Ακόμα κι όταν σκοντάφτει, ο Steven Spielberg παραμένει τιτάνας

Κάθε εβδομάδα στο PopCode, θα μοιραζόμαστε μαζί σου τη γνώμη μας για τις φρέσκιες ταινίες που σε περιμένουν στις αίθουσες.

Έχουμε και λέμε:

Ready Player One

Σκηνοθετεί: Στίβεν Σπίλμπεργκ

Παίζουν: Τάι Σέρινταν, Ολίβια Κουκ, Μπεν Μέντελσον, Μαρκ Ράιλανς

Στο 2045 η ανθρωπότητα αποδρά από τον ασφυκτικό αληθινό κόσμο μέσα στο OASIS, ένα δημοφιλές παιχνίδι εικονικής πραγματικότητας γεμάτο ‘80s αναφορές. Όταν ο δημιουργός του παιχνιδιού πεθαίνει, αφήνει την τεράστια περιουσία του -και το δημιούργημά του- σε όποιον παίκτη καταφέρει να βρει το καλά κρυμμένο ‘πασχαλινό αυγό’ (σαν τα κλασικά κρυμμένα extras των DVD) κάπου μέσα στον αχανή κόσμο του OASIS.

Περίεργη εκ συλλήψεως διασκευή, με τον Σπίλμπεργκ να διασκευάζει ένα βιβλίο (του Έρνεστ Κλάιν, που συνυπογράφει και το σενάριο) το οποίο καθότι γεμάτο με τις ‘80s αναφορές που κυριαρχούν έτσι κι αλλιώς στη σημερινή ποπ κουλτούρα, αναφέρεται διαρκώς και στα έργα του ίδιου του μεγάλου σκηνοθέτη. Ο Σπίλμπεργκ έχει μετριάσει τις αναφορές και έχει διαποτίσει την αφήγηση με μια μελαγχολική ματιά που σε κάποιο επίπεδο θέτει την εμμονική αυτοαναφορική νοσταλγία του σήμερα υπό ανάκριση, ιδιαίτερα σε αντιπαραβολή με μια κοινωνία υπό corporate κατάληψη. (Μεγάλο ρόλο εδώ παίζει και η φανταστικά ιδιοσυγκρασιακή ερμηνεία του Μαρκ Ράιλανς στο ρόλο του δημιουργού του OASIS, στους θλιμμένους μανερισμούς του οποίου η ταινία βρίσκει κάτι σαν ψυχή.) Μα ακόμα κι ο Σπίλμπεργκ δε μπορεί να διασώσει το τραγικό πρωτογενές υλικό, ένα γεμάτο αφηγηματικά κλισέ μπαράζ ‘80s αναφορών φτιαγμένο για να σκουντάς τον διπλανό σου σε κάθε τι που αναγνωρίζεις (από Τζον Χιουζ και «Λάμψη» μέχρι «Ακίρα» και «Επιστροφή στο Μέλλον»). Πολλές σεκάνς λειτουργούν ως απογειωτική δράση επειδή ο Σπίλμπεργκ στα 70 του είναι ακόμα ένας τιτάνας με συγκλονιστική αίσθηση χώρου, κίνησης και ρυθμού -η πρώτη σκηνή δράσης, μια κούρσα ταχύτητας εν μέσω ποπ αναφορών, είναι η κορυφαία της ταινίας- όμως αυτό το κυνήγι θησαυρού έχει μια επιφανειακή ‘80s επίγευση που αφήνει την ταινία μετέωρη ανάμεσα στους δύο ηθικούς της πόλους.

Μια Νέα Γυναίκα (Jeune Femme)

Σκηνοθετεί: Λεονόρ Σεράιγ

Παίζουν: Λετίσια Ντος, Σουλεϊμάν Σαγιέ

Η Πόλα επιστρέφει στο Παρίσι μόνη, χωρίς λεφτά, με μόνη συντροφιά μια γάτα, αλλά αποφασισμένη να κάνει μια νέα αρχή.

Λίγο Κασαβέτης, λίγο «Frances Ha», πολλή προσωπικότητα. To ντεμπούτο της Λεονόρ Σεράιγ μας συστήνει μια νέα δημιουργό της οποίας η ικανότητα για οπτική αφήγηση γίνεται εμφανής από την πρώτη κιόλας σκηνή, κι έπειτα καθόλη τη διάρκεια του φιλμ καθώς τοποθετεί την ηρωίδα της σε κάθε πιθανή θέση του κάδρου εκμεταλλευόμενη πλήρως την αναρχική της ενέργεια, για να σχηματίσει το πορτρέτο μιας νεαρής γυναίκας σε αναζήτηση ταυτότητας και θέσης σε ένα αυστηρή δομής περίγυρο όπου δεν είναι σίγουρη πως ταιριάζει. Στον ρόλο της Πόλα η Λετίσια Ντος είναι σίφουνας, το αναγκαίο είδος προσωπικής, quirky αλλά και ταυτόχρονα γήινης και κατά τόπους σκοτεινής ερμηνείας που χρειάζεται ένα τέτοιου είδους φρενήρες φιλμ-πορτρέτο για να λειτουργήσει. Θα τεστάρει ίσως την υπομονή αρκετών θεατών, αλλά αξίζει τον κόπο.

