Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με τη σελίδα World of Puns, o Κωνσταντίνος Αμπατζής

Λίγα πράγματα εκτιμώ όσο ένα καλό pun, και μια σελίδα γεμάτη με τέτοια, δεν θα γινόταν να μην την αγαπήσω αμέσως. Εντάξει, δεν είναι όλα απολύτως πετυχημένα, όμως όσο έχει puns όπως τα παρακάτω, έχει εξασφαλισμένη θέση στο timeline μου:

Με τον Βασίλη Καρρά, ο Γιώργος Μυλωνάς

Με αφορμή τα ’40 Χρόνια, Βασίλης Καρράς’ και τις συναυλίες που θα γίνουν για χάρη τους, έγραψα ‘Βασίλης Καρράς’ στο Youtube. Τι το θέλα; Κόλλησα. Όχι πως δεν μου αρέσει ο Καρράς. Καρρά ακούω στις καλές μου, Καρρά και στις μαύρες μου. Ακόμα, όμως, δεν μπορώ να εξηγήσω με τρόπο που να γίνω κατανοητός από τους γύρω μου πως όταν ακούω τραγούδια τύπου ‘Άλλοθι’ και ‘Ποια με Καταράστηκε’ δεν είναι ανάγκη να έχω κολλήσει με κάποιο κορίτσι ή να πονάω, τα ακούω απλά για να διασκεδάσω.

Δικό σας:

Σου είπε έτσι πρέπει, γεια χαρά

Εσύ δακρύζεις

Σου είπε πως επέρασε πολλά

Θέλει να φύγει

Δεν έμαθε ποτέ της ν’ αγαπά

και είναι μόνη

Δεν έμαθε ποτέ της να πονά

και σε πληγώνει

Άσ’ την να λέει, άσ’ την να λέει

εκείνη μόνο ξέρει, και μέσα της θα κλαίει

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Συνέντευξη: Ο Βασιλής Καρράς πριν βγει στην πίστα, ανάβει ένα καντήλι

Με το καινούργιο άλμπουμ του Jason Isbell, ο Γιάννης Σαμούρκας

Aγαπημένος γελαδάρης από την Alabama ο Isbell. Παραδοσιακός τυπάς. Έχει τη γυναίκα του μαζί να παίζει βιολί και ένα τατουάζ με στίχους από το ‘Boots of Spanish leather’ του Bob Dylan. Ξεκίνησε την καριέρα του με τους Drive-By Truckers, σπουδαίοι βλαχοροκάδες του νότου. Εδώ είναι με την άλλη του μπάντα, τους 400 Unit και είναι το 3 άλμπουμ που φτιάχνει μαζί τους. Απλό, αυθεντικό country-rock με τάσεις ενδοσκόπησης και μια μελαγχολία που ταιριάζει με ζέστη και ήλιο.

Με τη διαφήμιση για απρόσεκτους περαστικούς του Παρισιού, ο Ευθύμιος Σαββάκης

Τη βρήκα γαμάτη. Κυρίως γιατί δημιουργήθηκε από/για ένα μείζον κοινωνικό ζήτημα. Κάθε χρόνο περίπου 4.500 άνθρωποι σκοτώνονται στο Παρίσι λόγω της απροσεξίας στους δρόμους της πόλης. Στη συγκεκριμένη διαφημιστική καμπάνια, λοιπόν, βλέπουμε ανθρώπους να τρομάζουν με ψεύτικους ήχους από αυτοκίνητα που φρενάρουν απότομα, να φωτογραφίζονται εκείνη τη στιγμή (χωρίς να το ξέρουν) και να φιγουράρουν με την τρομαγμένη τους όψη στη διπλανή διαφημιστική πινακίδα, μαζί με ένα δυνατό μήνυμα. Εξαιρετική ιδέα.

Mε το ‘Silicon Valley’, o Πάνος Κοκκίνης

Δεν ξέρω ακριβώς πως και πότε, αλλά η συγκεκριμένη σάτιρα της κοιλάδας της τεχνολογίας (και της άκρατης ματαιοδοξίας) κατέληξε να είναι το πρώτο πράγμα που περιμένω να δω κάθε εβδομάδα. Τόσο εντός του χαοτικού μυαλού των δισεκατομμυριούχων που ‘θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο’ που, αν ήμουν στη θέση τους, θα το αγόραζα και θα το έκαιγα στην κεντρική πλατεία του Palo Alto, μαζί με τον δημιουργό του Mike Judge. Με άλλα λόγια, έχει γίνει ότι το ‘Veep’ για την αμερικάνικη πολιτική. Τουλάχιστον πριν έρθει ο Donald Trump και μετατρέψει τον Λευκό Οίκο σε κάτι τόσο cult που είναι απλώς εκτός σάτιρας.

