Το Resident Evil 7 επιστρέφει στις ρίζες- και στις επιτυχίες

Η σημερινή μας εκπομπή θα επικεντρωθεί στη μεγάλη επιστροφή του Resident Evil στις αξίες που το ίδιο μας μύησε το μακρινό 1996. Στις περιπτώσεις αυτές, όπως πιθανώς θα διάβασες, δεν είμαι απλώς επιφυλακτικός, με χαρακτηρίζω ξεκάθαρα απαισιόδοξο. Είναι σα να λες ότι το Silent Hill θα επιστρέψει κάποτε από τον τάφο, εντός κι εκτός εισαγωγικών.

Αυτό ίσως να μην το μάθουμε και ποτέ, μετά τη ματαίωση των σχεδίων του Silent Hills των Kojima και Del Toro. Το σίγουρο είναι πως το Resi γύρισε, είναι εδώ φύση και θέση και, παρά τα φαρμάκια που μας κέρασε το τελευταίο διάστημα (βλέπε Resident Evil 6), κάνει την έκπληξη. Πράγματι είναι ατόφιο survival horror, πράγματι τιμά τις ρίζες του (θα δούμε στη συνέχεια το πώς), είναι όντως εξαιρετικό. Α, πλέον κάνεις save σε κασετόφωνο, όχι σε γραφομηχανή.

Και δεν χτυπάει το τηλέφωνο

Το μαγικό στην όλη ιστορία είναι πως το μεγάλο comeback και η τιμημένη στροφή στην παράδοση επιτυγχάνεται χωρίς ορισμένα κλασικά Resi στοιχεία του παρελθόντος. Δεν υπάρχουν ζόμπι αλλά τέρατα. Είναι πρώτου κι όχι τρίτου προσώπου. Επίσης, τα Easter Eggs για την απαραίτητη αναδρομή στα παλιά είναι αμέτρητα αλλά, σε κάθε περίπτωση, η ιστορία του Resi 7 είναι φρέσκια, το ίδιο και τα πρόσωπα, ήρωες και κακοί. Ούτε Claire, ούτε Leon, ούτε RPG, ούτε Hollywood action movie υπερβολές σε εικόνα και ατάκες, ούτε. Ε, τότε;

Αυτό που συμβαίνει, είναι το εξής. Η επιστροφή έχει να κάνει με το ύφος, την ατμόσφαιρα, τη διαχείριση εφοδίων, τον φόβο, την επιβίωση την ίδια. Από την πρώτη στιγμή που πατάς το πόδι σου στην οικία των Baker, νιώθεις, μυρίζεις στον αέρα, όχι απλώς κάτι από Resident Evil 4, αλλά ακόμα πιο πίσω, έπαυλη Resi 1 και Raccoon City του Resi 2.

Αν όντως τα παραπάνω αποτελούν τα τρία κορυφαία games του franchise (η κατάταξη είναι και υποκειμενικό ζήτημα), τότε το Resident Evil 7 Biohazard έχει μάθει από τους καλύτερους και διαθέτει/ συνθέτει στοιχεία τους. Επιπλέον, μπορεί τα γραφικά να μην είναι τα «πιο σούπερ της αγοράς», όμως χαρακτηρίζονται ως ρεαλιστικά και τα καταλληλότερα για την περίσταση. Για την ακρίβεια, και σε συνδυασμό με το story, σε πείθουν ως ένα βαθμό ότι το βιώνεις όλο αυτό, δεν παίζεις.

Ακόμα κι αν ορισμένες φορές δεν αποφεύγονται φθηνά κόλπα για να τρομάξεις, υπάρχουν άλλες στιγμές που κι η τρίχα θα σηκωθεί και η καρδούλα θα πεταρίσει κι ένα «ω να σου γαμ@#%» θα ξεστομιστεί. Έτσι πρέπει, survival horror είναι, θυμήσου τον σκύλο και την τζαμαρία στο πρώτο παιχνίδι.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Resident Evil 4: Την εποχή του PS2

Διαχειριστής σε μονοκατοικία

Η περιβόητη επιστροφή δεν περιορίζεται στο ύφος. Και το gameplay διαθέτει στοιχεία που αγαπήσαμε κατά καιρούς, love to hate για να είμαστε ειλικρινείς. Το backtracking σε περιοχές που έχουμε ήδη επισκεφτεί γιατί τώρα βρήκαμε το κλειδί που ξεκλειδώνει εκείνη την πόρτα. Πίσω από την πόρτα μπορεί να κρύβονται πυρομαχικά, ένα ισχυρό όπλο, ένα first aid, κάτι που προωθεί την ιστορία.

