Σκοτεινή πλευρά γένους θηλυκού

Πριν από 20 χρόνια η Neneh Cherry σήκωσε κάθε τρίχα του σώματος μας (και ήταν πολλές περισσότερες τότε) με τη δική της εκδοχή στο ‘This is a Man’s World’ του James Brown, το ‘Woman’. Και διάλεξα αυτό το κομμάτι σαν παραβολή, αφενός γιατί είναι κομματάρα που από τότε δεν έχω ξεπεράσει και αφετέρου ο στίχος «this is woman’s world» είναι η τέλεια εισαγωγή για να τιμήσω το γυναικείο φύλο. Πιο συγκεκριμένα, τέσσερις από αυτές που λίγη παραπάνω βιταμίνη D στον οργανισμό τους, θα χαλούσε τη δισκογραφία τους. Τέσσερις γυναίκες του pop κόσμου, που μόλις έβγαλαν τα καινούργια τους άλμπουμ και έμμεσα ή άμεσα εκθέτουν τη σκοτεινή τους πλευρά.

Angel Olsen

Επέλεξα (για δεύτερη φορά) να ανοίξω ένα αφιέρωμα με την Angel Olsen. Μα λέγεται My Woman το καινούργιο της άλμπουμ. Oι αγαπημένες της γυναίκες είναι η μητέρα της, η Susan Sarandon, η Tilda Swinton και η Doly Parton. Ένα από τα χόμπι της είναι τα rollers, το εξασκεί και στο video του ‘Shut Up Kiss Me’ άλλωστε και όταν βαριέται σκέφτεται ονόματα για μπάντες και μετά τα ψάχνει στο youtube (βρήκα το κόλλημα της επόμενης εβδομάδας!). Φέτος γράφει το πιο προσωπικό από τα τρία της άλμπουμ γι’ αυτό κι έχει τον εαυτό της στο εξώφυλλο. Ένα άλμπουμ που μιλάει για τις γυναίκες αλλά όχι απαραίτητα από μια φεμινιστική οπτική, ίσως πιο πολύ για τις δυσκολίες του να είναι γυναίκα. Στο κομμάτι Woman τραγουδάει ‘I Dare You to Understand What Makes Me a Woman’.

Παρόλο που φοράει μια ασημένια περούκα (δηλώνει μεγάλη φαν του Bowie και του glam rock) και που έχει ρίξει αρκετό φως στη δική της σκοτεινή πλευρά, η φωνή της θα είναι για πάντα ένα συναισθηματικό φορτίο μαύρης ύλης. Όσο κι αν η ίδια θέλει να ξεφορτωθεί τη σοβαρότητα που από μόνη της επωμίστηκε, αλλάζοντας ριζικά τον φολκ ήχο της, παίζοντας (με κανονική μπάντα πλέον) σχεδόν pop (‘Never Be Mine’, ‘Give it Up’) και 70’s rock (‘Not Gonna Kill You’, ‘Sister’), οι μεγάλες στιγμές της παραμένουν οι σκούρες όπως το ‘Those Were the Days’ ή το ‘Heart Shaped Face’ και το ‘Woman’.

H Olsen μεγαλώνει και ωριμάζει. Και κυρίως δε μένει στάσιμη. Για το My Woman σκηνοθετεί μόνη της τα video clips και γενικά παίρνει όσο περισσότερο μπορεί την δουλειά της στα δικά της χέρια. Θέλει η μουσική της να ακουστεί από όσο μεγαλύτερο κοινό γίνεται. Μονολεκτικά λέγεται και ματαιοδοξία αυτό. Ή φιλοδοξία;

Lydia Loveless

Βλάχα βλαχοπούλα και τσελιγκοπούλα. Νομίζω μια τέτοια ψάχνω για να νοικοκυρευτώ επιτέλους. Μεγάλωσε σε μια φάρμα σε ένα χωρίο στο Ohio. Την φάρμα την αγαπάει αλλά την μικρή πόλη τη σιχαίνεται («The town can suck a big dick, really», είπε σε μια συνέντευξή της). Μια πόλη με πολλά όπλα, meth και διεφθαρμένη αστυνομία. Η ίδια δεν έζησε παραδοσιακά μαθητικά χρόνια αφού έπαιρνε τα μαθήματα της μέσα στη φάρμα. Όπως είναι λοιπόν κατανοητό εξελίχθηκε σε μια ντροπαλή και απομονωμένη φαταλίστρια που πιστεύει ότι αν υπάρχει θεός τότε είναι γυναίκα.

