«Ραπ, ο βασιλιάς του εγωισμού» – Είδαμε το ντοκιμαντέρ για τον Bloody Hawk

Χαπακωμένος μετά από επίσκεψή του σε νοσοκομείο, ο Bloody Hawk χυμάει στη σκηνή στην επόμενη σεκάνς και το πλήθος 20.000 φαν από κάτω μοιάζει έτοιμο να γκρεμίσει το γήπεδο. Όπως θα πει ένα στέλεχος της MINOS αργότερα στο Εμείς, αυτό που ξεχωρίζει τον συγκεκριμένο ράπερ είναι το πώς μεταμορφώνεται από ένα ήσυχο πλάσμα σε θηρίο όταν κάνει live performance.

Ο Νίκος Κίτσος όπως ονομάζεται ο καλλιτέχνης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ξάνθη, σε μία οικογένεια εργατικής τάξης που είχε κερδίσει το σπίτι της σε κάποια λοταρία. Άρα οι πιθανότητες για τη σαρωτική, πολυπλατινένια του επιτυχία δεν ήταν εξαρχής υπέρ του – δεν υπήρξε πάντοτε αυτό όμως το πιο γόνιμο έδαφος για έναν ραπ μύθο;

Η Ξάνθη λοιπόν, ένας ακόμη πρωταγωνιστής στο ντοκιμαντέρ που σκηνοθέτησαν ο Ορέστης Πλακιάς και ο Στέλιος Κοτιώνης, και έγραψαν η Φαίδρα Βόκαλη και ο Κωστής Θεοδοσόπουλος, φαίνεται να ήταν το εμπόδιο που συνέβαλε στην έμπνευση του πυροδοτημένου μικρού Νικόλα.

Ως παιδί ήταν ήπιο, δεν δημιουργούσε φασαρίες, απέκτησε φίλους που κρατάει ακόμη, και περνούσε πολλές ώρες στο δωμάτιό του δημιουργώντας. Η πόλη του όμως δεν στήριζε την επαγγελματική ενασχόληση με τη μουσική. Όποιος την επιδίωκε, τότε ήταν πουλημένος. Φτάνοντας στα 18 του όμως, ο Bloody Hawk την εγκατέλειψε για να γίνει σιγά-σιγά ο πιτσιρικάς που ο ΛΕΞ θα αποκαλούσε «μεγάλο πιστόλι».

Μετακόμισε στη φοιτητούπολη της Κομοτηνής, έφτασαν εν τέλει και τα lives στην Αθήνα σε γεμάτα μαγαζιά, οι συνεργασίες με παραγωγούς που εμπιστεύτηκαν τα beats τους στις ποιητικές του ρίμες για τις κοινωνικές ανισότητες, τη χαρμολύπη και τον ρομαντισμό, τα άλμπουμ, τα κλιπ, τα streams (ο Bloody Hawk λέει πως ανήκει στη γενιά των «ράπερ του ίντερνετ») – όλα μέσα από την τελειομανία που τον οδηγεί να χτυπάει δωδεκάωρα στο στούντιο. Μέχρι το αποτέλεσμα να ταιριάξει στα πολύ υψηλά του στάνταρ, λένε όλοι πως δουλεύει ασταμάτητα.

«Δεν ξέρω αν είμαι τόσο ανταγωνιστικός όσο νομίζετε», τον ακούμε να αναρωτιέται. Δεν ξέρει αν υπήρξε πάντοτε ανταγωνιστικός και η ραπ υπήρξε το πρόσφορο πεδίο για αυτό το στοιχείο του χαρακτήρα του, ή αν ο ίδιος ο χώρος που ήταν πόλεμος τού έβγαλε τέτοια ένστικτα.

Παρά την εξωστρέφεια που του προέκυψε γύρω στο 2022 όπως το υπολογίζει στο Εμείς, μετά από την πανδημία που του στέρησε τη μεγαλύτερη περιοδεία που θα είχε κάνει ποτέ ράπερ (25 πόλεις), ο Bloody Hawk δεν δίνει συνεντεύξεις. Είχα απορήσει μάλιστα που δέχτηκε να γίνει το υποκείμενο ενός ντοκιμαντέρ, αλλά έχοντας πια δει το Εμείς βγάζει απόλυτο νόημα.

Όπως μοιράζεται με αφορμή μία συνέντευξη στο podcast του Σπήλιου Φλώρου που δεν βγήκε ποτέ στον αέρα αλλά βλέπουμε αποσπάσματά της στην ταινία, δεν νιώθει άνετα όταν τον βιντεοσκοπούν («μη με βγάζεις με το κινητό σου μαλάκα/δεν είμαι παγόνι») γιατί δεν μπορεί να ακούει τον εαυτό του να κομπιάζει. Είναι τόσο συνηθισμένος στην αρτιότητα της σκέψης του όπως ξεδιπλώνεται στους στίχους του, που όταν ακούει τον εαυτό του να μη μπορεί να ολοκληρώσει μία πρόταση νιώθει αμήχανα.

Σε ένα ντοκιμαντέρ παρατήρησης όπως αυτό όμως, παύεις αναγκαστικά να είσαι συνειδητός. Απλώς εμπιστεύεσαι, υπάρχεις, και η ιστορία γράφεται από άλλους, που στην προκειμένη περίπτωση δεν κάνουν ούτε αγιογραφία, ούτε εκβιάζουν το μελό. Μία ιστορία καλλιτεχνικής μάχης είναι το Εμείς, κόντρα στις πιθανότητες.

---

Αυτή κλείνει εδώ με την ιστορική συναυλία στο Γήπεδο Α.Ο.Ξ. της Ξάνθης, κλείνοντας το αφηγηματικό τόξο που είχε ξεκινήσει στην αρχή της ταινίας, όταν τον ακούμε να υπόσχεται πως χρωστάει να κάνει τη μεγαλύτερη συναυλία της καριέρας του στον τόπο του. Με ιστορικό ρεκόρ μετακινήσεων από άλλες πόλεις της Ελλάδας, 15.000 φαν του κατέκλυσαν το γήπεδο της γενέτειράς του.

«Νίκησα τους δαίμονές μου/κι είμαι πίσω πάλι».

Το Εμείς-Μία Ταινία για τον Bloody Hawk κυκλοφορεί στις ελληνικές αίθουσες από την Πέμπτη 10 Απριλίου.

Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.