30 από τις καλύτερες ταινίες του queer σινεμά στον 21ο αιώνα (ως τώρα)

Αυτές είναι 30 από τις καλύτερες ταινίες του queer σινεμά που μας έχει δώσει ο 21ος αιώνας ως τώρα:

Hedwig and the Angry Inch (2001)

Διασκευασμένο από το επιτυχημένο ροκ θεατρικό, το Hedwig and the Angry Inch αφηγείται την ιστορία μίας τρανς ροκ τραγουδίστριας, της Hedwig, και της αναζήτησής της για την επιτυχία και την αγάπη. Ερωτευμένη με έναν νεότερο άνδρα, η Hedwig γίνεται συνεργάτης και μέντοράς του, για να τον δει τελικά να της κλέβει τη μουσική και να γίνεται σταρ.

Η ταινία και ο John Cameron Mitchell που τη σκηνοθετεί, υποδύεται τη Hedwig και διασκευάζει το δικό του θεατρικό, είχαν βραβευτεί σε φεστιβάλ και βραβεία κριτικών, η ταινία όμως είχε αποτύχει στο box office. Πλέον έχει αποκτήσει καλτ στάτους και πιστό κοινό.

Mysterious Skin (2004)

Ο σεναριογράφος-σκηνοθέτης Gregg Araki (The Living End) ήταν ήδη γνωστός για τη δημιουργία προκλητικών queer ταινιών σχετικά με την ενηλικίωση, τη σεξουαλικότητα και την αποξένωση. Στο ονειρικό Mysterious Skin είχε καταπιαστεί με την έντονη, περίπλοκη σχέση δύο παιδιών με τον προπονητή τους. Η ταινία αφορά τους τρόπους που χρησιμοποιούμε για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας από το τραύμα. Στην προκειμένη περίπτωση αυτό σημαίνει την εξαφάνιση μέσα σε μία ιστορία απαγωγής από εξωγήινους για να αντιμετωπιστεί η παιδική κακοποίηση.

Το Mysterious Skin πυροδότησε την κινηματογραφική καριέρα του Joseph Gordon-Levitt, ήταν ορόσημο για έφηβους Αμερικανούς που εξερευνούσαν τη σεξουαλικότητά τους στις αρχές των 2000s, και σύστησε σε πολλούς τους Sigur Rós με τον επίλογό τους.

Saving Face (2004)

Αυτές τις μέρες η Alice Wu είναι πιο γνωστή για τη γλυκιά ντραμεντί της στο Netflix, το The Half of It. Χωράει και εκείνη στη λίστα, όμως είκοσι χρόνια πριν η σκηνοθέτης είχε κυκλοφορήσει το Saving Face – μία καθοριστική ταινία για το λεσβιακό canon του σινεμά. Η πρώτη ταινία του Hollywood με τους Κινέζους-Αμερικανούς στο επίκεντρο από το Joy Luck Club 11 περίπου χρόνια πριν, το Saving Face λέει την ιστορία μίας γυναίκας κατά τα πρώτα της ερωτικά σκιρτήματα, που δεν έχει αποκαλύψει ακόμα τη σεξουαλική της ταυτότητα. Η βασική της πρόκληση είναι να συμφιλιώσει τη σχέση της με τη συντηρητική κοινότητα της συντρόφου της.

Brokeback Mountain (2005)

Θυμάστε που το Brokeback Mountain ήταν υποψήφιο για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, αλλά τελικά το είχε πάρει το Crash; Γιατί εγώ το θυμάμαι.

Ο οσκαρικός Ang Lee κινηματογραφεί σαρωτικά τις επαρχίες του Texas και του Wyoming και αφηγείται την ιστορία δύο νεαρών ανδρών – ενός εργάτη σε ράντσο και ενός καουμπόη σε ροντέο – που συναντήθηκαν το καλοκαίρι του 1963 και δημιούργησαν απροσδόκητα μία δια βίου σύνδεση. Οι επιπλοκές, οι χαρές και οι τραγωδίες αυτής της σχέσης γίνονται μία συγκινητική μαρτυρία για την αντοχή και τη δύναμη της αγάπης και, τελικά, μία ιστορική ταινία.

