Θέλει ο Trekkie να κρυφτεί και τα ‘Discovery’ και ‘Orville’ δεν τον αφήνουν

Και τι έγινε, δηλαδή, αν το ‘Star Trek: Discovery’ (αυτό με πρωταγωνίστρια την Sonequa Martin του ‘The Walking Dead’) είναι τελικά απλά πολύ καλό και όχι φαντασμαγορικό;

Ποιος είσαι εσύ να κρίνεις (εμένα και τα live long and prosper αδέλφια μου) αν το ‘The Orville’ του Seth McFarlane, το sci-fi tribute / τρολάρισμα / κάτι σαν τηλεοπτικό ‘Redshirts’ (βλέπε το μυθιστόρημα του John Scalzi που ασχολείται με τα χαμηλόβαθμα μέλη του πληρώματος, εκείνα που πάντα πεθαίνουν) δηλαδή της σεζόν έχει φελιζόλ εφέ και sitcom υπόθεση;

Έχεις ιδέα πόσα χρόνια και πόσες ψιλο-βαρετές (ναι, τολμώ να το πω δημόσια) σειρές με υπερήρωες της Marvel και της DC χρειάστηκε να υπομείνουμε σιωπηλά πριν αξιωθούμε να πάμε ξανά με τόλμη εκεί που κανένας άνθρωπος δεν έχει πάει πριν από εμάς;

Φυσικά και δεν έχεις. Μιλάμε για 12 ολόκληρα χρόνια. Από τότε δηλαδή που τελείωσε το ‘Star Trek Enterprise’ (αυτό με τον Scott Bacula στο τιμόνι) μέχρι τη στιγμή που η Sonequa Martin, ως άνθρωπος που μεγάλωσε σε Vulcan φαμίλια, μπήκε στη ζωή μας. Ήμουν κυριολεκτικά νιος και γέρασα.

Και όχι, για να σε προλάβω, οι τρεις reboot ταινίες που μεσολάβησαν (‘Star Trek’, ‘Star Trek Into Darkness’, ‘Star Trek Beyond’) δεν μας χόρτασαν. Απλώς μας υπενθύμισαν τι είχαμε (18 χρόνια συνεχούς τηλεοπτικής παρουσίας) και τι χάσαμε.

Πάμε στο ρεζουμέ τώρα. Προφανώς και το ‘Discovery’ (εκτυλίσσεται μια δεκαετία πριν αρχίσει τα σουλάτσα του ο Captain Kirk), που είναι στα μισά της πρώτης -από τις πολλές ελπίζουμε- σεζόν του δεν έχει βρει ακόμη το ρυθμό του. Κάτι απολύτως κατανοητό από μια ‘παλαιομοδίτισσα’ σταχτομπούτα που τηλε-μεταφέρεται σε ένα μοντέρνο τηλεοπτικό γαλαξία όπου κουμάντο κάνουν αποκλειστικά οι σιχαμένοι αντι-ήρωες.

Προφανώς και έχουν δίκαιο όσοι διαμαρτύρονται ότι δεν είναι τόσο άσπιλο όσο τα αδελφάκια του. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα δυο (SPOILER) fuck που ακούστηκαν, τα πρώτα στην 51χρονη ιστορία του franchise. Αλλά κυρίως στο γεγονός ότι όλοι οι βασικοί πρωταγωνιστές (ειδικά ο ‘όλες οι αποχρώσεις του γκρι’ καπετάνιος, δεξί χέρι του οποίου -SPOILER- καταλήγει η πρωταγωνίστρια) έχουν μια ευκολία στο να σπάνε τους κανόνες που δεν έχουμε δει ποτέ πριν.

Από την άλλη το cast είναι τόσο ‘πολύχρωμο’, multi culti και παν-σεξουαλικό όσο θα περίμενε κανείς από μια σειρά που πάντοτε έσπαγε σύνορα (εντός και εκτός διαστήματος).

Η Sonequa Martin είναι μια πραγματική αποκάλυψη, κουβαλώντας χαλαρά τη σειρά στους ώμους της (επίσης, μιας και τα λέμε αυτά, έχω μια αδυναμία στον εξωγήινο γκρινιάρη συνάδελφό της Lt. Saru).

Και, μην ξεχνάς, ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με standalone επεισόδια αλλά με ένα (SPOILER) βεραμάν πόλεμο απέναντι στους πολεμοχαρείς Klingon (σούπερ οι σκηνές που μιλάνε στην γλώσσα τους). Πο-Λε-Μο. Στο διάστημα. Όχι βαρετές εξερευνήσεις σε πλανήτες. Έτσι για να τσιμπήσουν και οι ‘αδαείς’.

Θα μου πεις τώρα, που κολλάει σε όλο αυτό το ‘The Orville’; Tο εμπνευσμένο δηλαδή από το ‘Star Trek’ space sitcom, με τον δημιουργό, πρωταγωνιστή (και προφανώς κολλημένο Trekkie) Seth McFarlane στο ρόλο του καπετάνιου ενός διαστημόπλοιου που αναγκάζεται να συνυπάρξει στη γέφυρα του πλοίου μαζί με την πρώην συζυγό του Adrianne Palicki (που του τα έχει φορέσει με ένα μπλε εξωγήινο);

Σκέψου το ως το comic relief μετά την ένταση του πολέμου. Γιατί, αν και δεν ήταν αυτή η πρόθεση του δημιουργού του, έτσι ακριβώς λειτουργεί. Ως συνοδευτικό. Ούτε δηλαδή κανονισμένο να ήταν.

Άσε που, παρόλο που έχει πολλά ντεφό (όπως, μεταξύ μας, οτιδήποτε εκτός ‘Family Guy’ αγγίζει ο Seth) έχει κάποιες στιγμές απείρου κάλλους. Όπως όταν τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος συνειδητοποιούν ότι ο αντικυβερνήτης (αυτός που γεννά αυγά) μπορεί να φάει τα πάντα. Οπότε αρχίζουν να τον ταίζουν από γυαλιά έως καρφιά.

Ουσιαστικά το ‘The Orville’ μας δείχνει τι ακριβώς συμβαίνει σε ένα διαστημόπλοιο τύπου Enterprise όταν ο συναγερμός δεν είναι κόκκινος. Τις σχέσεις, τα κουτσομπολιά και τις καφρίλες μεταξύ των μελών του πληρώματος. Θυμίζει, αν μισοκλείσεις τα μάτια σου, λίγο ‘Next Generation’, υπό την έννοια ότι εκπέμπει μια αθωότητα και μια αισιοδοξία.

Ενώ διαθέτει και κανονική πλοκή, όχι μόνο gags. Μάλιστα, ορισμένα επεισόδιά του, μια χαρά θα στεκόντουσαν (με λίγη προσαρμογή) και σε κανονικό ‘Star Trek’ show. Τι μεγαλύτερο κοπλιμέντο δηλαδή να του κάνω από αυτό;

Όπως και να’χει, τα ‘Discovery’ και ‘Orville’ συμπληρώνουν, εντελώς παράδοξα, το ένα με το άλλο. Για αυτό και ελπίζουμε και τα δυο να live long και prosper. Ναι, μα τον Άγιο Spock.