Στη σειρά: Όλη η δισκογραφία των Nick Cave and the Bad Seeds

Όπως ο Leonard Cohen, ο Tom Waits ή ο Van Morrison, έτσι και ο Nick Cave, που δεν υπάρχει η παραμικρή ένσταση να μπει το όνομα του δίπλα τους, δεν προσπάθησε ποτέ του να εκφράσει μέσα από τα τραγούδια του μια γενιά. Να γίνει η φωνή της. Ήθελε μόνο να πει τις ιστορίες του και ενίοτε να εξομολογηθεί τι κρύβει μέσα του. Το λέει μάλιστα απροκάλυπτα. «Όταν ανεβαίνω στη σκηνή δεν προσπαθώ να γίνω ένα με τον κόσμο. Προσπαθώ να τρομοκρατήσω και να κυριαρχήσω».

Κάποτε τον ρώτησαν σε μία συνέντευξη, με ποιον θα διάλεγε να περάσει χρόνο αν είχε την ευκαιρία. Με το Χριστό ή με το διάβολο; Διάλεξε το Χριστό. Υποθέτω γιατί από αυτόν έχει περισσότερα να μάθει. Άλλωστε για πολλά χρόνια συγκατοικούσε κάτω από το ίδιο δέρμα με το διάβολο και τον έμαθε καλά.

Με αφορμή τo ντοκιμαντέρ One More Time With Feeling και βέβαια το καινούργιο άλμπουμ Skeleton Tree, αποφασίσαμε να κάνουμε μια αναδρομή στην πορεία του συγκροτήματος. Ο Cave συνολικά έχει βγάλει 16 άλμπουμ με τους Seeds, 2 με τους Grinderman, 3 με τους Birthday Party,  1 με τους Boys Next Door και 5 soundtrack με τον Warren Ellis. Το 2013 κυκλοφόρησε από την Penguin το The Complete Lyrics:1978-2013 και φτάνει τις 544 σελίδες!

(*Η αξιολόγηση που ακολουθεί εννοείται ότι είναι καθαρά υποκειμενική με ελάχιστα αντικειμενικά κριτήρια. Δεν υπάρχει άλμπουμ του Cave που να είναι κακό. Υπάρχουν μόνο λιγότερο καλά ή λιγότερο αγαπημένα.)

15. Push The Sky Away (2013)

«Ξαφνικά μείναμε χωρίς κιθαρίστα, οπότε δεν χρειαζόταν πια να είμαστε μια rock μπάντα» είπε ο Cave για την αποχώρηση του Mick Harvey από τους Seeds, μετά από 26 ολόκληρα χρόνια. Και αυτό συνέβη. Χωρίς Bargeld και Harvey, μπήκε ένας τέλος στην «τυραννία της κιθάρας» όπως την ονόμασε ο Cave και το Push The Sky Away δεν είναι ένας rock δίσκος. Αλλά δεν είναι και ένα μοιρολόι παρόλο που η φωνή του κάνει όλα αυτά τα fade ins και fade outs με τη χαρακτηριστική ταλαιπωρημένη βραχνάδα. Το τελευταίο κομμάτι, “Push the sky away”, περιέχει ένα στίχο που θα μπορούσε να είναι ένας (μεγάλος) τίτλος της βιογραφίας του κάποτε. «Some people say it’s just rock ‘n’ roll, but it gets you right down to your soul». 