Τώρα που το σκέφτομαι το φαταλίστρια θα την τσάντιζε λίγο. Αλλά έχει ζήσει αρκετά το θάνατο και την απώλεια σε οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον που τον σκέφτεται και τον τρέμει λίγο παραπάνω ίσως από άλλους. Τα τραγούδια της είναι γεμάτα από τέτοια θέματα. Στο ‘Longer” από το καινούργιο της άλμπουμ Real, μιλάει για το χαμό ενός καλού της φίλου. Οι στίχοι της είναι προσωπικοί, βιωματικοί και ειλικρινής. Και ιδιαίτερα όσο μεγαλώνει. Στα 25 ολόκληρα χρόνια της δηλαδή. Ειρωνικό μεν αλλά πιστεύω και η ίδια το αποδεικνύει μέσα από τα τραγούδια της, ότι η επαρχία και δη η αμερικάνικη, επιταχύνει κάπως αυτή τη διαδικασία. Ή τουλάχιστον ενισχύει την μαύρη πλευρά του ατόμου. Συν ότι είναι γυναίκα που ούτως ή άλλως της δίνει προβάδισμα στην ωρίμανση.

Και μπορεί να δίνει την εντύπωση της σκληρής τύπισσας με τσαμπουκά και punk attitude που ρίχνει και κάνα μπινελίκι άμα χρειαστεί, αλλά δεν είναι. «Cos there were times I was such a bitch, I can be so insensitive», παραδέχεται στο ‘Really wanna see you’ από το Somewhere Else, το άλμπουμ που την έκανε γνωστή. Πώς να το πω, λατρεύει την Kesha. Μπορεί αυτή η γυναίκα να είναι πραγματικά μια bitchαρα; Δεν μπορεί. Έχει το ερμηνευτικό τσαγανό της Neko Case, αλλά και την ζεστή ευαισθησία της Gillian Welch. Ε, και όταν έχεις λιώσει τα βιβλία του Bukowski και τους δίσκους των Replacements, εύκολα τους μπερδεύεις όλους.

Το Real είναι ο pop δίσκος της. Εκεί που το πρώτο της ήταν ολόμαλλο πρόβειο και τα δύο επόμενα driven-by truckers country-punk, φέτος μπορεί επιτέλους να γίνει πιο εύκολα κατανοητή και αποδεκτή από περισσότερους.

Περιμένω να μάθω κι άλλα γι’ αυτήν στο documentary που θα βγει του χρόνου, το ‘Who Is Lydia Loveless’.

Lisa Hannigan

Ποτέ δεν συμπάθησα στ’ αλήθεια τον Damien Rice. Θες γιατί τότε που βγήκε το O του, δούλευα στο Metropolis και μας είχαν πρήξει με το ‘The Blower’s Daughter’; Θες γιατί μετά το διασκεύασε και ο Ρουβάς; Θες γιατί ο Damien Rice απέλυσε την Lisa Hannigan αφού της έκανε τη ζωή δύσκολη; Βασικά ναι. Γι’ αυτό το τελευταίο εύκολα. Αν και θα ήμουν άδικος. Χάρη της έκανε.

Με αυτή την αλλαγή πήρε την απόφαση και βρήκε το χρόνο για να ασχοληθεί με δικές της δουλειές κι έτσι έφτιαξε το πρώτο της άλμπουμ το 2008. Θα μπορούσα όμως να μην συμπαθώ και την ίδια, γιατί δείξε μου το φίλο σου να σου ποια είσαι και όταν ο φίλος σου είναι ο Gary Lightbody των Snow Patrol τότε δύσκολη φάση. Μετά όμως πάλι τη συμπαθώ, όταν την ακούω στο Fargo με το ‘Danny boy’ που στοιχειώνει τη φοβερή σκηνή στο δάσος που ο αρκουδιάρης Gerhardt εκτελεί την ανιψιά του, Simone. Κι εκεί που το συμπαθειόμετρο τερματίζει είναι που μόλις έμαθα ότι είχε δανείσει τη φωνή της στη Broncah του animation ‘Song Of The Sea’.

