Κάθε εβδομάδα θα ρίχνουμε μια ματιά στο τοπ-10 του Netflix και σε ό,τι πιο ενδιαφέρον βρίσκουμε σε αυτό. Αφού έτσι κι αλλιώς όλοι και όλες το κοιτάμε από περιέργεια.
***
Αν μπορούσα να αλλάξω ένα πράγμα στη σύγχρονη τηλεόραση, θα ήταν να σβηστεί η τάση όλων αυτών των σειρών που δεν έχουν κανένα λόγο να είναι σειρές.
Τώρα ξέρω ότι αυτό ακούγεται τόσο γενικό που αν το ευχόμουν σε τζίνι θα με παρακαλούσε αντ’αυτού απλά να γίνω εκατομμυριούχος για να τελειώνουμε, και εντάξει, θα το δεχόμουν. Αλλά σας παρακαλώ ακούστε με λίγο.
Θα απαιτούσα από κάθε σεναριογράφο που γράφει μια μίνι σειρά να εξηγήσει με πολύ, πάρα πολύ πειστικό τρόπο γιατί αυτό που γράφει δεν είναι απλώς μια ταινία. (Απαντήσεις του στυλ “για να έχω 7 ώρες αντί για 2μιση” δεν με αφορούν.) Θα απαιτούσα από τους executives να σέβονται λίγο περισσότερο την τηλεοπτική φόρμα διάολε, και να παράγουν περισσότερες σειρές που αποτελούνται από άξουαλ επεισόδια, και δεν δίνουν το πράσινο φως μόνο σε 6ωρες ταινίες κομμένες τυχαία ανά 55 λεπτά. Και θα απαιτούσα από το κινηματογραφικό industry να σταματήσει να μπατζετάρει ΜΟΝΟ υπερηρωικά μίκι μάους και να θυμηθεί πως υπάρχει και ενήλικο κοινό που θέλει να βλέπει στιβαρό δραματικό σινεμά υψηλού μπάτζετ και που τώρα αναγκαστικά έχει στραφεί στην τηλεόραση για τέτοιου είδους ιστορίες.
Να βλέπετε, δεν είμαι παράλογος, ξέρω πως δεν φταίει ένα συγκεκριμένο κομμάτι του δημιουργικού κύκλου για το έγκλημα που συντελείται εναντίον της τηλεοπτικής φόρμας. Είναι κύκλος! Το ξέρω. Θέλω ΟΛΟΙ να συνέλθουν όμως, γιατί με αυτή την τροχιά που έχουν πάρει τα πράγματα, σε 5 χρόνια θα εξηγείς σε νέους θεατές τι είναι το “Good Wife” και θα απορούν για ποιο λόγο κάθε επεισόδιο έχει άλλη πλοκή. Είμαι έξαλλος.
Συν τοις άλλοις, αυτή η αγάπη μου για μια φόρμα που εξαφανίζεται, μου το κάνει πιο δύσκολο να απολαύσω και τα -φυσικά!- απολύτως καλοδεχούμενα παραδείγματα τηλεοπτικής μίνι σειράς που, ναι, θα μπορούσαν να είναι ταινίες, αλλά δεν πειράζει γιατί χαίρομαι που υπάρχουν σε οποιαδήποτε μορφή. Όπως το “Queen’s Gambit”.
Βασισμένο σε βιβλίο του Walter Tevis (“Ο Άνθρωπος που Έπεσε στη Γη”), το στόρι ακολουθεί ένα νεαρό κορίτσι που, μαθαίνοντας να παίζει σκάκι από τον επιστάτη του ορφανοτροφείου στο οποίο βρίσκεται μετά τον θάνατο των γονιών της, εξελίσσεται πολύ γρήγορα σε σκακιστικό φαινόμενο. Κερδίζοντας το ένα τουρνουά μετά το άλλο, την ώρα που καταπολεμά τον εθισμό και αναζητά τη θέση της σε έναν κοινωνικό περίγυρο που δεν μπορεί πάντα να ελέγξει.
Είναι μια σαφής μίνι σειρά 7 ωριαίων επεισοδίων που θα έπρεπε να είναι ταινία και που ξεκινώντας το πρώτο επεισόδιο έκανα eye-roll και μούγκρισα “uuuugh τι 58 λεπτά μωρέ τι 7 επεισόδια μωρέεεε” αλλά που γρήγορα μου έκλεισε το στόμα επειδή είμαι υποκριτής και επειδή ναι, φυσικά και θα κάτσω καθηλωμένος να βλέπω την (νέα Furiosa) Anya Taylor-Joy να παίζει σκάκι για 7 τηλεοπτικές ώρες. Ειδικά όταν είναι λεπτομερέστατα γραμμένες και στιβαρά σκηνοθετημένες από τον Scott Frank, τον σεναριογράφο του “Out of Sight” και δημιουργό του “Godless”.
