Roger Moore, πιο Άγγλος πεθαίνεις

‘Στα πρώτα βήματά μου στο χώρο μου έλεγαν ότι για να πετύχεις χρειάζεσαι εξίσου προσωπικότητα, ταλέντο και  τύχη. Διαφωνώ πλήρως. Στη δική μου περίπτωση το 99% έχει να κάνει με τύχη’.

Η συγκεκριμένη -εύστοχη και γεμάτη αλήθεια- ατάκα του τρίτου στη σειρά James Bond, που μόλις απεβίωσε -στα 89 του- από καρκίνο, δικαιώνει πλήρως τον ‘Ο Σουλτάνος του αυτοσαρκασμού’ τίτλο του σχετικού tribute άρθρου του The Atlantic και εξηγεί γιατί μπαίνουμε στη διαδικασία να γράψουμε τώρα για πρώτη φορά για εκείνον.

Όχι, ο Sir Roger, που ξεκίνησε την 60χρονη καριέρα του στα 50s ως μοντέλο σε περιοδικά πλεξίματος, δεν είναι ο καλύτερος James Bond στην ιστορία. Εξού και όταν κάναμε το σχετικό θέμα, ως αγαπημένο της τον διάλεξε μόνο η Έρρικα Ρούσσου τονίζοντας το βλέμμα, το χαμόγελο και τον ερωτισμό του. 

Είναι, όμως, με διαφορά εκείνος που ενσάρκωσε στην τελειότητα την πιο ‘αυθεντικά βρετανική’ πλευρά του χαρακτήρα. To αρχέτυπο ενός καλοντυμένου Άγγλου gentleman, παρότι στην πραγματικότητα υπήρξε μοναχοπαιδί υπερπροστατευτικού αστυνομικού από τις ίδιες εργατικές συνοικίες του Λονδίνου από όπου μας ήρθε και ο Michael Caine.

Με τη μόνη διαφορά τη Bentley επιπέδου ‘γουργουριστή’ φωνή του (χωρίς ίχνος από τη χαρακτηριστική προφορά της τάξης του, κάτι που τον βοήθησε να ανελιχθεί), μια σπιρτάδα στο βλέμμα και ένα χαμόγελο που και γοητεύει και υπονοεί ότι τίποτα στη ζωή δεν αξίζει να το παίρνεις τόσο σοβαρά. Κάτι που ένιωσε ήδη από παιδί καθώς ανέκαθεν ήταν πολύ ασθενικός, με αποκορύφωμα στα πέντε του όταν ο γιατρός ήταν έτοιμος να υπογράψει το πιστοποιητικό θανάτου του.

Το μοναδικό μου ταλέντο είναι να περπατάω μπροστά στις κάμερες. Όσον αφορά την υποκριτική μου γκάμα, αυτή περιλαμβάνει τρεις εκφράσεις. Σήκωμα αριστερού φρυδιού, σήκωμα δεξιού φρυδιού ή σήκωμα και των δυο μαζί

Επίσης είναι, ίσως, ο μοναδικός Bond στην ιστορία που δεν αντιμετώπισε την τυποποίηση που νομοτελειακά έρχεται μαζί με τη δόξα ως ‘βαρίδι’, αλλά ως παράσημο τιμής που φορά με υπερηφάνεια στο στήθος.

Δεν υπάρχει μειονέκτημα στο να είμαι αιώνια γνωστός ως Bond. Ο κόσμος συχνά με αποκαλεί ‘κο Bond’ όταν είμαι έξω και δε με νοιάζει καθόλου.

Επειδή, όμως, μιλάμε για σοβαρό και συγκροτημένο άτομο, και όχι για ένα υπερφίαλο ηθοποιό της σειράς, ο αξιότιμος κος Moore πάντα φρόντιζε να τονίζει τι, τελικά, ήταν πιο σημαντικό για αυτόν. Δηλαδή η τεράστια ακτιβιστική και φιλανθρωπική του δράση ως πρέσβης καλής θελήσεως της UNICEF (εμπνεύστηκε να ξεκινήσει από τη φίλη του Audrey Hepburn), για την οποία μάλιστα έλαβε από τη βασίλισσα και τον τίτλο του ιππότη το 2003 και το 2008 τον αντίστοιχο τίτλο από τη Γαλλική κυβέρνηση.

Ο τίτλος του ιππότη για την ανθρωπιστική μου δράση σημαίνει πιο πολλά για μένα από το αν μου είχε δοθεί για την καριέρα μου ως ηθοποιός

Ουσιαστικά, τα 12 χρόνια (1973-1985) και οι επτά συνολικά ταινίες (Live and Let Die, The Man with the Golden Gun, The Spy Who Loved Me, Moonraker, For Your Eyes Only, Octopussy, A View to a Kill) στις οποίες ο Roger υποδύθηκε τον Bond (στα 43 του ήταν ο μεγαλύτερος που έπαιξε ποτέ τον ρόλο) ήταν το επιστέγασμα της καριέρας του. Κάτι που και ο ίδιος ήξερε και παραδέχθηκε. Σκέψου ότι μέχρι που δήλωσε ότι δεν είδε ποτέ καμία απο τις ταινίες του γιατί δεν άξιζαν το αντίτιμο του εισιτηρίου.

