‘Rebirth’: Όνομα και πράγμα αναγέννηση της DC

“Θα πεθάνεις και δε θα ξέρεις το τέλος, στο λέω από τώρα”. Αυτή είναι η προειδοποίηση που κάνω σε όποιον φίλο ή φίλη ενδιαφέρεται να διαβάσει κόμικ της Marvel ή της DC, πριν μπούμε στη διαδικασία των προτάσεων που γενικώς ευχαριστιέμαι πάρα, μα πάρα πολύ.

Εάν το άρθρο αυτό γραφόταν μερικά χρόνια πριν, τότε θα έκανα έναν παραλληλισμό μεταξύ των κόσμων που έχουν στήσει οι Big Two με το ‘Guiding Light’, την αμερικανική σαπουνόπερα που είχε τον ατελείωτο μέχρι το 2009, αλλά μέχρι κι αυτή έληξε στα 18.262 επεισόδια. Οι ιστορίες του Batman και του Superman πάλι, έχουν φτιαχτεί για να υπάρχουν και να συνεχίζονται για πάντα. Όσο κι αν αυτό δένει πολλές φορές τα χέρια των δημιουργών τους.

Οι ιστορίες του Batman και του Superman έχουν φτιαχτεί για να υπάρχουν και να συνεχίζονται για πάντα. Όσο κι αν αυτό δένει πολλές φορές τα χέρια των δημιουργών τους.

Δεν είναι δύσκολο μόνο για το αναγνωστικό κοινό να αντιληφθεί ότι θα καταπιαστεί με κάτι που έχει αρχή αλλά δεν έχει μέση και τέλος. Δεν είναι δύσκολο μόνο για τον άμοιρο πωλητή στο κομιξάδικο που πρέπει να απαντήσει στην τι-εννοείς-τεύχος-632-φιλαράκι ερώτηση απόγνωσης του επίδοξου πελάτη. Είναι πάνω απ’ όλα δύσκολο για τις ίδιες τις εταιρείες και τις ομάδες δημιουργικού των εκάστοτε συντελεστών, που πρέπει να επινοούν κάθε φορά τρόπους να κρατάνε το προϊόν φρέσκο για τους παλιούς φαν και προσβάσιμο για τους νέους αναγνώστες. Ειδικά τα τελευταία χρόνια που το σινεμά και η τηλεόραση έχουν ξυπνήσει το ενδιαφέρον πολλών ενηλίκων και ενός διαρκώς αυξανόμενου γυναικείου κοινού. Ρεαλιστικά μιλώντας, αυτό είναι αδύνατον.

Πώς μπορείς να γράφεις μια ιστορία δίχως τέλος από τη δεκαετία του ‘30 στην περίπτωση του Superman για παράδειγμα, και να είναι μέχρι σήμερα πάντοτε επίκαιρη, με διαχρονικά αναλλοίωτα τα μηνύματά της και τους ήρωες να ωριμάζουν μεν, αλλά να είναι ταυτόχρονα και πάντα νέοι;

Αυτό τον προβληματικό συνδυασμό προσπαθούν να αντιμετωπίσουν κάθε φορά τα μεγάλα κεφάλια της βιομηχανίας και γι’ αυτό από τη δεκαετία του ‘80 και μετά έχουμε το ένα event μετά το άλλο.

Το Supergirl πεθαίνει στην πιο χαρακτηριστική στιγμή του ‘Crisis On Infinite Earths’ event

 

Άλλες φορές με σκοπό το ξεσκαρτάρισμα. Άλλες την επανεκίννηση. Πάντα τις ανακατατάξεις και πάντα με την ελπίδα ότι κάπου μέσα στην αναμπουμπούλα και τον ντόρο, θα δημιουργηθεί το κατάλληλο, ελκυστικό παραθυράκι για να μπουν μέσα στον πολύχρωμο κόσμο των υπερηρώων και όσοι τον κοιτούν με λιγάκι από δέος και πολύ από απορία στην απ’ έξω.

