Reprisal, όταν η εκδίκηση έχει στιλ και νοσηρή φαντασία

Ποτέ μου δεν εκτίμησα την Abigail Spencer (βλέπε Mad Men, Suits, Rectify, Timeless). Tην θεωρούσα πολύ generic, πολύ αναμενόμενη, πολύ Χόλιγουντ. Ένα λάθος που δεν πρόκειται να επαναλάβω μέτα το Reprisal.

Εκεί όπου πείθει και με το παραπάνω ως η αδίστακτη femme fatale η οποία, χρόνια αφού ο -αρχηγός της μηχανόβιας συμμορίας Banished Brawlers- αδελφός της και ο αρραβωνιαστικός της την έσυραν με αλυσίδες πίσω από το φορτηγό τους (θεωρώντας λανθασμένα ότι είναι νεκρή), εμφανίζεται και πάλι για να πάρει τη δική της ‘πιάτο που τρώγεται κρύο’ εκδίκηση.

Ή, για να στο θέσω διαφορετικά, όταν την βλέπεις να τρώει γροθιά στο στομάχι από τον μαφιόζο Ron Perlman, που θέλει να της αρπάξει το εστιατόριο του νεκρού συζύγου της, και να μη ‘μασάει’ καθόλου (στα δυο διπλώθηκε, ναι, αλλά συνέχισε να του την λέει), τότε καταλαβαίνεις ότι κάτι καλό συμβαίνει εδώ.

Κάτι καλό είπα; Κάτι κακό εννοούσα αφού η ραδιούργα Doris, την οποία οι πάντες υποτιμούν και μετά το πληρώνουν, μέσα από το ατσαλάκωτο ταγιέρ της κρύβει ουλές (αυτές στην πλάτη από το τράβηγμα που λέγαμε και άλλες ψυχολογικές) και μια δίψα για εκδίκηση που την οδηγεί στο να δημιουργήσει τη δική της ‘συμμορία’ προκειμένου να την πάρει. Γιατί δεν υπάρχει, τελικά, τίποτα πιο επικίνδυνο, από μια γυναίκα που της έκλεψαν το όνειρο να γίνει κυρά και νοικοκυρά (σ.σ. θα το καταλάβεις τι εννοώ στο τέλος αυτό, ξέχνα το για την ώρα).

Προσοχή. Η γκράντε συμμορία (η οποία κάνει κουμάντο εδώ και δεκαετίες στην αγροτική περιοχή αφού όλοι φοβούνται τον -εξαφανισμένο εδώ και χρόνια- αρχηγό της τον Burt) δεν είναι σε καμία περίπτωση φάση Sons of Anarchy. Εδώ το όλο πράγμα, που σαφώς είναι πιο χαοτικό (και ταυτόχρονα ψιλο-γραφικό), σου βγάζει αίσθηση ροκαμπίλι νουάρ. Σαν να το έχει φτιάξει, όπως εύστοχα επισήμανε ένας κριτικός, ένα υβρίδιο Ταραντίνο και Τζον Γουότερς.

Κομπλέ με χαρακτήρες που δεν χορταίνεις όπως ο μελαμψός κατάσκοπος της Doris εντός της συμμορίας (έξοχος ο Mena Massoud), η bisexual pin up κόρη του αρχισυμμορίτη (πειστική η Madison Davenport), η τυπάρα Lea DeLaria του Orange is the new black ως η βασίλισσα κουίνι (που ξέρει πως να φροντίζει τα κορίτσια της) και ο αγνώριστος Rodrigo Santoro του Westworld ως ο δεύτερος τη τάξει στη συμμορία που πλέον, επειδή είναι πατέρας, δεν διψάει για αίμα όπως παλιά.

Μια συμμορία-οικογένεια που έχει ως κεντρικό ‘στέκι’ ένα αξιοζήλευτο μπαρ-καμπαρέ τύπου Sin City το οποίο μέχρι και ο Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ θα ζήλευε. Εκεί που τα κορίτσια είναι όμορφα και πάντα διαθέσιμα, τα ποτά (και τα μπουνίδια) καθαρά και οι αστυνομικοί επίσημοι καλεσμένοι 2-3 φορές το χρόνο για να κάνουν τα στραβά μάτια όλες τις υπόλοιπες μέρες.

Μια έντονα Φρανκμιλερίζουσα σειρά (ως πρόθεση σίγουρα, ως αποτέλεσμα το συζητάμε) που έχει περίσσεμα στιλ και έλλειψη ουσίας. Αλλά αυτό είναι κάτι που δεν επηρεάζει σε καμία περίπτωση το γεγονός ότι περνάς καλά, πολύ καλά παρακολουθώντας την. Άσε που σου αφήνει την αίσθηση ότι το ίδιο καλά πέρασαν και όλα τα μέλη του cast ‘παίζοντας’ με τους συγκεκριμένους χαρακτήρες.

Στο τέλος της ημέρας το Reprisal δεν είναι παρά ένα ακόμη στιλάτο crime pulp με αύρα 50s και μυρωδιά ερωτικής ιστορίας με τραγικό τέλος. Αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει είναι η Abigail Spencer. Την οποία, όπως ακριβώς συνέβη και με τον χαρακτήρα της, όλοι υποτίμησαν. Όχι πια. Όχι ποτέ πια.

***

Αν και εσύ αγαπάς τα Star Wars και την ιστορία τους, το αφιέρωμά μας ‘May the Pod Be With You’ είναι εδώ!

Ποιες ήταν οι πρώτες μας εντυπώσεις όταν γνωρίσαμε τον Adam Driver; Ποια ταινία θα τον πήγαινε στα Όσκαρ πριν την επιτυχία του Marriage Story; Τι χαρακτηριστικό φέρνει σε κάθε του ρόλο και γιατί ήταν η ιδανική επιλογή για τον Kylo Ren; Μήπως είναι τελικά ο ηθοποιός της γενιάς του;