Με το ότι μπορείς να στείλεις μηνύματα στον εαυτό σου στο Facebook, η Ναστάζια Καπέλλα

Τον τελευταίο χρόνο άρχισα να στέλνω μηνύματα στον εαυτό μου στο Facebook και τον τελευταίο καιρό το έχω παρακάνει. Στην αρχή για να μεταφέρω γρήγορα κάτι από το κινητό στο λάπτοπ και μετά το εξέλιξα και μου στέλνω άρθρα ή τραγούδια ή συνταγές ή screenshots από μια σκηνή που μου αρέσει την ώρα που βλέπω σειρά, ή σημειώσεις που θέλω να θυμάμαι. Κάνοντας scroll up ειδα ότι το πρώτο μήνυμα στον εαυτό μου το έστειλα το 2014 (!), αλλά το επόμενο ήταν το 2016. Είδα επίσης ότι δύο φορές έχω γράψει και το κόλλημα της εβδομάδας στον εαυτό μου στο FB -για ποιον λόγο δεν ξέρω, ίσως ήμουν από κινητό και ήθελα να το σημειώσω κάπου στα γρήγορα. Το να στέλνεις μηνύματα στον εαυτό σου είναι σαν εμπειρία όσο πιο κοντά μπορείς να φτάσεις στα horrors ‘Unfriended’ και ‘Friend Request’. Είναι σούπερ βολικό αλλά πάντα παραμένει creepy, ειδικά όταν είσαι από το λάπτοπ και βλέπεις τον εαυτό σου να κάνει typing την ώρα που γράφεις εσύ.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Τι, εσύ δεν σου στέλνεις μηνύματα στο Facebook;

Με το ‘Outlander’, ο Αντώνης Τζαβάρας

Το ξεκίνησα κάπως διστακτικά, χωρίς να έχω ακούσει/διαβάσει κάτι γι’ αυτό. Ο πήχης μου ήταν πολύ χαμηλά: Ήθελα μια σειρά εποχής μέχρι να ξαναρχίσουν το ‘GoT’ και οι ‘Vikings’. Και μπήκα στη Σκωτία του 18ου αιώνα, στην τελευταία εποχή της κουλτούρας των Highlanders, λίγο πριν την αφανίσουν οι Άγγλοι ερυθροχίτωνες. Και πλέον, αφού ρούφηξα τις δύο σεζόν μέσα σε 10κάτι μέρες, ψάχνω να βρω κάτι να με κρατήσει μέχρι να ξαναρχίσει το ‘Outlander’ (έχουν προγραμματιστεί άλλες δύο σεζόν). Δεν έχω σοβαρά επιχειρήματα για να σε πείσω να το δεις. Η ιστορία είναι φοβερά cheesy και όλοι φοράνε φούστες και μιλάνε σαν να έχουν κρυμμένο στο στόμα τους ένα μικρό χνουδωτό κοάλα. Αλλά είναι πολύ εθιστικοί οι άτιμοι.

Με το Funko του Bob Ross, ο Γιάννης Σαχανίδης

​Θέλω να κοιτάξετε αυτά τα μαύρα, ολοστρόγγυλα​ μάτια. Θέλω να θαυμάσετε αυτό το αψεγάδιαστο μούσι. Να χαθείτε στα πλούσια μαλλιά. Να ανασηκώσετε το δεξί σας φρύδι με το αναίτια ανασηκωμένο δεξί φρύδι. Να απολαύσετε την έτοιμη για δημιουργία στάση. Ο πλαστικός Bob Ross της Funko, που ανακοινώθηκε τις προηγούμενες μέρες, αξίζει σε κάθε ράφι βιβλιοθήκης που σέβεται τον εαυτό του και ολόκληρη τη δεκαετία του ’80. Τον λατρεύω.

Με το ‘Paper Girls’, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Με έχει πιάσει μανία και καταπίνω κόμικς αυτές τις μέρες, και θυμήθηκα ότι τόσο καιρό, εγκληματικά, δεν είχα διαβάσει τους τόμους Paper Girls που είχα αγορασμένους. Αγορασμένους στα τυφλά να προσθέσω, απλά και μόνο επειδή ο Brian K. Vaughan έχει γράψει πολλά από τα αγαπημένα μου κόμικς έβερ (‘Y: The Last Man’, ‘Runaways’, ‘The Escapist’, γενικά είναι εγγύηση) και επειδή η Ιωσηφίνα το είχε βάλει στον περσινό Έλεγχο Εξαμήνου ως ένα από τα καλύτερα κόμικς εκεί έξω.

4 κορίτσια μοιράζουν εφημερίδες τη νύχτα του Χαλογουίν του ’88 όταν μπλέκονται σε μια περιπέτεια που τις φέρνει από το 2016 μέχρι την παλαιολιθική εποχή με ματιές ακόμα και στο βαθύ μας μέλλον, καθώς αγωνίζονται -πρωτίστως- να μείνουν ενωμένες και -δευτερευόντως- για την ίδια τη σωτηρία του timeline. Επειδή εντάξει τι να το κάνεις το timeline άμα είσαι χωρίς τους φίλους σου. Τα πάντα, ΤΑ ΠΑΝΤΑ σε αυτή τη σειρά με συγκινούν, από τα χρώματα και τους χαρακτήρες μέχρι τη μαγική αρτιστική φόρμα του Cliff Chiang και το πώς ο Vaughan μιλάει για το πέρασμα του χρόνου. Ας πούμε πως η σειρά μάλλον δε θα χάσει τη θέση της στη λίστα μας.