A Single Man (2009)

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Tom Ford διασκευάζει το μυθιστόρημα του Christopher Isherwood για έναν Άγγλο καθηγητή που επιστρέφει στη ζωή του ένα χρόνο μετά τον θάνατο του συντρόφου του. Η ταινία είναι άκρως στιλιζαρισμένη, με ερμηνείες από τον Colin Firth και την Julianne Moore που μένουν ανεξίτηλες.

Beginners (2010)

Ο Christopher Plummer κέρδισε Όσκαρ για τον ρόλο του χήρου Hal, ενός άνδρα που συνειδητοποιεί πως είναι gay και αποφασίζει να ζήσει αλλιώς τη ζωή του, όσο ταυτόχρονα προσπαθεί να διατηρήσει και να εξελίξει τη σχέση του με τον γιο του (Ewan McGregor). Ο Plummer είχε αδυναμία στον ρόλο του Hal γιατί δεν είχε συχνά την ευκαιρία να υποδυθεί γλυκούς, ζεστούς ανδρικούς χαρακτήρες στην καριέρα του.

Pariah (2011)

Πανέμορφο ντεμπούτο της Dee Rees πριν επιστρέψει με το υποψήφιο για Όσκαρ Mudbound, με πρωταγωνίστρια την Adepero Oduye ως Alike. Μία έφηβη από το Μπρούκλιν που κάνει ειρήνη με τη σεξουαλικότητά της και θέτει σε κίνδυνο τις ανέσεις φίλων και συγγενών όταν ανακαλύπτει πώς να την εκφράζει.

Η ταινία ανοίγει σε ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης όπου συχνάζουν A.G.s (“Aggressive Lesbians”) και μαύρες queer γυναίκες όλων των σωματότυπων. Έτσι δίνεται αμέσως στο κοινό πρόσβαση σε μία περιθωριοποιημένη, σπανίως ιδωμένη στο σινεμά κουλτούρα στη μαύρη κοινότητα.

Weekend (2011)

 

Πριν το Looking στο HBO, το ντεμπούτο του Andrew Haigh είχε απεικονίσει με φρεσκάδα τις σύγχρονες γκέι γνωριμίες. Από τη συνάντηση των βασικών χαρακτήρων σε ένα κλαμπ έως τις αποκαλυπτικές αλλά ρεαλιστικές συνομιλίες τους που ξεδιπλώνονται τις επόμενες 48 ώρες, η δύναμη της ταινίας βρίσκεται στις προσεκτικά παρατηρημένες λεπτομέρειες της, ζωγραφίζοντας ένα νατουραλιστικό πορτρέτο του πώς είναι να ερωτευτείς σήμερα – gay ή όχι. Αυτή η αυθεντικότητα είναι αυτό που κάνει το Weekend να βιώνεται τόσο αδιάκριτο αλλά και προσιτό ταυτόχρονα, ειδικά καθώς προχωρά προς στο γλυκόπικρο φινάλε του.

How to Survive a Plague (2012)

Το ντοκιμαντέρ How to Survive a Plague είναι η ανείπωτη ιστορία για τις προσπάθειες που μετέτρεψαν το AIDS σε διαχειρίσιμη κατάσταση, από μία απίθανη ομάδα νεαρών ανδρών και γυναικών που, χωρίς επιστημονική εκπαίδευση, διείσδυσαν σε κυβερνητικές υπηρεσίες και στη φαρμακευτική βιομηχανία, και βοήθησαν στον εντοπισμό υποσχόμενων νέων ενώσεων που φρόντισαν να βάλουν σε δοκιμές και φαρμακεία σε χρόνο ρεκόρ. Τα φάρμακα αυτά τους έσωσαν τη ζωή και έβαλαν τέλος στις πιο σκοτεινές μέρες της επιδημίας, αδειάζοντας τις ειδικές πτέρυγες για το AIDS στα αμερικανικά νοσοκομεία.

Stranger by the Lake (2013)

Το Stranger By The Lake του Alain Guiraudie δεν προσφέρεται για χαλαρή προβολή. Η ερωτική του ατμόσφαιρα όμως είναι αναμφίβολη. Στο κέντρο της ταινίας βρίσκεται ένας φόνος και ένας άνθρωπος που είναι διατεθειμένος να τον κρύψει, αρκεί να βρεθεί σε σχέση με αυτόν που ποθεί. Οι επιπτώσεις και η ένταση κλιμακώνονται μαεστρικά σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, δίνοντας την ελκυστική αίσθηση στον θεατή ότι παρακολουθεί κάτι χωρίς να πρέπει.

