“Sci-fi concept σε ηδονιστικό περιβάλλον”: Ο Ντένης Ηλιάδης και το “Plus One” του

Ο Ντένης Ηλιάδης έχει ενδιαφέρουσα πορεία καριέρας. Ξεκίνησε με μια από τις πιο αξιομνημόνευτες ελληνικές ταινίες εδώ και πάρα πολλά χρόνια, το σκληρό αλλά ειλικρινές “Hardcore”, η οποία τον έφερε αμέσως στο στο στόχαστρο του Χόλιγουντ. Η επόμενη ταινία του, πριν 5 χρόνια, ήταν το ριμέικ του “Last House on the Left” του Γουές Κρέιβεν.

Κι ενώ περιμένει (και περιμένουμε) τις εξελίξεις για κάποια projects που υπάρχουν στον ορίζοντα, φέτος επιστρέφει με άλλη μια ταινία στις ΗΠΑ, το εφηβικό sci-fi “Plus One” (“Ένας Ακόμα”), όπου συνθέτει στοιχεία από διαφορετικά είδη ταινιών με ενδιαφέρον αποτέλεσμα.

Στην ταινία παρακολουθούμε το κλασικό Μεγάλο Πάρτι Του Τέλους Της Χρονιάς, το έχεις δει αναμφίβολα άπειρες φορές, από το “Dazed and Confused” και το “Superbad” μέχρι το “American Pie” και το “Project X”. Όμως ο Ηλιάδης προσθέτει τη δική του ανατροπή: Ύστερα από ένα Συμβάν, όλοι οι θαμώνες του πάρτι αποκτούν είδωλα, αποκτούν δεύτερους εαυτούς, οι οποίοι ζουν την ίδια βραδιά αλλά με χρονική καθυστέρηση. Σε κάθε μπλακάουτ τα αντίγραφα “πλησιάζουν” τους πρωτότυπους εαυτούς στο χρόνο, θέτοντας το πολύ ενδιαφέρον θέμα του πώς θα αντιδράσεις όταν κληθείς να αντιμετωπίσεις ξανά τα ίδια διλήμματα και τις ίδιες καταστάσεις- για να μην πούμε και τον ίδιο σου τον εαυτό.

Μιλήσαμε με τον Ηλιάδη για τις εφηβικές ταινίες, για τις σχέσεις που καταστρέφονται, για τα φιλοσοφικά “+1” και για το ποια είναι η σωστή απόχρωση αίματος στην οθόνη σύμφωνα με τον Γουές Κρέιβεν.

Για την ιδέα του ειδώλου στο “Plus One”

Με ενδιάφερε η ιδέα του τι θα συνέβαινε αν μπορούσες να συναντήσεις, να δεις τον εαυτό σου ως οντότητα εξωτερική. Δεν ήθελα να κάνω μια εγκεφαλική ταινία, ήθελα να πάρω την ιδέα και να τη βάλω σε ένα πολύ φορτισμένο περιβάλλον όπου οι χαρακτήρες δεν έχουν χρόνο να αξιολογήσουν αυτό που συμβαίνει. Βλέπουν ότι ο άλλος τους εαυτός διεκδικεί τα ίδια πράγματα.

Ήταν τέλειο σκηνικό το αμερικάνικο εφηβικό πάρτι, όπου δεν υπάρχει ακόμα κυνισμός, μπάινουμε με τις ορμόνες και τις επιθυμίες στο φουλ, ό,τι γίνει αυτή τη βραδιά είναι το πιο σημαντικό πράγμα στην μέχρι τώρα ζωή μας. Και με ενδιέφερε να δω τους χαρακτήρες όταν δεν έχουν χρόνο να επεξεργαστούν αυτό που συμβαίνει. Θα δεις τον εαυτό σου ως εχθρό;

Για τις σχέσεις και το πόσο εύκολα καταστρέφονται

Από την προσωπική ζωή έβλεπα πώς μπορεί μια σχέση για παράδειγμα να καταστραφεί εντελώς σε μισή ώρα. Πώς μπορεί μια σύγκρουση να οδηγήσει μια σχέση σε πάρα πολύ τοξικά μονοπάτια και να θες να είχες αυτή την κρίσιμη μισή ώρα πίσω. Με αυτό το φαινόμενο που συμβαίνει στην ταινία, μερικοί χαρακτήρες έχουν τη δεύτερη ευκαιρία. Τι θα κάνουν με αυτή; Θα κάνουν τα ίδια πράγματα; Θα πρέπει να εξουδετερώσουν τον εαυτό τους στην πορεία. Είναι μια ταινία για τις δεύτερες ευκαιρίες και για το πώς μπορεί ένας άνθρωπος να καταστραφεί και να εξιλιεωθεί την ίδια ώρα.

Για τις εφηβικές ταινίες

Μου αρέσουν πολύ αυτές οι εφηβικές ταινίες. Ήθελα να συνδυάσω δύο πράγματα αρκετά ασυμβίβαστα. Εγκεφαλική sci-fi με ένα φορτισμένο πλαίσιο χωρίς κανένα κυνισμό. Αυτό μου αρέσει στις ταινίες του Τζον Χιουζ. Η επιθυμία είναι η ζωή τους, ερωτεύονται και θα πάνε κατάφορα να φάνε τα μούτρα τους. Έχουν αυτή την ώθηση. Η επιθυμία δεν είναι μόνο ένα εγκεφαλικό πράγμα. Και όλα κλιμακώνονται στο πάρτι. Το τι είναι να είσαι έφηβος- η ταινία παίζει πάρα πολύ πάνω σε αυτό.

