Ρωτήσαμε 7 DJs για το αγαπήμενο τους άλμπουμ της δεκαετίας

Τι είναι μια δεκαετία που το spotify γιγαντώθηκε, η hip-hop πήρε τα ηνία στη μουσική βιομηχανία, οι Tool επέστρεψαν; Σίγουρα μια δεκαετία σημαντική για τη μουσική. Και είναι σημαντική για πραγματικά πάρα πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι ότι σε όλα αυτά τα χρόνια ακούσαμε μερικά σπουδαία πράγματα.

Εμείς ζητήσαμε από 7 dj της νυχτερίνης Αθήνας να μας κάνουν μια λίστα με τα αγαπημένα τους άλμπουμ για τη δεκαετία που μας πέρασε. Έτσι, μήπως καταφέρουμε να ξεχωρίσουμε κάποια από αυτά.

Sillyboy – ‘Played’, για τον Μr. Z

Έλα, καθήστε καλά και θα πάμε ωραία βολτούλα. Μου είπαν να διαλέξω έναν αγαπημένο δίσκο μέσα στην -σχεδόν- 10ετία 2010-2019 και καθότι αντιδραστικό στοιχείο θα σας πάω στο 2010, στην κόψη ρε φίλε. Τότε που ο Μπάμπης έκανε τα πρώτα του βήματα solo σαν Sillyboy. Σιγά μην έβγαινα απο την Ελλάδα με τέτοια δισκάρα. Μεσημέρι ήταν όταν έφερε στο σπίτι ο Δημήτρης να ακούσουμε με τον Πάνο το ”Played”. Είχαμε μαγειρέψει, το κάναμε σωστά. Ιεροτελεστία με τα όλα της.

Σύντομα τα ”Played”, ”Time is all mine” και ”Death before Disco” μπήκαν στα σετς μας. Υπέροχος δίσκος. ”You” και ”Only waves” και ένα κάρο άλλα για έξω, σπίτι, roadtrip, σεξ, πικ νικ. Μπάσο, κιθάρες, κρουστά, σύνθια, φωνάρες και φοβερό κλίμα απο την pop rock ως στην disco. Δεν θα πω πως οι Έλληνες είναι γαμηστεροί, θα πω πως αυτό εδώ πρέπει να το ακούσουν όλοι έστω μια φορά στην ζωή τους. Είναι και τρανή απόδειξη πως ακόμα και οι μπασίστες μπορούν να ηγηθούν μιας μπάντας.

Father John Misty –  ‘Fear Fun’, για τον Κωνσταντίνο Μπόλα

Ότι κάτι το αγαπάς πολύ , τείνεις να το εκθειάζεις και να το αναλύεις με τον πιο υπερβολικό τρόπο. Τουλάχιστον εγώ έτσι κάνω. Με αυτό λοιπόν τον τρόπο θα γράψω για το όχι καλύτερο ή αρτιότερο άλμπουμ της δεκαετίας (αυτό θα μπορούσε να ήταν το Suburbs των Arcade Fire) αλλά το πιο προσωπικό, το πιο χιλιοακουσμένο, το άλμπουμ που μαζί του πέρασα τις πιο πολλές ώρες ακούγοντας το με την προσήλωση και την συναισθηματική φόρτιση που σου βγάζει κάτι που αγαπάς.

Ο J.Tllman τι και αν είχε κάνει προηγούμενες δουλειές με το πραγματικό του όνομα, τι και αν έπαιζε ντραμς στους Fleet Foxes, όταν το 2012 κυκλοφόρησε το Fear Fun, το πρώτο άλμπουμ ως Father John Misty και έπεσε στα χέρια μου, ήξερα ήδη από τις πρώτους στίχους του “Funtimes in Babylon” ότι αυτή η σχέση μας θα ήταν πολύ δυνατή. Κάθε κομμάτι και μια ακόμη προσωπική ιστορία, κάθε λεπτό που περνούσε και άκουγα την φωνή του Josh με έπαιρνε μαζί του και έβγαζε την πιο βαθιά θλίψη, νοσταλγία, ομορφιά θα μπορούσε να σου χαρίσει κάποιος που νιώθεις ότι μιλάει σε εσένα προσωπικά. Και μια συμβουλή. Μην κρατήσεις το “Fear Fun’’ για σένα αλλά μοίρασε το με τον άνθρωπο που αγαπάς πιο πολύ. Θα σας δέσει για πάντα.

Burial – Tunes 2011-2019, για τον Christos Aggelopoulos

Η δεκαετία που σε λίγες μέρες θα είναι παρελθόν ήταν μάλλον η πιο δύσκολη και σίγουρα η πιο καταιγιστική από πλευράς γεγονότων που έχουμε ζήσει όσοι γυροφέρνουμε τα 40. Οι αλλαγές που συντελέστηκαν ήταν τόσο ραγδαίες και καταιγιστικές, που είναι σαφές πως σε πολύ μεγάλο βαθμό ακόμα δεν έχουν χωνευτεί. Η φτωχοποίηση των κοινωνιών, η ραγδαία άνοδος των social media με ό,τι αυτή έφερε ως νέα δεδομένα στο τραπέζι της μεταξύ μας επικοινωνίας, η εξουσία στα χέρια ανθρώπων που θα τους λέγαμε καρικατούρες αν δεν ήταν οι πλέον επικίνδυνοι για τις θέσεις αυτές την πιο ακατάλληλη στιγμή είναι τρία μόνο (αλλά πολύ βασικά) από αυτά που είδαμε να συμβαίνουν τα τελευταία δέκα χρόνια. Κανείς δεν μελοποιεί καλύτερα όλον αυτό το γκρίζο ζόφο, μένοντας την ίδια στιγμή όσο αποστασιοποιημένος επιθυμεί, όπως ο Burial.

