‘Rocky Balboa’: To comeback του αιώνα

Εκείνο όπου μια μηχανή αποφασίζει πως ο Μέισον Ντίξον, τωρινός πρωταθλητής, θα έχανε σε ένα υποθετικό ματς απέναντι στον Ρόκι Μπαλμπόα, και οι δύο άντρες μπαίνουν στο ρινγκ για να το διαπιστώσουν.

Υπάρχουν πολλά πράγματα να θαυμάσεις στον Σταλόνε, κι αν διαφωνείς κάνε μου τη χάρη, αλλά αυτό που περιέργως με συναρπάζει περισσότερο είναι ο τρόπος με τον οποίον έχει μετατρέψει την πιο πρόσφατη αυτή πράξη της καριέρας του σε μια διαρκώς εξελισσόμενη αναμέτρηση με τη θνητότητα, με το να μεγαλώνεις.

Ας πούμε το “Expendables”, πριν εξελιχθεί κι αυτό σε διασκεδαστική καρικατούρα όπως εξάλλου όλα τα franchise στα οποία εμπλέκεται ο Σλάι, υπήρξε σε επίπεδο σύλληψης ακριβώς αυτό, μια action b-movie προσέγγιση της ιδέας πως ο χρόνος μας κάνει όλους αναλώσιμους. Πριν το “Expendables” ήταν ο γηραιότερος και βιαιότερος και νηφαλιότερος όλων “Rambo”. Αλλά αυτό που ξεκίνησε αυτή την όλη εξερεύνηση, ήταν το “Rocky Balboa”, από μόνο του μια προσπάθεια εξιλέωσης: Του Σταλόνε ως δημιουργού, ερμηνευτή και συμβόλου, που πιθανώς νιώθωντας πως αρχίζει να κοιτάζει κατάματα την κληρονομιά του, όφειλε στον εαυτό του (και στον Ρόκι) κάτι παραπάνω.

Η ακρότητα της σύλληψης είναι κομμάτι του παιχνιδιού φυσικά, γιατί αυτοί είναι έτσι κι αλλιώς οι όροι με τους οποίους παίζει ο σταρ Σταλόνε. Έτσι, ναι, φυσικά και το alter ego του σε ηλικία  60 ετών θα ανέβαινε ξανά στο ρινγκ για να αναμετρηθεί με τα όριά του. Ο Σταλόνε ολοκληρώνει έναν πλήρη κύκλο, αφού ο Μπαλμπόα φτάνοντας στην άλλη άκρη της καριέρας του έχει την ίδια ακριβώς τύχη που είχε και στην αρχή της: Χάνει με αξιοπρέπεια από έναν αντίπαλο που δεν είναι δυνατόν ποτέ να νικήσει, όμως υπό μία έννοια εδώ κερδίζει τον θάνατο, απαιτεί και κατακτά ένα κομμάτι αθανασίας. Έχει αναχθεί καθαρά πλέον στο όριο του μύθου, δεν είναι ένας άνθρωπος, είναι μια ιδέα.

Αυτή τη φορά ο Ρόκι δε χρειάζεται σεναριακές ακροβασίες για να μετατραπεί ξανά ως δια μαγείας σε αουτσάιντερ, ο χρόνος το φρόντισε αυτό. Παρόλ’αυτά ο Σταλόνε παίρνει από κοντά του, εκτός οθόνης, την αγάπη της ζωής του, ενώ έχει απομακρύνει (με συνέπεια ως προς την προηγούμενη ταινία) τον γιο του, που έτσι κι αλλιώς πάντα κάτι τους χώριζε. Ο Ρόκι εδώ είναι ένας άντρας μοναχικός, ξεπερασμένος.

Είναι ενδιαφέρον το πώς καταφέρνει να λειτουργεί αυτή η ταινία και να στέκεται αξιοπρεπώς σαν σύνολο. Όλα της τα δομικά στοιχεία είναι σαφώς πιο κοντά στη λογική του πρώτου φιλμ της σειράς, έστω πιο γυαλισμένα: Ο Ρόκι δεν είναι αργόστροφος, δεν είναι πάμφτωχος, οι εντάσεις δεν κρύβονται κάτω από κάθε λέξη. Όμως είναι και πάλι αδύναμος, και είναι κυρίως πάλι δίχως κατεύθυνση. Όλα αυτά έρχονται να δεθούν σε επίπεδο ιστορίας με μια πλοκή που φαίνεται πιο εξωφρενική κι από το “Rocky IV”, καθώς ο Μπαλμπόα μπαίνει στο ίδιο ρινγκ με τον νυν πρωταθλητή και καταφέρνει να του σταθεί στα ίσα.

Μάλλον είναι η ειλικρίνεια του Σταλόνε που το κάνει αυτό το μίγμα λειτουργικό, έστω κι αν όχι σπουδαίο. Είναι μια διαπραγμάτευση για τη σχέση του με την οικογένειά του, για τη σχέση του με το χρόνο, για τη σχέση του με τον εαυτό του, για τη σχέση του με τον ίδιο του το θρύλο. Τα πάντα εδώ είναι γνώριμα, αλλά με έναν όμορφο, γλυκό τρόπο που ταιριάζει σε έναν επίλογο- από τη φιλία του Ρόκι με τη Μαρί (που πριν δεκαετίες ήξερε ως παιδάκι) μέχρι την γνώριμη εξέλιξη της μάχης. Έστω και καθυστερημένα, έκλεισε αυτή την ιστορία ικανοποιητικά.