Strangers: Prey at Night

Σκοτεινός Ποταμός (Dark River)

Σκηνοθετεί: Κλίο Μπάρναντ

Παίζουν: Ρουθ Γουίλσον, Μαρκ Στάνλεϊ, Σον Μπιν

Μετά το θάνατο του πατέρα της μια γυναίκα επιστρέφει στη γενέτειρά της και στον αδερφό της τον οποίο έχει να δει χρόνια. Εκείνος είναι αποφασισμένος να πουλήσει το αγρόκτημα, εκκινώντας μια διαφωνία που θα ξυπνήσει άσχημες μνήμες.

Η εκπληκτική δημιουργός του ‘Εγωιστή Γίγαντα’ επιστρέφει με μια επαρχιακού σκηνικού ιστορία που μιλά για την κακομεταχείριση τόπων και ανθρώπων μέσα από ένα οικογενειακό δράμα καταπιεσμένης βίας. Η Ρουθ Γουίλσον (‘The Affair’) είναι άξια κεντρική φιγούρα όμως το φιλμ είναι μουντό και μονότονο με ένα τρόπο ελαφρώς καταδικαστικό.

Μόνο Εσένα Βλέπω (All I See Is You)

Σκηνοθετεί: Μαρκ Φόρστερ

Παίζουν: Μπλέικ Λάιβλι, Τζέισον Κλαρκ, Ιβόν Στραχόβσκι

Η Τζίνα έχασε την όρασή της σε ένα ατύχημα και τώρα είναι παντρεμένη σε ένα ευτυχισμένο γάμο με τον Τζέιμς, ο οποίος είναι το στήριγμά της κι εκείνος μέσα από τα μάτια του οποίου βλέπει τον κόσμο. Μέχρι που θα ανακτήσει την όρασή της, κι αυτό ταράζει κάθε ισορροπία στη ζωή της.

Η Μπλέικ Λάιβλι είναι εξαιρετική ως συνήθως (βλέπε και το θαυμάσιο θρίλερ ‘Σε Ρηχά Νερά’) σε έναν απαιτητικό ρόλο, όμως το κακογραμμένο δράμα του Μαρκ Φόρστερ παίζει σαν επεισόδιο ‘Melrose Place’ που ξέχασε πώς να διασκεδάζει με το camp στοιχείο του, γυρισμένο από τον Γκασπάρ Νοέ στα διαλείμματά του. Ο Φόρστερ έχει σκηνοθετήσει εξάλλου το ‘Quantum of Solace’, το χειρότερο Τζέιμς Μποντ όλων των εποχών, οπότε όλα δένουν.

Εντός Ορίων (Insyriated)

Σκηνοθετεί: Φιλίπ Φαν Λιού

Παίζουν: Χιάμ Αμπάς, Ντιαμάντ Αμπού Αμπούντ

Στην εμπόλεμη Συρία ένα διαμέρισμα γίνεται καταφύγιο για μια οικογένεια και τους γείτονες. Όμως η επιβίωση περνάει μέσα από σκληρές αποφάσεις που αποκαλύπτουν τη χειρότερη φύση των ανθρώπων.

Η βία εναντίον γυναικών και ο τρόπος που καδράρεται κάθε δύσκολη ηθική απόφαση με έκαναν να αμφιβάλω καθόλη τη διάρκεια του φιλμ για την ειλικρίνεια των προθέσεων του σκηνοθέτη, που ακουμπά με υπερβάλοντα ζήλο στην κλισέ «όλοι στην πραγματικότητα είμαστε τερατώδη ζώα που δεν μπορεί κανείς να μαντρώσει» δραματουργική ευκολία.

Ακόμα προβάλλονται

Το αστυνομικό θρίλερ ‘Το Κορίτσι στην Ομίχλη’ με τον Τόνι Σερβίλο να ερευνά την εξαφάνιση ενός έφηβου κοριτσιού σε ένα χωριό στις Ιταλικές Άλπεις. Και οι ταινίες κινουμένων σχεδίων ‘Πίτερ Ράμπιτ’ (με τις περιπέτειες ενός λαγού που θέλει να επέμβει σε έναν γειτονικό λαχανόκηπο) και ‘Λεό Ντα Βίντσι: Αποστολή Μόνα Λίζα’ (ο Ντα Βίντσι ως πολυμήχανο αγόρι που ξεκινά μια μεγάλη περιπέτεια με τον κολλητό του, και την αγαπημένη του Τζοκόντα).

|Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του PopCode.