Rewind: Βλέποντας ξανά το πρώτο “American Pie”

Δεν είχα την παραμικρή επαφή με το franchise πέραν της πρώτης φοράς που είδα την κάθε ταινία. Που θα πει πως το αρχικό “American Pie” του 1999 θα πρέπει να πηγαίνει πάνω από δεκαετία από τότε που το είδα τελευταία φορά. Βλέποντάς με ενήλικα μάτια κάτι που αν μη τι άλλο είναι σημείο αναφοράς της εφηβείας για τη γενιά που γυροφέρνει τώρα τα 30, είναι πάντα περίεργο: Κι αν δε βλέπεται; Κι αν είναι φρικτό και ό,τι έμοιαζε τότε αστείο τώρα είναι για να κλαις υποφέροντας;

Το “American Pie” δεν είναι μια σπουδαία ταινία (ακόμα και στο συγκεκριμένο είδος που εκπροσωπεί υπάρχουν φιλμ σαν το “Superbad” που είναι σκαλιά ανώτερο) όμως την αλήθεια των όσων μας είχαν γοητεύσει τότε τη διακρίνεις ακόμα. Κυρίως, πάνω στο πώς πιάνει τέλεια τη νότα της άβολης απόγνωσης στις καθοριστικές -για ένα έφηβο αγόρι- στιγμές ωρίμανσης.

Πάρε πρώτα μια ιδέα τι να περιμένεις από την επανένωση όλου του αρχικού καστ (το “American Pie Reunion” παίζεται ήδη στις αίθουσες) και μετά πάμε να δούμε τι θυμηθήκαμε από το παλιό. (Spoilers, κατά προφανή τρόπο.)

 

“American Pie”: Rewind

Λοιπόν, η ταινία είναι βασικά το στοίχημα μιας παρέας μπάκουρων εφήβων να καταφέρουν όλοι τους να κάνουν σεξ πριν τελειώσει το σχολείο, δηλαδή βασικά τη νύχτα του prom. Δεν είναι και το πιο πρωτότυπο των concepts, έχει γίνει χιλιάδες φορές, αλλά το “American Pie” είναι μάλλον το διασημότερο δείγμα.

Έχει πλάκα η δομή της ταινίας που βοηθάει τα πάντα να κυλάνε με ευκολία: Μέχρι περίπου το 1/3 είναι βασικά η γνωριμία μας με τους χαρακτήρες, και οι σκηνές που οδηγούν στην απόφασή τους, και από εκεί και ύστερα είναι κάτι σαν σπονδυλωτή ταινία που ακολουθεί 4 διαφορετικά storylines και τις περιστασικές τους συναντήσεις.

Είναι πολύ διασκεδαστικό, κι επίσης είναι τρομερά άβολο. Τα σημεία που συμβαίνει κάτι επίπονα αληθές είναι τα καλύτερα, γι’αυτό και τα ξεχωρίζουμε. Μάλιστα, η ταινία ξεκινά με ένα.

Άβολη Σκηνή #1

Πεθαίνω. Μιλάμε για αληθινά σπουδαία εναρκτήρια σκηνή, όχι ανοησίες. Ο Τζιμ του Biggs προσπαθεί, τι προσπαθεί ο άνθρωπος, μια τσόντα να δει. Και του πάνε όλα κατά διαόλου. Η μάνα ορμάει στο δωμάτιο χωρίς να χτυπήσει, του κόβει τον οίστρο, καταλαβαίνει τι βλέπει, μπουκάρει κι ο πατέρας (θεός Eugene Levy), βουτάει τη μαξιλάρα, μένει ο Τζιμ με την κάλτσα… γενικά πού να το πιάσει και πού να το αφήσεις. Αριστούργημα. Η ταινία δεν έχει καλά-καλά αρχίσει κι ήδη καλύπτεις τα μάτια σου με τα χέρια σου από τον τρόμο.

Πρώτη ανάμνηση σβησμένη: H Tara Reid είναι σε αυτή την ταινία. Και εντάξει, δε λέω πως τότε ήταν η Meryl Streep και τώρα έχει ξεπέσει σε ανθυπο-Lohan (αν και το δεύτερο μισό της δήλωσης ισχύει), αλλά όπως κι αν το δεις, “ήταν πιο αθώα τότε τα πράγματα”. Τόσο, που μπορέσαμε να δεχτούμε το b-story του μέλους της παρέας που έχει για κοπέλα την Reid και προσπαθεί καθόλη τη διάρκεια της ταινίας να κοιμηθεί μαζί της. Με την Tara Reid. Προσπαθεί. Anyway, με μια έξτρα δεκαετία κυνισμού κάτι τέτοια λογικό να σου χαλάνε την ταινία. Προχωράμε.

Η Alyson Hannigan ως Μισέλ απλά πήρε την ταινία κι έφυγε. Αυτή και ο Στίφλερ είναι όλη η ταινία. Και η μηλόπιτα. Αυτοί οι τρείς είναι αυτό που κάνει την ταινία αυτό που είναι. Και η μαμά του Στίφλερ! Αυτοί οι τέσσερις… ugh, δε θα τελειώσουμε ποτέ.