Οπότε δεν υπάρχει πραγματικά κανένας λόγος, όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, να προτείνουμε σε κάποιον να δει κάτι άλλο, πιο άγνωστο, πιο ενδεχομένως ‘υποτιμημένο’ στο οποίο έχει παίξει για να γνωρίσει τον ηθοποιό. Άλλωστε και ο ίδιος, μετά το Bond, δεν είχε ανάγκη να δουλέψει. Οπότε μοίραζε το χρόνο του ανάμεσα στη βίλα του στο Μονακό και στο chalet του στην Ελβετία, ξοδεύοντας την ενέργειά του μόνο για ότι είχε να κάνει με φιλανθρωπίες.

Εκτός και αν, τιμής ένεκεν, θέλεις να μιλήσουμε, όπως το BBC, για το πόσο καλός ιππέας υπήρξε και για το ξεκίνημα της καριέρας του σε σειρές τύπου Ιβανόης (τα προηγούμενα επτά χρόνια, παρότι είχε συμβόλαιο στο Χόλιγουντ, ήταν επιεικώς ανύπαρκτος, παρότι το ντεμπούτο του ήταν απέναντι στην Elizabeth Taylor).

Για το πρώτο μπαμ, όταν επέστρεψε στην Αγγλία (από το 1962-1960) ως ο  Simon Templar στο The Saint και για τις αρκετές ταινίες που γύρισε από τότε (μεταξύ των οποίων εμφανίστηκε στο The Cannonball Run, στο Spice World των Spice Girls και στο The Quest, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Jean-Claude Van Damme).

Αυτό που έχει αξία είναι ο άνθρωπος, η κληρονομιά που άφησε πίσω του και ένα μάτσο ιστορίες που αναδεικνύουν τον παιχνιδιάρικο χαρακτήρα του.

Ο οποίος, δεν ήταν απαραίτητα άριστος. Ή Άγιος. Κάτι που μπορούν να επιβεβαιώσουν και οι 4 δυναμικές γυναίκες που παντρεύτηκε και οι οποίες τον καθόρισαν ως άντρα. Ξεκινώντας, όταν ήταν μόλις 17, με την μεγαλύτερή του, Doorn Van Stey, αθλήτρια του καλλιτεχνικού πατινάζ, που του πέταγε τσάι στη μούρη και -επειδή εκείνη πλήρωνε τα πάντα- του έλεγε ότι ποτέ δεν θα γίνει σταρ γιατί είχε μεγάλο σαγόνι και μικρό στόμα.

Την Νο2, την έμπειρη τραγουδίστρια Dorothy Squires, επίσης 12 χρόνια μεγαλύτερή του, που τον πίεσε να μετακομίσει στην Αμερική και τελικά κατέληξε να του σπάσει μια κιθάρα στο κεφάλι επειδή δεν μπορούσε να αντέξει το σουξέ που είχε ανάμεσα στις Καλιφορνέζες στάρλετ.

Με την εκρηκτική Ιταλίδα Luisa Mattioli, που δεν μιλούσε καν αγγλικά, να ακολουθεί. Μια παράνομη αρχικά σχέση που ποτέ δεν αποκάλυψε ο ίδιος στην προηγούμενη γυναίκα του. Τουλάχιστον όταν, χρόνια αργότερα, χώρισε την Ιταλίδα για την καλύτερή της φίλη και σύζυγο No4, την κοσμοπολίτισσα Σουηδή Kristina Tholstrup, την πήρε ένα τηλέφωνο από το αεροδρόμιο της Γενεύης για να την ενημερώσει.

Ενώ εξίσου πειραχτήρι υπήρξε και με τους συμπρωταγωνιστές του. Ξεκινώντας με τον Clint Eastwood, με τον οποίο βρέθηκαν ένα φεγγάρι μαζί στο τηλεοπτικό Maverick (όπου έπαιζε τον τεξανό με βρετανική προφορά), που είχε βαλθεί να τον κάνει να σκάσει χαμόγελο. Καθώς άπειρους άλλους στους οποίους έκανε χοντρές φάρσες, φθάνοντας στο σημείο να τους βάλει καθαρκτικό στον καφέ.

Ο
James
Bond μου
ήταν ίδιος με τον Saint
ή
όποιον άλλο ρόλο έπαιξα στη ζωή μου.
Ουσιαστικά, οτιδήποτε μου έδιναν, το
έκανα να μοιάζει και να ακούγεται όπως
είμαι στην πραγματικότητα

Αν, τώρα, λαχταράτε να μάθετε περισσότερα για τον άνθρωπο πίσω από το ‘μύθο’, τότε, πέρα από τις αυτοβιογραφίες που έχει εκδώσει, μπορείτε να δείτε και το παρακάτω ντοκιμαντέρ με δηλώσεις δικές του και εκλεκτών συναδέλφων του (Gregory Peck, Michael Caine, Tony Kurtis) για εκείνον.

Ή, αν αυτό σας κάνει υπερβολικά κοπιαστικό, τότε απλώς συγκρατήστε τι έχει πει για εκείνον ένας άλλος Sir, o
Michael
Caine.

Ότι δηλαδή ‘Ο Roger δεν θεωρεί όλα όσα έχει κάνει ευτελή και γελοία. Αλλά προτιμά να πεθάνει παρά να σας επιστρέψει να καταλάβει ότι τον νοιάζει όσα λέτε για εκείνον’. Μπορείς, πραγματικά, να σκεφτείς κάτι πιο βρετανικό από αυτό;