Παρά το γεγονός ότι γνωρίζω τις δυσκολίες αυτές και έχω αγαπήσει το μέσο ανεξάρτητα απ’ αυτές, όταν ανακοινώθηκε το ‘New 52’, ένιωσα ότι είχε έρθει η ώρα για το διαζύγιό μου με τη βασίλισσα DC. Λίγα μόλις χρόνια μετά την κάκιστη εμπειρία μου με την ‘One More Day’  ιστορία του Spider-Man στη Marvel μεριά, που άλλαξε συθέμελα ό,τι αγαπούσα μέχρι τότε στον Peter – παρέα με μια μούτζα κι από το ‘One Moment in Time’ δύο χρόνια μετά – αποφάσισα ότι δεν έχω χρόνο για άλλο πόνο.

Ήταν μία πολύ έξυπνη κίνηση για να μπουν γρήγορα κι εύκολα χρήματα στη μπάνκα. Ένα event που μηδενίζει το κοντέρ και υπόσχεται μια λευκή κόλλα χαρτί σε όσους ψάχνουν από πού ν’ αρχίσουν και τους πιάνει απελπισία, είναι δεδομένο και πολύ λογικό ότι και οικονομικά κέρδη θα αποφέρει και θα προσελκύσει νέο αίμα σε μία βιομηχανία που παραδοσιακά περνάει δύσκολα. Δεν είχαν όμως υπολογίσει ίσως, ότι μετά το πρώτο μεγάλης διάρκειας κύμα περιέργειας από τους παλιούς φαν που ήθελαν να τσεκάρουν το νέο status quo, το Extreme Makeover: The DC Edition που υπέστη η συντριπτική πλειοψηφία των χαρακτήρων, η εξαφάνιση άλλων χαρακτήρων και ο νέος, πιο βαρύς τόνος που υιοθέτησαν τα κόμικ, τελικά θα αποξένωναν το σταθερό κοινό τους. Μέσα σ’ αυτό κι εγώ, που με βαριά καρδιά αποχαιρέτησα μια κολόνια που τραβούσε χρόνια, ελπίζοντας ότι σύντομα θα μπορούσα να παίρνω τη δόση μου από την τηλεόραση ή τον κινηματογράφο.

‘New 52’ Justice League

 

Κρατούσα μία σχετική επαφή με όσα συνέβαιναν στα κόμικ που με αφορούσαν, αλλά επειδή τα hatewatching, hatereading, hateοτιναναιτελοσπάντων δε μου πηγαίνουν και πολύ, η απόσταση που κρατούσα ήταν πάντοτε ασφαλείας. Διάβασα τελικά και το ‘Convergence’ event που υποσχόταν μία γρήγορη ματιά στις εκδοχές των χαρακτήρων που άφησε πίσω η εταιρεία, αλλά το έκανα στη λογική της απάντησης σε μήνυμα πρώην. Αυτό που σε ρίχνει στο φιλότιμο γιατί μωρέ, καλό θα ήταν να ξέρεις αν ζει ή αν πέθανε.

Όταν άκουσα ότι ετοιμάζουν καινούριο event και μάλιστα θα το βγάλουν και ‘Rebirth’, τα μάτια μου δε θα μπορούσαν να γυρίσουν πιο πίσω στο κρανίο μου χωρίς να κυλίσουνε στο πάτωμα.

Μετά είπαν δε θα είναι κι άλλο reboot. Και είπα, κάτσε.

Μετά είπαν ότι το ετοίμασε ο Geoff Johns. Και είπα, κάτσε.

Μετά είπαν ότι επιστρέφει και ο Greg Rucka. Και είπα, κάτσε. (Θα διάβαζα και προσκλητήριο γάμου από τον Rucka, ειλικρινά).

Ε, μετά το διάβασα και ΞΕΚΙΝΑΩ ΞΑΝΑ DC, ΠΑΙΔΙΑ. Θα διακρίνετε τον ενθουσιασμό μου και στα παρακάτω σημεία.