O Frank παίρνει τον χρόνο του για να χτίσει το ψυχολογικό background της κεντρικής του ηρωίδας, την οποία παίζει (με εξαίρεση την πολύ παιδική της ηλικία, κατά βάση στο πρώτο επεισόδιο) η Anya Taylor-Joy, το πιο συναρπαστικό και εκφραστικό πρόσωπο του νέου Χόλιγουντ. Μια τέλεια επιλογή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα δράμα όπου τόσο μεγάλο μέρος της δράσης μεταδίδεται στον θεατή μέσα από τις ασυναίσθητες εκφραστικές αντιδράσεις της Beth Harmon καθώς, ακίνητη, καθιστή, κοιτάζει ένα σκακιστικό ταμπλό απέναντί της.
Μάλλον δεν είναι τυχαίο που η Taylor-Joy ξεκίνησε ως νέα horror ηρωίδα- ο τρόμος, για να είναι κινηματογραφικά αποτελεσματικός, χρειάζεται μια παρόμοια βασική ερμηνευτική αρχή. Τα μάτια της είναι μεγάλα και ξέρει πώς να παίζει με αυτά, την αγωνία, τον φόβο, την απογοήτευση, ακόμα κι όταν δεν έχει την δυνατότητα να χρησιμοποίησει το σώμα της. Σε μεγάλης διάρκειας σεκάνς του “Queen’s Gambit” είναι ακίνητη σε μια καρέκλα και δράση ακούγεται εντελώς αντι-κινηματογραφική. Σα να πρέπει να παρακολουθείς μια ολόκληρη σεζόν ΝΒΑ κοιτάζοντας μόνο τα μάτια του LeBron James.
Ο Frank όμως αγκαλιάζει πλήρως αυτή τη διαδικασία, κι εκεί είναι που κάνει καλή χρήση του χρόνου. Σε επίπεδο ψυχολογίας και arc χαρακτήρα, τα πράγματα είναι ικανότατα μεν γραμμένα αλλά σαφώς κάπως αναμενόμενα. Όμως εκεί που η σειρά γίνεται πραγματικά απολαυστική είναι όταν παραδίδεται στις παρτίδες σκακιού με διαφορετικούς τρόπους. Σε μια κρίσιμη παρτίδα προς το τέλος του 2ου επεισοδίου μπορούμε να καταλάβουμε κάθε διακύμανση μέσα από τη γλώσσα του (σταθερά, ακίνητου) σώματος των δύο αντιπάλων, ενώ στο τρίτο επεισόδιο ένα κομβικής σημασίας για την πορεία της ματς το παρακολουθούμε πρακτικά στο σύνολό του.
Και ξέρετε και τι; Ήθελα ακόμα περισσότερο. Ήθελα κάθε κίνηση και κάθε στρατηγική η σειρά να κάτσει και να την εξηγήσει, να βυθιστεί στο process του όλου πράγματος. Το κάνει σε ικανοποιητικό βαθμό (στη μισή σειρά που έχω δει, ως τώρα). Δεν έχω καμία επαφή με το σκάκι, πέρα από εκείνη τη σκηνή σεξ χωρίς σεξ από το “Υπόθεση Τόμας Κράουν”, αλλά εδώ όσο το “Queen’s Gambit” μας εισάγει όλο και πιο βαθιά στον κόσμο της Harmon, σχεδόν κρατιόμουν για να μη φωνάζω ΚΙ ΑΛΛΟ ΚΙ ΑΛΛΟ στην οθόνη κάθε φορά που παρακολουθούσαμε κάποια 10λεπτη σκηνή σκακιστικής δράσης.
Η Harmon κατανοεί τον κόσμο γύρω της σαν ένα κλειστό κύκλωμα κινήσεων και κανόνων, με κάθε νέα τοποθέτηση ή κίνηση να επισύρει νέα δεδομένα και συνέπειες στα οποία πρέπει κατόπιν να ανταπεξέλθει. Γι’αυτό καταλαβαίνει το σκάκι, όπως εξηγεί σε μια ρεπόρτερ που της κάνει το πρώτο της μεγάλο αφιέρωμα, και γι’αυτό είναι πάντα συναρπαστικό όταν χαρακτήρες σαν αυτήν, αντιμετωπίζουν συνθήκες που δεν είναι εύκολα κατανοητές ή διαχειρίσιμες βάσει αυστηρών κανόνων.
Κι εγώ κολλημένος στην οθόνη, να περνάω τέλεια και να εύχομαι κάθε ματς από μόνο του να ήταν ένα ξεχωριστό επεισόδιο. Ο μόνος τρόπος που θα έβρισκα ακόμα καλύτερη αυτή τη σειρά θα ήταν αν αγκάλιαζε πλήρως το γεγονός πως είναι σειρά.
*Το χρυσό πάει: Στο Γερμανικό ιστορικό έπος ‘Barbarians’. Δεν το είδα, γιατί είδα Γάλλους εποχής την προηγούμενη εβδομάδα και γιατί είχα 7 ώρες σκάκι να χωρέσω στο ΣΚ μου, οπότε με καταλαβαίνετε. Ωστόσο φαίνεται ακριβώς το είδος της διεθνούς νετφλιξικής παραγωγής που θα ήταν #1 σε όλες τις χώρες του κόσμου αυτή την εβδομάδα. Αν κάποτε αξιωθώ να τελειώσω το ‘Vikings’ και υπάρχει ακόμα το ‘Barbarians’ τότε το βλέπουμε.
