‘Ψάχνοντας την Ντόρι’ μπορεί να βρεις την πίστη στις πραγματικές σου δυνάμεις

Κάπου ανάμεσα στην απώλεια μνήμης της Dory και το πόσο αξέχαστος ήταν ο χαρακτήρας της στα 13 χρόνια που πέρασαν μετά το ‘Finding Nemo’, κρύβεται ένα πνευματώδες αστείο που δεν μπορώ να βρω για εισαγωγή. Αυτό που σίγουρα δε μπορεί να κρυφτεί και δε χρειάζεται να κρυφτεί κιόλας, είναι ότι η Pixar είχε πραγματική δικαιολογία να κάνει ένα σίκουελ με πραγματική ζήτηση. Δε μιλάμε δηλαδή για το φέσι που σου φόρεσε κάποιο στούντιο γιατί ε μωρέ, θα το δούνε λογικά.

Για μας λοιπόν τα χρόνια είναι 13, για τη Dory, τον Marlin και τον Nemo όμως είναι μονάχα ένας χρόνος που έχει περάσει από το ταξίδι τους απ’ τη μία άκρη του ωκεανού στην άλλη. Κι αν το μήνυμα του ‘Finding Nemo’ αφορούσε την αναπόφευκτη στιγμή της απόφασης να αφήσεις τη ζωή να πάρει τον δρόμο της, το ‘Finding Dory’ σου λέει ότι αν εμπιστεύεσαι τις δυνάμεις σου, ότι κι αν σου τύχει, μπορείς να τα βγάλεις πέρα. Υπάρχει κάτι στις δυνάμεις της Dory όμως, που κάνουν το μήνυμα αυτό ακόμα πιο ξεχωριστό.

Η Dory, όπως ήδη γνωρίζουμε, πάσχει από απώλεια βραχείας μνήμης. Σαν ποιηματάκι της το μαθαίνουν να το λέει οι ανήσυχοι γονείς της, μιας που η μικρή θέλει να αρχίσει να παίζει με τα υπόλοιπα ψάρια της ηλικίας της και να ένας καλός τρόπος να σπάσει ο πάγος, ας πούμε.

Στο ‘Finding Nemo’ η διαταραχή αυτή είχε χρησιμοποιηθεί κυρίως για λόγους χιούμορ, με εξαίρεση τη χαρακτηριστική στιγμή της ταινίας με την Dory να ζητάει από τον Marlin να μη φύγει γιατί η παρουσία του τη βοηθάει να θυμάται καλύτερα και να νιώθει ότι έχει βρει το σπίτι της. Αν δεν είσαι φτιαγμένος από μασίφ, μια μίνι μπουνιά την είχες φάει τότε στην καρδιά, οπότε στα πρώτα 15 περίπου λεπτά του σίκουελ που παρακολουθείς τη Dory μωρό, με τα αθώα, anime μάτια της να πασχίζει να συγκρατήσει τις οδηγίες των γονιών της και να μην τα καταφέρνει, ετοιμάσου για uppercut από ‘Rocky IV’.

Τελικά η Dory δεν αργεί να χαθεί κι έτσι πρέπει να βασιστεί στην καλοσύνη των ξένων για να βρει βοήθεια, αλλά όταν δε μπορεί καν να θυμηθεί τι της συνέβη μετά από λίγο, ποιος θα μπορούσε να τη βοηθήσει; Ο προσανατολισμός της χάνεται κι εδώ να πω ότι αν και πολύ αμφιβάλλω ότι ήταν μέσα στους στόχους των δημιουργών από τη στιγμή που δουλεύουν πάνω στην ‘Dory’ εδώ και πολλά χρόνια, εμένα το μυαλό μου πήγε αυτόματα και σε όλα τα ασυνόδευτα και τα χαμένα παιδιά που καταλήγουν στη χώρα μας. Συμπτώματα κατοίκου Ελλάδας είναι αυτά, μη μου δίνετε σημασία. Τελοσπάντων, το πρώτο τέταρτο είναι μάλλον και το πιο Pixar-ίσιο της ταινίας με λίγα λόγια, με τα υπόλοιπα φλάσμπακ που θα βλέπεις διάσπαρτα μέχρι το τέλος να παίρνουν λίγη από αυτή τη μελαγχολική μαγεία του πρώτου.