Mετά από δύο αριστουργηματικά LPs που όρισαν τα 00s, ο Burial δεν έπαιξε το παιχνίδι με τους όρους που έχουμε συνηθίσει, δίνοντας μας στην τρέχουσα δεκαετία μια σειρά από EPs που τώρα κυκλοφορεί σαν ανθολογία. Άλλοτε θυμωμένος, άλλοτε ατμοσφαιρικός, μερικές φορές ερωτευμένος στα κόκκινα, ο raver που δηλώνει πως δεν ήταν ποτέ raver μας δίνει ένα από τα καλύτερα ravey τραγούδια όλων των εποχών (το ασύλληπτο Loner) και μαζί μια σειρά από αριστουργήματα που καταφέρνουν να σημαδέψουν και αυτή τη δεκαετία και αμέσως μετά εξαφανίζεται στο σκοτάδι, γιατί στο τέλος της ημέρας “his name is Will Bevan & he’s a fucking superhero”.

Rihanna- ‘ANTI’, για τον Spyreas Sid

Από τα δεκάδες albums της δεκαετίας που αγάπησα, αυτό που μου ήρθε στο μυαλό σήμερα που έκατσα να γράψω αυτές τις γραμμές, είναι το ANTI της Rihanna. Όχι γιατί είναι το καλύτερο ή γιατί το άκουσα περισσότερο. Ούτε καν. Πχ τα δύο albums που κυκλοφόρησαν οι Cult σε αυτή τη δεκαετία (“Choice Of Weapon” και “Hidden City”), και καταπληκτικά ήταν και τα άκουσα πολύ περισσότερο, όπως και το “Awaken My Love” του Gambino, από το οποίο έχω παίξει κατα καιρούς σαν ντιτζέη -και ακόμα το τιμώ- τουλάχιστον έξι tracks, αριθμό ρεκόρ (μόνο σε albums των Stones τέτοιο πράμα). Ή το “Post Pop Depression” του Iggy.

 Ή τα albums του Cohen, των Black Angels, Wovenhand, Goat κτλ. Όχι. To ΑΝΤΙ της Rihanna μου ήρθε τώρα έτσι σαν ένα κουτί με σοκολατάκια που ακόμα δεν έχει αδειάσει και που, από τότε που το πρωτάκουσα ολόκληρο το 2017, δεν έχει σταματήσει να με λιγώνει. Και οι φορές που με έσωσε από την θλίψη και την ματαιότητα μια δύσκολη περίοδο που διένυσα, μού είναι αρκετές για να το τιμήσω. Ναι, η δική μου επιλογή για αυτή τη δεκαετία είναι αυτό το μαύρο διαμάντι που έβγαλε αυτό το υπέροχο κορίτσι με την ψιλή φωνή.

Αrcade Fire – ‘Suburbs’, για τη Lefaset

Δεν τα πάω καλά με το να χωρίζω πράγματα σε top κατηγορίες καθώς δεν μου αρέσουν πολύ οι αριθμοί και οι ημερομηνίες. Παρόλα αυτά αν θα πρέπει να διαλέξω ένα άλμπουμ που για εμένα ξεχώρισε την δεκαετία που μας πέρασε θα είναι το «Suburbs» των Arcade Fire με την κυκλοφορία του να στιγματίζει την αρχή της. Επιλέγοντας περισσότερο με βάση το κριτήριο της μπάντας και όχι μεμονωμένα του album, θεωρώ πως το «Suburbs» συνοψίζει τέλεια αυτό που οι Arcade Fire συμβολίζουν συνολικά. Παρατηρώντας από την αρχή του 2010 μέχρι το σήμερα ένα πράγμα υπερισχύει στα χαρακτηριστικά της κοινωνίας άρα και της μουσικής της. Δεν υπάρχει χρόνος για τίποτα. Περάσαμε την δεκαετία χαμένοι σε βαριά μπάσα, φασαρία και ελλιπή στίχο.