*Η Emily ακόμα στο Παρίσι: Δεν λέει να ξεκολλήσει, είναι καταπληκτικό αυτό που συμβαίνει. Στο τελευταίο μας podcast με την Ιωσηφίνα αναλύσαμε τι πιστεύουμε πως πρέπει να συμβεί στη 2η σεζόν, από πλοκή μέχρι setting. Στηρίζω Emily σε διαφορετικά μέρη του πλανήτη κάθε φορά. Έτσι κι αλλιώς μέχρι τη 2η σεζόν δε θα έχει μείνει άνθρωπος που να μην έχει δει την 1η. Πάντα δυσκολεύομαι να πιστέψω τα νούμερα που ανακοινώνει το Netflix πως είδαν το περιεχόμενό του (δηλαδή accounts που τσέκαραν κάτι στα πεταχτά για 2 λεπτά), αλλά στην περίπτωση του ‘Emily in Paris’ αν ανακοινώσουν πως το είδαν 118 εκατομμύρια accounts ειλικρινά δε θα μου φανεί καν υπερβολικό.
*Φωτιά να μας κάψει: Το πολύ κακό ‘Rebecca’ που γυρίστηκε απλά για να έχει κάτι να προτείνει το Netflix στο autoplay με το που τελειώνεις ό,τι κι αν βλέπεις, είναι στην 3η θέση. Δεν ξέρω, χλιαρό μου φαίνεται για τόσο hyped πρεμιέρα. Ίσως αν το έκαναν μίνι σειρά 6 επεισοδίων να ήταν στο #1.
*Διαμαντάκι alert: Το ‘Purge: Anarchy’ είναι τιμιότατο και μπράβο για τη θέση του στη δεκάδα, αλλά προτείνω στο Netflix να #Πάμε_Λίγο και να βάλει στην πλατφόρμα και το προπέρσινο ‘First Purge’ που είναι κρυφά ακόμα καλύτερο;;
*Το έχω στη λίστα μου: Το ‘One Day’ το είχα αγοράσει σε βιβλίο επειδή μου είχε φάνει ενδιαφέρον το κόνσεπτ, μετά όλο δεν το διάβαζα, βγήκε η ταινία και δεν την είδα ποτέ επειδή ήθελα πρώτα να διαβάσω το βιβλίο, και μην τα πολυλογώ είμαστε 10 χρόνια μετά και η ταινία είναι στο top-10 του Netflix και η πρώτη μου σκέψη όταν το είδα ήταν “α, ναι, να διαβάσω το βιβλίο κάποια στιγμή”. (Δεν θα το διαβάσω.)
*To έχω -επίσης- στη λίστα μου: Νιώθω πως το ‘Alienist’ παίζεται εδώ και 5 χρόνια, πώς είναι δυνατόν να είναι μόνο 18 επεισόδια; Το είχα ξεγράψει επειδή πίστευα πως θα έχει τον ατελείωτο αλλά 18 επεισοδιάκια με Daniel Bruhl και Luke Evans, εννοώ ναι, γιατί όχι. Έχει λίγο vibe μελλοντικής Σειράς Που Δεν Υπάρχει, αλλά τι πειράζει αυτό.
*Περιμένω με το τηλεκοντρόλ στο χέρι: Το ερχόμενο ΣΚ μπαίνει στην πλατφόρμα το ‘If Beale Street Could Talk’ του Barry Jenkins, μια από τις αγαπημένες μου ταινίες των ‘10s. Ανυπομονώ να το ξαναδώ και ανυπομονώ να δω τι θα μου προτείνει ο αλγόριθμος να δω αντί αυτού.
Εμείς και οι συνεργάτες μας αποθηκεύουμε ή έχουμε πρόσβαση σε πληροφορίες σε συσκευές, όπως cookies και επεξεργαζόμαστε προσωπικά δεδομένα, όπως μοναδικά αναγνωριστικά και τυπικές πληροφορίες που αποστέλλονται από μια συσκευή για τους σκοπούς που περιγράφονται παρακάτω. Μπορείτε να κάνετε κλικ για να συναινέσετε στην επεξεργασία μας και των συνεργατών μας για τους εν λόγω σκοπούς. Εναλλακτικά, μπορείτε να κάνετε κλικ για να αρνηθείτε να δώσετε τη συγκατάθεσή σας ή να αποκτήσετε πρόσβαση σε πιο λεπτομερείς πληροφορίες και να αλλάξετε τις προτιμήσεις σας πριν από τη συγκατάθεσή σας. Οι προτιμήσεις σας θα ισχύουν μόνο για αυτόν τον ιστότοπο. Λάβετε υπόψη ότι κάποια επεξεργασία των προσωπικών σας δεδομένων ενδέχεται να μην απαιτεί τη συγκατάθεσή σας, αλλά έχετε το δικαίωμα να αντιταχθείτε σε αυτήν την επεξεργασία.