Τι ΔΕΝ είναι το ‘Rebirth’

Reboot. Λένε αλήθεια. Το ‘Rebirth’ δεν είναι reboot. Και το εισαγωγικό τεύχος του ‘Rebirth’ και τα πρώτα τεύχη του κάθε χαρακτήρα έχουν τη σήμανση #1, αλλά πρόκειται απλά για μία συμβολική κίνηση που σηματοδοτεί μία μεγάλη αλλαγή.

Δεν είναι ούτε event. Δε θα κάνει τον κύκλο του σε λίγους μήνες για να δώσει τη θέση του στο επόμενο event. Σκεφτείτε το το ως ενός είδους rebranding, σαν αυτό που έκανε η Marvel όταν λανσαρίστηκε ως Marvel Now πριν μερικά χρόνια. Είναι το νέο status quo του DC Universe που θα διαρκέσει τουλάχιστον δυο χρόνια, με πορεία που έχει προμελετηθεί μέσα από μήνες προγραμματισμού και σβήσε-γράψε στο whiteboard του Geoff Johns και θα δέσει με ευρηματικό τρόπο το New 52 με το ένδοξο παρελθόν.

Σε ποιον απευθύνεται

Έχοντας στο νου ότι ο νέος είναι ωραίος, αλλά ο παλιός είναι αλλιώς, το ‘Rebirth’ απευθύνεται και στους δύο.

Εάν καταπιάστηκες με DC με αφορμή το New 52, μη φοβάσαι. Το σύμπαν που έχεις μάθει θα παραμείνει το βασικό σύμπαν του κεντρικού timeline των κόμικ. Δε σου υπόσχομαι ότι θα μείνει ανέπαφο, αλλά αφού μπήκες στον χορό των κόμικ, θα χορέψεις.

Εάν πάλι, φίλε και συνοδοιπόρε, έριξες μαύρη πέτρα πίσω το 2011, ήρθε ο καιρός να μαζέψεις και την πέτρα και τη βαριά καρδιά σου και να γυρίσεις πίσω. Το ‘Rebirth’ κρύβει μεγάλες εκπλήξεις για σένα και είναι μόνο η αρχή. Θα σου έλεγα παραπάνω, αλλά θα στο χαλάσω.

Tip: Διάβασε πρώτα το ‘Justice League #50’ και το ‘Superman #52’.

Ποιος είναι ο Geoff Johns και γιατί με νοιάζει

 

Η συμβολή του στις σειρές της DC είναι λίγο-πολύ γνωστή, αλλά ο Geoff Johns εδώ και 17 χρόνια δεν έχει βρεθεί ποτέ χωρίς να γράφει δικό του, μηνιαίο τίτλο. Έγραψε ο ίδιος το ‘Rebirth #1’ και μπορεί να ήταν το τελευταίο τεύχος που θα γράψει για καιρό – οι ανακατατάξεις στα γραφεία της DC μετά την τουλάχιστον μετριοπαθή υποδοχή του ‘Batman v Superman’ τον θέλουν Creative Director των ταινιών από δω και πέρα – αλλά έχει επιμεληθεί όλη τη διαδικασία και μάλιστα σε βάθος χρόνου.

Και μας νοιάζει, γιατί πολύ απλά νοιάζει τον ίδιο. Έχει μια συλλογή 60.000 κόμικ, ζει κι αναπνέει DC και δεν έχει διστάσει να μιλήσει ανοιχτά για όσα πιστεύει πως έλειπαν από το New 52, στο οποίο συμμετείχε μεν γράφοντας τεύχη για τον Aquaman, τον Superman και τη Justice League, χωρίς όμως να κλείνει τα μάτια στα στραβά του reboot. Χαρακτηριστική είναι για παράδειγμα η δήλωσή του για την περίπτωση του Superboy.