14. Nocturama (2003)

Γράφει στο πιάνο του, στο γραφείο του!. Και γνωρίζει ότι όσο μεγαλώνει είναι ακόμα πιο δύσκολο να μπορέσει να γράψει τραγούδια, κάτι που πάντα του ήταν δύσκολο έτσι κι αλλιώς, έστω κι αν η μεγάλη του δισκογραφία συνηγορεί για το εντελώς αντίθετο. Πόσο μάλλον να μπορέσει να παράγει την φρενήρη ποιότητα που παρήγαγε όταν ήταν νέος. Προσπαθεί ωστόσο να ξαναβρεί τον τσαμπουκά που έχει από το 1994 να μας δώσει. Φτάνει αρκετά κοντά με τo “Dead man in my bed” και το παρακάνει με το ασταμάτητα γκαζομένο 15λεπτο “Babe, I’m on fire” στο τέλος του δίσκου. Ένα χρόνο πριν πάντως έζησε το όνειρο του όταν ο Rick Rubin τον πήρε τηλέφωνο και του πρότεινε να πει ένα τραγουδάκι με τον Johnny Cash. Αυτός έτρεξε στον Warren Ellis στο δίπλα δωμάτιο, που εκείνη την ώρα άκουγε Hank Williams και συγκεκριμένα το “I’m so lonesome I could cry” και του «ε… πείτε αυτό». Έτσι απλά. Το Nocturama είναι επίσης το τελευταίο άλμπουμ που έχει τον Blixa Bargeld στη σύνθεση των Seeds.

13. No More Shall We Part (2001)

Γραμμένο, για πρώτη φορά, εξ’ ολοκλήρου σε πιάνο που ο ίδιος έπαιζε. Μοιάζει να είναι crooner χωρίς γυρισμό πια. Δακρύβρεχτο και αρκετά θρησκόληπτο και αυτό. Η σχέση του Cave με το θεό ήταν πάντα ιδιαίτερη. Στα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν από το Boatman’s Call, ο Cave καθάρισε από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Πλούσιο σε δεύτερες γυναικείες φωνές με τις καταπληκτικές Καναδές αδελφές Mc Gariggle, εκ των οποίων η Kate είναι η μητέρα του Rufus και της Martha Wainwright. Σε μια παλιά συνέντευξη του που βρήκα σε ένα τεύχος του Ποπ+Ροκ (2001), ο Βασίλης Δουβίτσας (αρχισυντάκτης τότε του περιοδικού), ζήτησε από τον Cave να κάνει μια μονολεκτική αποτίμηση της μέχρι τότε σταδιοδρομίας του:

• From Her To Eternity: Εμπνευσμένο
• The First Born Is Dead: Με Ελαττώματα
• Kicking Against The Pricks: Σε σύγχυση
• Your Funeral My Trial: Εξαιρετικό
• The Good Son: Δεν ξέρω
• Henry’s Dream: Γαμημένο
• Let Love In: Τεχνικά άρτιο
• Murder Ballads: Υπέροχο
• The Boatman’s Call: Χαμένο
• No More Shall We Part: Αριστούργημα (σ.σ. εμ τι θα έλεγε!)

12. Skeleton Tree (2016)

Δεν έχει καμία σημασία η θέση αυτού του άλμπουμ. Ο λόγος είναι απλός. Δεν είναι ένα άλμπουμ που σηκώνει κριτική, αξιολόγηση και αριθμητική ταξινόμηση. Είναι ένα άλμπουμ που γράφτηκε για ένα ξεκάθαρο λόγο που γνωρίζουμε εκ των προτέρων και μόνο ως τέτοιο έργο μπορεί να αντιμετωπισθεί. Όπως και στην περίπτωση του μεγάλου απόντα του 2016 (και πολλών ακόμα ετών που θα ακολουθήσουν), όπου δεν γνωρίζαμε αρχικά το background του Blackstar. Τα πρώτα δείγματα του άλμπουμ κρίθηκαν λανθασμένα (αλλά όχι άδικα), γιατί μερικές φορές μια και μόνο λεπτομέρεια που δεν ξέρουμε αλλάζει άρδην όλη τη ματιά μας. Όπως λοιπόν ο Bowie έγραψε τον επικήδειο του και έκανε την θεαματική έξοδο μιας μυθικής καριέρας, έτσι κι ο Cave γράφει ένα άλμπουμ υπό το τεράστιο βάρος της απώλειας του γιου του. Η πάντα παρούσα εμμονή του με τη θρησκεία εδώ έρχεται στο προσκήνιο για να αμφισβητηθεί ξανά από τον ίδιο στο “Distant sky” όταν λέει «they told us our gods will outlive us, but they lied». Είναι αδύνατο να γνωρίζεις τι έχει συμβεί και να μην ανατριχιάσεις με το σπαρακτικό «you’re still in me, baby, I need you, in my heart I need you»  στο “I need you”.

