Σκέψεις χωρίς τέλος για την ‘Ποίηση Χωρίς Τέλος’

Είτε έχουμε επηρεαστεί από την γνώση μας για την ηλικία του Alejandro Jodorowsky είτε η κρίση μας βασίζεται απλώς στην ωραιότητά της, δεν είμαστε λίγοι αυτοί που λέμε ότι o Alejandro Jodorowsky στα 87 του χρόνια μας έδωσε ίσως την καλύτερή του ταινία. Και σίγουρα εκείνη που θα μπορούσε πιο εύκολα να αρέσει σε ένα πιο ευρύ κοινό χωρίς καθόλου αυτό να κλέβει από την ποιότητά της.

Η ‘Ποίηση Χωρίς Τέλος’ είναι το δεύτερο μέρος της πενταλογίας της κινηματογραφικής βιογραφίας του Alejandro Jodorowsky. Μετά από μια αποχή 23 χρόνων από το σινεμά που στην πραγματικότητα δεν ήταν εσκεμμένη αφού έκανε αρκετές φορές προσπάθεια να γυρίσει κάτι αλλά δεν έβρισκε χρηματοδότηση, ο Alejandro Jodorowsky επέστρεψε το 2013 με τον ‘Χορό της Πραγματικότητας’, ο οποίος απέσπασε πολύ καλές κριτικές.

Συνέπεσε μάλιστα χρονικά με το ντοκιμαντέρ ‘Jodorowsky’s Dune’ που επίσης αγαπήθηκε πολύ, και τα δύο σε συνδυασμό τον ξαναέφεραν στο προσκήνιο. Για να ολοκληρωθεί η ‘Ποίηση Χωρίς Τέλος’ o Jodorowsky κατέφυγε στο crowdfunding και ευχαρίστησε μάλιστα προσωπικά μέσω youtube κάποιους από εκείνους που συνεισφέραν.

Η ιστορία ξεκινάει ακριβώς στο σημείο που μας άφησε ο ‘Χορός της Πραγματικότητας’, μπορεί βέβαια κάποιος να δει και να καταλάβει την ταινία ακόμη και να μην έχει δει το πρώτο μέρος. Η οικογένεια του Jodorowsky έχει μετακομίσει από την επαρχιακή Τοκοπίγια στο Σαντιάγκο της Χιλής και ο έφηβος Alejandrito κάνει επιτέλους την επανάστασή του. Αποφασίζει να γίνει ποιητής και το ανακοινώνει στην οικογένειά του αδιαφορώντας όλο και περισσότερο για την αντίδρασή τους. Τον μικρό Alejandrito υποδύεται όπως και στον ‘Χορό της Πραγματικότητας’ ο Jeremias Herskovits.

Ο εικοσάχρονος πια Alejandro μετακομίζει σε ένα καλλιτεχνικό κοινόβιο και αλληλεπιδρά με νέους που στο μέλλον θα διαμορφώσουν την χιλιανή λογοτεχνική σκηνή. H Stella Díaz Varín, ο Enrique Lihn και ο Nicanor Parra, που τόσο συχνά ακούμε τα ονόματά τους και βλέπουμε στην ταινία είναι υπαρκτά πρόσωπα. Ο Nicanor Parra μάλιστα ζει και είναι σήμερα 102 ετών.

H Stella Díaz Varín.

Enrique Lihn (αριστερά) και  Nicanor Parra (κέντρο) και Óscar Hahn (δεξιά).

Στους ρόλους του ενήλικου Alejandro και του πατέρα του, είναι οι δύο γιοι του Jodorowsky, ο Adan και ο Brontis αντίστοιχα, κάτι που, για όποιον το ξέρει βλέποντας την ταινία, φορτίζει ακόμη περισσότερο τις ήδη φορτισμένες σκηνές που αλληλεπιδρούν οι ήρωες μεταξύ τους. Ο Adan υπογράφει και τη μουσική της ταινίας, η οποία είναι πραγματικά υπέροχη.

Η ταινία μπορεί να ακροβατεί ανάμεσα στη φαντασία και στην πραγματικότητα, όποιος γνωρίζει τον Alejandro Jodorowsky όμως ξέρει ότι η φαντασία είναι μια συνεχής πραγματικότητα για εκείνον. Όλα τα γεγονότα είναι πραγματικά ακόμη και αν είναι ωραιοποιημένα ή -ακόμη καλύτερα- ποιητικά ιδωμένα. Σε πολλά σημεία παρεισφρέει και το χιούμορ του Jodorowsky που έχει τόση φαντασία ότι και οτιδήποτε άλλο στις ταινίες του.

Ο Jodorowsky κάνει κάτι που πολύ θα θέλαμε όλοι να κάνουμε. Επισκέπτεται τον νεαρότερο εαυτό του. Πόσες φορές δεν έχουμε σκεφτεί να μπορούσαμε να βρούμε τον παλιό μας εαυτό και να τον συμβουλέψουμε ή να τον καθησυχάσουμε. Του λέει να ζήσει. Γιατί αυτό κάνει ο Jodorowsky. Στις ταινίες του μπλέκονται όλες οι τέχνες μαζί.  Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος θεωρεί τον κινηματογράφο την πιο ολοκληρωμένη τέχνη ακριβώς γιατί μπορούν να συνδυαστούν όλες οι τέχνες σε αυτόν. Για να μπορέσει να το κάνει αυτό κάποιος πρέπει να ζήσει. Ο Jodorowsky εκτός από την ποίηση και τον κινηματογράφο, ασχολήθηκε με τα κόμιξ, με το χορό, με τις μαριονέτες, με τα Ταρώ και με οτιδήποτε του έβγαζε τη μαγεία που τόσο αγαπά.

Όλη η ταινία όμως θα μπορούσε να συνοψιστεί στο ότι είναι μια προσπάθεια συμφιλίωσης με τον πατέρα του. Η σκληρότητα του πατέρα του, του έμαθε ότι το μόνο που χρειάζεται είναι η αγάπη. Όπως λέει χαρακτηριστικά με το να μην του δώσει τίποτα του έδωσε τα πάντα, γιατί έτσι κατάλαβε ότι το μόνο που χρειάζεται είναι η αγάπη.