματα, μέχρι που φτάσαμε στα τέλη του δημοτικού και τις παρυφές του γυμνασίου κι o πραγματικός έρωτας μου χτύπησε για πρώτη φορά την πόρτα.

Τότε βέβαια δεν ήξερα τι είναι αυτό το παράξενο πράγμα που αισθάνομαι. Υπήρχαν τα συμπτώματα, δεν υπήρχε όμως η διάγνωση. Αισθανόμουν ένα παράξενο σφίξιμο στο στομάχι όποτε την έβλεπα, μου έφτιαχνε η διάθεση όταν μου μιλούσε, τη σκεφτόμουν σε άσχετες φάσεις της ημέρας και ξενέρωνα απίστευτα όταν ερχόταν η Παρασκευή και συνειδητοποιούσα ότι πρέπει να περιμένω μέχρι τη Δευτέρα για να τη ξαναδώ. Αυτά κύριοι δεν μας τα μάθαιναν οι καθηγητές, δεν υπάρχει μάθημα “εισαγωγή στις βασικές αρχές του έρωτα: τρόποι για να την κατακτήσεις”.

Τι να την κατακτήσεις βέβαια, όταν καλά-καλά δεν ξέρεις τι διάολο είναι αυτό που αισθάνεσαι; Αυτό από μόνο του, αρκεί για να καταστήσει τον πρώτο έρωτα τρομερά σημαντικό. Σου μαθαίνει πώς λειτουργεί όλο αυτό, αναγνωρίζεις τα συμπτώματα, εκπαιδεύεσαι, καταλαβαίνεις ότι για το παράξενο αίσθημα στο στομάχι σου δεν φταίει κάτι που έφαγες.

Κακά τα ψέμματα κιόλας, επειδή πέφτεις με τα μούτρα στο πρωτόγνωρο αυτό συναίσθημα, κάνεις όλα τα λάθη που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος που είναι ερωτευμένος, μαθαίνοντας τουλάχιστον απ’ αυτά. Αν και, τουλάχιστον από προσωπική πείρα μιλώντας, ακόμα και τώρα που κοντεύω 30 τα ίδια λάθη κάνω. Τέλος πάντων.

Θέλεις να τα φτιάξουμε;

Στον πρώτο έρωτα, όλα είναι πιο αθώα και πολύ πιο ρομαντικά. Σκέψου ότι θέλεις ένα κορίτσι, χωρίς να έχεις καν στο μυαλό σου το σεξ. Πόσο αδιανόητο είναι αυτό σήμερα; (Καλά, όχι για όλους). Όταν πια καταλάβεις ότι αυτό που αισθάνεσαι, είναι αγνή, ατόφια καψούρα και αποφασίσεις να κάνεις κάτι για να τη διεκδικήσεις, δεν έχεις καν στο κεφάλι σου το σεξ.

Πριν φτάσουμε όμως στην επιτυχία, ας μείνουμε στη διεκδίκηση. Πόσο πιο τίμια, πόσο πιο αθώα και πόσο πιο αληθινά διεκδικούσες τότε; Ούτε μηνύματα στο κινητό, ούτε like στο Facebook, ούτε καν stalking στο Instagram; Σου αρέσει; Μίλα της, κάνε βλακείες για να σε προσέξει, πέτα της νεράντζια στα τζάμια, κάτι. Βρες μια αφορμή, συνήθως μια απορία για ένα μάθημα και πήγαινε κατευθείαν σε εκείνη. Θέλεις να της μιλήσεις εκτός σχολείου; Πάρε τηλέφωνο στο σπίτι της, με κίνδυνο να το σηκώσει ο πατέρας της.

Είσαι έτοιμος για την τελική κίνηση; Γράφεις χαρτάκι με τη μαγική φράση “θέλεις να τα φτιάξουμε;” και περιμένεις την απάντηση, πεθαίνοντας μέσα σου από αγωνία. Αγωνία πρωτόγνωρη, αγωνία διδακτική, αγωνία υπέροχη.

Αν γίνει το θαύμα και πει το μεγάλο “Ναι”, βρίσκεσαι αντιμέτωπος με την πιο αγνή μορφή έρωτα. Τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση, όταν έλαβα πίσω την απάντηση με την καταφατική απάντηση (το χαρτάκι εννοείται ότι το φυλάω ακόμα στο πατρικό μου) το μόνο που άλλαξε ήταν ότι “τα είχαμε”. Ούτε φιλί, παρά μόνο μερικά πεταχτά, σαν αυτά που δίνουν οι μανάδες στα παιδιά τους στις αμερικάνικες ταινίες, μερικά κρατήματα χεριού και φυσικά ούτε σκέψη για τίποτα παραπάνω.

Ήξερα όμως ότι το κορίτσι που θέλω ήταν δικό μου, χωρίς τελικά αυτό να σημαίνει κάτι, αφού όσο δικό μου ήταν, άλλο τόσο ήταν και του διπλανού μου στο θρανίο, μιας κι εδώ που τα λέμε δεν είχα κάποιο ξεχωριστό προνόμιο.