11. The Boatman’s Call (1997)

Είναι πληγωμένος και αυτό είναι το heartbroken album του. Μ’ αυτό λέει το αντίο του στην Pj Harvey. Οι πρώτοι στίχοι που ακούγονται είναι «I don’t believe in an interventionist god, but I know darling that you do, but if I did I would kneel down and ask him, not to intervene when it came to you, not to touch a hair on your head». Το “Into my arms” έχει κάνει πολλούς δαρκυγόνους αδένες να πρηστούν και να στραγγίξουν. Τα “Black hair” και “West country girl” είναι επίσης άμεσα γραμμένα γι’ αυτήν, η οποία δεν έκατσε με σταυρωμένα χέρια και ένα χρόνο μετά απάντησε με το “Is this desire”. Ο Cave για πρώτη φορά μετά από σχεδόν 20 χρόνια, δεν γρυλίζει και αντί να δείχνει τα δόντια του, δείχνει ένα εύθραυστο κομμάτι του εαυτού του. Μαζί μ’ αυτό ανοίγει λίγο παραπάνω και το θρησκευτικό κομμάτι που ούτως ή άλλως ήταν πάντα μέρος της γραφής του.

10. Abattoir Blues/The Lyre Of Orpheus (2004)

Το πιο χορταστικό άλμπουμ όλης της δισκογραφίας τους, σχεδόν μιάμιση ώρα διαρκεί. Φαίνεται ότι ξαναβρήκε την ηλεκτρική του μούσα με αυτό το διπλό άλμπουμ. Κυρίως στο Abbatoir Blues που είναι το πιο βαρύ από τα δύο. Πάνε τα sing-alongs για μια ακόμα φορά. Εδώ είναι φρενιασμένη και πάλι η φωνή και η ερμηνεία του. Το The Lyre Of Orpheus είναι σε γενικές γραμμές πιο ήρεμο αν και το σχεδόν μπολερό του δυνατού “Supernaturally” το φουρτουνιάζει κι αυτό. Είναι σε φάση «μάγκες ξύπνησα και επέστρεψα, μαζευτείτε». Η απώλεια του Blixa ήταν μεγάλη και το κενό που άφηνε ακόμη μεγαλύτερο, τουλάχιστον όσο αφορούσε τη φασαρία που μπορούσε να κάνει. Όμως ο τρανός Warren Ellis (Dirty Three) με το βιολί του ήταν εκεί για να το ξεσκίσει και να γεμίσει το κενό.

09. Dig Lazarus Dig (2008)

Θα μπορούσε να λέγεται και Λάζαρε Δεύρω Έξω. Είναι η ανάσταση του Cave. Η θεαματική επιστροφή στο θρόνο του. Είναι το καλύτερο άλμπουμ που έφτιαξε από το Let Love In και μετά. Φαίνεται ότι το πρώτο που έκανε με τους Grinderman το 2007, μόλυνε τους Seeds και αφύπνισε τον ίδιο και πήρε πάλι μπρος. Η οξυδερκής πένα του βρήκε πάλι το κατάμαυρο μελάνι της και η φωνή του βρήκε τον κρανιοπαρμένο ιεροκήρυκα της παλιάς διαθήκης που φτύνει στίχους στα μούτρα των πιστών του. «Who is this great burdensome slavering dog-thing that mediocres my every thought? I feel like a vacuum cleaner, a complete sucker, it’s fucked up and he is a fucker. But what an enormous and encyclopaedic brain.I call upon the author to explain» γκαρίζει στο “We call upon the author”, το πιο αιχμηρό κομμάτι του εδώ και μια δεκαετία. Κατά τη διάρκεια του “More news from nowhere” κάνει ένα πέρασμα σχεδόν από κάθε μια από τις πρώην του (Deanna, Betty, Polly, Janet). Γιατί έτσι είναι ο Cave. Μπορεί να βρει καινούργιες ιστορίες μέσα από τις δικές του μικρές η μεγάλες λεπτομέρειες που έχει καταγεγραμμένες από τη ζωή του. Για κάποιο αυθαίρετο ίσως λόγο, το σκηνικό μου θυμίζει το λουτρό αίματος που έστησε στο σενάριο που έγραψε για το The Proposition.