Στο παρόν τώρα, η Dory έχει βρει τους ρυθμούς της με τον Marlin και τον Nemo, αλλά ένα χτύπημα στο κεφάλι φέρνει αποσπασματικά πίσω μερικές από τις μνήμες που θα την οδηγήσουν στο νέο ταξίδι που ευελπιστεί να την επανενώσει με τους γονείς της. Ο δρόμος της – και των συνοδών Marlin και Nemo εννοείται – τη φέρνει στις εγκαταστάσεις για τη διάσωση της θαλάσσιας ζωής στο Morro Bay της California, αλλά εκεί θα διαπιστώσει δύο πράγματα. Ότι οικογένεια δεν είναι μόνο η βιολογική και ότι δεν είναι η μόνη που ψάχνει κάτι να βρει.

Οι περισσότερες από τις γνωριμίες που θα κάνει στο καταφύγιο, από το χταπόδι χαμαιλέοντα Hank που δεν έχει καμία διάθεση να βρεθεί ξανά στον ωκεανό, μέχρι τη φαλαινοκαρχαρία Destiny που δε βλέπει αρκετά καλά ώστε να την αφήσουν να ζήσει ελεύθερη, έχουν τη δική τους πορεία να τραβήξουν παράλληλα με αυτή της Dory κι ας μην έχουν το απαραίτητο screentime για να τη δούμε κι εμείς όπως πρέπει. Άλλος ψάχνει το χαμένο θάρρος του, άλλος τον τρόπο να κάνει μια νέα αρχή και άλλος την πίστη στις δυνάμεις του.

Εδώ κάπου έρχονται και οι δυνάμεις της Dory που λέγαμε παραπάνω ότι την κάνουν ξεχωριστή. Όλοι οι χαρακτήρες, συμπεριλαμβανομένης της αγαπημένης μας blue tang, είναι θαλάσσια είδη με κάποιου είδους διαταραχή ή αναπηρία. Κινδυνεύουν να παραμείνουν (ή θέλουν να παραμείνουν) στο ενυδρείο γιατί δε μπορούν να ξεπεράσουν το πρόβλημά τους.

Σε αυτή τη λογική, το ‘Finding Dory’, με πρώτη την πρωταγωνίστριά του να βασίζεται στο ένστικτο, την αισιοδοξία και κυρίως την άγνοια κινδύνου της όταν έχει αποφασίσει ότι δε θα τη σταματήσει τίποτα, έχει κάτι πολύ σημαντικό να πει, όχι μόνο για τα εμπόδια που μπορεί να αντιμετωπίζουν ενδεχομένως τα άτομα με ειδικές ικανότητες, αλλά κυρίως για τους τρόπους που βρίσκουν για να τα ξεπερνάνε.

Αυτό που αισθάνομαι όμως ότι κρατάει το ‘Finding Dory’ πίσω, είναι ότι ενώ έχει υπόψιν του να κάνει αυτού του τύπου τις δηλώσεις, δε βρίσκει ποτέ τον τρόπο να το κάνει ξεκάθαρο. Το στόρι είναι χορταστικό, το animation αψεγάδιαστο – αν και δυστυχώς το μεγαλύτερο μέρος της αφήγησης δε λαμβάνει χώρα στον πολύχρωμο βυθό – το χιούμορ πετυχημένο και ο ρυθμός σωστός αν εξαιρέσουμε μία σκηνή με ένα εχθρικό γιγάντιο καλαμάρι που θα μπορούσε να αφαιρεθεί και τελείως, αλλά μετά το εσωτερικό ‘Inside Out’, ξέρουμε πια ότι θα μπορούσαν και καλύτερα.

Είναι αυτή η μικρή απόσταση που εμποδίζει το ‘Finding Dory’ να πάει από ταινία που σίγουρα θα απολαύσεις, σε Pixar classic επίπεδο.

* Το ‘Finding Dory’ κυκλοφορεί την 1η Σεπτεμβρίου από τη Feelgood.