Release ημέρα 4η: Οι Black Angels είχαν τα visuals, οι Sigur Rós τη βροχή

Όλα στη ζωή κύκλους κάνουν κι έτσι μετά την πρεμιέρα του Release Athens, βρέθηκα ξανά στην Πλατεία Νερού για την αυλαία αυτής της πρώτης προσπάθειας του νέου φεστιβάλ που μας συστήθηκε φέτος δυναμικά.

Αλλά δεν ήρθε ακόμα η ώρα για απολογισμούς, αυτός θα έρθει στο τέλος.

Πρώτα, μουσική.

Βλέποντας το πρόγραμμα της τέταρτης ημέρας, είχα κυκλώσει τα τρία τελευταία ονόματα, τους DIIV, τους Black Angels και τους Sigur Rós. Τελικά δεν πρόλαβα τους Αμερικάνους με τον shoegaze (έμαθα και το shoegaze) ήχο τους, όμως αν κρίνω από αυτό εδώ το video αλλά και απ’ τα σχόλια όσων τους πρόλαβαν, ήταν εξαιρετικοί και κατάφεραν να προετοιμάσουν το κοινό με τον καλύτερο τρόπο για τα συγκροτήματα που θα έκλειναν τη βραδιά.

Doused και δεν είμαι καλά. Κρίμα, πολύ θα ήθελα να τους δω, ελπίζω να τα καταφέρω την επόμενη φορά. Άτιμη δουλειά, μην δούμε μια φορά ένα φεστιβάλ από την αρχή.

Ελαφρώς απογοητευμένος, ρωτούσα τους φίλους και γνωστούς που τους άκουσαν, ελπίζοντας σε μια απάντηση τύπου “δεν έχασες και τίποτα, βαρετοί“, αλλά απογοητεύτηκα, αφού όλοι έλεγαν τα καλύτερα.

Αποφάσισα να ξεχαστώ πίνοντας μια μπύρα και πήρα τη θέση μου κοντά στη σκηνή, περιμένοντας τους Black Angels. Λίγο πριν τις 9, ανέβηκαν στη σκηνή καλωσορίζοντάς μας με το ‘Mission District’, έναν ωραίο τρόπο να πεις την καλησπέρα σου.

Η επόμενη ώρα, κύλησε ακριβώς όπως την περίμενα. Με άφθονη ψυχεδέλεια, κυρίως χάρη στην μουσική της παρέας από το Τέξας αλλά και με την πάντα πολύτιμη βοήθεια των visuals.

Οι φήμες πώς κάποιος που έκανε το λάθος να κοιτάξει για περισσότερα από τρία λεπτά την οθόνη, υπνωτίστηκε και βρίσκεται ακόμα στο Φάληρο, κολυμπώντας γυμνός ανάμεσα στις βαρκούλες, δεν επιβεβαιώνονται.

Αυτό που μπορώ να επιβεβαιώσω, είναι ότι οι Black Angels μας χάρισαν μια πολύ δυνατή εμφάνιση. Αυτή ήταν η τρίτη φορά που τους είδα ζωντανά και αν και η κορυφαία μου ανάμνηση παραμένει το πρώτο τους live, σε κλειστό χώρο, ο οποίος τους ταίριαζε περισσότερο, αυτή τους η εμφάνιση κοντράρει εκείνο το βράδυ πάρα πολύ δυνατά.

Ο κόσμος ήταν αρκετά ζεστός, η ντράμερ τα έδινε όλα, τα visuals μας χάζευαν κι όταν ήρθε η ώρα του πολυαναμενόμενου ‘Young Men Dead’, ήρθε η κλιμάκωση της συναυλίας.

Παράπονο δεν έχω, κουνήσαμε κεφάλι πάνω κάτω, μπήκαμε για τα καλά στο “χάσιμο” της μουσικής των Black Angels, χορέψαμε με ραθυμία κι όταν έφυγαν από τη σκηνή, λίγο πριν τις δέκα, ήμασταν όλοι ευχαριστημένοι.

Encore δεν μας χάρισαν, προσφέροντάς μας άφθονο χρόνο για ανεφοδιασμό μπύρας και επίσκεψη στην τουαλέτα.