08. Murder Ballads (Mute, 1996)

To pop άλμπουμ το Cave. Εντάξει όσο pop ήταν και το “Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια” της Μπέλλου. Του χάρισε και μια υποψηφιότητα στα Video Music Awards του Mtv την οποία φυσικά και αρνήθηκε με ένα ωραιότατο γράμμα που έστειλε στη διοργάνωση. Το γράμμα αρχίζει απαλά ευχαριστώντας το κανάλι για τον τηλεοπτικό χρόνο που έδωσε στα τραγούδια του και συνεχίζει χώνοντας-λέγοντας ότι δεν συμφωνεί με την λογική των βραβείων γενικότερα και δεν θέλει να προταθεί ποτέ ξανά για κανένα άλλο βραβείο αφού ο ανταγωνισμός δεν τον απασχολεί και μάλιστα κάνει κακό στη δουλειά του («my muse is not a horse, and I am in no horse race»). Και πάλι καλά που τα είπε έτσι, πολύ μαζεμένος ήταν για τα δεδομένα του. Αλλά θα αφήσω τον ίδιο να τα πει καλύτερα. Βέβαια αργότερα μια χαρά προτάθηκε και πήρε βραβειάκια από το Mojo και τα ARIA (αυστραλέζικα βραβεία). Μετά παραδέχτηκε ότι κυρίως δεν ήθελε να διαγωνιστεί με τον George Michael! Το Murder Ballads είναι ουσιαστικά το άλμπουμ που άθελα του τον έβαλε σε κάθε δισκοθήκη και γιγάντωσε το fanbase του. Το ντουέτο με τη συμπατριώτισσα του Kylie Minogue, που ήθελε τη φωνή της καιρό πριν το ηχογραφήσουν (αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε περίπου το ’93, δες την τσάντα δίπλα του), είναι μέσα στα κλασσικότερα και πιο γνωστά των 90’s. Αυτό όμως που έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον και σημασία είναι το video του “Henry Lee” με την Pj Harvey. Το βίντεο τραβήχτηκε μία μόνο φορά, χωρίς παύσεις και χωρίς πρόβες. Έκατσαν ο ένας απέναντι στον άλλο, δεν γνωρίζονταν καλά-καλά και συνέβη το μοιραίο. Η αλληλεπίδραση και η ένωση τους υπήρξε μνημειώδης. Το Murder Ballads παρότι μιλάει όντως για φόνους, μουσικά σηματοδοτεί τον οριστικό του απογαλακτισμό από καθετί gothic. 