Pride (2014)

Καλοκαίρι 1984. Η Margaret Thatcher είναι στην εξουσία και η Εθνική Ένωση Ανθρακορύχων απεργεί. Μία ομάδα ομοφυλόφιλων και λεσβιών ακτιβιστών που εδρεύουν στο Λονδίνο αποφασίζουν να συγκεντρώσουν χρήματα για να στηρίξουν τις οικογένειες των απεργών, όμως η δωρεά τους απορρίπτεται. Τότε η ομάδα εντοπίζει ένα μικρό χωριό εξόρυξης στην Ουαλία και σκέφτεται να κάνει τη δωρεά της αυτοπροσώπως. Καθώς η απεργία συνεχίζεται, οι δύο ομάδες ανακαλύπτουν ότι ενωτική τους στάση μπορεί και να είναι το πιο ισχυρό τους όπλο.

Η ταινία είναι τόσο ανοιχτόκαρδη και ζεστή που, και τα τυποποιημένα, πιο γλυκερά σημεία της, τα συγχωρείς. Bill Nighy, Dominic West, Imelda Staunton, Paddy Considine και Andrew Scott από παλιότερες φουρνιές της βρετανικής σκηνής, Ben Schnetzer, George MacKay και Faye Marsay από τις νεότερες.

The Duke of Burgundy (2014)

Δύο εντομολόγοι, η Cynthia (Sidse Babett Knudsen) και η Evelyn (Chiara D’Anna), παίζουν κάθε μέρα με ένα απλό αλλά προκλητικό τελετουργικό που τελειώνει με την τιμωρία και την ευχαρίστηση της Evelyn. Καθώς η Cynthia λαχταρά για μία πιο συμβατική σχέση, η εμμονή της Evelyn γίνεται γρήγορα ένας εθισμός που μπορεί να ωθήσει τη σχέση στον χωρισμό. Η κινηματογράφηση του Peter Strickland είναι το κλειδί του ερωτισμού μίας ταινίας που βλέπεται ιδανικά μετά τα μεσάνυχτα.

Tangerine (2015)

Η ταινία του Sean Baker μεταφέρει τον θεατή απευθείας στις πραγματικότητες της καθημερινότητας των τρανς μαύρων και των Αφρο-Λατίνων σεξεργατριών σε πόλεις όπως το Λος Άντζελες. Τόσο η vérité αφήγηση της ιστορίας όσο και η διαδικασία ανάπτυξής του πίσω από τις κάμερες, το Tangerine έγινε θεμέλιος λίθος για τον τρόπο με τον οποίο μπορεί το Hollywood να προσεγγίζει καλύτερα τις τρανς ιστορίες με ειλικρινή τρόπο.

Η ταινία γυρίστηκε σε τρία iPhones και περιλαμβάνει τις τρανς ηθοποιούς Mya Taylor και Kitana Kiki Rodriguez, τις οποίες εντόπισε σε ένα LGBTQ κέντρο στο Los Angeles το 2013.

120 BPM (Beats Per Minute) (2015)

Αρχές δεκαετίας του 1990. Με το AIDS να έχει ήδη διεκδικήσει αμέτρητες ζωές επί μία δεκαετία, οι ακτιβιστές του ACT UP στο Παρίσι πολλαπλασιάζουν τις ενέργειές τους ενάντια στην καταπολέμηση της γενικής αδιαφορίας. Ο Nathan, νεοφερμένος στην ομάδα, βλέπει τον κόσμο του να κλονίζεται από τον Sean, έναν μαχητικό ακτιβιστή που θέλει να αφιερώσει τα τελευταία ψήγματα δυνάμεών του στον αγώνα.

Το φιλμ του Robin Campillo εμπνέεται από τις προσωπικές εμπειρίες του Campillo και του συν-σεναριογράφου του, Philippe Mangeot, από τη διάδρασή του με το ACT UP. Δεν είχε καταφέρει να κερδίσει τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, όμως για πολλούς ήταν ο πραγματικός νικητής.