Ναι, η λατρεμένη διαχείριση εφοδίων ζει και βασιλεύει. Τι χωράει και τι δεν χωράει (και στο ‘χα πει εγώ να πάρουμε στο ταξίδι τη μεγάλη βαλίτσα), τι θεωρείς ότι θα σου χρησιμέψει, που θα βρεις ένα μεγαλύτερο σακίδιο, άφησε τα καλά όπλα και πυρομαχικά για τα boss fights και το τέλος, ένα μόνιμο άγχος, πολλές φορές και για το τίποτα (κατέληξα να μην κάνω χρήση του Magnum από τη τσιγκουνιά μου…).

Γι’ αυτό το λόγο, για να μην στερέψεις μεν αλλά και να μην σε κυριεύσει η τσιφουτιά δε, ψάξε ενδελεχώς. Παντού, μην αφήσεις δωμάτιο, σπιθαμή προς σπιθαμή. Μάλιστα, ορισμένα πραγματάκια δεν εντοπίζονται εύκολα, θα πρέπει ακόμα και να σκύψεις ή να κοιτάξεις ψηλά για να τα βρεις, τα βλέπεις μόνο αν φτάσεις κοντά τους.  

Πέρα από το ένδοξο παρελθόν, το Resident Evil 7 έχει να παρουσιάσει και μερικά νέα στοιχεία. Τη δημιουργία πυρομαχικών και «γιατροσοφιών» τύπου The Last of Us, π.χ. πράσινο βότανο συν chem fluid ίσον first aid. Επίσης, υπάρχει και το strong chem fluid για πιο δυνατές versions, για παράδειγμα gunpowder συν το παραπάνω ίσον σφαίρες για το πιστόλι που κάνουν μεγαλύτερη ζημιά, καθώς και διάφορα χάπια και ενέσεις για την ενίσχυση του ήρωα σε πολλούς τομείς.

Ακόμα καλύτερη είναι η ιδέα με τις βιντεοκασέτες (συγγνώμη, μήπως έχετε το Πόντιος Είμαι Ό,τι Θέλω Κάνω;) που δεν παρακολουθείς αλλά παίζεις, κι έχουν να κάνουν με την ιστορία του παιχνιδιού. Είναι μια έξυπνη προσθήκη, υπό την έννοια ότι μπορείς όχι μόνο να δεις τι συνέβη, αλλά ενδεχομένως και ν’ αλλάξεις τις συνθήκες του σήμερα προς όφελός σου. Τέλος, υπάρχει και μια νότα stealth, μην φανταστείς κάτι φοβερό και τρομερό, έτσι για τη γεύση.

Οι γρίφοι. Δεν είναι πολλοί ούτε και πολύπλοκοι όμως, π.χ. η ιδέα με τη σκιά, αποτελεί μια αξιόλογη προσπάθεια, ενώ μια περίπτωση ξεχωρίζει σαφώς από τις υπόλοιπες. Όσο για τις μάχες, είναι κι αυτές ορθά τοποθετημένες και δεν κουράζουν, δεν υπερισχύουν των υπολοίπων στοιχείων του παιχνιδιού. Εντάξει, η ποικιλία των εχθρών είναι ένα ζήτημα άξιο γκρίνιας, όμως τα boss fights, μίνι ή μη, αποζημιώνουν τον παίκτη, εκτός του τελευταίου που, δυστυχώς, δεν είναι επιπέδου Resident Evil αν καταλαβαίνεις τι εννοώ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Χρειαζόμασταν στη ζωή μας το σίκουελ του The Last of Us;

Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, μια ωραία οικογένεια

Μειονεκτήματα υπάρχουν, εξάλλου τα ανέφερα διάσπαρτα εντός του κειμένου. Εν τέλει, όμως, το παιχνίδι είναι εξαιρετικό, αυτό είναι που μένει στο μυαλό και στον ψυχισμό του gamer.

Το βασικό είναι ότι έχουμε ξανά horror. Κρατούμενο δύο, το Resident Evil δεν κοπιάρει, καμία σχέση, αλλά συναντά το Silent Hill, κυρίως όσον αφορά στην ατμόσφαιρα. Κι επειδή είμαι λάτρης και των δύο, δηλώνω πολύ ικανοποιημένος από αυτό το meeting γιγάντων. Μόνο κάτι τρομακτικά καλό θα μπορούσε να προκύψει, έτσι έγινε, κι ας ήμουν δύσπιστος στην αρχή. Μωρέ μπράβο…