Εδώ έχουμε ένα πρώτο (αν και όχι πλήρες) πλάνο του τότε wolfpack λοιπόν. Κατήφεια σκέτη. Από όλους αυτούς ο Jason Biggs έγινε ο μεγάλος σταρ, το οποίο σημαίνει πως έπαιξε στον χειρότερο Woody Allen στην ιστορία και προσφάτως σε 2 επεισόδια του “Good Wife”, και οι άλλοι δύο δεν έχω ιδέα ποιοι είναι. Αλλά ΟΚ, έπαιξε έστω έναν Woody Allen ο κερατάς.

Λοιπόν, πρόσεξε τώρα πώς καταλαβαίνουμε ότι βλέπουμε μια εφηβική ταινία στα όρια των ’90s και των ’00s. Βλέπεις τι φοράει αυτό το τυπάκι και πόσο αμήχανα στέκεται; Βλέπεις πως τον κοιτάει η ψηλή σέξι ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΑ που ήρθε στην Αμερική για να παρτάρει διαβάσει;

Άβολη Σκηνή #2

Η δικαιοσύνη βέβαια είναι ότι την πλησιάζει και δεν έχει την απολύτως παραμικρή ιδέα τι να κάνει, τι να πει, αν πρέπει να πει, με τι θα γελάσει, πώς θα γελάσει, ΓΙΑ ΠΟΣΗ ΩΡΑ θα γελάσει, κλπ. Τελικά απόχωρεί δίχως να βρει κουράγιο να πει έστω “γεια”. Θες να κρυφτείς πίσω από τον καναπέ.

Λοιπόν, να το ξεκαθαρίσουμε από τώρα παιδιά. Ο Στίφλερ έσπερνε. Ανυπόφορος douchebag; Προφανώς. Θα ήταν μισή η ταινία χωρίς αυτόν; Προφανέστατα! Στη σκηνή που ξεμοναχιάζει μια κοπελίτσα στο δωμάτιο του πάρτι προσπαθώντας να την ρίξει, ελάχιστα πράγματα είναι πιο αστεία σε όλη την ταινία από τον Στίφλερ να προσποιείται συναίσθημα και ευαισθησία και χαμογελάκι και χαδάκια.

Και μετά υπάρχει κι η μαμά του, που ήταν το έτερο σπουδαίο εύρημα της ταινίας. Υπάρχει το μεγάλο debate του κατά πόσο ήταν όντως το “American Pie” που δημιούργησε τον -αποδεκτό και συνηθισμένο πλέον, ως κομμάτι της αργκό μας- όρο M.I.L.F. Υποτίθεται πως όχι, κι ότι κυκλοφορούσε ως όρος σε διάφορες γωνιές του νεογέννητου ακόμα τότε ίντερνετ. Αλλά σοβαρά, ποιος τα γνωρίζει αυτά; Και τι επίδραση να είχαν. Όσο μας αφορά, το M.I.L.F. είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά του “American Pie” στην ποπ κουλτούρα.

(Θέλω να πω, κατέστρεψε για πάντα τις μηλόπιτες, άρα κάτι έπρεπε να δώσει πίσω.)

Άβολη Στιγμή #3

Τι καλός ο μπαμπάς του Τζιμ που του φέρνει τσοντοπεριοδικά για να εξηγήσει στον γιο του τα βασικά, αλλά θεέ μου κι αν είναι άβολος. “Α, γεια σου Τζιμ, έτυχε να περνάει και να κουβαλάω αυτή τη χαρτοσακούλα με τσόντες, δες το Hustler που επικεντρώνεται στα centerfolsds του.” Πόνος.

Κοίτα, ο αδερφός του Ben Affleck παίζει στην ταινία για τρία δευτερόλεπτα!

(Ομολογώ πως περίμενα επί ματαίω κάποιον κάπως πιο διάσημο να κάνει μια “ωχ δεν το πιστεύω ότι έπαιζε αυτός!!!” εμφάνιση, αλλά τζίφος, με τον Casey Affleck θα τη βγάλουμε.)

Αυτός είναι ο 4ος του wolfpack και φίλε αλήθεια, δεν είσαι σοβαρός με αυτό το μαλλί.

Όμως η Mena Suvari δεν έμεινε αδιάφορη από την τακτική εισχώρησης του μπουνταλά jock στα ενδότερα του geek μουσικού κλαμπ (βασικά του “Glee”, 10 χρόνια πριν το “Glee”).

Να εξομολογηθώ ότι ποτέ δε μου άρεσε η Mena Suvari.

Άβολη Στιγμή #4

Τι, δεν χρειάζονται λόγια. Μια από τις διασημότερες σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου.

Εδώ πλέον έχουμε περάσει στην ενότητα της ταινίας που είναι χωρισμένη σε 4 ενότητες. (Καλύτερο το πρώτο κομμάτι, το ως τώρα. Σαφώς πιο απολαυστικό, αλλά και η υπόλοιπη ταινία δεν είναι δα και βαρετή.) Στην ιστορία του τύπου που προσπαθεί να κάνει σεξ με την Tara Reid που είναι κοπέλα του, έχουμε το απαραίτητο “I’m cuming!” αστείο που εντάξει, το είχαν δει κι οι πέτρες να έρχεται, αλλά λειτουργεί χάρη στον τρόπο με τον οποίον ο μπαμπάς αποχωρεί με γκριμάτσα “ε, καλά, πες το ντε” όταν ακούει την κραυγή από μέσα.