Closet Monster (2015)

Ολόφρεσκη εκδοχή της coming out ιστορίας όταν προβλήθηκε στις Νύχτες Πρεμιέρας του 2016, το Closet Monster δεν είχε βρει τελικά διανομή στη χώρα μας. Η ταινία ακολουθεί τον καλλιτεχνικά ευαίσθητο Oscar (Connor Jessup) στα όνειρά του να διαφύγει από τα δύσκολα παιδικά του χρόνια και τη μικρή του πόλη για να αναζητήσει τη ζωή που θέλει.

Η πρώτη μεγάλου μήκους του Καναδού Stephen Dunn είναι μία μίξη coming of age, dark στοιχεία φαντασίας, Cronenberg και μία μικρής ιδέας από Buffy the Vampire Slayer με τη μορφή του χάμστερ του Oscar που ονομάζεται Buffy και έχει τη φωνή της Isabella Rossellini.

Carol (2015)

Το βιβλίο Price of Salt της Patricia Highsmith ήταν επαναστατικό για τη λεσβιακή θεματολογία της λογοτεχνίας και η μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη από τον Todd Haynes ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις. Η Therese (Rooney Mara), μία πωλήτρια στο Μανχάταν των ‘50s, γνωρίζει και ερωτεύεται την Carol, μία μεγαλύτερη σε ηλικία γυναίκα παγιδευμένη σε ένα γάμο ευκολίας. Ο Haynes γυρίζει ένα ντελικάτο ταξίδι αυτογνωσίας που, αντίθετα με τις τάσεις της συγκεκριμένης θεματολογίας, έχει το happy ending που του αξίζει.

Moonlight (2016)

Επίπονο έως ανυπόφορο κατά τόπους, επιβλητικό και ταυτόχρονα ήπιο, συγκρουσιακό όσο και συγκρατημένο, το οσκαρικό Moonlight είναι ένα λυρικό καλλιτέχνημα που ζωντανεύει τη μοναξιά, την αναζήτηση ταυτότητας και τελικά την ελπίδα, βρίσκοντας την ομορφιά και στις πιο βαθιά αποκρουστικές καταστάσεις. Το πετυχαίνει μέσα από τις λέξεις που κρύβονται στις μεγάλες παύσεις, τη μουσική, τους χαρακτήρες που σπάνε τα στερεότυπα χωρίς να χάνουν ποτέ την ανθρωπιά τους μήπως και γίνουν με τη σειρά τους νέα σύμβολα, και τα συγκλονιστικά χρώματα του Barry Jenkins και του διευθυντή φωτογραφίας James Laxton, που έρχονται σε ευθεία αντίθεση με την πιο κατηφή, μουντή παλέτα που συνοδεύει συνήθως τέτοιες θεματολογίες.

Other People (2016)

Ο Jesse Plemons υποδύεται έναν ζορισμένο συγγραφέα που επιστρέφει στο σπίτι της δυσλειτουργικής οικογένειάς του για να περιποιηθεί την ετοιμοθάνατη μητέρα του, την ίδια στιγμή που ο πατέρας του δεν αποδέχεται τη σεξουαλικότητά του.

Η ημι-αυτοβιογραφική ταινία του Chris Kelly είναι μια συγκινητική ντραμεντί που αποφεύγει τα κλισέ, για να γίνει μια πολύ βαθιά, προσωπική αφήγηση ταυτότητας και πένθους που εκμεταλλεύεται απόλυτα το εύρος της Molly Shannon, μίας εκ των πιο υποτιμημένων ηθοποιών στο Hollywood.

The Handmaiden (2016)

Βασίζοντας την ταινία στο βιβλίο Fingersmith της Sarah Waters, ο δημιουργός της τριλογίας εκδίκησης των Sympathy for Mr. Vengeance, Oldboy και Lady Vengeance, Park Chan-wook, μεταφέρει την πλοκή από τη βικτωριανή Αγγλία στην Κορέα της ιαπωνικής κατοχής. To φιλμ μασκαρεύεται αρχικά ως δράμα για μία μικροαπατεώνισσα που προσλαμβάνεται ως υπηρέτρια μιας άτυχης Γιαπωνέζας κληρονόμου, με σκοπό να βάλει τη δεύτερη στο ψυχιατρείο υπό τις οδηγίες ενός δήθεν Κόμη που θέλει να της φάει τα λεφτά. Τελικά η ταινία μετατρέπεται σε μία ενδυναμωτική, πολυεπίπεδη ερωτική ιστορία που δεν αποφεύγει εντελώς μεν το ανδρικό βλέμμα στις ερωτικές της σκηνές (male gaze), αλλά απομακρύνει τελείως τη δύναμη από τους ανδρικούς χαρακτήρες και την εμπιστεύεται στους γυναικείους. Προς μεγάλη τους απογοήτευση, οι φαντασιώσεις όσων βασανίζουν τις δύο γυναίκες γίνονται πραγματικότητα μακριά τους.

