Πως είναι να βλέπεις το Lion King 100 φορές συνεχόμενα

Τα ατέλειωτα ξενύχτια, οι βρώμικες πάνες, η πίπα της αποστείρωσης και ο τρόμος του να πιάνει 40 πυρετό και να το βουτάς αξημέρωτα σε παγωμένο νερό ήταν πράγματα που πολλοί καλοθελητές -την εποχή που η γυναίκα μου ήταν έγκυος- ήρθαν να μου σφυρίξουν. Αλλά ούτε ένας μπάσταρδος δεν βρέθηκε να μου πει πόσο θα καταλήξω να μισώ τον Σίμπα, τον Μπούμπα και τον Τιμόν.

Οι επιστήμονες όλοι συμφωνούν. Είναι απόλυτα υγιές για ένα παιδί να βλέπει ξανά και ξανά, σαν σε ατέλειωτη λούπα, το ίδιο ακριβώς επεισόδιο από παιδική σειρά ή από τα άπαντα της Disney και της Pixar.

Αποτελεί, αν το έχω καταλάβει καλά από το newsletter που μου στέλνει η Pampers, μια φυσιολογική αντίδραση στα εκατοντάδες ερεθίσματα που δέχεται καθημερινά. Ένα τρόπος να ντιλάρει το άγνωστο εκεί έξω.

Αλλά εννοείται πως κανείς δεν έχει κάνει ποτέ τον κόπο να τσεκάρει κατά πόσο είναι υγιές για έναν 35χρονο άντρα να κοιμάται κάθε βράδυ βλέποντας τις ίδιες περιπέτειες του Σίμπα.

Άσε, θα σου πω εγώ. Δεν είναι.

Προφανώς δεν είμαι ο πρώτος, ούτε ο μόνος που έχει ζήσει την συγκεκριμένη κατάσταση. Αυτό που μου την σπάει είναι πως κανείς δεν με προειδοποίησε, ότι είναι κάτι που ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ.

Το γεγονός δηλαδή ότι έχω φτάσει σε ένα σημείο να προσεύχομαι στον καλό θεούλη να αποφασίσει ο μικρός μου ‘τύραννος’ να δει το Lion King 2, τo Lion King 3 ή οτιδήποτε άλλο από τα συνολικού όγκου 70GB σειρές και ταινίες που της έχω γράψει στο σκληρό δίσκο.

Γιατί οτιδήποτε είναι καλύτερο από το να πιάνω τον εαυτό μου να ξέρει ακριβώς τι θα πει και τι θα κάνει κάθε ζωάκι στο δασάκι το επόμενο δευτερόλεπτο.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά φοβάμαι μήπως -επειδή αυτό συμβαίνει κυρίως όταν παλεύουμε να την κοιμίσουμε- μπω σε κανένα trance και χάσω εντελώς επαφή με το περιβάλλον.

Αυτό που κοιτάς σαν ηλίθιος την οθόνη. Όχι γιατί ταυτίζεσαι με την ταινία, αλλά επειδή πλέον τα πάντα μοιάζουν σαν λευκός θόρυβος.

Άσε που πιάνω τον εαυτό μου να ακούει το Ακούνα Ματάτα και να θέλει να τα κάνει όλα λαμπόγυαλο. Ενώ παράλληλα νοιώθω την πίεση μου να βράζει και το βλέφαρό μου να πεταρίζει.

Μην παρεξηγηθώ. Μια χαρά δουλειά κάνει η Disney, η Pixar και τα ρέστα. Απλά, όπως και να το κάνεις, το Shark’s Bait δεν είναι το Cloud Atlas, το Fountain ή το Matrix. Να χρειάζεσαι δηλαδή να δεις 5-6 φορές για να καταλάβεις τι στο διάολο συμβαίνει.

Σας αφήνω τώρα. Ο Σίμπα με φωνάζει.