Τον σύστησαν ξανά στο New 52 και ήταν τόσο διαφορετικός, τόσο πολύ αλλαγμένος, που δε μπορούσα να συνδεθώ καθόλου με το βιβλίο. Ο συναισθηματικός δεσμός κόπηκε και όχι με τρόπο που με θύμωσε. Κάτι χειρότερο απ’ αυτό. Ήμουν απαθής. Δε με ένοιαζε πια.

Αν συμφωνούμε ή όχι για το Superboy δεν παίζει μεγάλο ρόλο. Σημασία έχει ότι ο Johns είναι πάνω απ’ όλα ένας φαν σαν όλους τους άλλους. Δεν έμεινε μακριά από το New 52 – η δουλειά του για τον Aquaman ξεχώρισε μάλιστα – αλλά πιστεύει πως τα χρήματα μπορούν να μπαίνουν στην τσέπη χωρίς κόστος για τους χαρακτήρες.

Η επιλογή του Johns από την εταιρεία για να πιλοτάρει το νέο ριψοκίνδυνο πλάνο της δεν είναι τυχαία. Η λέξη rebirth στα κόμικ ήταν στο τσακ να γίνει συνώνυμη με το όνομά του πριν μερικά χρόνια. Η εκπληκτική δουλειά του στο φοβερό ‘Green Lantern: Rebirth’ έφερε πίσω τον Hal Jordan, τον Kilowog και τον Sinestro, κλασικοί χαρακτήρες του Green Lantern που είχαν δώσει τη θέση τους σε νέο αίμα στα μέσα των ‘90s, αλλά τόνωσε το σώμα των Lanterns και με την εισαγωγή του “emotional spectrum”, ενός συναισθηματικού ουράνιου τόξου – ξέρουμε πώς ακούγεται – που στην ουσία καθορίζει τις κατηγορίες νέων Lantern Corps που έκαναν την εμφάνισή τους, ανάλογα με το χρώμα τους. Η δύναμη της θέλησης ήταν πάντα το πράσινο χρώμα και το κίτρινο για τον φόβο, αλλά τώρα είχαμε κόκκινο για τον θυμό, μπλε για την ελπίδα, indigo για τη συμπόνοια (λουλακί το λέμε στο χωριό μου αλλά τελοσπάντων), πορτοκαλί για την απληστία, λευκό για τη ζωή και μαύρο για τον θάνατο. Συθέμελες αλλαγές δηλαδή, αλλά χωρίς να χάνεται η ουσία της ιστορίας που ήταν η επιστροφή του Green Lantern σε όσα το έκαναν να ξεχωρίζει.

Η επιτυχία του Johns επαναλήφθηκε και με το ‘The Flash: Rebirth’ λίγο καιρό μετά, μία ιστορία που επανέφερε στα πράγματα τον Barry Allen μετά από πολλά χρόνια απουσίας και σποραδικές εμφανίσεις. Η δουλειά του, επίσης, για τους Teen Titans θα μπορούσε κάλλιστα να ονομαστεί κι αυτή ‘Rebirth’, όπως και το run του στον Aquaman και τον Booster Gold. Ο Johns έχει μία επικίνδυνη αδυναμία στα event, αλλά η τάση του να παίρνει παραγκωνισμένους ή ξεχασμένους χαρακτήρες και να σου θυμίζει γιατί κάποτε τους είχε αγαπήσει είναι από τα μεγαλύτερα ατού του.

Το τωρινό ‘Rebirth’ δε θα πρέπει να λογίζεται ως συνέχεια των προηγουμένων, αλλά είναι μία λέξη-κλειδί που χαρακτηρίζει τον Johns ως κειμενογράφο και κολλάει γάντι σ’ αυτό που προσπαθεί να κάνει η DC αυτές τις μέρες.

Λέξεις-κλειδιά του ‘Rebirth’

Ελπίδα, Αισιοδοξία, Κληρονομιά.