Call Me By Your Name (2017)

Είναι το καλοκαίρι του 1983 και ο 17χρονος Elio περνά τις διακοπές του με την οικογένειά του στη βίλα 17ου αιώνα που έχουν στη Λομβαρδία της Ιταλίας. Σύντομα θα συναντήσει τον Oliver, έναν όμορφο φοιτητή διδακτορικού που εργάζεται ως ασκούμενος για τον πατέρα του. Μέσα στο ηλιόλουστο μεγαλείο της Ιταλίας, ο Elio και ο Oliver θα ανακαλύψουν την ομορφιά της αφυπνισμένης επιθυμίας και θα ζήσουν ένα καλοκαίρι που θα αλλάξει τη ζωή τους για πάντα.

Ο Armie Hammer και ο Timothee Chalamet υποδύονται δύο άμεσα εμβληματικούς χαρακτήρες, ο Luca Guadagnino αποτυπώνει την Crema και άλλες ιταλικές πόλεις σαν πίνακα, ο Sufjan Stevens συντροφεύει μελωδικά το πιο αλησμόνητο πλάνο της ταινίας, και o Michael Stuhlbarg παραδίδει έναν διαχρονικό μονόλογο.

A Fantastic Woman (2017)

Η Daniela Vega, αποθεωμένη από τον φακό του Sebastián Lelio, είχε δώσει μία από τις καλύτερες ερμηνείες του 2017. Η ταινία ακολουθεί τη Marina, μία τρανς γυναίκα που δουλεύει ως σερβιτόρα και τραγουδίστρια, στην προσπάθειά της να αντιμετωπίσει την απώλεια του συντρόφου της αλλά και της ιδιωτικότητας που στερείται όταν οι κοντινοί του άνθρωποι κατακρίνουν την ύπαρξή της στη ζωή του.

H Vega είχε Oscar buzz από την πρώτη στιγμή που η ταινία της έκανε πρεμιέρα σε φεστιβάλ, τα Oscars όμως έχασαν, τελικά, την ευκαιρία να τη θέσουν υποψήφια στην κατηγορία Α΄Γυναικείου. Θα ήταν η πρώτη τρανς υποψήφια της κατηγορίας.

Beach Rats (2017)

Στα περίχωρα του Μπρούκλιν, ο έφηβος Frankie, πνίγεται κάτω από το καταπιεστικό βλέμμα της οικογένειάς του και της τοξικής του, μάτσο παρέας. Πασχίζοντας να ορίσει τη σεξουαλική του ταυτότητα, ο Frankie θα αρχίσει να συνδέεται με μεγαλύτερους σε ηλικία άντρες μέσω του ίντερνετ, ενώ ταυτόχρονα συνάπτει σχέση με τη δυναμική, νεαρή Simone. Καθώς εκείνος θα αγωνίζεται να συμφιλιωθεί με τις επιθυμίες του, οι αποφάσεις που παίρνει θα τον οδηγήσουν σε ανεπανόρθωτες συνέπειες. Είχαμε δει το Beach Rats στις Νύχτες Πρεμιέρας του 2017 και το είχαμε ξεχωρίσει.

Ο Βρετανός πρωταγωνιστής Harris Dickinson εντυπωσιάζει εδώ στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο και, μαζί με ένα σύνολο νεαρών ηθοποιών που απελευθερώνονται μέσα στον νατουραλισμό της Hittman, το δράμα του χαρακτήρα του παραμένει συναρπαστικό παρά τα γνώριμα beats του. Αντιθέτως, στα χέρια της Hittman και της Hélène Louvart στη διεύθυνση φωτογραφίας (στο αμερικανικό της ντεμπούτο εδώ μετά από συνεργασίες με τον Wim Wenders, την Agnes Varda και τον Πάνο Κούτρα στο ελληνικό Ξενία), οι επαναλήψεις στην ιστορία του Frankie ενισχύουν την ιδέα μας για τη ζωή του: Όντας ανίκανος να συμβιβάσει τις επιθυμίες του με τους περιορισμούς του κόσμου του, θα είναι παγιδευμένος σε μία ατέρμονη λούπα.