Βλέπουμε τους ήρωες να γυρνάνε στην πόλη από την οποία κατάγονται μετά το πρώτο έτος του πανεπιστημίου, όπου ο πιο πλούσιος φίλος τους κάνει πάρτι. Ένας από αυτούς δεν έχει πάει πανεπιστήμιο ας πούμε, προσπαθεί να τα έχει όλα εκεί, ενώ η κοπέλα του πήγε.

Η ιδέα ήταν να πατήσει στο teen movie ώστε το κοινό να καταλάβει τους χαρακτήρες και πού θέλουν να πάνε, και μετά να εκπλαγεί. Στην αρχή νομίζουμε πως βλέπουμε ένα “American Pie” και ένα “Superbad”, εσκεμμένα. Ώστε να καταλάβουμε τις επιθυμίες τους. Είναι ό,τι γνωρίζουμε από αυτές τις ταινίες: Ο ένας θέλει σεξ, ο άλλος θέλει να σώσει τη σχέση τους, η τρίτη είναι εκείνη που νιώθει ως outsider. Και ύστερα τους βάζεις αυτό το σύνθετο φαινόμενο.

Για τις ταινίες είδους

Η σεναριακή ιδέα ήταν δικιά μου. Τα άλλα πιο μεγάλα πρότζεκτ στα οποία είχα εμπλακεί αυτό τον καιρό ήταν πιο συμβατικά και σε αυτό μου δόθηκε η ευκαιρία να δείξω μια μεγαλύτερη ελαφρότητα- που όμως πάλι κι αυτή σε σκοτεινά σημεία πάει. Αλλά παραμένει μια φαν ταινία.

Είναι μια καλή εποχή για genre-bending, για να συνδυάζεις διάφορα είδη. Ήταν τολμηρή απόφαση να πάρω ένα μπερδεμένο sci-fi concept και να το ρίξω σε ένα τόσο ηδονιστικό περιβάλλον. Και τεχνικά πάρα πολύ δύσκολο να γυριστεί επίσης. Έχουμε εφέ, έχουμε συμμετρικές σκηνές, και στο background το απόλυτο χάος. Πολύ δύσκολο.

Για το χρόνο που παίρνει μια ταινία

Μια από τις ταινίες που είχα σε development δείχνει να ξεκινάει. Αλλά ειδικά όταν μπαίνεις στη διαδικασία είναι πολύ hit or miss. Έχω εμπλακεί σε πολλά σχέδια αλλά δεν ελέγχεις πότε θα γίνουν. Όταν πήγα να κάνω το “Last House on the Left” ο ντελ Τόρο είχε ανακοινώσει ταινίες για 8 χρόνια κι από τότε, έκανε το “Pacific Rim” φέτος, μετά από πόσο καιρό. Οι περισσότεροι έχουμε 5-6 ταινίες σε development με στόχο να γίνει κάτι από όλα. Αλλά άμα υπάρχει άλλη καθυστέρηση ξανά, θα ήθελα να κάνω ξανά μια ταινία εδωπέρα. Πιο ελεύθερη. Στην Αμερική οι ευτυχισμένοι σκηνοθέτες είναι αυτοί που κάνουν σινεμά και τηλεόραση ή σινεμά στην Αμερική ΚΑΙ στη χώρα τους.

Για το development και τον Κιάνου Ριβς

Το development είναι δουλειά κανονική. Άμα είναι μεγάλη ταινία σαν το ριμέικ του “Birds” κάνεις στο στούντιο ένα τεράστιο pitch, τους λες πώς θα την κάνεις και όταν σε κλείνουν ξεκινάς, βρίσκεις σεναριογράφο, αναπτύσσεις το σενάριο και μετά άμα φτάσεις στο καλό σημείο μπαίνεις στη διαδικασία κάστινγκ. Το “Tζέκυλ” κάποια στιγμή ήταν κοντά στο να γίνει αλλά ο Κιάνου (Ριβς) ξεκινούσε το “47 Ρόνιν”, που βγήκε τώρα πρόσφατα. Είναι πολλά πράγματα που πρέπει να γίνουν. Εργάζεσαι κανονικά και ελπίζεις.

Για το “Hardcore”

Το “Hardcore” έχει περιέργη αναγνώριση εδώ. Ήταν η πρώτη ταινία που κινήθηκε πολύ στο εξωτερικό αλλά δε τη βλέπεις να αναφέρεται εκεί μέσα μαζί με όλες τις άλλες, ίσως επειδή δεν είναι τόσο φεστιβαλική. Λόγω της αναγνώρισης του “Hardcore” εξάλλου με πήραν εμένα εκεί.

Για τον Γουές Κρέιβεν και το αίμα

Ο Κρέιβεν είναι πολύ μειλίχιος, που δεν το φαντάζεσαι. Είναι καθηγητής φιλοσοφίας. Μορφωμένος και με τεράστια ευγένεια η φιγούρα του. Αλλά ενώ ξεκινάς και μιλάς φιλολογικά, ξαφνικά μετά από λίγο συζητάς για το αίμα. “Αυτός ο τόνος του αίματος έχει θέμα με τα ratings, αυτός ο πολύ σκούρος είναι σουρεάλ.” Τεράστιο manual χρειάζεται, υπάρχει θεωρία ότι άμα είναι φωσφοριζέ έχει λιγότερα θέματα, επειδή γίνεται πολύ καρτούν. Το χρησιμοποιεί έτσι κι ο Ταραντίνο. Υπάρχει ολόκληρη επιστήμη.

Για την τηλεόραση

Τηλεόραση θα έκανα. Είναι είναι κάτι που κοιτάω. Αυτή τη στιγμή είναι κάτι που το θέλουν όλοι.

*Το “Plus One” παίζεται στις αίθουσες από την Feelgood.