Με αυτές τις λέξεις χαρακτηρίζει ο Johns το ‘Rebirth’ όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, όχι με τη λογική της προσθήκης σ’ ένα υπάρχον, ολοκληρωμένο περιβάλλον, αλλά με την έννοια της επαναφοράς αυτών που ήταν η φύση και το DNA της DC επί δεκαετίες. Η κληρονομιά εσωκλείει και τις άλλες δύο λέξεις στην προκειμένη περίπτωση, γιατί εδώ αντιμετωπίζεται ως κατάσταση και όχι ως κομμάτι της πλοκής.

Είναι εύκολο να είσαι #TeamMarvel τα τελευταία χρόνια γιατί είναι η ομάδα που νικά μέχρι στιγμής στα κινηματογραφικά δρώμενα, τα δρώμενα που αγγίζουν τους περισσότερους, αλλά με την εξαίρεση του Spider-Man και των X-Men, κανείς άλλος ήρωας της εταιρείας δεν έχει καταφέρει να φτάσει τα επίπεδα συμβολισμού και αναγνωρισιμότητας σε γενιές και γενιές που έχουν ο Superman, ο Batman ή η Wonder Woman. Εδώ μιλάμε για τιτάνες.

Αν κάτι λοιπόν έχουν αυτοί και άλλοι μεγάλοι χαρακτήρες της DC, είναι η κληρονομιά που λέμε τόση ώρα. Όλες οι εμπειρίες και οι σχέσεις που έχουν χτίσει, όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά και με το κοινό. Όσο δύσκολο κι αν είναι να βγάλεις άκρη μ’ αυτήν χωρίς να φοβίσεις τους επίδοξους αγοραστές σου, είναι προτιμότερο να αγκαλιάσεις όσα σου δίνει, παρά να τη βλέπεις σαν τις αλυσίδες που πρέπει να σέρνεις.

Τίποτα από τα παραπάνω δε σημαίνει ότι από δω και πέρα οι χαρακτήρες δε θα περνάνε δύσκολα ή δε θα πέφτουνε σε λάθος. Κάτι τέτοιο, όπως λέει και ο Johns, θα ήταν βαρετό. Απλώς είναι καιρός να αρχίζουν να εμπνέουν ξανά με τον τρόπο που ενέπνεαν όλα τα προηγούμενα χρόνια. “Heroes. Now more than ever”, δηλαδή.

Εάν έχεις διαβάσει ήδη το πρώτο τεύχος του ‘Rebirth’, τότε το επόμενο μέρος του άρθρου είναι για σένα.

Προσοχή! Ακολουθούν spoilers από το ‘Rebirth #1’. Συνεχίζεις με δική σου ευθύνη.

Πιο πολύ απ’ όλα ευχαριστήθηκα τη γλώσσα του Geoff Johns στο τεύχος. Υπάρχουν κάποιοι κειμενογράφοι που είναι πολύ καλοί στο να γράφουν συγκεκριμένους χαρακτήρες. Να τους κάνουν δικούς τους δηλαδή και να θέτουν τα όρια και για τους επόμενους κειμενογράφους που θα καταπιαστούν μ’ αυτούς. Αρκετοί απ’ αυτούς όμως, τυγχάνει συχνά να αποτυγχάνουν με άλλους χαρακτήρες γιατί δεν μπορούν να υιοθετήσουν τη γλώσσα τους και προτιμούν να την προσαρμόζουν στη δική τους μανιέρα (εσένα κοιτάω, Bendis). Ο Johns δεν είναι από αυτούς. Μπορεί να κινηθεί άνετα μεταξύ χαρακτήρων που έχει σημαδέψει όπως έκανε πρόσφατα με τον Aquaman και χαρακτήρες που έχει πιάσει μεν, αλλά δεν είναι παραδοσιακά δικοί του.

Ξέρετε, βέβαια, ποια γλώσσα ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά. ΤΟΥ WALLY WEST ΠΟΥ ΕΠΑΝΕΦΕΡΕ.