God’s Own Country (2017)

Βρετανικό ρομαντικό δράμα από τον Francis Lee στο ντεμπούτο του – το Ammonite που θα ακολουθούσε με την Kate Winslet και τη Saoirse Ronan ήταν πιο άτσαλο – για έναν καταπιεσμένο γκέι αγρότη από το Yorkshire (Josh O’Connor) που ερωτεύεται έναν μετανάστη από τη Ρουμανία (Alec Secareanu).

Είχε ήδη παίξει στο Peaky Blinders και στο Florence Foster Jenkins, το άστρο όμως του O’Connor έλαμψε πραγματικά εδώ και έγινε σημείο αναφοράς για επόμενους ρόλους του όπως στο The Crown.

Can You Ever Forgive Me? (2018)

Βασισμένο σε αληθινή ιστορία, το Can You Ever Forgive Me? ακολουθεί τη Lee Israel (Melissa McCarthy), μίας Εβραίας λεσβίας συγγραφέως που αποφασίζει να ενισχύσει την αποτυχημένη της καριέρα της πλαστογραφώντας σπάνια λογοτεχνικά γράμματα άλλων, διάσημων συγγραφέων και πουλώντας τα ως αληθινά. Αυτό θα το πετύχει με τη βοήθεια του ματαιόδοξου περιπλανώμενου Jack Hock (Richard E. Grant).

Το φιλμ τριών υποψηφιοτήτων Όσκαρ – για τους δύο πρωταγωνιστές του και το διασκευασμένο του σενάριο – της Marielle Heller, μίας δημιουργού που δε φαντάζεσαι ποτέ το πόσο θα σε εκπλήξει βάσει των ιστοριών που διαλέγει να πει, είναι μεταξύ άλλων η ιστορία μίας φιλίας ανάμεσα σε μία καυστικής λεσβίας και ενός πνευματώδους γκέι άνδρα – μία μοναδική συνέργεια που σπάνια, αν ποτέ, απεικονίζεται στη μεγάλη οθόνη.

Portrait of a Lady on Fire (2019)

Το βραβευμένο στις Κάννες φιλμ της Céline Sciamma (Girlhood) αφηγείται την ιστορία απαγορευμένου πάθους ανάμεσα σε δύο γυναίκες στη Βρετάνη του 18ου αιώνα. Η μία (Noémie Merlant) έχει προσληφθεί για να ζωγραφίσει το γαμήλιο πορτραίτο της άλλης (Adèle Haenel), από μνήμης τις βραδινές ώρες, χωρίς η δεύτερη να το γνωρίζει.

Η Sciamma σκηνοθετεί αυστηρά, φορμαλιστικά τις δύο ηρωίδες της, σε μία εξ ανάγκης σιωπηλή ταινία απ’ όπου απουσιάζουν τα ανδρικά πρόσωπα. Ήταν μία από τις καλύτερες ταινίες που είδαμε στην Ελλάδα το 2020, με δύο tour de force ερμηνείες από τις πρωταγωνίστριές της. Το ντεμπούτο της δημιουργού Water Lilies, ξανά με τη Haenel, είναι επίσης μία εξαιρετική πρόταση.

Booksmart (2019)

Η Molly και η Amy, δύο φίλες που προτιμούν να λούσουν η μία την άλλη στα κοπλιμέντα απ’ το να μιλήσουν στα άτομα που έχουν ερωτευτεί, είναι δύο έφηβες στο Λος Άντζελες που είχαν από νωρίς αποφασίσει ότι θα εστίαζαν στο διάβασμα γιατί αυτό θα τις έβαζε στα καλά πανεπιστήμια. Η πρώτη θέλει να γίνει η νεαρότερη δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου, η δεύτερη θέλει να σώσει τον κόσμο με τον ακτιβισμό της. Ένα τραγελαφικό, άδειο πάρτι σε γιοτ, παραισθησιογόνες ουσίες που κατά λάθος καταπίνουν, ένας ντελιβεράς αμφιβόλου προθέσεων και ένα θεματικό δείπνο μυστηρίων, είναι λίγα μονάχα από όσα θα πρέπει να αντιμετωπίσουν οι μικρές στην προσπάθειά τους να διασκεδάσουν όπως τόσα χρόνια έκαναν οι συνομήλικοί τους. Μία από τις δύο θα προσπαθήσει επίσης να κερδίσει την κοπέλα που ονειρεύεται.