07. The Firstborn Is Dead (1985)

Το χάος μέσα στο ευφυές κεφάλι του Cave έχει μπει σε μια σειρά. Η αγάπη του για το χαρακτήρα του αμερικανικού νότου και τις ιστορίες που εμπνέεται από εκεί αρχίζει να φαίνεται μέσα στα 7 κομμάτια του δίσκου. Τραγουδάει σαν γερομπλούζμαν βγαλμένος από βιβλίο του Steinbeck. Ο τίτλος αναφέρεται στον νεκρογέννητο αδελφό του Elvis, άρα και στην εμμονή του Cave με το Βασιλιά. Αυτή τη φορά διασκευάζει Dylan/Cash το “Wanted man” και κλείνει με Morricone-ικό τρόπο με το “Blind Lemon Jefferson”. Όμως το βιβλικό “Tupelo” θα είναι για πάντα ένα από τα καλύτερα τραγούδια της πρώτης περιόδου του. Είναι το πιο παρελθοντολάγνο blues άλμπουμ που θα βγάλουν σε όλη την πορεία του. Πολύς κόσμος έχει ακόμα αυτό για αγαπημένο του Seeds άλμπουμ κι εγώ του άλλαξα πολλές φορές θέση μέχρι να καταλήξω εδώ.

06. Your Funeral…My Trial (1986)

Η δισκογραφική ονείρωξη του Sivert Hoyem. Το άλμπουμ που θα πούλαγε την ψυχή του στον Cave για να το είχε φτιάξει (βέβαια δεν θα ήξερε τι να την κάνει ο Cave). Αρχίζει να μπαίνει στο πετσί του ρόλου του crooner και οι συνθέσεις είναι αρκετά επικολυρικές, στο πρώτο μισό του άλμπουμ. Η δεύτερη πλευρά (τότε ακόμα μπορούσαν να χωρίζονται έτσι τα άλμπουμ) είναι η rock πλευρά που θυμάται ότι πρέπει να θυσιαστούν και μερικές παρθένες της αυλής του. Το Your Funeral (που ουσιαστικά είναι 2 ep) ήρθε λίγους μήνες μετά το covers album, Kicking Against The Pricks. Για τους ίδιους τους Seeds αυτό υπήρξε για πολλά χρόνια το αγαπημένο τους άλμπουμ. Εδώ υπάρχει και το κομμάτι “Scum” που έγραψε ο Cave για να μοιραστεί μαζί μας το μίσος του για τον μέχρι πρότινος φίλο του και δημοσιογράφο της NME που τόλμησε να γράψει ότι το Firstborn Is Dead δεν έχει την ίδια ένταση με το πρώτο.

05. The Good Son (1990)

Με αυτό το άλμπουμ έχει περάσει σε άλλη φάση. Το status του είναι πλέον εδραιωμένο ως ο μαύρος πρίγκιπας με το χλωμό δέρμα, που σπέρνει το θάνατο και την μιζέρια («this is a weeping song, a song in which to weep»), κάνοντας άντρες να τον αντιγράφουν γοερά και γυναίκες να τον ποθούν με μητρικά, πατρικά και ερωτικά φίλτρα. Είναι η εποχή της μπαλάντας και του μελοδράματος. Είναι το ground zero της δισκογραφίας του. Ο προάγγελος μιας πετυχημένης τριάδας που πρόκειται να ακολουθήσει. Με οδηγό το πιάνο, γεμίσματα με έγχορδα και κιθάρες που σέβονται τα προηγούμενα όργανα, είναι μια ωδή στα blues και τα gospel. Ο Cave δείχνει την ήρεμη και ευαίσθητη πλευρά του. Ο άνθρωπος που βούταγε στην καρφίλα με τους Birthday Party μπορεί να γράψει και ερωτικά τραγούδια όπως το “The Ship Song” («come sail your ships around me, and burn your bridges down, We make a little history, baby, every time you come around») και να συμμαζέψει τη φωνή του πιο αποτελεσματικά από κάθε προηγούμενη φορά. Ερωτεύτηκε και έκοψε τα ναρκωτικά. Το The Good Son ίσως χάλασε μερικούς, ως ένα πολύ «μαλακό» άλμπουμ.