Ουφ. Πάει κι αυτό. Ξεκινάμε.

MVP ΤΕΥΧΟΥΣ

Περπατώντας στη Speed Force μονάχος, ο Wally West πρέπει να καταφέρει να συνδεθεί με κάποιον απ’ όσους ενδέχεται να τον θυμηθούν για να προειδοποιήσει αυτόν και τους υπόλοιπους ήρωες για αυτόν που τους έκλεψε στιγμές από τη ζωή τους. Ξέρει ότι η διαδικασία είναι πολύ επικίνδυνη, ειδικά από τη στιγμή που και ο ίδιος πασχίζει ακόμα να θυμηθεί πολλά, αλλά δε θα το βάλει κάτω μέχρι να πετύχει τον σκοπό του. Ακόμα κι αν χρειαστεί να θυσιαστεί. Παλιός καλός Wally.

Ατάκα: I can do this and then I can die in peace.

ΣΚΗΝΗ ΤΕΥΧΟΥΣ

Δεν υπάρχει περίπτωση η στιγμή αυτή να μην επισκιαστεί από την τελευταία σελίδα, αλλά αν πιστέψουμε όσα έχουν ειπωθεί για το Rebirth, αυτό εδώ είναι όλη η ουσία.

Δεν μπορεί να ήμουν η μόνη που όσο πήγαινει πέρα-δώθε ο Wally, σκεφτόταν – δυνατά η αλήθεια είναι – “Βρες τον Barry, ρε παιδάκι μου!”. Σίγουρα έπαιξε ρόλο και η ιδιαίτερη σχέση που έχει ο Barry με τη Speed Force, αλλά ήταν το δέσιμό τους πάνω απ’ όλα που έβγαλε τον Wally από την επικίνδυνη ζώνη. Πάντα τέτοια εύχομαι.

WTF ΤΕΥΧΟΥΣ

Δεν περνάει καλά ο Dr. Manhattan και την πλήρωσαν και όλοι οι υπόλοιποι απ’ ότι φαίνεται. Ο Johns δε θέλει να τον χαρακτηρίσει τον villain της υπόθεσης. Προτιμάει το antagonist. Εντάξει, λοιπόν. Σίγουρα θα είχε τους λόγους του, οπότε βλέπουμε. Δε θα υπάρξουν γρήγορες απαντήσεις στο ‘Rebirth’ πάντως, οπότε αν περιμένεις τον Superman να ρίχνει ξανάστροφες στον Manhattan στο κοντινό μέλλον, θα απογοητευτείς. 

Πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη, πρωτότυπη για τη DC που γενικά δε θέλει και πολύ να ανακατεύει τους χαρακτήρες της Vertigo με τα υπερηρωικά της κόμικ, και σίγουρα κάτι που θα συνεχίσει να μας απασχολεί για πολύ καιρό ακόμα.  Λίγες παραπάνω πληροφορίες να πάρουμε και θα προχωρήσουμε σε περαιτέρω ανάλυση.

ΠΡΟΣΕΧΩΣ

“Θα γίνει πόλεμος μεταξύ ελπίδας και απόγνωσης. Αγάπης και απάθειας. Πίστης και δυσπιστίας”. Τάδε έφη Wally κυρίες και κύριοι, κι αν δεν είναι αυτό το πιο meta σχόλιο που θα μπορούσε να κάνει η DC, δεν ξέρω ποιο θα ήταν.

Στάχτες κι αποκαΐδια, λοιπόν. Δηλώνω έτοιμη.

BONUS (BATMAN – REBIRTH #1)

O Batman κάνει μονόζυγο. Εκεί που κάνει μονόζυγο. Γιατί μπορεί. Rebirth, ξε-Rebirth, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν.

***

Θα έχουμε να λέμε πολλά για το ‘Rebirth’ κατά καιρούς. Έκανε περισσότερες ερωτήσεις απ’ όσες έδωσε απαντήσεις άλλωστε. Το νου σας.