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Olivia Wilde είναι πρόστυχο, γλυκύτατο, ανοιχτόμυαλο, καθόλου επικριτικό, και πρεσβεύει πως αποδοχή του εαυτού σου σημαίνει να αγκαλιάζεις και τις πτυχές του που δεν σε ενθουσιάζουν και τόσο.

Pain and Glory (2019)

Η φιλμογραφία του Pedro Almodóvar είναι γεμάτη από γκέι αγάπη και ευαισθησίες. Το τελευταίο, ωστόσο, έργο του Ισπανού σκηνοθέτη δεν περιστρέφεται απλώς γύρω από έναν γηράσκοντα, γκέι σκηνοθέτη (Antonio Banderas) που αναστοχάζεται τη ζωή του. Είναι μία αυτοβιογραφική ματιά στη σχέση του ίδιου της του δημιουργού με τον κινηματογράφο, την επιθυμία, και την ταυτότητά του ως queer καλλιτέχνης.

Monsoon (2019)

Συγγενής του Weekend, το Monsoon ακολουθεί τον Henry Golding στον ρόλο ενός άνδρα που επιστρέφει σαν ξένος μετά από 30 χρόνια στο Βιετνάμ. Εκεί θα γνωρίσει τον Lewis (Parker Sawyers) για μία νύχτα ανώνυμου σεξ που όμως θα οδηγήσει σε πολλά περισσότερα. Ο Kit που υποδύεται ο Golding βρίσκει τον εαυτό του να διχάζεται μεταξύ των πολιτισμικών του ταυτοτήτων στη διάρκεια της ταινίας, μοιάζει όμως, αναπάντεχα και αναζωογονητικά, να έχει αποδεχθεί τη σεξουαλικότητά του.

Tremors (2019)

Στη Γουατεμάλα του σήμερα, ο Pablo είναι ένας 40χρονος παντρεμένος πατέρας δύο υπέροχων παιδιών και εφημέριος της Ευαγγελικής Εκκλησίας. Όταν όμως ερωτευτεί τον Francisco, η σύζυγός του, η οικογένεια και η Εκκλησία θα αποφασίσουν να τον επαναφέρουν στο σωστό δρόμο. Ο Θεός μπορεί να αγαπάει τον αμαρτωλό, αλλά μισεί την αμαρτία.

Από τον βροχερό πρόλογό του μέχρι το στοχαστικό τελικό του πλάνο, το Tremors διερευνά εάν ο αυτοπροσδιορισμός ορίζεται πιο ευκρινώς από το ποιοι είμαστε ως άνθρωποι ή από το ποιοι δεν είμαστε. Πρέπει να αποβάλλουμε τις αμαρτίες μας για να προσεγγίσουμε όσο είναι δυνατόν τη θεϊκή υπόσταση, ή είναι η επιδίωξη της αγνότητας μία πρόσθετη διαδικασία; Και είναι ο φόβος της απώλειας πιο βαθύς από την αναζήτηση της αγάπης;

Disclosure (2020)

Andy Wachowski, Brian Michael, Chaz Bono, Jamie Clayton, Laverne Cox, MJ Rodriguez και άλλα επιφανή πρόσωπα της τρανς κοινότητας στην Αμερική και τη βιομηχανία θεάματός της, μιλούν στην κάμερα του Sam Feder και παρέχουν μία άνευ προηγουμένου ματιά στην εκπροσώπηση των τρανς ατόμων στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, αποκαλύπτοντας το πώς η διαχείριση του Hollywood αντανακλά αλλά και κατασκευάζει τις ανησυχίες και τα προβλήματά μας σε σχέση με το φύλο. Η αισθητική του ντοκιμαντέρ είναι τηλεοπτικών καταβολών, όμως στο πλαίσιο μίας τέτοιας λίστας το Disclosure είναι τρομερά χρήσιμο για να αναπτύξει κανείς κριτική ματιά στις ελλείψεις και τις αστοχίες των μέσων αφήγησης που αγαπάμε αλλά έχουν ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουν.