Στεφάνι και μέσα: 4 συντάκτες είδαν τη Lana Del Rey στο Rockwave
Είδαμε τη Lana Del Rey, τραγουδήσαμε, φορέσαμε στεφάνια και τώρα κάνουμε μια μικρή αποτίμηση του live.
- 21 ΙΟΥΛ 2016
Για 2η φορά, η Lana Del Rey βρέθηκε στην Αθήνα κι εμείς την τιμήσαμε ταξιδεύοντας στη Μαλακάσα μετά το γραφείο, για να τη δούμε ζωντανά άλλοι για πρώτη φορά, άλλοι για δεύτερη, άλλοι από σπόντα. (“Θα τους προλάβω τους Allah-Las;;” πρέπει να ρώτησε περίπου 17 φορές η Έρρικα σαν βγήκαμε στον πηγαιμό για την Ιθάκη.)
Και τη Lana είδαμε, και τα τραγούδια της τραγουδίσαμε, και τα στεφάνια μας φορέσαμε.
Ήταν μια ωραία ατμόσφαιρα, και γι’αυτό είχαμε όλοι από κάτι να σχολιάσουμε.
Η φιλότιμη αυθεντικότητα που αγάπησε η Ιωσηφίνα Γριβέα
Φιλότιμη ήταν λέξη της ημέρας για τη Lana τη Del Rey και όχι άδικα. Μέχρι και που προσπάθησε να λικνιστεί και λίγο, παρότι λέει πρώτη ότι δεν είναι natural performer. Όπως έχω δει ότι κάνει πάντα στα live της – δεν την είχα δει εδώ την προηγούμενη φορά που είχε έρθει, αλλά έχω καταναλώσει πολύ βιντεάκι, φίλοι μου – κατέβηκε στο κοινό για selfies και για να πάρει κάνα-δυο δωράκια που ευτυχώς είπαν να μην της τα πετάξουν στη σκηνή. “Δεν την ξέρουμε, αλλά τι αυθεντικό που φαίνεται όλο αυτό”, μου έλεγε ο Αναστασιάδης. Αν σκεφτείς πως η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισε η Lana στην αρχή της καριέρας της ήταν οι επιθέσεις ολκής που δεχόταν για την αυθεντικότητα της εικόνας της, ένα τέτοιο σχόλιο μάλλον θα την έκανε χαρούμενη.
Εδώ πρέπει να πω ότι ένας ήταν ο φόβος μου. Το κοινό της Lana στο εξωτερικό, κυρίως το αμερικάνικο, έχει αποκτήσει κακή φήμη για τις live εμφανίσεις της. Πολύ σπρωξίδι και πολλοί αλαλαγμοί λένε οι πάντες, οπότε έλεγα Θεέ μου, ας μην πάω από πάτημα 15χρονης με λουλουδένιο στεφάνι. Όχι τίποτα άλλο, εκεί που ήσουν ήμουνα, αυτή θα ήταν η ειρωνεία. Τελικά το δικό μας κοινό ήταν αξιοπρεπέστατο, με 15χρονα, 30ρηδες και κάτι τύπους βγαλμένους μέσα από το ‘Sons of Anarchy’, σ’ ένα σώμα μια φωνή. Το live δεν είχε καν αίσθηση συναυλίας και πιστέψτε με, δεν το λέω για κακό. Ήταν σα να έχουμε μαζευτεί για ποτό, με τη Lana να μας κάνει ένα μιαμισάωρο serenade. Νωχελική, με βαριά βλέφαρα, ένα μόνιμο με-τυφλώνουν-τα-φώτα μάτι και την κλασική Americana αισθητική στα videowall που ξέρεις να περιμένεις, χαιρόταν πάνω απ’ όλα που ήμασταν εκεί. Αυτό σε συνδυασμό με τα πάντοτε dramatic φωνητικά της είχαν φτιάξει ένα διάχυτο σκηνικό ευφορίας που έμεινε μαζί μου μέχρι ν’ αγγίξω το μαξιλάρι μου.
Όσο για τα στεφάνια, εννοείται ότι βάλαμε κι εμείς γιατί δεν είμαστε κομπλεξικοί να μην κάνουμε αυτά που κοροιδεύουμε.
Allah-Las τα χείλη της Lana για την Έρρικα Ρούσσου
Ναι εντάξει είμαι χίπστερ και σας έχω σπάσει τα νεύρα με τους Allah-Las και οσονούπω θα έχω και κείμενο για αυτούς σε ετούτο εδώ το site, αλλά οφείλω να είμαι ειλικρινής. Εγώ για τους Allah-las πήγα και φυσικά, φυσικά, για την παρέα. Η Lana μου ήταν και μου πέρασε αδιάφορη. Παρά το γεγονός ότι η φωνή της ήταν πραγματικά καλή (σαν να ακούω cd ένα πράγμα) και παρότι σε κάποια φάση, γύρισα στο Θοδωρή χωρίς να έχω πιει σταγόνα αλκοόλ και του είπα ότι η ‘Lana βγάζει την περφόρμανς από μέσα μου’. Οι χορευτικές κινήσεις ρομπότ μου, χωρίς να περιαυτολογήσω, άφησαν εποχή στο (άδειο) TerraVibe. Το ίδιο, φαντάζομαι, και δεκάδες στεφανάκια από λουλούδια που φυσικά, οι συντάκτες του PopCode και του Oneman φόρεσαν για να τιμήσουν τη Λάνα και το χάσταγκ στο Instagram και την βλακεία του ‘γιατί όχι’ που όλοι αγαπήσαμε.
Μερικά χρόνια μετά για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο
Βρίσκω υπέροχο το πώς υποστηρίζει η Lana το όλο αυτό american retro προφίλ, από την ένδυση και το περιβάλλον μέχρι την πονεμένη ξεγνοιασιά της μουσικής και την ανάλαφρα όμορφη φωνή της. Λατρεύω το ότι μονίμως μοιάζει να βρίσκεται διαγωνιζόμενη σε ένα ‘American Idol’ περασμένων δεκαετιών και διαρκώς να είναι αγχωμένη όσο και γεμάτη περηφάνεια για κάθε δείγμα αγάπης από τους φανς της- που ακολουθούν τις αντίστοιχες στυλιστικές γραμμές με τρόπο αφοπλιστικά γλυκό.
Με όλα αυτά θέλω να πω ότι η Lana Del Rey έχει πετύχει μια περίεργη σταθερά. Μακριά από το hype εντός του οποίου αφίχθη, με ατελείωτες συζητήσεις περί αυθεντικότητας και μουσικής και στυλ, με κάθε της εμφάνιση στο μικροσκόπιο. Αλλά αγκαλιασμένη από τον κόσμο που εν τέλει την αγκάλιασμε και την κράτησε κοντά του, να βγάζει πλέον μια χαλαρή οικειότητα. Πριν χρόνια την είχα δει στο εξωτερικό, και τότε μου είχε φανεί εντελώς εκβιαστικό και σαχλό το ότι σε ένα σετ 9 κομματιών είχε κατέβει στο κοινό 3 φορές. Δε ξέρω γιατί το είχα δει έτσι. Σήμερα κάνει το ίδιο πράγμα και, μερικά χρόνια και μερικά άλμπουμ μετά, μοιάζει υπέροχο. Τα τραγούδια της (ειδικά εκείνα του πρώτου άλμπουμ, που είχα λιώσει, ήταν ένα από τα 2 αγαπημένα μου εκείνη τη χρονιά), έμοιαζαν προχθές το βράδυ, ομορφότερα από ποτέ.
Συγκινημένος ο Ηλίας Αναστασιάδης
Δεν ξέρω τι συμβαίνει στο κεφάλι της Lana όταν βγαίνει στη σκηνή του TerraVibe (εκεί δηλαδή που την έχω δει και τις δύο φορές να προσπαθεί σκληρά να ακουστεί όπως στους δίσκους της). Δεν ξέρω αν το παίζει ενθουσιασμένη, δεν ξέρω αν είναι, δεν ξέρω αν χαίρεται, δεν ξέρω αν βαριέται. Αυτό που ξέρω ήδη από την πρώτη φορά που την είδα είναι ότι με πείθει. Με πείθει ότι είναι φιλότιμη όπως λέει και η Ιωσηφίνα, με πείθει ότι είναι τρομακτικά γλυκούλα και βαριέμαι απείρως την κουβέντα για τη φωνή της και για τα φάλτσα και για το αν μπορεί να τραγουδήσει. Δεν πήγαμε να δούμε τη Μαρία Κάλλας. Η Lana μοιάζει σαν να μην πιστεύει ούτε η ίδια αυτό που ζει. Εντάξει, είναι έτσι κι αλλιώς περίεργο να βγαίνεις στη σκηνή και να ουρλιάζουν μαζικά τα πιτσιρίκια,γιατί είσαι το icon και το στεφάνι στο κεφάλι τους. Λογικό είναι να σαστίζεις. Μήπως σαστίζει τελικά;
Φωτογραφίες: Χριστίνα Αλώση