Στην πρώτη σχέση, εξαντλείς φυσικά και το ρομαντισμό σου. Δεν υπάρχει όριο, όλα επιτρέπονται και όλα πρέπει να τα δοκιμάσεις. Στέλνεις λουλούδια, κάνεις σαχλά δώρα, γράφεις στιχάκια, φτιάχνεις κασέτες με τα αγαπημένα της τραγούδια. Παίζεις ρέστα αφού όλα σου φαίνονται καλές ιδέες και όλα τα χαρτιά πρέπει να παιχτούν. Αλήθεια, γιατί δεν το κάνουμε ακόμα αυτό;

Η πρώτη αθώα σχέση λοιπόν, η πρώτη φορά που κοιτάς μια κοπέλα και συνειδητοποιείς ότι τη θέλεις, χωρίς να ξέρεις καν τι είναι αυτό που θέλεις. Αυτά είναι σπουδαία πράγματα, τεράστια μαθήματα, όμορφες αναμνήσεις. Γι’ αυτό και τα θυμάσαι για πάντα, όχι μόνο επειδή είναι πρωτόγνωρα, αλλά επειδή είναι μαγικά.

Η πρώτη απογοήτευση

Φυσικά δεν είναι δεδομένο ότι ο πρώτος έρωτας θα έχει ανταπόκριση. Ακόμα κι αν έχει, σχεδόν πάντα έχει ημερομηνία λήξης. Καλύτερα, έρχομαι να πω εγώ. Ακόμη ένα χρήσιμο μάθημα.

Στα 12 και τα 13, τα πάντα τα ζεις στην υπερβολή τους, ειδικά όταν είναι πρωτόγνωρα. Γουστάρεις το κορίτσι και νομίζεις ότι θα την γουστάρεις για πάντα, ότι θα την παντρευτείς, ότι τελείωσε, το ένιωσες μια φορά και δεν γίνεται να το νιώσεις ξανά για άλλη.

Αν το κορίτσι δεν νιώθει το ίδιο, ή αν κάποια στιγμή αποφασίσει να σου πει ότι τα “χαλάτε” (γιατί σε αυτές τις ηλικίες δεν χωρίζεις, τα χαλάς), ο κόσμος σου τελειώνει. Ακούς όλη μέρα λυπητερά τραγούδια, κλαις, δεν έχεις όρεξη να φας και αισθάνεσαι ότι θα πεθάνεις. Δεν μπορείς καν να σκεφτείς το ενδεχόμενο ότι μια μέρα θα την ξεπεράσεις και θα αισθανθείς τα ίδια για μια άλλη κοπέλα.

Όχι, μαζί με την απόρριψη, έρχεται η καταστροφή στην πιο υπερβολική μορφή της. Όπως πέφτεις με τα μούτρα στον έρωτα, πέφτεις με τα μούτρα και στον χωρισμό. Το ζεις μέχρι τέλους, είσαι ένα παιδάκι 12 χρονών και μέσα σου αισθάνεσαι σαν καταραμένος ποιητής που κοιτάζει έξω από ένα παράθυρο όσο βρέχει.

Όσο το ζεις, δεν είναι ωραίο και ταυτόχρονα είναι πανέμορφο. Αισθάνεσαι άδειος, όμως στην πραγματικότητα είσαι γεμάτος και βιώνεις μια εμπειρία που κάνει τη ζωή σου ένα τσικ καλύτερη.

Πλέον, ξέρεις, κι όσο μεγαλώνεις αντιμετωπίζεις κάθε απόρριψη, κάθε χωρισμό και κάθε ερωτική απογοήτευση με ψυχραιμία. Και ήταν οι πληγές αυτού του πρώτου έρωτα, που σε εκπαίδευσαν στον πόνο και σε έκαναν πιο ανθεκτικό, πιο σκληρό.

Πρώτος έρωτας για πάντα

Ο πρώτος έρωτας είναι παντοτινός μόνο στις ταινίες και τα χωριά, με τις ελάχιστες εξαιρέσεις απλά να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Αυτά που σου αφήνει όμως ο πρώτος έρωτας είναι ανεκτίμητα.

Είναι ο έρωτας στην πιο αγνή μορφή του, ο έρωτας σε όλη του την υπερβολή. Προφανώς δεν υπάρχει “ερωτόμετρο”, ούτε ξέρω αν σε 40 χρόνια θα ερωτεύομαι περισσότερο ή λιγότερο. Μέχρι στιγμής πάντως, όποτε ερωτεύομαι, το κάνω στον ίδιο βαθμό και με την ίδια ένταση με την πρώτη φορά.

Αυτό που αλλάζει, είναι ο ενθουσιασμός κι η έκπληξη του απρόβλεπτου. Στον πρώτο έρωτα, όλα κρύβουν ένα μυστήριο, τα πάντα είναι καινούρια και πιθανά, το αντικείμενο του έρωτα δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ απολύτως μέτρο σύγκρισης. Είναι ο πρώτος σου έρωτας κι είναι απλά τέλειος, ο ιδανικός.

Είναι “Εκείνη” του Δεληβοριά, είναι αυτή που σου έδωσε την πρώτη κρυάδα και σε καλωσόρισε τον κόσμο των σχέσεων, αυτή που σου έμαθε τι σημαίνει το κάψιμο που αισθάνεσαι στο στομάχι και το χωρίς λόγο χαμόγελο στη μέση της ημέρας.

Ακόμα κι αν αυτή τη στιγμή που μιλάμε βιώνεις το μεγαλύτερο έρωτα της ζωής σου, ακόμα κι αν έχεις να μιλήσεις με τον πρώτο σου έρωτα 20 χρόνια κι αυτή τη στιγμή μπορεί να μην αντέχετε να μείνετε οι δυο σας σε ένα δωμάτιο για περισσότερες από δυο ώρες, οφείλεις να την αναζητήσεις και να της πεις απλά ένα “ευχαριστώ”.

Εκείνη μπορείς να μην ξέρει γιατί, εσύ όμως πλέον ξέρεις.