 Οι Arcade Fire είναι το αντίβαρο σε όλο αυτό. Προκλητικά μελωδικοί, δεύτερης ανάγνωσης ποιητικοί, ήρεμη δύναμη, σταθερή αξία, κλασικοί. Όλο το album Suburbs εμφανίζει μία πλήρη ενότητα. Tα πιο ραδιοφωνικά του κομμάτια, «Suburbs» και «Ready to start» μέχρι τα πιο ήσυχα όπως το «Modern Man», αλληλοστηρίζονται και φτάνουν στην εξιστόρηση απλών καθαρών συναισθημάτων, όμως η απλότητα τους δεν χάνει τη μαγεία που της αρμόζει. Οι Arcade Fire είναι μία μπάντα για να συντροφεύσει τις στιγμές που θέλεις να είσαι αληθινός με τον εαυτό σου και η μουσική τους έχει το θάρρος να σταθεί σε μία εποχή που επιδιώκει ακριβώς το αντίθετο. Αθεράπευτα ρομαντικοί, δημιουργικοί και μελωδικοί είναι σίγουρα ένας δίσκος για να παρηγορήσει επάξια την pop-rock-alternative δίψα μας ανά πάσα στιγμή και χρονολογία.

Kendrick Lamar – ‘To Pimp A Butterfly’, για τον Blvck Disco

Ο δεύτερος σημαντικότερος δίσκος της δεκαετίας είναι το “Blonde” του Frank Ocean: το απόλυτο peak ενός καλλιτέχνη που θα μπορούσε να αποτελεί το άθροισμα των φωνών και των ανησυχιών μιας ολόκληρης γενιάς ανθρώπων.

Το “TPAB” δεν είναι κάτι αντίστοιχο. Είναι μια σχεδόν αυθύπαρκτη οντότητα χωρίς να είναι απαραίτητα το καλλιτεχνικό peak του Lamar. Είναι ο δίσκος που διεκδικεί τα κεκτημένα της αφροαμερικάνικης κοινότητας. Ανήκει σε αυτούς. Είναι ο δίσκος που επανασυστήνει το jazz με τους σωστούς όρους στο mainstream ακροατήριο, ανοίγοντας έτσι δρόμο για πολλούς ακόμα. Είναι τέχνη που απευθύνεται στους πάντες.  Είναι η σπίθα που ξεκινά από το Compton, το Inglewood, το Crenshaw, κάθε τέτοια γειτονία του Los Angeles και φτάνει στα γραφεία του Λευκού Οίκου. Είναι ο ύμνος ενός κινήματος. Είναι η σύνδεση ηρώων του παρελθόντος (George Clinton, Isley Brothers, Dr. Dre) με σημαντικότατες μουσικές φωνές  της γενιάς αυτής (Terrace Martin, Kamasi Washington, Thundercat, Flying Lotus).

Είναι η απόλυτη κατανόηση της πολιτιστικής και πολιτισμικής του κληρονομιάς. Είναι ο εκτυλισσόμενος ανάμεσα στα κομμάτια μονόλογος, ενός ανθρώπου που γνωρίζει πως κάθε άλλο παρά τέλειος είναι και απευθύνει τις βαθύτερες υπαρξιακές του φοβίες στο είδωλό του (Ο αρχικός τίτλος του ήταν “To Pimp A Caterpillar – 2PAC”). Αλλά κυρίως είναι ένα έργο ανθρώπινο που καταγράφοντας αγωνίες, παρέχει και ελπίδα, ακόμα και σε ανθρώπους από εντελώς διαφορετικά γεωγραφικά μήκη και πλάτη του κόσμου. Και αυτός είναι ο θρίαμβος. Ένας από τους σημαντικότερους δίσκους όλων των εποχών.  Ζήτω ο Βασιλιάς Kunta, ζήτω ο άνθρωπος.

Viagra Boys – ‘Street Worms’, για τον Μάκη Παπασημακόπουλο

Αν κάτσω να το σκεφτώ μπορεί να βρω και κάποιον άλλονα, αλλά οι Viagra Boys είναι η πρώτη μπάνδα μετά από πάρα πολλά χρόνια που με έβαλε στο τριπ να κλείσω τικέτα για τα εξωτερικά με μοναδικό σκοπό να τους πετύχω να παίζουν ζωντανά νταχντιρντίδια. Επομένως το Street Worms παίρνει με άνεση και με ευκολία τον τίτλο του αγαπημένου μου δίσκου της δεκαετίας που μας αφήνει. Γνήσια σκατίλα και κιθαρόμπιχλα που δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά, ιδανική για να χαλάσει την διάθεση σε άτομα που σου λένε ότι «η μουσική πρέπει να έχει επίπεδα» (γεια σας ακροατές των Τουλ τι κάνετε καλα), το νταβαντούρι των Σουηδών Viagra Boys είναι το ιδανικότερο πράγμα για να ακούσεις όταν είσαι στο τσακίρ κέφι και θες να βαρέσεις μια κεφαλιά σε ένα κόντρα πλακέ. Επειδή το κόντρα πλακέ σπάει εύκολα. Είπαμε να διασκεδάσουμε όχι να ανοίξουμε το κρανίο μας.

Επίσης και. Ο Σεμπ δεν είναι frontman. Είναι ο κολλητός που θα θέλαμε να έχουμε. Αλλά δεν έχουμε. Γιατί δεν είμαστε άξιοι.

***

Αν και εσύ αγαπάς τα Star Wars και την ιστορία τους, το αφιέρωμά μας ‘May the Pod Be With You’ είναι εδώ!

Στο 3ο επεισόδιο, αναλύουμε την original τριλογία ταινιών.