Ο μεγάλος αγώνας

Αν προσπεράσεις την εγγενώς εξωφρενική σύλληψη της ίδιας της ταινίας, και αποδεχτείς ότι ΟΚ, βλέπεις έναν 60χρονο στο ρινγκ απέναντι στον υποθετικό πρωταθλητή, η ίδια αυτή η μάχη παίζει να είναι η καλύτερη όλης της σειράς. Οι δύο πρώτοι γύροι είναι γυρισμένοι υιοθετώντας την οπτική της pay per view μετάδοσης αλλά καθώς η ένταση και η αγωνία μεγαλώνουν, η κάμερα βουτάει στο ρινγκ και ακολουθεί τους δύο μποξέρ στον πιο ελεύθερο, σχετικά αυτοσχεδιαστικό και ξεχωριστό αγώνα του franchise.

Το σχόλιο του Στέφανου Τριαντάφυλλου για τους πρωταθλητές του ΝΒΑ

2006, Heat (4-2 τους Mavericks)

“Ο γερό-Shaquille O’Neal και ο γερό-Gary Payton κατακτούν τον τίτλο, μαζί με τον φρέσκο Dwayne Wade που φέρνει το “φλας” σε όλη αυτή τη φάση. Οι Mavericks απλά κοιτούσαν (εντάξει πήραν εκδίκηση μετά από χρόνια, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).”

Ο μη-Ρόκι MVP της ταινίας

Ο γιος του, Ρόκι Τζ– λολ πλάκα κάνω. Ο Πώλι είναι θλιμμένος, είναι θυμωμένος, κουβαλάει την απογοήτευση μιας ζωής σχεδόν ζησμένης. Είναι η πιο μελαγχολική φιγούρα όλης της σειράς, η κρυφή καρδιά μιας εξίσου μελαγχολικής (και ελπιδοφόρας) ταινίας.

Η μέρα σε αθλητικά νέα της Φιλαδέλφεια

Στις 20 Δεκεμβρίου του 2006 οι 76ers υποδέχτηκαν τους Pacers από τους οποίους έχασαν με 93-101 πέφτοντας στο 5-19. Τι 5-19 ρε σεβαστείτε λίγο το άγαλμα του Ρόκι Μπαλμπόα ρε. Τελοσπάντων, με πρώτο σκόρερ τον Ιγκουοντάλα δεν πας πουθενά υποθέτω (20π.). Στο NFL τουλάχιστον οι Eagles είχαν προσλάβει τον Άντι Ριντ και γινόταν λίγη δουλίτσα. Εκείνη τη μέρα ας πούμε η ομάδα βρισκόταν στο μεσοδιάστημα δύο νικών, σε μια σεζόν που έφτασε ως το 2ο γύρο των πλέι-οφ.

Τι κάνει η Άντριαν

Πάει η Άντριαν 🙁

Ο Σταλόνε θεώρησε πως ο καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσει η ταινία, για να έχει ο Ρόκι εξ αρχής ένα μεγάλο, στενάχωρο κενό στην ύπαρξή του, θα ήταν να έχει χάσει από κοντά του το πιο αγαπημένο του πρόσωπο στον κόσμο.

Ο άλλος ρόλος του Σταλόνε

Φυσικά ο Μπάρνεϊ στους “Expendables”.

Μια τυχαία λίστα: Οι 7 καλύτεροι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος

7. Δίας. Είναι τόσο μεγάλος που χαρακτηρίζεται συχνά ως αποτυχημένο άστρο. IN YOUR FACE ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕ ΝΤΟΥΣΜΠΑΓΚ.

6. Γη. Ανθρωπότητα: φιλόδοξη προσπάθεια, έντιμη αποτυχία.

5. Πλούτωνας. Ο Πλούτωνας δεν θεωρείται πια πλανήτης αλλά εμείς στο ΟΝΕΜΑΝ ξέρουμε να τιμούμε το έντιμο παρελθόν και δεν σε ξεχνάμε όταν η επιστήμη σου γυρίσει την πλάτη.

4. Ουρανός. Ο πλανήτης που δεν στροφάρει αλλά τσουλάει στα άστρα.

3. Άρης. Έχουν γυριστεί τέλειες ταινίες για τον Άρη, κάτι θα ξέρουν όλοι αυτοί.

2. Αφροδίτη. Πρέπει να αρχίσουν να γυρίζονται περισσότερες ταινίες για την Αφροδίτη.

1. Κρόνος. Όποιος σχεδίασε το ηλιακό μας σύστημα, ξεκάθαρα ο Κρόνος ήταν το one hit wonder του.

Rocky legacy

“When you live somewhere long enough, you become that place”, λέει ο Ρόκι σε ένα σημείο της ταινίας. Χαίρομαι που έκλεισε τη σάγκα του Ρόκι με τρόπο που τον άφησε ικανοποιημένο, γιατί ο Σταλόνε είναι ο Μπαλμπόα.