Μετά το Όστιν και τη ψυχεδέλεια των Black Angels, σειρά είχε η Ισλανδία, η οποία αυτές τις ημέρες γνωρίζει μεγάλες πιένες. Οι Sigur Rós άνοιξαν το δρόμο για τον Μπιάρνασον κι εμφανίστηκαν πίσω από μαύρες περσίδες(;) (έμαθα και τις περσίδες) παίζοντας το “Óveður” το οποίο στα ισλανδικά σημαίνει καταιγίδες.

Αυτό δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία, αν τη στιγμή που οι Sigur Rós ξεκινούσαν τη συναυλία τους δεν έφερναν μαζί τους και μια πολύ δυνατή βροχή, η οποία χώρισε τον κόσμο στα δύο. Ορισμένοι κρύφτηκαν κάτω από όποιο υπόστεγο έβρισκαν εύκαιρο κι οι υπόλοιποι πλησίασαν τη σκηνή ακόμα περισσότερο, κάνοντας τη βροχή κομμάτι της συναυλιακής εμπειρίας.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Η βροχή ταίριαζε απόλυτα στη μουσική των Ισλανδών. Τα έτσι κι αλλιώς ατμοσφαιρικά κομμάτια τους, έμπλεκαν γλυκά με τα τερτίπια του καιρού, ο οποίος αποφάσισε να ντύσει το live με βροχή, αφού οι πρώτες σταγόνες έπεσαν με το ξεκίνημα κι οι τελευταίες λίγο πριν το φινάλε.

Μια βόλτα στα ιντερνετικά σχόλια όσων ήταν εκεί, αρκεί. “Μυσταγωγία”, “Ανατριχίλα”,  “Λύτρωση” “Ονείρωξη” ήταν κάποια απ’ αυτά που διάβασα, με την απόλυτη σιωπή του κόσμου σε κάποια κομμάτια να δείχνει πόσο μέσα είχε μπει στο πνεύμα της συναυλίας. Οι ήχοι τους και το δοξάρι τους μας πήγαν για μία ώρα κι ένα τέταρτο και στο encore είχε έρθει η ώρα του ‘Popplagið’. Ένα καθηλωτικό τέταρτο για μια ιδανική καληνύχτα που έφερε και το τέλος της βροχής, επιβεβαιώνοντας πως πρόκειται για ένα εφέ της εμφάνισης των Ισλανδών.

Ο απολογισμός

Το παρθενικό Release έφτασε στο τέλος του και το πρόσημο που του βάζουμε είναι σίγουρα θετικό. Άρτια οργάνωση, σεβασμός στο κοινό κι ονόματα που συμβαίνουν τώρα κι όχι υπήρξαν κάποτε μεγάλα. Κανένα παράπονο επίσης από τον ήχο, κάτι που μόνο δεδομένο δεν πρέπει να θεωρούμε στα φεστιβάλ και τα γενικότερα συναυλιακά δρώμενα της χώρας.

Αν έπρεπε να ζητήσω κάτι για του χρόνου, αυτό θα ήταν κάποιες ημέρες του φεστιβάλ να διεξαχθούν Σαββατοκύριακο, ώστε να μπορέσουμε να δούμε όλα τα συγκροτήματα από την αρχή, χωρίς άγχος και βιασύνη. Διότι αν εργάζεσαι, το να βρίσκεσαι στο Φάληρο στις 5 το απόγευμα είναι μάλλον απαγορευτικό.

Το σίγουρο είναι ότι χρειαζόμαστε φεστιβάλ όπως το Release και μακάρι να επιστρέψει του χρόνου, με ακόμα μεγαλύτερα ονόματα και λίγη περισσότερη τύχη, αφού το να βρέχει τις μισές ημέρες του φεστιβάλ μήνα Ιούνιο, δεν το λες και άστρο, έστω κι αν στην περίπτωση των Sigur Rós έδεσε άψογα με το σκηνικό.

Πόσες μπύρες ήπιαμε: 5, η επιστροφή ήταν δύσκολη.

Φωτογραφίες: Release Athens