Η Ιρλανδή Lisa είναι τριτοδεσμίτισσα και δεν διαθέτει το παραμικρό δείγμα αλητείας ή περιπέτειας έστω, μέσα της. Είναι από τις λίγες μάλιστα που δεν βλέπουν την ώρα να γυρίσουν στην πατρίδα τους και την οικογένεια της. Είναι φουλ παραδοσιακή και αυτό φαίνεται και στη μουσική της. Το At Swim είναι το τρίτο άλμπουμ της και το πιο μαύρο από τα τρία. Με τίτλους όπως ‘We, the Drowned’, ‘Funeral Suit’ και ‘Prayer for the Dying’ δεν θέλει φιλοσοφία.

Την παραγωγή έχει κάνει ο Aaron Dessner των National και μάλλον ήταν γραφτό να γίνει. Και οι δυο τους είχαν βρεθεί κάποτε να συνεργάζονται με το Αυστραλιανό φολκ ντουέτο των Luluc, που είχε κάνει πολύ καλή εντύπωση με το άλμπουμ Passerby το 2014. Η φωνή της είναι καθαρά λευκά σεντόνια με ένα ψυχρό αέρα λίγο πριν το φθινόπωρο (ναι οκ, προσπαθώ να αποφύγω τη λέξη αιθέρια) και φτάνει σε οπερατικά επίπεδα. Η άμεση σύγκριση που έκανα στο μυαλό μου για τον πλούτο συναισθηματικών διακυμάνσεων που προκαλεί είναι η Paula Frazer των Tarnation.  

Britta Phillips

Α ρε και να ξέρατε πόσοι από εσάς (οι άνω των 30) έχετε μεγαλώσει με την Britta Phillips. Κι αν αυτό έπεσε στο κενό, τότε θα μιλήσω μόνο για μένα. Την ξέρω από τόσο δα σκατό. Όταν καθόμουν και έβλεπα ό,τι χρωματιστό και κινούμενο υπήρχε στην τηλεόραση. Ένα από αυτά ήταν το ‘Jem And The Holograms’ όπου η Britta έκανε την Jem. Αλλά που να το ξέραμε. Εμείς ακούγαμε τη Λέτα Μουσούτη.

Αυτό ήταν το ξεκίνημα της καριέρας της, στα μέσα των 80’s, μπας και ξέκοβε από τα ναρκωτικά. Μάλιστα τη δουλειά της την βρήκε ο πατέρας της, που ήταν δάσκαλος μουσικής του Paul Simon. Και δεν τελείωσε εκεί με την οθόνη. Πρόσφατα έκανε cameo εμφάνιση στο ‘Frances Ha’, αλλά δεν ξέρω τι έκανε γιατί δεν το έχω δει. Και πώς τώρα αυτή έχει σκοτεινή πλευρά; Για να έχει παντρευτεί τον Dean Wareham, ιδρυτικό μέλος των Galaxie 500 όλο και θα έχει κάπου λίγο Dark Force.

Πριν την ανακαλύψει ο Wareham και της δώσει το μπάσο των Luna, τη μπάντα του μετά τους Galaxie 500, εκείνη έπαιζε με κάτι υπεράγνωστους όπως Belltower και Ultrababyfat. Στην πορεία οι δυο τους σχημάτισαν τους Dean & Britta και έβγαλαν 3 όμορφους δίσκους crooning ντουέτου (γιατί δεν υπάρχει μόνο ο Mark και η Isobel).

Η dream pop χαρακτηρίζει όλη της την καριέρα μέχρι σήμερα. Άλλοτε μαζί με λίγο shoegaze κι άλλοτε με κλασσική τραγουδοποιία. Στα 50plus της φέτος, κάνει το πρώτο της σόλο βήμα. Μελαγχολικό, κρυφομαύρο και νοσταλγικό. Αν ψάχνεις ένα δίσκο να κλάψεις το τέλος του καλοκαιριού και να καλωσορίσεις έναν ακόμα χειμώνα, το Luck Or Magic είναι αυτό ακριβώς. Πέντε δικές της συνθέσεις συν πέντε διασκευές. Τι κι αν πιάνει στα χέρια της Agnetha Faltskop (Abba), Fleetwood Mac και Brian Wilson; Τι και αν εμπνεύστηκε το ‘Do it Last’ από το ‘Something about Us’ των Daft Punk; Τι κι αν το ‘Luck or Magic’ είναι το δικό της ‘What You Won’t Do for Love’. Και τι κι αν είναι όλα αυτά εκφράζονται με synth-pop; Όλα μέσα από το λαρύγγι της σκουραίνουν όμορφα. Σαν συσκότιση για μεσημεριανό ύπνο.