04. Tender Pray (1988)

Το πρώτο μεγάλο άλμπουμ που φτιάχνει ο Cave με τους Seeds, τον βρίσκει στην καλύτερη του φόρμα με τα ναρκωτικά. Η αυτοκαταστροφική περσόνα του κάνει δύσκολη τη ζωή σε όλους γύρω του. Έχει ήδη τη φήμη του εφιάλτη των δημοσιογράφων και ο Jack Barron τότε στην NME, το ένιωσε στο πετσί του από πρώτο χέρι, όταν εκτός εαυτού ο Cave τον στόλισε με διάφορα όπως «you scum-sucking shit» και «I’ll fucking kill you, you bastard», ενώ παράλληλα προσπαθούσε να του στολίσει και το κεφάλι με διάφορα αντικείμενα που του πετούσε. Αυτά πλέον λίγη σημασία έχουν, αφού το Tender Pray ξεκινάει με ένα από τα καλύτερα κομμάτια της καριέρας του. Το “Mercy seat” είναι το λίκνο της αφηγηματικής, δραματουργικής και ερμηνευτικής του δεινότητας, μιλώντας για έναν θανατοποινίτη λίγο πριν την εκτέλεση του στην ηλεκτρική καρέκλα (γράφτηκε παράλληλα με την πρώτη του νουβέλα “And The Ass Saw The Angel”). Και όσο δύσκολο κι αν είναι να εξακολουθήσει ένα άλμπουμ να είναι καλό, όταν μπαίνει με τέτοια κομματάρα, το Tender Pray δε σταματά να σε ανατριχιάζει μέχρι το “New morning”. Μαζί του πια ως bad seed και ο Kid Congo Powers των Cramps και Gun Club.

03. From Her To Eternity (1984)

Το πρώτο άλμπουμ μετά το gothic μακελειό των Birthday Party. Η πρώτη σύνθεση των Seeds με τις τρελαμένες κιθάρες του Blixa Bargeld (ήδη στους Einstürzende Neubauten) και το μπάσο του έμπειρου Barry Adamson που ήρθε έτοιμος από τους Magazine. Τη μπάντα συμπλήρωναν ο Hugo Race και ο σπουδαίος Mick Harvey (μαζί του και στους Birthday Party, μαζί του και στους Boys Next Door). Βασικά όλοι σπουδαίοι ήταν σ’ αυτό το line up. Η φωνή του Cave δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ακούμε σήμερα. Η punk φιλοσοφία έχει δεμένες τις φωνητικές του χορδές. Η μουσική είναι ωμό blues με punk. Ξεραΐλα και λειψυδρία. Με μία λέξη άρρωστο. O Cave είναι ψυχωμένος τόσο στη σκηνή όσο και στο στούντιο. Μαζί με το Firstborn Is Dead συγκεντρώνει όλη αυτή την ακραία ενέργεια και τα ξεσπάσματα που δεν συναντάμε αργότερα στη δισκογραφία του. Είναι αξιοσημείωτο πως η μπάντα από αυτή την πρώτη απόπειρα όχι μόνο έδεσε τόσο, αλλά και απέβαλλε εντελώς την προηγούμενη ταυτότητα της. Οι στίχοι του ομώνυμου κομματιού είναι της τότε κοπέλας του (και seed) Anita Lane. Αυτό μαζί με το “The Carny”, τα έπαιξαν ζωντανά ο Cave και οι Seeds στα Φτερά Του Έρωτα του Wim Wenders.

02. Let Love In (1994)

Ξέρω ότι δεν το έψαξα πολύ μέσα στο κεφάλι μου αυτό που θα πω αλλά πραγματικά το 1994 ήταν μία χρονιά που θα μπορούσε να έχει πουλήσει πάρα πολλά ξυραφάκια. Johnny Cash “American Recordings”, Portishead “Dummy”, Jeff Buckley “Grace”, Nirvana “Mtv Unplugged”, το “Fade into you” των Mazzy Star και φυσικά ο θάνατος του Kurt Cobain και του River Phoenix. Εδώ χρειάζεται να αναφέρουμε και το “Let me in” που έγραψαν οι R.E.M. για τον Cobain. Ήταν επίσης η χρονιά που ο Billy Corgan των Smashing Pumpkins έγινε ρεζίλι των σκυλιών στην κάμερα του Mtv παίρνοντας μια τρομερά άκυρη συνέντευξη από τον Cave (δεν ήξερε καν ότι είναι Αυστραλός!).