“God bless the internet”. Και είναι ακόμα 1999.

Άβολη Στιγμή #5

“…he blew it”. Ευχαριστούμε, Στίφλερ.

“And this one time, at bandcamp…” Σοβαρά, την αγαπώ. Συμβαίνουν τόσα over-the-top πράγματα, ιδίως στον Biggs (τσεχοσλοβάκα μοντέλο που τον παίζει με το βλέμμα της σε πάρτι, μετά τον παίζει σε ένα ξένο δωμάτιο τρία λεπτά αφού μπει μέσα, μετά τον βάζει να της κάνει στριπτίζ και είναι μπροστά σε web video) που η παρουσία της αλαφροϊσκιωτης Μισέλ δίνει στην ταινία έναν πιο ανθρώπινο τόνο χωρίς να γίνει γλυκερή – όπως το “Glee” storyline με τη Mena Suvari.

Άβολη Στιγμή #6

Ε συγγνώμη, αλλά σε όλη την ταινία ο Τζιμ θα τις τρώει; Να και μια φανταστικά άβολη στιγμή με τον Πολ στις γυναικείες τουαλέτες, μια ακόμα απόδειξη πως το να βάλεις χιούμορ με κλανιές σε ένα ταιριαστά άβολο περιβάλλον είναι κάτι που δυστυχώς ή ευτυχώς πάντα θα λειτουργεί.

Έλα, το “Glee” που λέγαμε. Ο παιχταράς μας έχει δίλημμα, να παίξει τον αγώνα λακρός (λακρός😉 όπως κάνουν όλοι οι άντρες ή να ακολουθήσει την καρδιά του και να τραγουδήσει μαζί με την κοπέλα που τελικά αγάπησε; Τα δύο events φυσικά πέφτουν ταυτόχρονα και… όχι, προσπερνάμε, κανένα ενδιαφέρον.

Αυτή η σκηνή, άψογη, από την άλλη. Η ταινία κάνει tease από την αρχή της (κυριολεκτικά, από τους τίτλους αρχής, πήγαινε πάνω να βρεις την πρώτη σκηνή της Hannigan, περιμένω) σχετικά με την Μισέλ και το bandcamp και τότε ξαφνικά έρχεται από το πουθενά η ιστορική ατακάρα “Αnd this one time, at bandcamp, I stuck a flute in my pussy.” Έπος. Εμβρόντητος ο Τζιμ, πνίγεται, την κοιτάει, κι εκείνη επιστρέφει με το follow-up “So are we gonna screw soon?” Τον έπαιζε από την αρχή! Δεν είμαι σίγουρος αν το συγκεκριμένο ήταν κάτι που μου άρεσε (ωραία η ιδέα μιας παντελώς αφελούς κοπέλας μέσα στον γενικότερο κανιβαλισμό) αλλά υποθέτω ταιριαστό με την ταινία. Και τον Τζιμ τελοσπάντων σίγουρα δεν τον χάλασε καθότι, ξέρεις, την παντρεύτηκε.

-Mr. Finch, are you trying to seduce me?

-Yes ma’m, I am.

*παίζει το “Mrs. Robison”*

Ξέρεις τι; Απλά δικαιότατο κλείσιμο με τον Φιντς που δε θα έβρισκε γκόμενα στο σχολείο ούτε με σφαίρες (ειδικά μετά το περιστατικό στην τουαλέτα) να καταφέρει το στόχο του αποπλανώντας (λέμε τώρα) τη μητέρα του Στίφλερ.

Εντάξει, για το θεό όμως.

Α, επίσης ο 4ος της παρέας κατάφερε τελικά να κάνει σεξ με την Tara Reid σε περίπτωση που το είχατε άγχος.

Προσέχεις το ενδιαφέρον στοιχείο, ότι όσο προχωράει η ταινία μειώνονται και οι άβολες στιγμές, αλλά και οι στιγμές άξιες λόγου γενικότερα; (Τα περισσότερα screencaps είναι από το πρώτο 40λεπτο της ταινίας.) Από ένα σημείο κι έπειτα εύχεσαι να συντομεύει το ταξίδι και να φτάσουμε στον προορισμό, και οι ιστορίες είναι άνισες μεταξύ τους. Όμως σαν αρχική ιδέα κυρίως, σαν τόλμη στην αποτύπωση της αλήθειας ορισμένων καταστάσεων που όλοι μπορούμε να αναγνωρίσουμε, και τελικά σαν σημείο αναφοράς για την εφηβεία μιας ολόκληρης γενιάς, το “American Pie” υπάρχει λόγος που κράτησε μια δική του θεσούλα στην ιστορία του εφηβικού σινεμά.

13 χρόνια έχουν περάσει, αλλά λειτουργεί ακόμα.