Παρόλο που έγινε μισητός ο Dave Briggs στη διαδικασία της παραγωγής του Henry’s Dream, ο Mick Harvey παραδέχεται ότι τους έδωσε το βασικό εφόδιο της υπομονής και της επιμονής στις ηχογραφήσεις και έμαθαν να μην τα παρατάνε, να παίζουν και να ξαναπαίζουν τα κομμάτια μέχρι να τα φτάσουν εκεί που θέλουν. Το Let Love In που μιλάει για κάθε καλό και κακό που μπορεί να συμβεί όταν αφήνεις τον εαυτό σου ανοιχτό σε συναισθηματικές προκλήσεις, διαθέτει μια τρομερή ενέργεια που είχε χρόνια να εμφανιστεί στους δίσκους των Seeds και σε κομμάτια όπως τα “Loverman”, “Jangling Jack” και “Thirsty dog”. Το “Red right hand” που έχει γίνει τώρα ένας νέος ύμνος για τη γενιά που δεν έχει προλάβει να τον γνωρίσει μέσα από το Peaky Blinders (που βρήκε στους στίχους σχεδόν όλο το χαρακτήρα του Thomas Shelby), ήταν ένας στιχουργικός αυτοσχεδιασμός και όχι ένα από τα κομμάτια που του παίρνουν μήνες του Cave για να τα γράψει (“Do you love me”, “I let love in”). Οι Metallica αργότερα διασκεύασαν το “Loverman”.

01. Henry’s Dream (1992)

Από το εξώφυλλο καταλαβαίνεις ότι και ο ίδιος ο Cave το ήξερε. Με βλοσυρό βλέμμα σαν αργεντινός killer χορευτής τάνγκο. Έφτιαξε το καλύτερο άλμπουμ της ζωής του. Ακολουθώντας τη συμβουλή της εταιρίας τους αποφάσισαν να δουλέψουν με παραγωγό αυτή τη φορά. Και βρήκαν τον, ιδανικό για την περίπτωση τους, David Briggs που είχε δουλέψει για χρόνια με τον Neil Young. Ο ήχος που τους έφτιαξε είναι πολύ σημερινός κι ας έχει κλείσει 24 χρόνια το άλμπουμ. Ωστόσο οι ηχογραφήσεις με τον Briggs ήταν μια φρικτή εμπειρία όπως είπε ο Cave αργότερα («I know he’s dead and all, but he was a fucking nightmare»). Κι επειδή πολλοί νόμισαν με το The Good Son ότι ο αγαπημένος τους δαίμονας μαλάκωσε, το Henry’s Dream είναι η απάντηση. Είναι η μετουσίωση όσων είχε κάνει μέχρι τότε. Με τη φωνή του πιο διαολεμένη από ποτέ, έχει πια μπει στη λίστα με τους μεγάλους, Dylan, Cohen, το ίνδαλμα του Elvis και Johnny Cash (ο οποίος αργότερα διασκεύασε το “Mercy seat” του). Το “Straight to you” είναι ένα από τα καλύτερα, μέσα στη συνθετική και στιχουργική του απλότητα, ερωτικά τραγούδια που έγραψε πριν και μετά από αυτό. Ο Chris Martin το εκτίμησε δεόντως καθώς το καταλήστευε για το δικό του “Fix you”. Σκέφτομαι ότι το “Papa won’t leave you, Henry” είναι ένα άκρως κινηματογραφικό κομμάτι, αλλά και πάλι, είναι τόσα αυτά τα κομμάτια του Cave, που ποιος μπορεί να πει ποιο από όλα αξίζει αυτόν τον τίτλο;